O Αη Βασίλης και τα ποδοσφαιρκά του δώρα!

Παλιότερα κατά την περίοδο των εορτών ο Άη Βασίλης έφερνε καλύτερα δώρα στους ποδοσφαιρόφιλους.Μη βιαστείτε να πείτε λόγω οικονομικής κρίσης,αφού θα σας θυμίσω κάποιες περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζονται υπέρογκα ποσά για τον σούπερ παίκτη .

Δεν νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός δαπάνησε κανένα ιλιγγιώδες ποσό για να φέρει τα Χριστούγεννα του ’89 τον Κριστόφ Βαζέχα. Πολωνός άγνωστος χωρίς περγαμηνές, που όχι απλώς έβγαλε μάτια στην Ελλάδα, αλλά αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους επιθετικούς όλων των εποχών,πρώτος ξένος σκόρερ στην ιστορία του Ελληνικού πρωταθλήματος ,με αναγνώριση από τους οπαδούς όλων των ομάδων!

Να συνεχίσουμε λίγο με Τόνι Σαβέφσκι;Ο Σκοπιανός όταν ήρθε στην ΑΕΚ τον Δεκέμβριο του ’88,οι κακεντρεχείς άρχισαν να λένε για μίζες του Μπάγεβιτς και τα σχετικά.Ο Τόνι για πολλά χρόνια ήταν το Α και το Ω στην αριστερή πλευρά της ΑΕΚ,κάνοντας όλες τις δουλειές αδιαμαρτύρητα. Τρέξιμο ασταμάτητο,εμπνεύσεις τρομερές,απλότητα αλλά και υψηλή τεχνική (θυμηθείτε το αλά Πανένκα πέναλτυ με τη Μαρσέϊγ στη Φιλαδέλφεια!) και πολλά γκολ.

Η ΑΕΚ ευτύχησε να βγάλει ακόμη ένα λαγό από το καπέλο των χειμερινών μεταγραφών αφού το Δεκέμβριο του 85,είχε φτάσει στη Φιλαδέλφεια ο Ούγγρος Μαρτον Εστερχάζι ,ο οποίος μπορεί να μην είχε διάρκεια (αφού έκλεισε το πέρασμά του από την Ελλάδα με ανεπιτυχείς εμφανίσεις στον Παναθηναϊκό) αλλά πρόλαβε να προσφέρει μερικές μαγικές στιγμές με το αρχοντικό του στυλ και με το 10 στην πλάτη.

Ο ΠΑΟΚ πέρσι τα Χριστούγεννα έφερε τους Λίνο και Σορλέν που αμέσως ‘έπιασαν΄και βοήθησαν πολύ στην επιτυχημένη πορεία της ομάδας του Σάντος τη χρονιά που πέρασε.Βέβαια η ομάδα της Θεσσαλονίκης είχε κάνει το μπαμ όταν έφερε τον Ιανουάριο του 2008 τον Σέρτζιο Κονσεϊσάο ,έστω και αν ήταν στη δύση της μεγάλης καριέρας του,αφού πρόλαβε να δείξει αρκετά από την τεράστια ποδοσφαιρική του αξία.

Ο Ολυμπιακός του Κοσκωτά το ’87 έφερε τον Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες (γεια σου Γιώργο!),που δυστυχώς χάθηκε νωρίς.Τα 2 χρόνια που έπαιξε στην Ελλάδα ο Αργεντίνος σέντερ φορ ήταν ασταμάτητος και αποτέλεσε φόβητρο για κάθε αντίπαλη άμυνα.

Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί ,που στο πρώτο άκουσμα του ονόματός τους ίσως μειδιάσαμε ειρωνικά ,αλλά στη συνέχεια αναδείχθηκαν σε μερικές από τις πιο πολύτιμες παρουσίες του ποδοσφαίρου μας.Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και πολλοί ακριβοπληρωμένοι και φίρμες που απλώς χρησίμευσαν ως ‘παλτά’...Ας ελπίσουμε κάτι καλό να υπάρχει και για φέτος στο σάκο του Άη Βασίλη!

Καλή χρονιά!

Κοινωνικός κανιβαλισμός

Ο Μπαρμπαγιώργος έπιανε τη μαγκούρα κι άρχιζε τις κατραπακιές τον δύσμοιρο Καραγκιόζη όποτε τον εκνεύριζε και του χαλούσε τη μέρα,όπως ίσως θα θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια.Πόσες φορές έχω σκεφτεί να πάρω μια γκλίτσα τον τελευταίο καιρό και να αρχίσω να κοπανάω διάφορους καραγκιόζηδες και καραγκιοζοπούλες της καθημερινότητας δεν θα το πιστέψετε!

Αγαπητοί μου φίλοι,ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη που θα σας χαλάσω λίγο τη γιορτινή διάθεση και θα γράψω δυο λόγια για την αφόρητη(ελέω ΔΝΤ και κυβέρνησης)κινδυνολογία και έλλειψη αλληλεγγύης στο εργασιακό περιβάλλον.Νομίζω ότι συμφωνείτε πως ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα από το οικονομικό καθαυτό, είναι οι ψυχολογικές επιπτώσεις που δημιουργούν οι καταστάσεις της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας που βιώνουμε . Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο άδικα.

Το κρίμα είναι ότι μπροστά στο φάσμα μιας πιθανής απόλυσης ή περικοπής εισοδήματος ,υπάρχουν πάρα πολλοί συνάδελφοι(τρόπος του λέγειν), οι οποίοι αντί να δουν πως θα αντιδράσουμε συνολικά σαν εργαζόμενοι, καλλιεργούν κλίμα κανιβαλισμού στο χώρο της δουλειάς προβάλλοντας άλλους σαν πιο προνομιούχους ,μπας και αρχίσει η ‘εκκαθάριση’ από τους άλλους.Είναι οι ίδιοι που δεν συμμετέχουν στις απεργίες ,με τη φτηνή διακαιολογία ‘...γιατί να τους χαρίσω το μεροκάματο ,αφού δε θα γίνει τίποτα...’.Είναι οι ίδιοι που αντί να δουν τους πραγματικούς ενόχους , συνεχίζουν από δειλία και έλλειψη βούλησης να στηρίζουν με την ψήφο τους τα 2 μεγάλα κόμματα και κυρίως το ΠΑΣΟΚ'..αφού ότι και να ρίξω δεν αλλάζει τίποτα..'.Είναι οι ίδιοι που συνεχίζουν να ‘γλείφουν’ τους διευθυντές και προϊσταμένους τους , ενώ ταυτόχρονα για να κρατήσουν τη ‘δουλίτσα’ τους καταφεύγουν σε συκοφαντίες κατά συναδέλφων.Λες και αυτοί που λένε τη γνώμη τους και αποδοκιμάζουν τις συκεκριμένες πολιτικές πρακτικές , έχουνε ‘μπάρμπα στην Κορώνη’ και δεν τους ενδιαφέρει αν αύριο το πρωί χάσουν τη δουλειά τους.

Στεναχωριέμαι που αναγκάζομαι να γράψω τέτοιο θέμα χρονιάρες μέρες ,αλλά οργίζομαι σαν το Μπαρμπαγιώργο της φωτογραφίας. Κάποιοι βγάζουν τη μιζέρια τους ,κοιτάζοντας όχι να διασφαλίσουν τη δουλειά με τις δυνατότητές τους ,αλλά πως θα πάρουν αυτή του διπλανού τους.Τόσο μπορούν ,τόσο κάνουν αλλά φτάνει για να κάνουν κακό .Και δε μπορείς ρε γαμώτο πάντα '..να τους γράφεις και να κάνεις τη δουλειά σου..',άνθρωπος είσαι ,επηρεάζεσαι!Πώς το είχε πει κάποτε ο Μακαριστός Χριστόδουλος ‘..να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα..’.

Όπου δεν πίπτει λόγος…

Ο Μανόλο Χιμένεθ σε παλιότερη συνέντευξη – διάλεξη, τις πρώτες μέρες του στην Ελλάδα, μαζί με τον(ψυχολόγο) συνεργάτη του Μιγκέλ Μορίγια ,είχε πει ότι όταν όλα πάνε στραβά σε μια ομάδα είσαι αναγκασμένος να κάνεις ένα ηλεκτροσόκ στους παίχτες σου , μήπως και πάρουν μπρος.Στην ΑΕΚ φαίνεται ότι αυτό πέτυχε βραχυπρόθεσμα, πετυχαίνοντας την πρόκριση μέσα στο AEL FC Arena ,που μόνο γούρικο δεν είναι για την ΑΕΛ(3 αγώνες - 3 ήττες).
Για να φτάσει σε αυτό το επιβλητικό 0-4 χρειάστηκαν αρκετά πράγματα.Πρώτα απ΄όλα να ολοκληρώσει επιτέλους ο Σκόκο ένα 90λεπτο.Ήταν το πρώτο μετά την υπογραφή – σήριαλ του νέου του συμβολαίου και σφραγίστηκε από μια εμφάνιση που αποδεικνύει ότι όταν θέλει κάνει πράγματα που άλλοι δεν μπορούν .Τονίζω όμως το ‘’όταν θέλει’’ ,οπότε δεν ξέρω κατά πόσο ένας τέτοιος χαρισματικός παίκτης μπορεί να βοηθήσει μια ομάδα (όχι μόνο την ΑΕΚ) σε διάρκεια και βάθος χρόνου.
Κατά δεύτερο λόγο η ΑΕΚ (και) χθες είχε στη σύνθεσή της δυο μεγάλους ποδοσφαιστές,όχι σε ηλικία (όπως αναγράφεται στην ταυτότητά τους) αλλά σε αξία και προσωπικότητα.Δέλλας πίσω και Λυμπερόπουλος μπροστά.Η παρουσία τους και μόνο ανεβάζει πολύ την ΑΕΚ και αναγκάζει πολλούς από τους υπόλοιπους μέτριους να προσπαθούν στο μάξιμουμ.Δεν τολμώ να φανταστώ τη φετινή ΑΕΚ χωρίς αυτούς!
Έτσι χθες και υπό την πίεση του προστίμου των 100.000€, αλλά και του χαρακτηρισμού του αγώνα ως τελικού (από τον Χιμένεθ),το πρέσινγκ ήταν εξουθενωτικό και ανάγκασε τους Λαρισαίους σε πολλά λάθη.
Μεγάλη επίσης και η συμβολή ενός παίκτη που ποτέ δεν ξεκινάει βασικός τη σεζόν( οι αντίπαλοι τον ειρωνεύονται ,αλλά κατέχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των Αεκτζήδων) και σχεδόν πάντα όλοι οι προπονητές την τελειώνουν με αυτόν στη δεξιά πλευρά της άμυνας.Ναι καλά καταλάβατε ‘’..τα φυτά στην Καλαμάτα είναι ωραία,Γεωργέα-Γεωργέα…’’.Ο σκόρερ χθες Νίκος Γεωργέας ,έδωσε με τις δυνατότητες που έχει αλλά κυρίως με την ψυχή του που καταθέτει εδώ και χρόνια για χάρη του Δικέφαλου, απλά μαθήματα για τη θέση του δεξιού μπακ .Μια θέση που εδώ και χρόνια (όπως και απέναντι αριστερά) λες και είναι στοιχειωμένη και δεν μπορεί να στεριώσει κανείς…
Από την άλλη όμως αυτή η νίκη πρόκριση είναι απλά μια ανάσα στην ταλαιπωρημένη και εκτός πρωταθλήματος ΑΕΚ.Αλοίμονο σε όποιον πιστέψει ότι ο Χιμένεθ βρήκε τη λύση ,όπως
πολλοί νόμισαν(θεωρώντας ότι ο Ντούσαν ήταν η πηγή του κακού) μετά από άλλη μια τεσσάρα.Αυτή με το καλημέρα στο ‘’Κλ.Βικελίδης’’ επί του Άρη.Γιατί φίλοι μου ,όταν στο 0-0 ο Σκόκο ,με μια περίτεχνη ενέργεια έβγαλε σέντρα στον αφύλακτο Μπερνς μέσα στη μικρή περιοχή και ο τελευταίος έστειλε με κεφαλιά τη μπάλλα στα πουλιά ή τα χαφ (βλ.Μάκος-Καφές) έκαναν παραπάνω από 10 κοντρόλ για να ξαναγυρίσουν τη μπάλλα προς τα πίσω ,δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.Για να μην πούμε για τις ‘’γιούργιες‘’ του φιλότιμου Καράμπελλα ή τις επελάσεις του – την έχω δει Μπεκενπάουερ- Μανωλά!
Δυστυχώς η ΑΕΚ είναι πολύ μακριά από αυτό που ονειρεύονται οι οπαδοί της . Ξαναλέω ότι δεν είναι μόνο θέμα μπάτζετ και είμαι σίγουρος ότι ο Μανόλο Χιμένεθ μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής και αντάξιας της ιστορίας της ΑΕΚ.Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις,’’ξηλώματα’’ και υπομονή!Καλά Χριστούγεννα!

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Άλλος ένας φίλος εμπιστεύεται το Lakiscorner για να μας αναλύσει την άποψη του σχετικά με την φημολογούμενη αγορά του ΠΑΟΚ από αραβικό επενδυτικό όμιλο.Ο Κυριάκος Χατζόγλου γράφει:

"Τον τελευταίο καιρό είχαμε γίνει μάρτυρες ενός σίριαλ που είχε σχέση με τη μεταβίβαση των μετοχών της ΠΑΕ ΠΑΟΚ σε αραβικό επενδυτικό όμιλο. Έμοιαζε με μια ταινία μυστηρίου, της οποίας δε γνωρίζουμε τη συνέχεια. Απ’ότι φαίνεται η ιστορία αυτή πλησιάζει στο τέλος της.

Προχθές μια ανακοίνωση των υποψήφιων επενδυτών άρχισε να δίνει φως στην υπόθεση. Παραδέχτηκαν ότι ενδιαφέρονται για το 51% των μετοχών της ΠΑΕ, με κύριο σκοπό να βοηθήσουν τον ΠΑΟΚ οικονομικά για να μπορέσει να φανεί αντάξιος της ιστορίας του. Ζήτησαν τη στήριξη και την κατανόηση των φιλάθλων της ομάδας, ενώ διαβεβαίωσαν ότι θα συμβάλλουν στη βελτίωση του αγωνιστικού επιπέδου της ομάδας. Διευκρίνισαν τα νομικά κωλύματα που υπήρχαν μέχρι τώρα( με ελληνικό νόμο, απαγορεύεται σε φυσικά και νομικά πρόσωπα εκτός Ευρωπαικής Ένωσης να έχουν μετοχές ελληνικών ποδοσφαιρικών εταιρειών). Επιπρόσθετα εξέφρασαν τη σιγουριά τους ότι μέχρι τις 20 Ιανουαρίου θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της μεταβίβασης, αφού πρώτα υπάρξει μια ανάλυση του business plan το δεύτερο δεκαήμερο του Γενάρη, προκειμένου να ενημερωθεί και ο κόσμος για τις εξελίξεις.

Η ανακοίνωση αυτή επιβεβαίωσε την αντίστοιχη δήλωση της ΠΑΕ, που επεκτείνει το χρονικό όριο για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου μέχρι τις 20 Ιανουαρίου. Είναι προφανές ότι οι ταυτόχρονες, με μια μικρή χρονική καθυστέρηση, ανακοινώσεις συνδέονται «μέχρι κεραίας» με το ρεπορτάζ που μιλούσε για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στην ΠΑΕ, το ύψος της οποίας θα εξαρτηθεί από τα λεφτά που θα βάλουν οι υποψήφιοι επενδυτές.

Το σίγουρο είναι ότι μια μεγάλη ευκαιρία παρουσιάζεται στην ομάδα της Θεσσαλονίκης. Τα λεφτά δεν περισσεύουν στα ταμεία του συλλόγου, ενώ θα δοθεί για πρώτη φορά η δυνατότητα στο Ζαγοράκη να διαχειριστεί χρήματα ικανά να οδηγήσουν τον ΠΑΟΚ στα μονοπάτια του πρωταθλητισμού. Ο επενδυτικός αυτός όμιλος που εδρεύει περίπου 40 χλμ μακριά από το Λονδίνο σκοπεύει να αναλάβει μόνο το μάνατζμεντ αφήνοντας τη θέση του προέδρου στον πρώην διεθνή ποδοσφαιριστή. Απλά θα τοποθετηθούν κάποιοι ανθρώποι μέσα από τον όμιλο και της εμπιστοσύνης των επενδυτών στη νέα διοίκηση.

Ελπίζουμε η ιστορία αυτή να μην εξελιχθεί σε φιάσκο, και να μην αποδειχθεί ένα ακόμα ψέμα, σαν και αυτά που ακούμε κατά καιρούς σχετικά με διάφορες επενδύσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο που αποδεικνύονται λόγια του αέρα... Οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ εξακολουθούν να εκφράζουν τις αμφιβολίες τους- οι οποίες κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως αληθείς- και αναμένουν την τοποθέτηση των χρημάτων στα ταμεία του συλλόγου.

Ίδωμεν λοιπόν την όποια κατάληξη της συγκεκριμένης ιστορίας,η οποία θα ανακουφίσει οικονομικά την ομάδα του Δικεφάλου..."

Δεν είναι όλα θέμα μπάτζετ

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι μόνο όποιος έχει χρήματα να δαπανήσει στις μεταγραφές ,αυτός θα έχει και ομάδα.Σίγουρα αυτό εμπεριέχει ένα βαθμό αλήθειας.Δεν είναι όμως ολόκληρη και ως τέτοια μπορεί να αποδίδεται από τον καθένα ανάλογα τα αποτελέσματα της ομάδας του.

Σύμφωνοι ,απαιτούνται χρήματα για να φτιάξεις μεγάλη ομάδα.Οκ την ΑΕΚ την χλευάζουν οι...λεφτάδες. Όμως στον Παναθηναϊκό τι να πουν; Δεν έχουν λεφτά;Έχουν και πολλά μάλιστα .Δεν ξέρουν από μπάλλα ή απλά όσοι περνούν από το τριφύλλι ως μάνατζερ,γενικοί διευθυντές κλπ, αρπάζουν ένα παχυλό μισθό και η ποδοσφαιρική λογική πάει περίπατο;Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω 2 χρόνια τώρα να μην μπορούν να βρουν ένα σέντερ μπακ της προκοπής και να αφήνουν την ομάδα να παίζει για έναν (Σισέ) και από αυτόν τον έναν να τα περιμένουν όλα (που ευτυχώς γι΄αυτούς είναι παιχταράς και κρύβει τα στραβά σκοράροντας). Διώχνουν το Νιόπλια (που παρά τα λάθη του και μπάλλα ξέρει και μέλλον έχει) για φέρουν στα μέσα της περιόδου έναν 64χρονο Πορτογάλο, που δείχνει να μην έχει καταλάβει ακόμη που βρίσκεται.
Το αποτέλεσμα ; Παναθηναϊκός –Ολυμπιακός Βόλου 0-1..Έγινε μάγκας ο Μπέος δυο μέρες μετά τα μπινελίκια που αντάλλαξε με τον Πατέρα στη συνεδρίαση της SUPERLEAGUE , όπου πάλι ο λεφτάς Μαρινάκης έκανε επίθεση με εκφράσεις πεζοδρομίου στον εκτελεστικό διευθυντή της ΑΕΚ Γιώργο Κωνσταντινίδη, δημιουργώντας από τώρα πολεμικό κλίμα για τον αγώνα του 2ου γύρου!

Είναι πρόσφατος ο κομπασμός του Μαρινάκη κατά τη διάρκεια της κριτικής προς τους ερυθρόλευκους μετά την ήττα από την ΑΕΚ:’’..χάσατε από τους απλήρωτους...’’.Όταν η μισή Ελλάδα είναι απλήρωτη ή κακοπληρωμένη εφαρμόζοντας τις διαταγές του ΔΝΤ ,δεν άκουσα κάποιον πολιτικό να κατακρίνει αυτού του είδους τις δηλώσεις . Αλλά ποιος να μιλήσει; Oι βουλευτές και πολιτευτές Πειραιά ή ο Ισίδωρος Κούβελος(σύζυγος Ντόρας) που συνωστίζονται στις θέσεις VIP του Καραϊσκάκη ,για να κερδίσουν την εύνοια των πολυάριθμων φίλων του Ολυμπιακού...;

Τέτοιο ποδόσφαιρο δεν το θέλουμε κύριοι και επειδή κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε ,να δω τι θα λέτε όταν θα στερέψουν οι κάνουλες των τηλεοπτικών και θα κοιτάτε τις άδειες εξέδρες και θα αρχίσετε τα διαγγέλματα για οικογένειες στα γήπεδα και λοιπές σαχλαμάρες.Αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί στην επονομαζόμενη SUPERLEAGUE,μοιάζει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των πράσινων και των κόκκινων.Είδαμε που κατέληξε η χώρα μας με τα κουμάντα γαλάζιων και πράσινων τόσα χρόνια...

ΥΓ: Επιμένω :Aν η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς έχανε 0-3 μέσα στο ΟΑΚΑ με τέτοια εμφάνιση και ο Nτούσαν μίλαγε μετά το τέλος του αγώνα για επιστροφή στη Ριζούπολη ,τι θα γινόταν;Tι θα έλεγαν όλοι αυτοί που ορύωνταν επειδή πχ έπαιζε ο Γιάχιτς δεξί μπακ; (Ο Αντσελλότι για να μην ξεχνιόμαστε ,στη Μίλαν-που δεν έχει πρόβλημα μπάτζετ- πριν μερικά χρόνια χρησιμοποιούσε τον βαρύ κι ασήκωτο Ολλανδό Σταμ δεξί μπακ). Είδαν λοιπόν με το Χιμένεθ κάτι άλλο ή θα αρχίσουμε τα περί μπάτζετ;Δεν παίζουν μόνο τα λεφτά μπάλλα,ευτυχώς...
ΥΓ 2:Πάλι καλά που ο ΠΑΟΚ και ο Άρης έδωσαν χαρά στους ποδοσφαιρόφιλους όλης της Ελλάδας με τις μεγάλες προκρίσεις στην Ευρώπη!

Η ευθύνη του καθήκοντος

Σας παραθέτω ένα πολύ δυνατό και λακωνικό κείμενο του αγαπημένου φίλου κ.Μιχάλη Κουσαρή ,ο οποίος τόσο με την ιδιότητα του ως γιατρός -ακτινολόγος ,όσο και σαν πατέρας κάνει μια πραγματική κατάθεση ψυχής,την οποία έχουμε ανάγκη, για να μην ξεχνάμε ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας και μάλιστα πολύ δυνατοί.Τα μηνύματα που παίρνουμε πολύ σημαντικά.

Αγαπητοί φίλοι νοιώθω την ανάγκη να γράψω για ένα γεγονός που με συγκλόνισε.Μια σχολική ομάδα κοριτσιών του βόλει δίνει αγώνες τελικής φάσης.Η γυμνάστρια τους -την συναντώ πρώτη φορά-μου αποκαλύπτει γνωρίζοντας την ιδιότητά μου ,το άμεσο σοβαρό πρόβλημα υγείας που έχει.Έμεινα...Αστραπιαία ο νους μου έφερε στο προσκήνιο τις σκέψεις "Εύγε, δεν εγκαταλείπει το καθήκον της. Θα δώσει την μάχη.."Ο εκπαιδευτικός ,ο άνθρωπος,είναι εδώ." Ο καθένας μας στο μικρόκοσμο του έχει τέτοια παραδείγματα.Εύχομαι να αντιπαλέψει τη νόσο..
Άλλη μια φορά ένοιωσα έτσι.Ήτανε την μέρα που γεννήθηκε η κόρη μου. Ο συνάδελφος γυναικολόγος ήτανε εκεί παρόλο που ήξερε οτι η νόσος τον είχε πλήξει…που θα μπορούσε να "το δει αλλοιώς".
Αυτά πρέπει να τα "βλέπουν" όσοι καταστρέφουν σήμερα την ζωή τόσων ανθρώπων,βιαίως,χωρίς καμμιά έγκριση,χρησιμοποιώντας ψεύδη και αντιδημοκρατικές πρακτικές.

Η ρίζα είναι σάπια

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί δεν έχουμε ποδόσφαιρο σαν αυτό που πρακολουθούμε στα ξένα πρωταθλήματα ή στα ευρωπαϊκά κύπελλα και μας πιάνει απογοήτευση.Περιοριζόμαστε σε κλισέ του τύπου ‘δεν έχουμε υποδομές’ ή ‘εδώ ειναι όλα στημένα’ κι έτσι κανείς δεν κάθεται να προβληματιστεί πραγματικά γιατί ‘έξω παίζουν μπάλλα κι εμείς εδώ κάτι σαν ... μπάλλα’.Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πρόβλημα ξεκινάει από χαμηλά.Το σάπιο δέντρο έχει και σάπιες ρίζες.

Χθες παρακολούθησα τον αγώνα Ελευθερούπολη – Αγία Ελεούσα , στο γήπεδο της Νέας Ιωνίας ,για την Α’ κατηγορία της ΕΠΣΑ.Όλοι κι όλοι οι θεατές ήταν καμιά πενηνταριά ,κυρίως πατεράδες ή φίλοι παικτών όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις κατηγορίες.Και μπράβο τους που πήγαν γιατί η θερμοκρασία ήταν λίγο πάνω από το μηδέν και έριχνε χιόνι! Οι παίκτες και των 2 ομάδων πιτσιρικάδες στην πλειοψηφία τους.Τελικό σκορ 6-0 υπέρ της Ελευθερούπολης.Βαρύ για την Αγία που κινδυνεύει με υποβιβασμό και δεν δείχνει πως θα τον αποφύγει .Το πρώτο γκολ (και μάλιστα αυτογκόλ) μπήκε στο μισάωρο.Το 2ο με πέναλτυ στο 60 και απλά το σκορ πήρε διαστάσεις θριάμβου στα τελευταία 10 λεπτά που οι φιλοξενούμενοι περίμεναν ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη.

Δεν τα λέω αυτά για να σας κουράσω με λεπτομέρειες από έναν αδιάφορο αγώνα.Απλά μου έκανε εντύπωση ότι από τη στιγμή που έγινε το 1-0 οι οπαδοί των φιλοξενούμενων που ήταν περισσότεροι και πιο εκδηλωτικοί,έβριζαν τους παίχτες τους και τους παρότρυναν να τα παρατήσουν γιατί τους ντρόπιασαν!Και για να καταλαβαίνει κάποιος που δεν έχει εικόνα από τα ερασιτεχνικά ,μιλάμε για 5 ανθρώπους που παίζουν τα παιδιά τους (!) και τα μπινελίκια τους ακούγονται σε όλο το γήπεδο! Για το προκαταβολικό βρισίδι στους διαιτητές δεν το συζητάμε καν ... Απ’ότι μου έχουν πει κατά καιρούς φίλοι που παρακολουθούν ‘ευγενέστερα’ αθλήματα που παίζονται σε κλειστά γυμναστήρια ,το ίδιο συμβαίνει κι εκεί.Επομένως όταν ο άλλος πάει στο γήπεδο που παίζει το παιδί του και βρίζει σαν τον τελευταίο νταλικιέρη(συγγνώμη αν είναι κανείς νταλικιέρης!) και βγάζει όλο του το χτικιό ανάμεσα σε 20 -30 ανθρώπους ,φανταστείτε τι θα κάνει σε αγώνα Superleague
ανάμεσα σε μερικές χιλιάδες ...

Δεν θα πω τα περί παιδείας και ελληνικής νοοτροπίας γιατί είναι αφοριστικά και γενικευμένα και σε τελική ανάλυση δεν οδηγούν πουθενά.Θα μιλήσω όμως για καφρίλα και αλητεία που δεν υπολογίζει τίποτα και μεταφέρει τα προβλήματα που έχει ο καθένας στην κοινωνική του ζωή στα γήπεδα ,γιατί εκεί νομίζει ο καθένας ότι μπορεί να απειλεί θεούς και δαίμονες ή να βρίζει όποιον θέλει ,μένοντας στο απυρόβλητο και ατιμώρητος για πάντα.
Και για να κλείσω θα δώσω μια εικόνα από το ματς που ανέφερα.Ένας πατέρας παίκτη της φιλοξενούμενης που ο γιος του ήταν εκτός 18άδας και έβλεπαν το ματς από την εξέδρα ,έκανε ότι και οι άλλοι που προανέφερα .Όταν το παιδί τον παρακάλεσε να σταματήσει γιατί προφανώς ντράπηκε για τη συμπεριφορά του πατέρα του ,τα έβαλε με το γιο του που δεν καταλαβαίνει ότι ο πατέρας του τρέχει για το καλό του από γήπεδο σε γήπεδο...

Ούστ!

Πως γίνεται να σου χαλάει τη διάθεση ένας μα..ς;Πόσες φορές το έχεις αναρωτηθεί σιωπηλά ,όταν ένας άνθρωπος επειδή είναι παράξενος,ιδιόρρυθμος ή όπως θέλετε να τον πείτε,σου τρελαίνει το νευρικό σύστημα;Σε αποδιοργανώνει εντελώς,οργίζεσαι και αναμασάς τις λεπτομέρειες του συμβάντος όλη μέρα…Όταν είναι στη δουλειά σου και έχεις την ατυχία να τον έχεις ιεραρχικά πιο πάνω το θέμα γίνεται σοβαρό…

Ένας καλός μου φίλος μου είπε μια μέρα:’ …έχω βαρεθεί να διαχειρίζομαι ανθρώπους…’,αναφερόμενος κι αυτός σε μια τέτοια περίπτωση από τον εργασιακό του χώρο.Περιέγραψε ακριβώς την κατάσταση!

Όλοι θα βάλατε κάποιον στο μυαλό σας μόλις αρχίσατε την ανάγνωση αυτού του κειμένου.Το ζήτημα είναι ότι όλοι κάνουμε το ίδιο.Επειδή κανείς δεν αντέχει τη συνεχή αντιπαράθεση και τις παραξενιές και επειδή αν διαολοστείλεις (όπως πολύ θα ήθελες) αυτόν που σου γίνεται βάρος ,θα βρεθείς χωρίς δουλειά,αναγκάζεσαι να πηγαίνεις ‘με τα νερά του’.Και τότε αρχίζει να το εκμεταλλεύεται και να γίνεται πιο πιεστικός,πιο ενοχλητικός,πιο ψυχαναγκαστικός.Τον πας με το καλό ,τίποτα…Τον πας με το κακό,τίποτα…Σε λένε και νευρικό,αν πεις καμιά κουβέντα.Συνήθως αυτοί οι τύποι είναι θρασύδειλοι και αποφεύγουν τις απευθείας αντιπαραθέσεις ,απλώς δημιουργούν κλίμα. Πιέζεσαι για να μη το μεταφέρεις στο σπίτι σου και κάποια μέρα συνειδητοποιείς ότι δεν πάει άλλο.Κάνεις κακό στον εαυτό σου…

Ε,λοιπόν φτάνει πια !Ακούστε κ.κ. απροσάρμοστοι :δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να σας ανέχεται,το ξέρετε ότι είστε όπως είστε αλλά δε σας φταίει κανείς άλλος και επειδή λόγω κρίσης έτσι κι αλλιώς δε θα έχουμε δουλειά,άει …στο καλό...Έχουμε αρκετά να μας βασανίζουν αυτό τον καιρό.Ούστ!

ΤΟΥ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΓΕ!

Aπό το Μάϊο του 2009, στον τελικό κυπέλλου όταν είχε ισοφαρίσει ο Ολυμπιακός στις καθυστερήσεις με γκολ του Νταρμπισάϊρ, η ΑΕΚ είχε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με τον πολυδιαφημισμένο Ερνέστο Βαλβέρδε.Χθες του επέστρεψε τα ...χρωστούμενα με γκολ του Ίσμαελ Μπλάνκο στο ’92!

Σε ένα ματς άνευρο ,που δεν θύμιζε σε τίποτα παλιότερα ντέρμπυ των δύο ομάδων(ακόμη και το κλίμα στην εξέδρα ήταν υποτονικό), η ΑΕΚ κατάφερε να κλέψει ένα ματς που το είχε πιο πολύ ανάγκη από τον αντίπαλό της .Κι αυτό γιατί κατάφερε να συντηρήσει τις όποιες ελπίδες για μια καλύτερη θέση στο πρωτάθλημα ,με την προϋπόθεση ότι θα κάνει καλά ‘ψώνια’ τα Χριστούγεννα και ταυτόχρονα θα ξεφορτωθεί και πολλή σκαρταδούρα.
Προπονητή καλό έχει,όμως πάλι αναγκάστηκε να παίξει με το Γιάχιτς δεξί μπακ ,όπως και ο Ντούσαν (που είχε δεχθεί τρομερή κριτική γι’αυτό).Ευτυχώς ο Χιμένεθ είναι ανοιχτόμυαλος και έβαλε χθες ένα κανονικό αριστερό μπακ,το Νίκο Καράμπελα και αυτός τον δικαίωσε.Μπορεί να μην είναι Ρομπέρτο Κάρλος ,αλλά ξέρει τη θέση και κυρίως δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείται εκεί ο Λαγός ,που μπορεί να παίξει στα χαφ και να βοηθήσει την ομάδα και τον εαυτό του.Εκεί όπου και πάλι ήταν φανερό ότι δεν μπορούν να κρατήσουν οι Μάκος (αποκορύφωμα η φάση που ΔΕΝ γύρισε τη μπάλλα στην περιοχή –έτοιμο γκολ θα ήταν),Γκέντσογλου και Λεονάρντο.
Ο Μανόλο Χιμένεθ πιστώνεται τις σωστές αλλαγές,αφού με την είσοδο των Πάπα Μπούμπα Ντιόπ και Γκερέϊρο ,ανέβηκε η ομάδα,κράτησε μπάλλα και προσπάθησε να τη βγάλει σωστά μπροστά.Ταυτόχρονα έδειξε ότι δε ‘μασάει’ και άλλαξε τον αρνητικό και εξαφανισμένο χθες Νάτσο Σκόκο(θα το ξαναπώ :αν ήταν ο Ντούσαν στον πάγκο θα έβγαινε τόσο ήσυχα;).
Από το σημείο μάλιστα του χαμένου πέναλτυ του Ντουντού(δε νομίζω ότι υπήρχε τίποτα) η ΑΕΚ βγήκε περισσότερο μπροστά και προσπάθησε να πάρει κάτι από το ματς και δικαιώθηκε! Όταν ο Σενεγαλέζος χαφ πήρε τη μπάλλα έξω από την περιοχή και με δύναμη ,τεχνική και ταχύτητα πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του,μπαίνοντας σαν τανκ στην περιοχή και κάνοντας το απλό (που δεν έκανε νωρίτερα ο Μάκος),γύρισε τη μπάλλα εκεί που έπρεπε ,στο κέντρο της άμυνας του Ολυμπιακού,όπου περίμενε ο Ζορό να κάνει το απλό,συνεχίζοντας την παράδοση που έχει απέναντι στον Ολυμπιακό.
Τέλος για τον Ολυμπιακό πρέπει να σημειωθεί ότι αν και έδειχνε καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο ,ήταν για άλλη μια φορά στο ΟΑΚΑ άνευρος και ειδικά χθες ‘μπλαζέ’ ,υποτιμώντας την ΑΕΚ,κάτι που φάνηκε από τη γρήγορη είσοδο Ιμπαγάσα και Πάντελιτς, τη στιγμή που πίσω είχε σοβαρά προβλήματα λόγω απουσιών.Δεν πείθει ότι μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα από μόνος του,παρά μόνο αν του το επιτρέψουν οι υπόλοιποι ,που μάλλον τον φοβούνται υπερβολικά.
Καλημέρα σας!

Όταν τα ζιβάγκο έγιναν Prada/ΕΞΕΔΡΑ

Το άρθρο του Δημήτρη Δραγώγια στην εφημερίδα ΕΞΕΔΡΑ(17.11)με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοέμβρη,θίγει συμπεριφορές που προκαλούν αυτές τις δύσκολες μέρες και δεν διστάζει να καταλογίσει τις ευθύνες που αναλογούν στην περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου.Το αναδημοσιεύω αυτούσιο:

Από Πολυτεχνείο δεν καταλάβαινα και πολλά. Ημουν στο στάδιο του πιτσιρικά που τον ενδιέφεραν μόνο οι βόλτες με ποδήλατο και πάντα με βοηθητικές. Σήμερα ακούω τους «αυτόπτες» μάρτυρες να ομιλούν με το δέος του ανθρώπου που μετέσχε σε μια εποποιία και που να πάρει όλοι τους «κάτι» είναι. Και αυτό το «κάτι» με διαολίζει γιατί συμπτωματικά έχει σχέση με την επόμενη γενιά. Τη γενιά τη δική μου.

Κάποτε, το να έχεις ζιβάγκο το 1973 ήταν το must της εποχής. Σήμερα, οτιδήποτε λιγότερο από Cayenne διαθέτεις είσαι απλά θνητός. Το να μιλάς για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ακούγεται σαν το «πάτερ ημών» στα σουαχίλι, κανέναν δεν αγγίζει. Και που να πάρει, όλοι αυτοί που σήμερα παίρνουν τις αποφάσεις για την τύχη μου, ανήκουν σε εκείνη τη γενιά. Κάποιοι ήταν «αυτόπτες». Ή τουλάχιστον ισχυρίστηκαν ότι ήταν. Για να εξαργυρώσουν στο όνομα της Δημοκρατίας την «ανιδιοτελή» μάχη τους για αυτά που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα.

Η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε παταγωδώς. Είναι σαν τον ποδοσφαιριστή που νικά το μεγαθήριο και ξαφνικά τυφλώνεται από τη δημοσιότητα, είναι σαν τον ταλαντούχο αθλητή που ντοπάρεται επειδή νιώθει ανασφαλής για να αντέξει στον χρόνο, είναι σαν τον διάκο που αποθρασύνεται στην πρώτη λειτουργία και νιώθει αρχιμανδρίτης. Της γενιάς εκείνης της δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει την Ελλάδα. Της άλλαξε κατεύθυνση σπρώχνοντάς τη στον γκρεμό. Πού είναι οι ήρωες του Πολυτεχνείου; Οσοι δεν εξαργύρωσαν την «επιτυχία τους» με θώκους ή θωκίσκους, επέλεξαν την ανωνυμία τους, τριγυρνώντας κάπου στα Εξάρχεια. Ισως να είναι και οι πιο ειλικρινείς. Οι περισσότεροι συμβιβάστηκαν στη Δημοκρατία του «λες ό,τι θέλεις, αλλά κάνεις ό,τι λένε».

Το χειρότερο είναι ότι το Πολυτεχνείο δεν ζει, δεν ξανάρχεται, δεν αναβιώνει. Απλώς το θυμάσαι σαν τα σόλο του Χέντριξ στο Γούντστοκ. Ακόμη και ραδιόφωνο είναι περιττό να φτιάξεις. Θα σπεύσουν να στο προσφέρουν με δωρεάν πρόγραμμα και μπόλικο betting. Είμαι σίγουρος ότι ακόμη και ζιβάγκο να έψαχναν θα φρόντιζαν να είναι Prada.

Κύριοι του Πολυτεχνείου, εσείς ζήσατε καλά. Αφήστε εμάς να ζήσουμε έστω λίγο χειρότερα. Αλλά αφήστε μας στις αναμνήσεις και μην απομυθοποιείτε άλλο τους εαυτούς σας. Εμείς άλλη ιστορία μάθαμε...

FOOTBALL FACTORY Μελωμένοι

Αναδημοσιεύω από το LIFO(11.11.2010)το πολύ ωραίο (και πάλι) άρθρο του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου.Επίκαιρο όσο ποτέ ,απολαύστε το!
"Ο εκλεγμένος βουλευτής Γιώργος Ανατολάκης δεν έχει σχολιάσει ακόμα την πορεία των εκλογών. Περίεργο: τόσα πάνελ, τόση ρητορική, τόσος τηλεοπτικός χρόνος, ένα πεντάλεπτο διστακτικών απαντήσεων, ξενοφοβικής ρητορικής και συντακτικών λαθών θα ήταν άλλη μια ενδιαφέρουσα εκλογική εικόνα αμηχανίας. Αν κάποιος, όμως, καλούσε τον Ανατολάκη, τη ζωντανή απόδειξη πως σημασία δεν έχει τι λες (ή τι προσπαθείς να πεις), αλλά πόσο αναγνωρίσιμος είσαι σε αυτήν τη ζωή, θα έκανε με υπερβατικό τρόπο μια σύγκριση ποδοσφαίρου και πολιτικής. Μπορεί να γίνει και αλλιώς.

Και οι δυο τομείς ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου υπάρχουν τριών ειδών πραγματικότητες. Η μια έρχεται από το φαντασιακό επίπεδο. Στο ποδόσφαιρο έχει να κάνει με την εγωμανία κάποιων προέδρων, που θεωρούν πολιτισμό το να παρακολουθήσουν δίπλα δίπλα αυτοί και οι μπράβοι τους ένα παιχνίδι, όλους αυτούς που φωνάζουν «είμαστε η σωτηρία του ποδοσφαίρου» χωρίς να καταλάβουν πως κάνουν πλάκα. Στην πολιτική, η αντίστοιχη πρόκληση είναι να λες πως ένοχοι είναι όσοι δεν πάνε να ψηφίσουν και όχι όσοι τους έκαναν να αηδιάσουν. Και να είσαι ένας απ' αυτούς.

Η άλλη πραγματικότητα είναι το οπαδικό επίπεδο. Δεν είναι αληθινό, είναι διασκεδαστικά εμμονικό -όταν δεν είναι βίαιο-, δεν έχει λογική, μόνο κραυγές, και αν δεν υπήρχε, το ποδόσφαιρο θα ήταν πιο λογικό, πιο ήρεμο, πιο προβλέψιμο, πολύ χειρότερο δηλαδή. Στην πολιτική, το οπαδικό επίπεδο είναι να βλέπεις 20χρονα παιδιά σε κομματικό περίπτερο στο Σύνταγμα, όλα τους γεμάτα ενθουσιασμό, όνειρα διορισμών, γαλάζιες μπλούζες με ανατριχιασμένους γιακάδες, να τραγουδάνε Βέρτη μελωμένοι. Τόσο όμορφα.

Το τρίτο επίπεδο πραγματικότητας είναι το φυσιολογικό, το πιο ουσιώδες. Στο ποδόσφαιρο είναι ένα γκολ, ο Λάζαρος, ο Μιραλάς, ο Μπλάνκο, ο Γκαρσία, ένας γκρινιάρης προπονητής από την Κρήτη και όλος αυτός ο θίασος των καλών, κακών, μέτριων, καθόλου ρομαντικών αλλά πραγματικών πρωταγωνιστών. Στην πολιτική πραγματικά καλοί πρωταγωνιστές δεν υπάρχουν πολλοί. Βασικό συστατικό των περισσότερων υποψηφίων είναι η αναξιοπρέπεια. Όσοι είναι αξιοπρεπείς, συνήθως, χάνουν γιατί ντρέπονται να μιλήσουν μέσα σε τέτοιο όχλο. Μάλλον γι' αυτό το ποδόσφαιρο είναι πιο δίκαιο: Εκεί, σημασία δεν έχει ποιος είσαι, πόσο κόσμο διόρισες, πόσους αγόρασες, πόσες φορές βγήκες στην τηλεόραση, πόσο ψεύτης, αναγνωρίσιμος, «θεά» ή γελοίος είσαι. Σημασία έχει μόνο τι κάνεις."

Stelios

Ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου των ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ) Στέλιος Γιαννακόπουλος,εκμυστηρεύθηκε χθες(9.11.10)αρκετά ανδιαφέροντα παρευρισκόμενος σε γνωστό δημοσιογραφικό στέκι.Πάντα προσιτός ,ευγενικός και απλός ο Stelios,είπε μεταξύ άλλών:
• 'Δάσκαλος και σύμβουλος για τις επιλογές μου υπήρξε ο (πρώην ποδοσφαριστής επίσης) πατέρας μου.Αυτόν άκουσα στα 18 μου όταν έφυγα από τον Εθν.Αστέρα (Γ΄Εθνική) και πήγα στον Πανηλειακό (επίσης Γ) και όχι σε Αθηναϊκό ή Απόλλωνα (τότε Α’ )που με ζητούσαν'.Η συνέχεια και η απογείωση της καριέρας του γνωστή…
• ‘Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν με επηρέασε και δεν με βοήθησε στο ξεκίνημα μου στον Ολυμπιακό ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Επίσης ο Αλαρντάϊς στη Μπόλτον με βοήθησε πολύ στην τακτική,με και χωρίς τη μπάλλα’.Αυτά για όσους κάνουν μόνο αρνητική κριτική στον ¨πρίγκηπα¨…
• Αναφορικά με την ανάρτηση πρωτοσέλιδων του «αντίπαλου» οπαδικού τύπου στα αποδυτήρια του ΠΑΟ πριν το πρόσφατο ντέρμπυ: ‘…στην Αγγλία ήταν κάτι που γινόταν συχνά με στόχο το ψυχολογικό ντοπάρισμα των παικτών πριν από ένα μεγάλο παιχνίδι.Ο Αλαρντάϊς το χρησιμοποιούσε ,κάθε προπονητής έχει τις δικές του μεθόδους…’.
• ‘Στη Λάρισα οι φίλαθλοι με αντιμετώπιζαν σαν παίκτη του Ολυμπιακού , ήρθαν και κάποιοι αναπάντεχοι τραυματισμοί…’ για το σύντομο πέρασμα του από την ΑΕΛ,αλλά και ‘…έχω μια πικρία που δεν έκλεισα την καριέρα μου στον Ολυμπιακό,είμαι όμως ευχαριστημένος με ότι πέτυχα.Αν έκλεινε και η μεταγραφή μου στη Λίβερπουλ…’.
• Για τη δράση του ΠΣΑΠ στο θέμα της βίας: ‘…έχει παρθεί απόφαση να αποχωρήσουν και οι 22 παίκτες από το γήπεδο σε περίπτωση επεισοδίων.Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές είναι οι πρωταγωνιστές και πρέπει να δείξουν την αποδοκιμασία τους στις πράξεις των αναγκέφαλων που δημιουργούν προβλήματα στη δουλειά τους…’
• Τέλος ανέφερε μια ανέκδοτη ιστορία από το έπος του 2004: ‘Μόλις φτάσαμε στην Πορτογαλία ,στα δωμάτια του ξενοδοχείου οι διοργανωτές είχαν αφήσει κάποια καλάθια με φρούτα για το καλωσόρισμα.Μέσα υπήρχε μια κάρτα που έλεγε(πάνω –κάτω):Έλληνες καλώς ήρθατε ,ευχόμαστε να κάνετε ένα καλό τουρνουά και όπως αρχίζει με Πορτογαλία –Ελλάδα ,έτσι και να τελειώσει με το ίδιο ζευγάρι στον τελικό!!!Όλοι το πήραν στην πλάκα και πέταξαν την κάρτα αμέσως …Ούτε ένας δεν τη φύλαξει για να μπορεί να αποδεικνύει την αλήθεια της ιστορίας!’

Παρέλαση 28ης Οκτωβρίου

Ανήμερα της εθνικής επετείου ο Πανιώνιος έλυσε τη συνεργασία του με το Σουηδό προπονητή Μίκαελ Στόρε.Άλλος ένας λοιπόν στο παρά κάτι δεν πρόλαβε να κάνει παρέλαση,σύμφωνα με την περίφημη ατάκα του αμίμητου Νίκου Βαμβακούλα!
Έχει γίνει καθοριστική πλέον η συγκεκριμένη ημερομηνία,κάτι σαν το απόλυτο κρας τεστ για τους προπονητές στην Ελλάδα.Αν παραμείνουν και μετά από αυτή, οι πιθανότητες να τελειώσουν τη σεζόν αυξάνονται εντυπωσιακά!
Πριν καν αρχίσει το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό και σε συνδυασμό με την αλλαγή ηγεσίας σε διοικητικό επίπεδο είχαμε και τη γρήγορη αντικατάσταση του Έβαλντ Λίνεν από τον Ερνέστο Βαλβέρδε (διακαή πόθο του νέου προέδρου Βαγγέλη Μαρινάκη), μετά τον αποκλεισμό της ομάδας στα προκριματικά του Europa League,από τη Μακάμπι τον Αύγουστο.
Μια από τα ίδια είχαμε και στον ΠΑΟΚ,όπου γρήγορα ανακάλυψαν πως αυτός που πίστευαν για άξιο διάδοχο του Φερνάντο Σάντος αποδείχθηκε ακατάλληλος.Ciao κ.Μπερέτα λοιπόν και ακόμα ψάχνονται στην Τούμπα,αφού και ο επόμενος (Δερμιτζάκης) έφυγε γρήγορα…
Φέτος είχαμε και αρκετές εκπλήξεις, όπως η περίπτωση του Μπάγεβιτς που έδειχνε παντοδύναμος στην ΑΕΚ ,αλλά τελικά το κλίμα ήταν τόσο αρνητικό γι’αυτόν που αναγκάστηκε να παραιτηθεί.Στην Ξάνθη μετά από 3 αγώνες με τον Κεχαγιά ,ο Πανόπουλος τον αντικατέστησε με τον Παράσχο,αφού όπως λέει φέτος έχει το καλύτερο ρόστερ της 10ετίας και περιμένει πολλά από την ομάδα…
Τα στοιχήματα για τους επόμενους έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται δεκτά.Από τους πρώτους στη λίστα ο Νίκος Νιόπλιας ,που δύσκολα θα αντέξει την πίεση σε περίπτωση ήττας στο σαββατιάτικο ντέρπυ με τον Ολυμπιακό.Ο Κοκότοβιτς στις Σέρρες , ο Παπακώστας (λιγότερο μετά το Χ στο Βόλο) αλλά και ο Δώνης είναι επίσης κοντά στην πόρτα της εξόδου.Ο Νοέμβριος θα έιναι κρίσιμος γι’αυτούς,αφού όπως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις ‘τρίζει η καρέκλα τους’ επικίνδυνα!Αντίθετα ο Μπάμπης Τεννές και ο Σάκης Τσιώλης αισθάνονται ασφαλείς σε Κέρκυρα και Βόλο αντίστοιχα(αν και με τον Μπέο δεν είναι να λες πολλά…).
Ένα είναι βέβαιο πάντως,πως αν κάποιος μάνατζερ εξηγήσει σε ξένο προπονητή που σκέφτεται να έρθει στην Ελλάδα τι σημαίνει 28η Οκτωβρίου και παρέλαση, μάλλον θα το σκεφτεί διπλά!ΑΕΡΑΑΑ!

‘ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ’ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Mε τον Καλλικράτη το κράτος (υποτίθεται) ότι επιχειρεί τη λειτουργικότερη και οικονομικότερη διαχείριση των τοπικών κοινωνιών και περιφερειών.Οι 13 περιφέρειες θα αντικαταστήσουν τις νομαρχίες όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ,αφού σε πολλές περιπτώσεις οι αρμοδιότητές τους θα ξεπερνούν τα υπάρχοντα γεωγραφικά όρια.
Ο στόχος είναι να συνενωθούν μικρότεροι δήμοι σε μεγαλύτερους(άρα και λιγότερους) με κύριο στόχο τη μείωση του κόστους λειτουργίας και την αποτελεσματικότερη διαχείριση των κονδυλίων. Ωραία λοιπόν,το πιστέψαμε!Σε αυτό το θέμα μπορεί ο καθένας να επιχειρηματολογήσει ανάλογα την κομματική του οπτική γωνία,επομένως δε θα σταθούμε και πολύ εδώ.

Κατά αντιστοιχία θα ήταν όμως μια καλή ιδέα για την ΕΠΟ να επιχειρήσει συγχωνεύσεις σωματείων που γειτνιάζουν και χρησιμοποιούν κοινές έδρες σε πρώτη φάση.Και αυτό σε μια ιδανική κατάσταση θα μπορούσε να ήταν η εφαρμογή του πορίσματος μιας ανεξάρτητης τεχνικής επιτροπής, που θα μπορούσε να κρίνει με οικονομικά, γεωγραφικά αλλά και ιστορικά στοιχεία την ανάγκη ύπαρξης ή όχι κάποιων σωματείων.Σε καμία περίπτωση όμως το κριτήριο δεν θα πρέπει να είναι οι εμμονές κάποιων παραγοντίσκων που θέλουν να μπαίνουν στο τοπικό καφενείο και να τους προσφωνούν ‘κ.Πρόεδρε’.

Πρόσφατο επιτυχημένο παράδειγμα συγχώνευσης είναι ο ΠΑΣ Γαλάτσι(από Α.Ο. και Α.Ε Γαλατσίου).Η Κορωνίδα Γαλατσίου
(η 3η ομάδα του Δήμου Γαλατσίου)συνεχίζει αυτόνομα κυρίως λόγω κομματικής τοποθέτησης (και αποστολής) των διοικούντων της...Σε επαγγελματικό επίπεδο έχουμε την σχετικά πρόσφατη συγχώνευση της Χαλκηδόνας με τον Ατρόμητο Περιστερίου ,που ουσιαστικά ανέστησε τον παραπαίοντα Ατρόμητο και έδωσε νέα ώθηση στην χωρίς φιλάθλους και γήπεδο Χαλκηδόνα.Από την άλλη είχαμε την εκμετάλλευση (ουσιαστικά) της Κασσάνδρας από τον Ολυμπιακό Βόλου,για να ανέβει ο Βόλος κατηγορία ,τη στιγμή που τα χρέη έπνιγαν την(εκ των πρωτοπόρων τότε στη Β Εθνική) ομάδα της Χαλκιδικής.Κάτι αντίστοιχο έγινε με την Παναχαϊκή και τη Θύελλα Πατρών ,όπως και με τον ιστορικό Εθνικό Πειραιώς και τον ΑΟ Μάνης.

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πολλά άλλα παραδείγματα,όμως το βασικό είναι ότι διάφοροι δήμοι σε τοπικό επίπεδο και πόλεις σε επίπεδο εθνικών πρωταθλημάτων ,είναι δύσκολο να συντηρούν περισσότερες από μία ομάδες.Θα ήταν ίσως καλύτερο για να έχουν και την οικονομική δυνατότητα να συναγωνιστούν τους υπόλοιπους και να συντηρούν τμήματα υποδομών,να συγχωνευθούν συγκροτώντας ισχυρότερες ομάδες και σίγουρα πιο ανταγωνιστικές με ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.Εξάλλου όλα εξελίσσονται.Απλώς τροφή για σκέψη...

Καραϊσκάκη και Εθνική ομάδα

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το ματς της Εθνικής μας με τη Λετονία την Παρασκευή το βράδυ(8.10.10),από τις εξέδρες του γηπέδου Καραϊσκάκη.Από τη μια νιώθεις πραγματικά ωραία, για τις συνθήκες που συναντάς σε αυτό το καταπληκτικό και σύγχρονο ποδοσφαιρικό γήπεδο.Από την άλλη όμως προβληματίζεσαι για τη μικρή προσέλευση θεατών ,παρά τις λογικές τιμές εισιτηρίων και τις υπηρεσίες που παρέχει το γήπεδο του Ολυμπιακού.
Περίεργο σίγουρα ,καθώς η Εθνική είναι στο ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας για το Euro 2012, προπονητής είναι πλέον ο Σάντος και προσπαθεί να περάσει το δικό του στυλ,χωρίς να αποκλείει παίκτες ανάλογα με το ποιον έχουν μάνατζερ...
Βέβαια όποιος ήταν στο γήπεδο εύκολα θα διαπίστωνε ότι το κλίμα δεν είναι θετικό από τον κόσμο, για τον Κατσουράνη (κυρίως ) αλλά και για τον Καραγκούνη.Ο πρώτος αν και μικρότερος από τον δεύτερο ,μοιάζει με παλαίμαχο.Δεν έχει όρεξη να τρέξει ,καμία φρεσκάδα στο παιχνίδι του και δεν μπορεί να δώσει μία πάσα στα 5 μέτρα.Όσο για το αν συνεισφέρει στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας ,θυμηθείτε πότε έκανε μία κάθετη προς τους επιθετικούς ή αν τελείωσε μια προσπάθεια με ένα καλό σουτ τουλάχιστον.Το μόνο που κάνει είναι να μιλάει και να χειρονομεί,όπως ακριβώς οι παλαίμαχοι.Σχετικά με τον Καραγκούνη,είναι καιρός τώρα που έπιασε τις 100 διεθνείς συμμετοχές(τεράστιο κατόρθωμα χωρίς αμφιβολία) να προστατεύσει τον εαυτό του και να αποσυρθεί.Δεν φτάνει πια το πάθος του και αυτό το κουβάλημα της μπάλλας είναι κουραστικό και αναχρονιστικό (το ίδιο κάνει και ο Σαμαράς...).
Aντίθετα το νέο αίμα με Σηφάκη, Παπασταθόπουλο (ξανά αρχοντική εμφάνιση προχθές),Νίνη,Φετφατζίδη,Τζαβέλλα και τη βοήθεια των έμπειρων πια Τζιόλη,Τοροσίδη,Σαλπιγγίδη δείχνει ότι μπορεί να πάει καλά.Απλά χρειάζεται να τους πιστέψουμε και να περιμένουμε.
Και κάτι τελευταίο,δυστυχώς είναι πολύ λίγες οι δυνατότητες επιλογών για το Σάντος.Αν δεν βοηθήσουν και οι προπονητές των ομάδων, χρησιμοποιώντας Έλληνες ,σε μερικά χρόνια θα ψάχνουμε με το κυάλι να βρούμε ένα χαφ της προκοπής.

ΜΑΝΟΛΟ ΧΙΜΕΝΕΘ

Οι φίλοι της ΑΕΚ έχουν ανεχθεί και τραβήξει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια ,που ακόμη κι ο Μουρίνιο να ερχόταν επιφυλακτικοί θα ήταν για το μέλλον της ομάδας.Λογικότατο.

Όπως επισημαίνουν πολλοί κι έμπειροι αρθρογράφοι,
ο κόσμος της ΑΕΚ πληρώνει το γεγονός ότι έβαλε πάνω από την ομάδα τα πρόσωπα.Τον Μπάγεβιτς και το Νικολαϊδη.Το γιατί έγινε αυτό,θα πρέπει να μας το αναλύσει κάποιος ψυχολόγος,καθώς δεν έγινε παρόμοια θεοποίηση ιερών τεράτων,όπως ο Κώστας Νεστορίδης,ο Μίμης Παπαϊωάννου και ο Θωμάς Μαύρος(ποιός,ποιός–ο Μαύρος ο Θεός!). Μέσα σε όλο το χάος δημιουργήθηκε ‘κενό εξουσίας’ ,που αυθαίρετα ανέλαβε να καλύψει ο Χατζηχρήστος και η παρέα του!

‘Ετσι λοιπόν με το Χιμένεθ ,είμαστε αναγκασμένοι να κρατάμε ‘μικρό καλάθι’ για να μην την ξαναπατήσουμε.Εξάλλου το ρόστερ της ομάδας έχει χτυπητές αδυναμίες. Επιγραμματικά να αναφερθούμε στο χάλι της άμυνας, όπου στα άκρα της, δεν υπάρχει κλασσικό μπακ ,εκτός του Καράμπελα(!) και στα σέντερ μπακ ,αφού σε κάθε φάση βλέπεις το Δέλλα να δοκιμάζει με διατάσεις τα πόδια του και κάνεις το σταυρό σου να μη ζητήσει αλλάγή!Δεν πάμε στις άλλες γραμμές ή στα τερτίπια του κάθε Σκόκο γιατί θα γίνει κουραστικό.

Συμπερασματικά ,μια ΑΕΚ χωρίς δικό της γήπεδο και με τη συγκεκριμένη δυναμική που αυτό της έδινε,
με διοίκηση-φάντασμα που ευτυχώς βρήκε έναν εκπρόσωπο (Αδαμίδης)που τα πάει αρκετά καλά,ένας Χιμένεθ δε φτάνει γαι να την ξανακάνει πραγματική ΑΕΚ.Ίσως όμως είναι μια καλή αρχή!

Γραφικά και άλλα

Με αφορμή την παραίτηση(αρχικά)του Νίκου Νιόπλια την περασμένη Κυριακή και ότι ακολούθησε στη συνέχεια,έγραψε o Κώστας Καίσαρης στο Goalnews(5.10.10)ότι όλοι οι Έλληνες προπονητές κρύβουν κατά βάθος μέσα τους έναν Αλέφαντο,απλά προσπαθούν να τον καταπνίξουν όσο πιο πολύ γίνεται!Αλήθεια δεν είναι;
Ο Νιόπλιας που αν μη τι άλλο είναι αξιοπρεπής ,συμπαθής και στους μη παναθηναϊκούς,μετά την τηλεφωνική στήριξη Πατέρα,πέρασε στην αντεπίθεση, θυμίζοντας την 7άρα του Ολυμπιακού στο Τορίνο από τη Γιουβέντους…Ταυτόχρονα όμως κατρακύλησε πολλά σκαλοπάτια στη συνείδηση των φιλάθλων και έγινε βούτυρο στο ψωμί κάθε ‘ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ’ ή ‘ΓΑΥΡΟΥ’ για να συνεχίσουν να γράφουν ελεεινά σχόλια και αισχρά υπονούμενα.Κρίμα.
Παλιότερα θυμάμαι τον Τάκη Λεμονή(γνωστό και ως SirTakis) να τρέχει από τη μια άκρη του ΟΑΚΑ στην άλλη ,για να πανηγυρίσει ένα γκολ των ‘ερυθρόλευκων’ σε ματς τίτλου με την ΑΕΚ του Σάντος. O Allenatore Νίκος Αναστόπουλος έτσι κι αλλιώς είναι το alter ego του Αλέφαντου,ενώ σύμφωνα με τον αστικό μύθο αποτέλεσε την έμπνευση γνωστής διαφήμισης της Cosmote (με τον προπονητή που αποβάλλεται).Ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Σούλης Παπαδόπουλος που για πολλούς είναι ο μόνιμος προπονητής της Προοδευτικής(μόλις έφυγε από τον Πιερικό),είναι χαρακτηριστικό δείγμα της συγκεκριμένης ‘σχολής’!
Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας Ελλήνων προπονητών ,οι συνεντεύξεις σε πρώτο ενικό(‘…με αδίκησε ο διατητής,μπράβο στους παίκτες μου,την άλλη Κυριακή παίζω εντός…’),η ταύτιση με τους οπαδούς της ομάδας(υψωμένεςγροθιές,φιλιά στην εξέδρα) αλλά και τα συχνά κλωτσομπουνίδια που ακολουθούν την απόλυση ή παραίτηση(‘σκοτεινές δυνάμεις θέλουν το κακό της ομάδας’)!
Πάντως δεν νομίζε ότι θα έλεγε κανείς όχι σε μία επιστροφή Αλέφαντου σε πάγκο ομάδας SUPERLΕΑGUE!

Γήπεδα χαλιά ή χάλια;

Χιλιοειπωμένο το θέμα σίγουρα.Αλλά δεν είναι και φοβερό
(το αντίθετο μάλιστα),να μπορείς να συντηρείς ένα καλό αγωνιστικό χώρο,
ούτε και το κόστος είναι απαγορευτικό.Ένα γήπεδο δηλαδή όπου ο ποδοσφαιριστής θα σκέφτεται μόνο τον αγώνα του(κι όχι πως θα αποφύγει πιθανό τραυματισμό)
και ο θεατής θα χαίρεται το ‘πράσινο’ χαλί,χωρίς να αγανακτεί κάθε φορά που αναπηδά η μπάλλα και δεν μπορεί κανείς να κάνει ούτε κοντρόλ.
Εδώ ολόκληρο Μπερναμπέου και ο Μουρίνιο δεν δίστασε να το πει χωράφι με πατάτες…Βέβαια εκεί το πρόβλημα λύθηκε μέσα σε 48 ώρες ,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.Το να φτιάξεις σήμερα ένα καλό αγωνιστικό χώρο είναι κάτι εφικτό και κυρίως όχι χρονοβόρο όπως παλιά.

Στην Ελλάδα όμως κατάντησε προβληματικό ακόμη και το χόρτο του ΟΑΚΑ!Μόνο στο Καραϊσκάκη και στο Κλ.Βικελίδης(Χαριλάου) νιώθεις ότι βλέπεις αγώνα σε ευρωπαϊκό τεραίν.Η Τούμπα χάλια,το Παμπελοποννησιακό γεμάτο λακούβες,η Νέα Σμύρνη δεν είχε,αλλά το έσκαψαν οι ‘Πάνθηρες’ για να μην παίξει εκεί η μισητή τους ΑΕΚ(!),το Παγκρήτιο μαύρα χάλια(το είπε κι ο Καραγεωργίου),το Πανθεσσαλικό τα ίδια και πάει λέγοντας… Για τις μικρότερες κατηγορίες δεν το συζητάμε καν.
Ο Σταθόπουλος έχει βαρεθεί να φωνάζει για το γήπεδο της Καλλιθέας,το γνωστό ‘Ελ Πάσο’, όπου οι εργασίες ανακατασκευής του χλοοτάπητα άρχισαν τέλος Μαϊου ,τέλειωσαν αρχές Αυγούστου(!) και πάλι το γήπεδο χάλια είναι…
Τελικά σε αυτό τον τόπο απλώς παραδίδεις ένα έργο κάποια στιγμή.
Το πώς και το πότε δεν το ελέγχει κανείς,αρκεί να έχει πέσει το χρήμα…
Μέχρι την επόμενη ανάθεση.

Tέλος, να αναφέρω κάτι που έμαθα πρόσφατα:Στην Premier League στην Αγγλία,βραβεύεται κάθε σεζόν ο κηπουρός του γηπέδου με τον καλύτερο
αγωνιστικό χώρο.Τα σχόλια δικά σας!

Ντούσαν,τέλος εποχής

Για όσους Αεκτζήδες πλησιάζουν τα 40 ή τα έχουν μόλις περάσει ,το όνομα Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν πάντα συνδεδεμένο με την ΑΕΚ.Απλά γιατί πάντα υπήρχε στην ΑΕΚ από όταν ήμασταν παιδιά και καταλάβαμε τι σημαίνει μπάλλα, δικέφαλος αετός και Νέα Φιλαδέλφεια.

Από τότε που πρωτοήρθε στην ΑΕΚ ως παίκτης(1977),με εκείνο το αρχοντικό και αγέρωχο στυλ του(από το οποίο και χαρακτηρίστηκε ‘πρίγκιπας’)στον αγωνιστικό χώρο και αργότερα με το ίδιο στυλ σαν προπονητής(από όποια ομάδα κι αν πέρασε),ήταν πάντα σημείο αναφοράς,μια μεγάλη προσωπικότητα.

Η σχέση οπαδών ΑΕΚ-Μπάγεβιτς,πέρασε από όλα τα στάδια.Από τον ενθουσιασμό,τη λατρεία και την αποθέωση - στην πίκρα,στον εξεφτελισμό (εμετικά πανό ,κέρμιτ)και στην πλήρη ρήξη(σφαίρες και προπηλακισμοί). Όσοι δεχθήκαμε την περίφημη συγνώμη του,βλέπαμε ότι δεν μπορούσε και περιμέναμε κάτι σαν θαύμα για να ξαναζωντανέψει την ομαδάρα του ’90.Μάταια φυσικά,γιατί με τα προβλήματα και τις ελλέιψεις της τωρινής ΑΕΚ,ούτε ο Μουρίνιο θα έκανε κάτι παραπάνω.

Πολλά άρθρα γράφτηκαν και πολλά ακόμα ετοιμάζονται για το τρίτο (και οριστικό) διαζύγιο του Ντούσαν Μπάγεβιτς με την ΑΕΚ.Πολλές και οι απόψεις βέβαια ,αλλά ξεχωρίζουν τα εξής:

1.Kαλά έκανε και παραιτήθηκε, αφού έβλεπε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα η παρουσία του, με τις τόσες αντιδράσεις εντός(βλ.Αργεντίνικη κλίκα) κι εκτός αποδυτηρίων(βλ.ορίντζιναλ και λοιπούς ‘κολλημένους’).
2.Έφυγε σαν κύριος,έχοντας δώσει ότι μπορούσε για την ομάδα που αποδεδειγμένα αγαπάει ,παραμερίζοντας μάλιστα σε αυτή την τρίτη θητεία του,τον περίφημο εγωισμό του.
3.Δεν τίθεται θέμα προπονητικής αξίας,επειδή δεν κατάφερε να ξαναοδηγήσει την ΑΕΚ στις επιτυχίες, αλλά ελέγχεται για τις δηλώσεις του περί ομοιότητας της φετινής ΑΕΚ με την υπερομάδα ΄90-’95.

Πλέον δεν υπάρχει γυρισμός.Το διαζύγιο είναι οριστικό.Ίσως τον ξαναδούμε αν προσκληθεί στα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ(λέμε τώρα…).Το κρίμα για τον ίδιο, είναι ότι αν είχε φύγει το καλοκαίρι ,τώρα θα ήταν προπονητής της Εθνικής.Φοβάμαι ότι πλέον έχασε αυτή την ευκαιρία…

Ο καθένας μπορεί να τον θυμάται όπως θέλει,σαν πρίγκιπα ή σαν βάτραχο.Εγώ,αν μου επιτρέπετε,θα τον θυμάμαι με το 9 στην πλάτη,να βάζει γκολ με φοβερή κεφαλιά ψαράκι στο ΑΕΚ–Πόρτο 6-1 (Κύπελλο Πρωταθλητριών,1978,Νέα Φιλαδέλφεια).Κρατάω επίσης και την ιεροτελεστία με το παρατεταμένο χειροκρότημα και την ιαχή ‘ΝΤΟΥΣΑΝ-ΝΤΟΥΣΑΝ’ που δονούσε την Φιλαδέλφεια κάθε φορά που έμπαινε στο γήπεδο.Κρατάω όμως και εκείνη την ‘τρύπια’ υπόσχεση το 1996, που δεν κράτησε ποτέ:’…αν πάρουμε το Κύπελλο,θα μείνω…’

Αντίο Ντούσαν.

Περί διαιτησίας...

Ότι ασχολούμαστε πολύ με τους διαιτητές είναι δεδομένο.Λόγω ιδιοσυγκρασίας θέλετε,λόγω των (πολλών) ερωτηματικών που δημιουργούν οι αποφάσεις τους,λόγω του έντονου παρασκηνίου ίσως;
Σίγουρα όμως αποπροσανατολιζόμαστε και χάνουμε την ουσία,που είναι να χαρούμε τη μπάλλα.Γι΄αυτό και μόνο πρέπει να σταματήσει αυτό το θέμα με τη διατησία.
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ο διατητής είναι μέρος του παιχνιδιού και όπως ο ποδοσφαιριστής θα κάνει μια λάθος πάσα ή θα χάσει ένα σίγουρο γκολ,έτσι κι αυτός δικαιούται ένα-δυο λάθος σφυρίγματα.Και σίγουρα μην ξεχνάτε ποιοι γίνονται διαιτητές.Συνήθως αποτυχημένοι ποδοσφαιριστές, πολλά λαμόγια που τα ‘πιάνουν’ και αρκετά ψώνια επίσης.Λίγοι ξεφεύγουν από αυτές τις νόρμες ,αλλά μάλλον είναι οι εξαιρέσεις.
Όταν όμως βλέπεις τον κ.Κουκουλάκη να μη δίνει 3 πέναλτυ (κατά άλλους 4 και μια αποβολή,αρχίζει και μπλέκει το πράγμα.Είχε δόλο ή ήταν απλώς κακή εκτίμηση;Ήθελε να αδικήσει απλώς την ΑΕΚ,ή μήπως να περάσει το μήνυμα του 50-50 όπως το θέλουν οι αιώνιοι;Ο καθένας μπορεί να λέει το κοντό του και το μακρύ του.
Κατά τη γνώμη μου,ο Κουκουλάκης απλώς ‘έχασε’ τις φάσεις.Και ήταν πολλές ,άρα μιλάμε για ανικανότητα,άρα δεν κάνει για διατητής ο άνθρωπος.Απλά.Την ΑΕΚ την έχουν σφάξει τόσες φορές, που πλέον δεν κάνει εντύπωση όταν ακούμε για κακή διατησία σε βάρος της.
Πέρυσι στο ξεκίνημα της περιόδου όχι απλώς υπήρχε δόλος ,αλλά θύμισαν εποχές παράγκας οι διατησίες του Δαλούκα στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός(χέρι Μέλμπεργκ) και Κάκου ,την αμέσως επόμενη αγωνιστική στο Ξάνθη-ΑΕΚ
(κανένα χέρι του Χέρσι –άκυρο γκολ,ολοφάνερο χέρι Πόϋ-έγκυρο γκολ).Για να μη φτάσουμε στα πλέϊ οφ , στο Καραϊσκάκη όπου ακυρώνεται κανονικό γκολ του Μανωλά ως φάουλ, επειδή ο Νικοπολίδης φοβήθηκε κι έπεσε στη έξοδο που έκανε...(Τριτσώνης).Για όλα αυτά η διοίκηση της ΑΕΚ δεν έκανε σχεδόν τίποτα,τηρώντας μια άκρως παθητική στάση.
Φέτος ,ο Αδαμίδης ‘σήκωσε τον τόπο’ (και καλά έκανε) ,μη μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο ,αφού ξεκίνησε το πρωτάθλημα με τις παρεμβάσεις του Μαρινάκη.Ο Πηλαδάκης έβγακε ανακοίνωση (και καλά έκανε)μετά το Ηρακλής –ΑΕΛ,για το πέναλτυ που δεν είδε ο Χαραλαμπίδης. Οποιαδήποτε άλλη αντίδραση στη ζούγκλα της SUPERLEAGUE εκλαμβάνεται ως αδυναμία και σε τρώνε τα μεγάλα ψάρια.
Μέχρι λοιπόν να καταφέρουμε να χαρούμε τη μπάλλα όπως θέλουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα,ας κάνουμε υπομονή βλέποντας Champions League,
γιατί εδώ μάλλον θα αργήσει να έρθει ο πολιτισμός!

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Φθινόπωρο 2004,η Ελλάδα πανηγυρίζει ακόμη για την κατάκτηση του EURO στην Πορτογαλία και για την επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.Στο ΟΑΚΑ διεξάγεται ο αγώνας πρωταθλήματος ΑΕΚ- Ολυμπιακός .Οι εξέδρες κατάμεστες από 75.000 θεατές και όχι μόνο ‘δεν ανοίγει μύτη’,αλλά όταν ένας ‘φίλαθλος’ σκέφτεται να πετάξει ένα μπουκάλι νερό στον αγωνιστικό χώρο (κατά την προσφιλή ελληνική συνήθεια…),αποβάλλεται με συνοπτικές διαδικασίες από το χώρο του σταδίου.

Κάποιοι πίστεψαν ότι αυτό θα ήταν μια νέα αρχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο.Δυστυχώς όμως οι προσδοκίες δεν επαληθεύθηκαν και βρισκόμαστε πάλι στο σημείο μηδέν,να συζητάμε για το πώς θα ξεφύγει από τη μιζέρια και την εσωστρέφειά του.

Πρώτα απ’όλα,χρειάζεται να αναβαθμισθεί η εικόνα των γηπέδων,για να πεισθεί ο φίλαθλος να πληρώσει εισιτήριο να δει αγώνα σε ένα σύγχρονο και καθαρό περιβάλλον.Είναι απολύτως αναγκαίο ο ποδοσφαιρόφιλος να νιώθει φιλόξενο και λειτουργικό το χώρο του γηπέδου(όπως στο εξωτερικό),ώστε να σκέφτεται πότε θα ξαναπάει κι όχι πότε θα φύγει.

Παράλληλα οι ίδιες οι ΠΑΕ πρέπει να περιφρουρήσουν το χώρο που υποδέχονται τους οπαδούς τους ,ώστε αυτοί να νιώθουν ασφαλείς και να ασχολούνται μόνο με το παιχνίδι κι όχι με διάφορα ‘ιπτάμενα’ αντικείμενα. Ταυτόχρονα όποιος συλλαμβάνεται να παρανομεί, να υφίσταται την ποινή του δια βίου αποκλεισμού του από τα γήπεδα.

Επίσης,είναι απαραίτητη η αναβάθμιση των τμημάτων υποδομής των ομάδων και η στελέχωσή τους με πτυχιούχους προπονητές και γυμναστές,εκπαιδευμένους στο σύγχρονο ποδοσφαίρο και όχι με παλαίμαχους που απλά ζητούν από την ομάδα τους μία θέση εργασίας λόγω ονόματος… Σαν συνέχεια αυτού(και με δεδομένο ότι θα αξιοποιούνται επιτέλους τα ταλέντα), θα μπορούσε να θεσμοθετηθεί ένας κανονισμός που θα αφορά στην υποχρεωτική χρησιμοποίηση ενός αριθμού Ελλήνων παικτών.Αυτό θα βοηθούσε από τη μία στο ΄δέσιμο’ των οπαδών με την ομάδα τους και από την άλλη στην ενίσχυση της Εθνικής ομάδας,που τώρα ψάχνει(αλλά δε βρίσκει) Έλληνα σε πολλές από τις(λεγόμενες )μεγάλες ομάδες.

Αν όμωςδεν εξασφαλιστεί η ακεραιότητα και ανεξάρτητη λειτουργία της διαιτησίας ,όλα τα παραπάνω θα είναι χωρίς σκοπό και ουσία.Πρέπει οι διατητές να είναι επαγγελματίες και να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να κάνουν το (περίφημο) ανθρώπινο λάθος.

Ο οπαδικός τύπος είναι ένα ακόμη φλέγον ζήτημα.Είναι προφανές ότι χρησιμοποιείται από τις ΠΑΕ για χειραγώγηση των οπαδών τους.Χρειάζεται λοιπόν να περιοριστεί ο αριθμός αυτών των εντύπων,κάτι που σίγουρα θα αναβαθμίσει το επίπεδο της αθλητικής δημοσιογραφίας και θα τερματίσει ανούσιες και άστοχες αναλύσεις που καλλιεργούν το φανατισμό.

Τέλος, θα πρέπει να σταματήσει η μικρόψυχη και συμφεροντολογική αντιμετώπιση των καταστάσεων από τους παράγοντες των ομάδων,οι οποίοι για ότι άσχημο συμβαίνει κατηγορούν είτε τη διατησία(για το αποτέλεσμα),είτε την αστυνομία(για τη βία). Ο στόχος μίας ισχυρής ποδοσφαιρικής οποσπονδίας θα πρέπει να είναι το πώς θα κάνει τους φιλάθλους να ενδιαφερθούν ,να αγαπήσουν και να ευχαριστηθούν το ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι να παρακολουθούμε παθητικά πως προοδεύουν σε άλλες χώρες και να περιοριζόμαστε σε αναλαμπές τύπου EURO 2004.

Υπομονή για Σάντος

Πικραθήκαμε λίγο χθες με την Εθνική στο 1-1 με τη Γεωργία,αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας.Ήταν μια άτυχη αρχή με γκολ από τα αποδυτήρια που έκοψε τον αέρα των διεθνών μας.Ο Σάντος έστησε την ομάδα για να παίξει μπάλλα κι όχι για να καταστρέφει,όπως συνέβαινε με τον Ότο.Δεν του βγήκε το ματς κι άρχισε ο Σωτηρακόπουλος κριτική που τόσα χρόνια με Ρεχάγκελ δεν είχε ξανατολμήσει να πει.Την έπεσαν κάποιοι στον Κατσουράνη λες και αποκλειστήκαμε κιόλας.Απορώ...
Η ομάδα προσπαθεί να δείξει κάτι διαφορετικό.Κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν θετικό το ότι πάλευαν όλοι μέχρι το 93' και δεν ήταν καθόλου μπλαζέ.Αυτό είναι χαρακτηριστικό ομάδας Σάντος .Ομάδας που παλεύει και παίρνει ακόμη και στο τελευταίο λεπτό αυτό που θέλει.Θυμηθείτε πόσες φορές η ΑΕΚ(κυρίως) αλλά και ο ΠΑΟΚ 'έκλεψαν' αποτέλεσμα στα τελευταία λεπτά.
Οι διεθνείς έδειξαν να στεναχωριούνται που δεν κέρδισαν και αυτό κάτι δείχνει.
Για να μην τα πολυλέμε ,νομίζω ότι οφείλουμε να κάνουμε υπομονή γιατί ο Σάντος αποδεδειγμένα δουλεύει,παλεύει και δεν έχει πολλές επιλογές ,αφού οι μισοί παίκτες της Superleague είναι ξένοι.Είναι βέβαιο ότι αν έχει και λίγη από την τύχη του Ρεχάγκελ θα καταφέρει να πάει την Εθνική στα τελικά του ΕURΟ 2012.

Βυσσινί ιστορία

Ο Παναγιώτης Μπαχράμης (12 Μαρτίου 1976 - 13 Αυγούστου 2010) ήταν Έλληνας ποδοσφαιριστής, μεσοεπιθετικός και στο παρελθόν υπήρξε διεθνής με τις Εθνικές ομάδες Νέων και Ελπίδων. Στις 13 Αυγούστου 2010 έχασε τη ζωή του όταν τον χτύπησε ταχύπλοο σκάφος ενώ έκανε κατάδυση με ψαροντούφεκο σε παραλία της Κυπαρισσίας.

Έτσι απλά περιγράφεται στο βιογραφικό του ,το σύντομο πέρασμα από τη ζωή του άτυχου πρώην ποδοσφαιριστή της Λάρισας Παναγιώτη Μπαχράμη.Ενός οικογενειάρχη με 2 παιδιά ,που αν μη τι άλλο ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε δημιουργεί θλίψη αλλά και οργή για όλους αυτούς τους ασυνείδητους σκαφάτους ,εξαιτίας των οποίων χάνονται πολλοί άνθρωποι κάθε χρόνο...

Δυστυχώς δημιουργείται και ένα αρνητικό γαϊτανάκι θανάτων παικτών (και φιλάθλων) που έχουν φορέσει τη βυσσινί φανέλα της ΑΕΛ τα τελευταία 30 περίπου χρόνια!Η Α.Ε.Λ. (Αθλητική Ένωση Λαρίσης) δημιουργήθηκε το 1964 μέσα από τη συγχώνευση τριών τοπικών ομάδων (του Ηρακλή,του Άρη
και του Τοξότη).

Πάνω όμως που είχε αρχίσει να βρίσκει το δρόμο της στη Α΄Εθνική ένα μοιραίο τροχαίο συνέβη στις 6/9/1978 ,στην Εθνική οδό κοντά στο Κάστρο Βοιωτίας,που οδήγησε στο θάνατο 2 μεγάλων ταλέντων του κάμπου,του Δημήτρη Κουκουλίτσιου και του Δημήτρη Μουσιάρη.Ο τρίτος της παρέας που επέστρεφε από την Αθήνα ,μετά από προπόνηση της Εθνικής Ελπίδων,ευτυχώς σώθηκε.
Ήταν ο Γιάννης Βαλαώρας...

Μερικά χρόνια μετά ,το 1986 δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το θάνατο του φιλάθλου Χαράλαμπου Μπλιώνα.Ο νεαρός καθηγητής πήγε να δει το ματς ΑΕΛ-ΠΑΟΚ στο Αλκαζάρ και μια αδέσποτη κροτίδα από χουλιγκάνους του ΠΑΟΚ προσγειώθηκε στην καρωτίδα του...

Το πιο γνωστό από τα γεγονότα που αναφέρουμε ,είναι σίγουρα ο χαμός του Γιώργου Μητσιμπόνα,λόγω και του μεγέθους του ονόματός του.Ο Μητσιμπόνας ήταν ένας Λαρισαίος παιχταράς (λίμπερο) που είχε κάνει μεγάλη καριέρα και στον Ολυμπιακό,στον ΠΑΟΚ και βέβαια στην Εθνική ομάδα.Το 1997 η μεγάλη του αγάπη για την ταχύτητα στάθηκε μοιραία .Ήταν μόλις 35 ετών.

Πέρυσι (Νοέμβριος 2009) ο 31χρονος Μεξικανός ποδοσφαιρστής Αντόνιο Ντε Νίγκρις ,που είχε μόλις έρθει στην ομάδα,έπεσε ξαφνικά νεκρός. Δεν είχε δώσει τη σημασία που έπρεπε σε μία σπάνια καρδιοπάθεια που τον ταλαιπωρούσε και δυστυχώς αυτή δεν τον ξέχασε...

Καταλαβαίνω ότι αυτά δεν είναι ευχάριστα ,είναι όμως ένας φόρος τιμής σε ανθρώπους που χάθηκαν απροσδόκητα και άδικα. Κοινό χαρακτηριστικό εκτός των δεσμών τους με την ΑΕΛ,είναι ότι κανείς δεν ήταν πάνω από 35.
Οι πιο μικροί ούτε 20...

Ας ελπίσουμε από εδώ και πέρα όταν μιλάμε για Λάρισα να σκεφτόμαστε μόνο το διασκεδαστικό και ευρηματικό:
‘Bυσσινί θύελα,σούζα τ’ αλογάκι!’

Απάθεια,αηδία και λύπη

‘...εγώ δεν πρόκειται να κάνω τίποτα,είμαι άμαχος(!) πληθυσμός..’,είπε ορθά κοφτά και χωρίς το (ρετουσαρισμένο από τις πλαστικές) πρόσωπό της να κοκκινίσει ανάμεσα στους συναδέλφους της,που προσπαθούσαν να βρουν ένα τρόπο αντίδρασης στην καθυστέρηση καταβολής του μισθού και του επιδόματος αδείας από τον εργοδότη.Είναι μία σκηνή που φοβάμαι ότι πολλοί από εμάς έχουν (περίπου) βιώσει το τελευταίο διάστημα στο χώρο εργασίας τους.Στη θέση της αναίσθητης και απαθέστατης κυρίας (που μάλλον στο τέλος θα επιβιώσει κιόλας...!) βάλτε εσείς όποιον νομίζετε ότι ταιριάζει.

Γιατί σίγουρα έχουμε πολλούς που προτιμούν να λένε ‘θα κατέβει ο κόσμος στους δρόμους’, αλλά αυτοί τους βλέπουν από την TV,μασουλώντας και μουρμουρίζοντας το μεμψίμοιρο ‘και τι θα βγει;Τουλάχιστον ΕΜΕΙΣ έχουμε τη δουλίτσα μας...’.

Έχουμε πολλούς που βλέπουν συναδέλφους να ‘σφάζονται’ με το διευθυντή για τη διατήρηση κεκτημένων και πάνω από όλα να απαιτούν το σεβασμό που αναλογεί στους εργαζόμενους (και στο μόχθο τους) και την επόμενη στιγμή να γλείφουν σαν ερπετά για να εξασφαλίσουν την εύνοια και πολύ περισσότερο τη θέση τους, που τώρα κινδυνεύει όσο ποτέ άλλοτε.Εξάλλου έχουν πείσει δυστυχώς πολλούς, ότι έτσι πρέπει να γίνει, αφού εμείς φταίμε για την κατάντια μας και όχι οι ολίγοι που είχαν το τιμόνι στα χέρια τους και απλώς ‘έτρωγαν’ από όπου μπορούσαν.

Η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει ,η κρίση είναι εδώ –δεν πήγε για μπάνια...Τα νεύρα φουντώνουν ,καθώς βοηθάει ο καύσωνας και τέτοιες συμπεριφορές ,όπως οι παραπάνω ,σε κάνουν να μοιάζεις με κόμιξ που
γεμίζει το πρόσωπό του κόκκινο από το θυμό!Αυτή η απάθεια των πολλών μας οδήγησε εδώ,αυτή η ανοχή συντηρεί το φαινόμενο που προκλεί αηδία και λύπη γι αυτούς που χαρακτηρίζονται από τόσο χαμηλού επιπέδου αίσθημα αυτοσυντήρησης,που φέρνει στο νου κουκούλες και καταδότες...

Αυτό που θα μας οδηγήσει μπροστά είναι η περηφάνειά μας και οι αρχές μας.Αν αφήσουμε να μας πάρουν κι αυτά ,ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ!

ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ

Mπήκα προχθές σε ένα προποτζίδικο και το μάτι μου έπεσε στον τοίχο,σε μία φωτογραφία με αυτόγραφο του Θωμά Μαύρου.
Γύρω –γύρω υπήρχαν αφίσες ομάδων,λάβαρα κλπ.Καμία άλλη όμως φωτογραφία ενός μόνο ποδοσφαιριστή ή μπασκετμπολίστα…

Ένας φίλος μου είπε πρόσφατα ότι στα Καμίνια και στη Δραπετσώνα
υπάρχουν ολυμπιακοί που φοράνε ακόμα τη φανέλα του Λάγιος Ντέταρι με το 10 στην πλάτη…Φαντάζομαι ότι στη Θεσσαλονίκη θα υπάρχει κάποιο μαγαζί που θα έχει κάδρο τον ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ Νίκο Γκάλη…Εγώ είχα βγάλει το σκύλο μου Ντούσαν(!), ο λόγος προφανής,αν σκεφθεί κανείς ότι το ασπρόμαυρο μου κόλεϊ γεννήθηκε το 1995,τότε δηλαδή που ο Ντούσαν ήταν ακόμη πρίγκιπας στο θρόνο του.

Όλοι οι παραπάνω και μαζί με αυτούς αρκετοί άλλοι μεγάλοι αθλητές ανήκουν στην κατηγορία των ιερών τεράτων,είτε μας αρέσει ,είτε όχι.Ήταν στην εποχή τους οι πρώτοι,αποτελούσαν ινδάλματα,έκαναν πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν και είχαν μία μαγική αύρα που έκανε τον κόσμο να παραληρεί σε μία ενέργειά τους μέσα στο γήπεδο ,αλλά και να μεγενθύνει τα αρνητικά και το θόρυβο σε ότι κακό τους αφορούσε.

Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίζονται ιερά τέρατα,νομίζω.Με το ‘τέρατα’ προσδιορίζουμε κάτι τεράστιο,που προκαλεί δέος ,που μπορεί να γοητεύσει ή να φοβίσει.Με το ‘ιερά’ δίνουμε θετική εικόνα στον χαρακτηρισμό και κατά κάποιο τρόπο τους συγχωρούμε για τα όποια παραπτώματά τους.Όλοι οι παραπάνω άνθρωποι του αθλητισμού έχουν αμέτρητους φίλους-θαυμαστές ,αλλά και
ορκισμένους εχθρούς,ακριβώς γιατί για να φτάσεις να είσαι ‘μεγάλος’ θα έχεις κάνει και λάθη ,θα έχεις στεναχωρήσει κι αρκετούς .Και στο φινάλε άνθρωποι είναι κι αυτοί.

Για τους λόγους αυτούς ,αλλά και για πολλούς άλλους ,πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ανεχόμαστε στα γήπεδα αλήτες σαν αυτούς που χτύπησαν τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.Γιατί αν δεν συμφωνείς με το χαρακτηρισμό του ως ιερό τέρας και θέλεις να τον λες βάτραχο,δικαίωμά σου.Είναι όμως μία αδιαμφισβήτητη προσωπικότητα κύρους και δύναμης και όσο κι αν διαφωνείς μαζί του,δεν δικαιούσαι να επιβάλεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό,με μπουνιές.Ο άνθρωπος είναι 62 ετών και βρισκόταν στη δουλειά του…

Δεν προσπαθώ να θεοποιήσω τον Μπάγεβιτς, ακόμα έχω τα χιλιάρικα με τη μορφή του από το ’97,στην πρώτη του επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια …Έσφαλε,πλήγωσε και πληγώθηκε ,κατάλαβε το λάθος του(παρά τον εγωπαθή χαρακτήρα του),ζήτησε συγνώμη και προσπαθεί για το καλό της ομάδας του. Ε, τι άλλο να κάνει;

Η αξία του είναι αναγνωρισμένη έτσι κι αλλιώς.Και απατημένος σύζυγος μετά από 14 χρόνια θα έχει καταφέρει να προχωρήσει τη ζωή του και να συγχωρέσει (ίσως…).

Στη Βραζιλία είχαν ‘σταυρώσει’ τον τερματοφύλακα της εθνικής Μπαρμπόζα,που ‘έφαγε’ το γκολ από την Ουρουγάη μέσα στο Μαρακανά το 1950 και έχασαν με 2-1 και μαζί το παγκόσμιο κύπελλο.Ο Μπαρμπόζα δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει στο δρόμο και για όλη του τη ζωή τον χλεύαζαν και ζούσε στο περιθώριο.Λίγο πριν πεθάνει είπε το παράπονό του:’’…οι ισοβίτες εκτίουν ποινή το πολύ μέχρι 30 χρόνια.Η δική μου κράτησε 50….’’

Transition

Mε τον όρο transition(μετάβαση) οι προπονητές περιγράφουν
τη δυνατότητα μιας ομάδας να μεταβεί από την επίθεση στην άμυνα και το αντίστροφο.Δηλαδή όταν έχει τη μπάλλα και τη χάσει πόσο γρήγορα θα οργανωθεί σε θέση άμυνας και ανάποδα όταν ‘κλέψει’
τη μπάλλα πόσο άμεσα θα αλλάξει στάση προς τη δημιουργία επίθεσης και αιφνιδιασμού του αντιπάλου.

Με τον ίδιο όρο και κάνοντας μια πιο ελεύθερη μετάφραση,θα μπορούσαμε να δούμε πως και πότε (κι αν) θα προσαρμοστεί ο
μέσος Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος-τηλεθεατής, από το θέαμα που μόλις παρακολούθησε στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, στην ‘υποκουλτούρα’ της ελληνικής Superleague και των προκριματικών των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Πώς να αντέξεις να δεις μετά τον παιχταρά Ντιέγκο Φορλάν,
ολόκληρο αγώνα για κάποια(?) προκριματική φάση ,σε κάποια(?) χώρα (που χρειάζεσαι φρεσκάρισμα στη γεωγραφία για να βρεις
τη θέση της στο χάρτη) και με κάποια ομάδα ,που συνήθως δυσκολεύεσαι και να προφέρεις το όνομά της;Δεν τολμώ καν να φανταστώ φιλικό με 'μπυραρία'…

Τransition λοιπόν από γήπεδα-χαλιά σε γήπεδα-(μαύρα) χάλια
(που κάθε χρόνο ,τέτοια εποχή τα κάνουν παλατάκια σύμφωνα με τα δημοσιεύματα).Μετάβαση από ατμόσφαιρα καταπληκτική ,χωρίς παρατράγουδα(κι ας μας ζάλισαν οι βουβουζέλες!) και εξέδρες χωρίς κάγκελα,σε εξέδρες με πολλά και σκουριασμένα κάγκελα,με οπαδούς να προσπαθούν να σημαδέψουν με αντικείμενα τα κεφάλια των ‘αντιπάλων’.Μετάβαση από παιχνίδι με κυκλοφορία μπάλλας,με ταχύτητα και εκμετάλλευση κενών χώρων,σε αγώνες με αργό τέμπο στυλ δεκαετίας ’60,όπου είναι ζήτημα αν γίνονται πάνω από 3-4 σωστές πάσες. Μετάβαση από ποδοσφαιριστές-επαγγελματίες που (παρά το ότι είναι τέλος σεζόν και έχουν παίξει ίσως και πάνω από 60 ματς) τρέχουν 90 και 120 λεπτά,σε ποδοσφαιριστές –φίρμες που νομίζουν ότι μας κάνουν χάρη που αγωνίζονται…Για διαιτησία ας το αφήσουμε καλύτερα(ακόμη και μετά τα τραγικά λάθη του Μουντιάλ).

Είναι καλοκαίρι,κάνουμε διακοπές,θα έπρεπε να είμαστε πιο αισιόδοξοι.Αλλά πώς;Πολλά τα ερωτηματικά.

Η απάντηση σίγουρα δεν είναι απλή ,αλλά δεν νομίζω πως είναι και τόσο μπερδεμένη όσο μας την παρουσιάζουν.Όσο όμως θα συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο άνθρωποι της νύχτας (που μπορεί να έχουν καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον τους αλλά εξακολουθούν να είναι πρόεδροι ΠΑΕ!),μεγαλοεπιχειρηματίες που χρησιμοποιούν λαοφιλείς ομάδες για να προωθούν τα συμφέροντά τους, διάφοροι αποτυχημένοι πολιτικοί που τοποθετούνται σε ρόλους–κλειδιά (ως πρόεδροι ΕΠΑΕ ,ΕΠΟ ,ΟΠΑΠ κλπ) και διαιτητές –κοράκια ως επικεφαλής ΚΕΔ , τότε το μέλλον δε φαίνεται πώς μπορεί να είναι καλύτερο…

Πολύ περισσότερο όταν παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές επιστρέφουν με τυμπανοκρουσίες σαν παράγοντες ,ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι γίνεται κι ενώ πείθουν αρχικά ότι κάτι θα αλλάξουν,τελικά βάζουν το ‘εγώ’ τους πάνω από το καλό της ομάδας και του ελληνικού ποδοσφαίρου (περίπτωση Ντέμη Νικολαϊδη) ,ποιόν να πιστέψουμε και γιατί να πάμε στο γήπεδο;

Και επειδή όλα είναι καλώς καμωμένα για όλο το προαναφερθέν σύμπλεγμα ,ακούμε ότι επιστρέφει ο πρόεδρος της Ριζούπολης
(o κ.Κανελλόπουλος,ο τότε πρόεδρος ΕΠΑΕ) ως πρόεδρος της Superleague!!!

Oκ, πάλι θα περιμένουμε να αρχίσουν οι αγώνες των ομίλων για το Champions’ League…Καλά μπάνια!

ΤΕΛΙΚΟΣ

Mετά το χθεσινό φοβερό ματς(της παρηγοριάς όπως λέγεται),τα φώτα στρέφονται αποκλειστικά και μόνο στο σημερινό μεγάλο τελικό.Αν είναι να δούμε και ποιοτικό παιχνίδι με πολλά γκολ όπως το Γερμανία–Ουρουγουάη (3-2),ακόμη καλύτερα.Το πιο πιθανό(και λογικό) όμως είναι να δούμε ματς σκοπιμότητας ,αφού παίζεται ο τίτλος του παγκόσμιου πρωταθλητή και θα είναι η πρώτη φορά για όποια ομάδα το κατακτήσει.

Μακάρι ακόμη να βλέπαμε σήμερα και κάποιον παίκτη με τις επινοήσεις ,το κέφι,την τεχνική,το τρομερό στυλ και τα κατα-πληκτικά σουτ(και με τα δυο πόδια) του Ντιέγκο Φορλάν.Ενός
παίκτη που η τύχη του στέρησε ένα ακόμη highlight στις καθυστε-ρήσεις του χθεσινού αγώνα,όταν η μπάλλα σταμάτησε στο δοκάρι του Γερμανού τερματοφύλακα(και μετά σου λένε ότι η τύχη πάει με τους καλούς…).

Πάντως ότι και να δούμε θα είναι ο μεγάλος αγώνας που θα μας καθηλώσει,ο μεγάλος τελικός που περιμέναμε ένα μήνα τώρα για να δούμε ποιος θα σηκώσει αυτό το χρυσό και ιδιόμορφο κύπελλο του Μουντιάλ.

Αυτό το κύπελλο είχα την ευκαιρία να το δω για πρώτη φορά και να το θυμάμαι έντονα στον τελικό του 1978,στην Αργεντινή.Στην
έντονη ανάμνησή του και στη μεγάλη εντύπωση που μουείχε κάνε,βοήθησε σίγουρα και μια τρομερή έκπληξη για μένα.Σε ηλικία
6 ετών και σε μια εποχή που δεν είχε ο κόσμος έγχρωμη TV (ούτε καν ασπρόμαυρη για πολλούς) ,μου λέει ο πατέρας μου:’’…πάμε στην ΕΡΤ,έχω ένα φίλο(μαγική φράση για πιτσιρικάδες) που μας κάλεσε να δούμε τον τελικό έγχρωμο…’’.Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν πολυκατάλαβα,δεν ήξερα σίγουρα τι σημαίνει έγρωμη TV,αλλά και τελικός Μουντιάλ…Βλέποντας όμως τον ενθουσιασμό του πατέρα μου κατάλαβα ότι κάτι καλό θα γίνει.Ώσπου ήρθε η στιγμή που μπήκαμε σε μια τεράστια αίθουσα (στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής) γεμάτη οθόνες,σοκ!

Μέχρι να συνέλθω και να καταλάβω που βρίσκομαι πρέπει να πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα!Όταν άρχισαν να καθαρίζουν τα πράγματα,συνειδητοποίησα ότι όλες οι οθόνες έδειχναν πολλά χρώματα! Μία ομάδα με λαμπερές πορτοκαλί φανέλες ,λευκά παντελονάκια(έτσι τα έλεγαν τότε τα σορτς…) και μία με λευκές -γαλάζιες ρίγες και μαύρα παντελονάκια.Το πράσινο από το χορτάρι ήταν έντονο, τα χαρτάκια και οι κορδέλες που πέταγαν οι φίλαθλοι κατά την είσοδο των ομάδων έκαναν το όλο σκηνικό χολιγουντιανό υπερθέαμα στα μάτια μου.

Αυτό που θυμάμαι επίσης είναι ότι οι ’’μεγάλοι’’ υποστήριζαν την Ολλανδία(που είχε και ομαδάρα) και δεν ήθελαν με τίποτα την Αργεντινή,που είχε περάσει (με την επιρροή του καθεστώτος τότε)ρίχνοντας 6 γκολ στο Περού(που έκατσε να τα φάει).Τελικά με τα γκολ του μακρυμάλλη Μάριο Κέμπες στη παράταση ,η Αργεντινή με τον Ντανιέλ Πασαρέλα σήκωσε το τρόπαιο μέσα στην έδρα της.

Εγώ προσωπικά δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω αυτό το έντονο πορτοκαλί των Ολλανδών και ίσως γι’αυτό από τότε τους συμπαθώ.Ίσως μετά από 2 χαμένους τελικούς(΄74 Γερμανία,’78 Αργεντινή) ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γι’αυτούς!Θα δούμε το βράδυ.
Πάντως για σήμερα ψάχνω να βρω TV με καλή εικόνα να δω τον τελικό,γιατί η ΝΕΤ στη Δυτική Μεσσηνία όπου κάνω διακοπές, δεν έχει καλό σήμα…Ελλάς το μεγαλείο σου,32 χρόνια μετά….!

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ

Αν δανειστούμε την ορολογία των πρωταθλημάτων της Formula 1,
όπου εκτός των οδηγών ,υπάρχει και αυτό των κατασκευαστών που αναφέρεται στις αυτοκινητοβιομηχανίες,μπορούμε να μιλήσουμε για τις αθλητικές εταιρίες στο Μουντιάλ,που διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο (κυρίως στο παρασκήνιο...).

Ήδη η adidas έχει εξασφαλίσει παρουσία στο μεγάλο τελικό,αφού από τα σημερινά ζευγάρια Αργεντινής- Γερμανίας και Παραγουάης-Ισπανίας,όλοι προμηθεύονται υλικό από τη μεγάλη γερμανική εταιρία που ίδρυσε ο Αdi Daesler.Μετά τα χθεσινά αποτελέσματα, στον άλλο ημιτελικό θα έχουμε σύγκρουση Νike(Ολλανδία) και Puma(Ουρουγουάη) που ξεπέρασαν τις ομόσταβλες(sic) ομάδες της Bραζιλίας και της Γκάνας αντίστοιχα.2 στα 4 δηλαδή για την adidas στα ημιτελικά!

Ακριβώς την ίδια συμμετοχή είχαν οι ‘κατασκευαστές’ και πριν τέσσερα χρόνια στη Γερμανία(2 adidas με Γαλλία και Γερμανία,Puma Iταλία και Νike Πορτογαλία).Το 2002 σε Κορέα/Ιαπωνία είχαμε 2 -2 (Νike με Bραζιλία,Κορέα – adidas με Γερμανία,Τουρκία) και τo 1998 στη Γαλλία 2 Nike(Βραζιλία,Ολλανδία),1 adidas(Γαλλία) και 1 ...Lotto(Κροατία!).

Για να μην το κουράζουμε με τα στατιστικά ,αυτό που συμπεραίνει εύκολα κανείς είναι ότι Μουντιάλ (στα ημιτελικά και τελικά ματς) χωρίς adidas και Nike (λόγω Βραζιλιας) δε γίνεται. Εξάλλου από το 1970 και μετά η επίσημη μπάλλα της διοργάνωσης ήταν πάντα adidas.Ίσως μετά τη jabulani αυτό να αλλάξει είπαν κάποιοι...

Η ουσία είναι ότι στο ‘πρωτάθλημα κατασκευαστών’ υπάρχει ένα κλειστό club των τριων παραπάνω εταιριών,που μονοπωλούν τις εππιτυχίες,με ελάχιστες εξαιρέσεις.Σε ότι αφορά δε ,την κατάκτηση του τροπαίου και μόνο,η εξαίρεση είναι μόνο μία:Argentina 1986 με le coq sportif!

Τυχαίο;Δε νομίζω!

ΥΓ: Αν αυτό που είδαμε χθες ήταν Βραζιλία,θα κάνει όλους τους ποδοσφαιρόφιλους να πέσουν σε κατάθλιψη.Μία εξευρωπαϊσμένη ομάδα,χωρίς φαντασία,χωρίς επινοήσεις χωρίς ...σάμπα.Κρίμα !

ΓΕΡΜΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΕΛΑΣΗ

Χρειάστηκε να περάσουν 44 χρόνια από εκείνο το περίφημο γκολ(?)των Άγγλων στο Γουέμπλεϊ στον τελικό του Μουντιάλ,για να πάρουν την εκδίκησή τους οι Γερμανοί
στη Νότια Αφρική σήμερα με το γκολ του Λάμπαρντ που κακώς (κατηγορηματικά)
δεν μέτρησε ,ενώ ήταν προφανές χωρίς το replay ότι η μπάλλα είχε περάσει τη
γραμμή τουλάχιστον ένα(!) μέτρο.

Για το γκολ του΄66 ακόμη μέχρι σήμερα σαφής απάντηση δεν υπάρχει,παρά τη βοήθεια
της υψηλής τεχνολογίας και δίκαια μιλάμε για την πιο αμφισβητούμενη φάση στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Για την άλλη τα είπαμε ,η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο,λένε...

Ανεξάρτητα όμως από τη συγκεκριμένη φάση ,η ανωτερότητα των Γερμανών ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, απέναντι στους κουρασμένους,αργούς και χωρίς προσανατολισμό Άγγλους.Είναι ξεκάθαρα το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του Μουντιάλ,κατά τη γνώμη μου.Από το 1990 στην Ιταλία όταν και το κατέκτησαν (με εκείνη τη φοβερή ομάδα του Ματέους,του Μπρέμε,του Κλίνσμαν ,του Φέλερ και πολλών άλλων με προπονητή βέβαια τον Φραντς Μπεκενμπάουερ),έχουν να παρουσιάσουν τόσο καλή και φαντεζί ομάδα.

Στο τελευταίο παίζει σίγουρα ρόλο η γερμανοποίηση πολλών Λάτιν και άλλων φυλών από Ευρώπη μέχρι Αφρική (Οζίλ,Μπόατενγκ,Γκόμεζ, Κακάου,Κλόζε,Ποντόλσκι κ.ά.)οι οποίοι προσφέρουν ποιότητα, πέρα από τα γερμανικά πρότυπα της πειθαρχίας και της φυσικής κατάστασης.Το αποτέλεσμα είναι ένα εκρηκτικό σύνολο με συνεχή κίνηση ,δημιουργία φάσεων και αποτελεσματικότητα,που χαίρεσαι να το βλέπεις!Μπροστάρηδες σε αυτή την γερμανοποιημένη εθνική Γερμανίας είναι δύο ορίτζιναλ Γερμανοί,ο Λαμ και ο Μίλερ ,που με το αθόρυβο αλλά γεμάτο ουσία και μυαλωμένο παχνίδι τους ,καθοδηγούν την ομάδα του Γιόακιμ Λεβ(του ποιού?) στην κορυφή!Αφού αποκλείστηκε η Εθνική μας ας το πάρουν!

Αρκετά,επιτέλους και ...ευχαριστούμε!

Έγινε το αναμενόμενο.Παραιτήθηκε ο κ.Ρεχάγκελ καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο,παραδεχόμενος ίσως (βαθιά μέσα του)ότι το κεφάλι του δεν κατεβάζει καινούριες ιδέες σε ότι αφορά το παραγωγικό ,δημιουργικό κομμάτι του ποδοσφαίρου,αποφασίζοντας επιτέλους να αποχωριστεί τις δάφνες του 2004.
Φεύγει με το κεφάλι ψηλά και μπράβο του!
Φεύγει έχοντας κατεβάσει στο τελευταίο του παιχνίδι 4(!) σέντερ μπακ...Εγώ πάντως έχω συναντήσει προπονητή που κατέβασε 2 λίμπερο(!!!).Φεύγει έχοντας κουράσει με τις εμμονές του.Φεύγει κρατώντας πάντα απόσταση από την ελληνική πραγματικότητα,παρότι έζησε στιγμές που λατρεύτηκε σαν Έλληνας θεός.Φεύγει αφήνοντας μια ομάδα (με όλη τη σημασία της λέξης)άσχετα αν διαφωνούμε για την ποιότητά της και τον αμυντικογενή τρόπο λειτουργίας της.
Σίγουρα όμως φεύγει αφήνοντας παρακαταθήκη στον επόμενο προπονητή(Σάντος?)επιτυχίες που δεν ξανάζησε η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, αν και οι παλιότερες φουρνιές διέθεταν παίκτες μαγαλύτερης αξίας από τους τωρινούς.
Παρέλαβε μια ομάδα ανυπόληπτη και τηνέκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης!Γι΄αυτό σε ευχαριστούμε Ότο Ρεχάγκελ!

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΧΟΛΑΡΓΟΥ 1987-2010

Τα χρόνια πέρασαν,τα μαλλιά αραίωσαν ή γκριζάρισαν (μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια,θα μου πει κάποιος) τα κιλά προστέθηκαν και δυστυχώς κάποιοι παλιοί τραυματισμοί μας θυμούνται πιο συχνά.Tαυτόχρονα κάποια μικρά ζωηρά πλασματάκια καταλαμβάνουν πλέον την πιο σημαντική θέση στη ζωή μας και μας κάνουν χαρού-μενους! Όπως και να είναι όμως, η αγάπη για τη μπάλλα παραμένει η ίδια!Και η
τρέλα γι’αυτή μεγαλύτερη!

Αυτό μας θυμίζει ο Περικλής Χολαργού 23 χρόνια μετά την ίδρυσή του.Ο Κώστας Ρούσσος,με τον αδερφό του Γιάννη και την βοήθεια κάποιων καλών τους φίλων έφτιαξαν μια ομάδα ποδοσφαίρου,τον Περικλή ,το (μακρινό πια)1987.Δεν συμμετείχε ποτέ σε κάποια κατηγορία ,έπαιζε πάντα σε ανεξάρτητα πρωταθλήματα(οι του χώρου γνωρίζουν) και μάζευε όσα παιδιά είχαν όρεξη για μπάλλα (και ας μην ήταν όλοι μπαλλαδόροι) και καλοί χαρακτήρες (όσο κι αν ακούγεται παλιομοδίτικο, είναι πέρα για πέρα αληθινό).

Τα έξοδα των αγώνων(γήπεδο, διαιτητής κλπ.) έβγαιναν από την εισφορά σε κάθε αγώνα των παικτών και βέβαια από τον Κώστα το Ρούσσο που κάλυπτε τις τρύπες για την λειτουργία της ομάδας του.
Παρότι οι επιτυχίες ήταν σε κάποια τουρνουά αντιστοίχων ανεξάρτητων ομάδων, το πάθος και το κέφι ήταν τέτοιο που νόμιζες ότι παίζαμε για Champions’ League (τουλάχιστον!).

Αυτό που μέτραγε ήταν η χαρά του παιχνιδιού!Να πάμε στο γήπεδο,να βάλουμε την πορτοκαλί φανέλα της ομάδας και να βγούμε να παίξουμε!Αρκετοί από εμάς που παίζαμε σε κάποια ομάδα ,παρότι είχαμε ματς το Σάββατο ,πηγαίναμε την Κυριακή στο Νταμάρι στο Χολαργό ,για να παίξουμε με τον Περικλή!Και βέβαια μιλάμε για γήπεδα ‘ξερά’,με χώμα(και πέτρες),οπότε το βράδυ της Κυριακής οι φουσκάλες στα πόδια (στην καλύτερη) μας έκαναν τη ζωή δύσκολη.Κι έτσι όμως το χαιρόμασταν και κάναμε πότε–πότε και κανά καλό τσιμπούσι!

Η ομάδα προσπάθησε να κρατηθεί με 5x5.Τα χρόνια όμως πέρασαν για όλους και ο πυρήνας που κρατούσε την ομάδα ΄κρέμασε΄ τα ποδοσφαιρικά παπούτσια.Τιμώντας όλη αυτή τη διαδρομή ο ιδρυτής του Περικλή διοργάνωσε χθες ένα αγώνα για τα 23 χρόνια της ιστορίας της ομάδας.Αν και λόγω υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να παραβρεθώ(και μου στοίχισε πολύ…),είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι τα κατάφεραν ,θα ένιωσαν έστω και λίγο σαν μικρά παιδιά!
Κώστα σε ευχαριστούμε!

Χάρι Κίουελ(Ηarry Kewell)

Έχω μία αδυναμία στους ποδοσφαιριστές που ξέρουν να ‘χαϊδεύουν’ τη μπάλλα και νομίζω είναι πολλοί σαν και μένα.Συνήθως τέτοιο χάρισμα έχουν παίκτες με λατινογενή προέλευση ,με τη σκέψη να πηγαίνει πρώτα πάντα στη Βραζιλία και μετά σε όλους τους άλλους.

Μία από τις εξαιρέσεις (που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα) είναι ο Αυστραλός Ηarry Kewell .Όσο μπαλαδόρος άλλο τόσο κι άτυχος ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής.Εξαιρετικός τεχνίτης,φοβερό αριστερό αλλά ‘γυάλινος’. Για το λόγο αυτό δεν κατάφερε να ξεδιπλώσει τις αρετές του στη Λίβερπουλ,αφού απανωτοί (και σοβαροί τραυματισμοί) δεν τον άφησαν να παίξει ελεύθερα και να κλωτσάει με το δικό του τρόπο τη μπάλλα ,χωρίς μετά να κάνει διατάσεις για να δει αν όλα είναι στη θέση τους…Μία καλή γεύση είχαν προλάβει να πάρουν οι οπαδοί της Λιντς Γιουνάϊτεντ,που τον είχε φέρει στην Ευρώπη και τον έκανε γνωστό.Τα τελευταία 2 χρόνια παίζει στην Τουρκία ,με τη Γαλατασαράϊ.

Τελευταίος κρίκος στις άτυχες στιγμές του το χθεσινό ματς με τη Γκάνα. "Ο Ροζέτι σκότωσε εμένα και το Μουντιάλ μου",δήλωσε μετά την αποβολή του στη φάση που καταλόγισε το πέναλτι σε βάρος των Αυστραλών καθώς είδε χέρι στην προσπάθειά του να απομακρύνει τη μπάλα πάνω από τη γραμμή της εστίας της ομάδας του. Μάλλον σωστό ήταν το πέναλτυ ,αλλά σκεφτείτε λίγο τον Κewell που έχασε το προηγούμενο Μουντιάλ(λόγω τραυματισμού),έχασε την πρεμιέρα κόντρα στους Γερμανούς(λόγω επιλογής του προπονητή του) ,και αποβλήθηκε χθες στο 1ο ημίχρονο,πριν προλάβει να ζεσταθεί και σε μια φάση που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο…

Κρίμα κι άδικο,γιατί μάλλον δεν θα ξαναέχει την ευκαιρία να παίξει σε Μουντιάλ…

‘Εθνική Eλλάδος γεια σου!’

Μουντιάλ θέλεις,φιλικό θέλεις ή όποια άλλη διοργάνωση, κουραστήκαμε πια Ηerr Οtto .Ποιόν κοροϊδεύετε επιτέλους;
Oλο κάτι ελπίζουμε ότι θα γίνει ,αλλά πάλι τα ίδια ακατανόητα βλέπουμε και αρρωσταίνουμε! Νομίζω πια ότι και η κ.Μπεάτε θα συμφωνήσει ότι αρκετά ξεκουραστήκατε στο Ελλάντα ,καλό είναι να γυρίσετε στο γκρίζο Έσσεν να λέτε ιστορίες (που δεν νομίζω ότι θα κάτσουν οι συμπατριώτες σας να ακούσουν).Καλύτερα να είχαμε τον Αλέφαντο!Πάλι τίποτα δεν θα κάναμε, αλλά θα γελάγαμε , θα κατέβαζε μια ομάδα που θα είχε τουλάχιστον πάθος και φιλότιμο (στοιχεία αμιγώς ελληνικά) και δε θια ήταν καθόλου σνομπ.

Το ‘Εθνική Ελλάδος’ δεν είναι τυχαίο ότι φέρνει ωραίες αναμνήσεις, μας θυμίζει πόσο αγαπήσαμε ,πόσο αγανακτήσαμε αλλά και πόσο τραγουδήσαμε για αυτή την εθνική μας (‘Εθνική Ελλάδος γεια σου..’-Σαββόπουλος).Πάντα ήμασταν περήφανοι για αυτήν (παρά τις φτωχές επιλογές προπονητών και την ερασιτεχνική και κομματική αντιμετώπιση των παραγόντων), πάντα γκρινιάζαμε κιόλας αλλά για δείτε τι γίνεται π.χ. στην Αγγλία, αλλά και πάντα (είχαμε την αίσθηση ότι) έπαιζαν οι καλύτεροι (όχι τα παιδιά του Κουτσολιάκου...),με ελάχιστες εξαιρέσεις (εμπάθειες προπονητικές ίσως, βλ.Γεωργιάδης–Μαύρος).Σίγουρα όμως νιώθαμε (αν και παλιότερα υπολοιπόμασταν αισθητά των ξένων σε φυσική κατάσταση) ότι τουλάχιστον οι διεθνείς μας έκαναν ότι μπορούσαν(απλά συνήθως μέχρι εκεί έφταναν,τόσο μπορούσαν).

Ακόμη και στο USA 94 ,oι επιλογές του Παναγούλια ήταν κατά 95% αυτές που όλοι έβλεπαν(οι ενστάσεις τότε αφορούσαν την ηλικία κάποιων βλ.Μητρόπουλο ,Σαραβάκο που ήταν όμως μεγάλα ονόματα) και άσχετα με το τί έγινε τελικά ,η διαφορά ποιότητας εκείνων των διεθνών σε σχέση με τους τωρινούς είναι μεγάλη ,κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Τώρα ο Ρεχάγκελ με την αβάντα δημοσιογράφων που συχνά –πυκνά αναφέρονται στο θαύμα του 2004(λες και το ξεχνάμε ή λες και νομίζουμε ότι κάτι γίναμε ,επειδή τότε κοιμήθηκε ο Θεός -αλλά φτάνει πια) ακόμη επιλέγει τον συμπαθή Άγγελο Χαριστέα επειδή τότε είχε άστρο (αλλά από εκεί και μετά τίποτα) ή το Σεϊταρίδη (που όπως και να το κάνουμε έχει καταντήσει γυρολόγος πολυτελείας ) και τον Καπετάνο (χωρίς σχόλια),τον Πατσά (ο τόνος είναι σωστός!),τον Πρίττα και το Μαλεζά(που ούτε κι ο ίδιος το πίστευε-είμαι σίγουρος ότι του χάλασε τις διακοπές...) ,ενώ έχει αφήσει πίσω τον Τζαβέλλα(που έβγαλε μάτια φέτος και είναι αριστεροπόδαρος ,ο μοναδικός εκτός του Σπυρόπουλου),τον Παντελή Καφέ (καλό πρωτάθλημα και μεγάλη εμπειρία),τον Μήτρογλου(τσαμπουκαλής επιθετικός ,που παίζει με πάθος και προέρχεται από την Ελπίδων) και βάλτε εσείς και πόσους άλλους.
Κι από αυτούς που έχει,δεν βάζει λεπτό τον πιο ταλαντούχο ποδοσφαιριστή που διαθέτουμε,το Νίνη και αφήνει εκτός ενδεκάδας τον πιο επικίνδυνο επιθετικό,το Σαλπιγγίδη και τον πιο ρωμαλέο αμυντικό-φόβητρο,τον Κυργιάκο και και και .....

Ουφ!Αγανάκτησα!Ρε φέρτε τον Αλέφαντο να γελάσει το χειλάκι μας(με την καλά έννοια πάντοτε)!Γεια χαρά!

Η πλασμα(τική) TV

Αυτό το διάστημα και με την ευκαιρία της έναρξης του Μουντιάλ,τα καταστήματα ηλεκτρονικών ειδών μας κατακλύζουν από προτάσεις-προσφορές , που έχουν να κάνουν με τον τύπο της τηλεόρασης (LCD ,TFT ,plasma κλπ) , είτε με το μέγεθος (σε ίντσες) ή ακόμη και με δυνατότητες 3D παρακολούθησης.

Πάντα η περίοδος του Μουντιάλ προσφερόταν για μια αγορά τέτοιου τύπου ,κάτι που είχαν καταλάβει όσοι εκμεταλλεύονται εμπορικά τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα από τις εποχές που διαφήμιζαν την προβολή αγώνων Παγκοσμίου Κυπέλλου στο πανί του κινηματογράφου(1958),αφού τότε η τηλεόραση δεν αποτελούσε κομμάτι των οικοσυσκευών...
Αργότερα (δεκαετία ΄70) που αρκετά ελληνικά σπίτια είχαν μία (ασπρόμαυρη βέβαια) TV , οι διαφημίσεις στόχευαν στην προβολή της ‘μάρκας’ (brandname) όπως Philips ,Uranya,Πίτσος προσπαθώντας να πείσουν τους υποψήφιους αγοραστές.

Στη δεκαετία του ΄80 το κουτί της πανδώρας ήταν οι έγχρωμες TV και το βίντεο (videoplayer) ,για να μπορείς να ‘γράφεις’ όλους τους αγαπημένους σου αγώνες σε εκείνες τις ογκώδεις κασσέτες που είχαμε μέχρι να μπουν στη ζωή μας τα cd και τα dvd.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, έρχονται στη σκέψη μας κάποιες δυνατές εικόνες και μνήμες από καλοκαιρινές βραδιές με φάσεις από μεγάλους αγώνες σε κάποιο Μoυντιάλ.Μικρή σημασία είχε αν η TV ήταν έχρωμη ή ασπρόμαυρη, μικρή ή μεγάλη ,CRT ή plasma και πάει λέγοντας .Όλη η ουσία ήταν στη δύναμη της εικόνας,στην απευθείας μετάδοση του αγώνα από την άλλη άκρη της γης και στα μεγάλα ονόματα που κάνουν τα ‘δικά’ τους πάνω στο χορτάρι.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το Ζίκο και την παρέα του (Σόκρατες-με τα χωρίς φόρα πέναλτυ,Φαλκάο,Έντερ-με τα σουτ-οβίδες,Τζούνιορ) με τα μαγικά τους στο Εspana ΄82.Που τους είχα δει?Στο χωριό της μάνας μου στην ορεινή Γορτυνία (Βελημάχι) στη μοναδική ίσως τηλεόραση τότε, που την έβαζαν πάνω στο ψυγείο,στο καφενείο της πλατείας και με τις καρέκλες σε διάταξη αλά σινεμά,σε σειρές η μία πίσω από την άλλη.Ούτε plasma,ούτε χρώμα καν,αλλά το Βραζιλία-Σκωτία 4-1,με εκείνο το φάουλ-μπανάνα του Ζίκο καταγράφηκε στη μνήμη μου με τα πιο ζωντανά χρώματα! Δε νομίζω ότι θα άλλαζε τίποτα αν φορούσα 3D γυαλιά...

Το Mουντιάλ είναι πάντα το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γλέντι στον κόσμο και γι’αυτό το περιμένουμε με λαχτάρα,γι’αυτό μας αρέσει,όπου κι αν το δούμε,αρκεί...να το δούμε !Καλή διασκέδαση!

H “MΥΡΩΔΙΑ’’ ΤΗΣ ΜΠΑΛΛΑΣ

«Έφαγα μία με τη μπάλλα στη μούρη και άρχισα να φτύνω κομματάκια από δέρμα.Ακόμη έχω τη γεύση της…»,έτσι μου διηγήθηκε ένας φίλος μία φάση σε παιχνίδι αλάνας από τα παιδικά του χρόνια και αμέσως μου ήρθε η μυρωδιά μιας δερμάτινης μπάλλας.

Ναι ,ήμουν από εκείνους τους πιτσιρίκους που όταν μου πρωτοπήρε ο πατέρας μου μία με τα χαρακτηριστικά ασπρόμαυρα ‘φύλλα’, την έβαλα δίπλα στο μαξιλάρι μου και κοιμήθηκα με τη μυρωδιά της ,ευτυχισμένος….!Την επόμενη το πρωί θα έβγαζα μία φωτογραφία αγκαλιάζοντάς την με το ένα χέρι και ακουμπώντας την στο πλάι της μέσης,γιατί έτσι είχα δει να κάνουν και οι ποδοσφαιριστές της εποχής….

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια (δεκαετία ΄80) ,πριν την εισβολή της υψηλής τεχνολογίας στα αθλητικά προϊόντα ,που οι μπάλλες ποδοσφαίρου ήταν δερμάτινες(όχι πλαστικοποιημένες), είχαν ραφές (κι όχι θερμοσυγκολλήσεις)και «τρωγόντουσαν» βγάζοντας κομματάκια φλούδας ,σαν αποτέλεσμα της τριβής με το τσιμέντο ή το χώμα…..
Η βασική ερώτηση που κάναμε ο ένας πιτσιρικάς στο άλλο,πριν το παιχνίδι, ήταν: «έχεις δερμάτινη;»
Και σε περίπτωση καταφατικής απάντησης(κάτι όχι συνηθισμένο),αποκτούσες αυτομάτως εξέχουσα θέση στην παρέα!
Άν έγραφε πάνω και «FIFA approved» ...
Ακόμη και να μην την «έβρισκες» που λέγαμε ,η ιδιοκτησία της μπάλλας σου εξασφάλιζε θέση βασικού στην αλάνα, που κατά περίπτωση ονομάζαμε «Μπερναμπέου», «Γουέμπλεϊ» κλπ. Βέβαια υπήρχαν και αυτοί που δεν την έβγαζαν για να μην την ‘χαλάσουν’.Kρίμα γι’αυτούς,ποτέ δεν θα ξανανιώσουν αυτή τη χαρά…

Μένει μια γλυκιά ανάμνηση από τις παλιότερες εποχές ,όχι μόνο λόγω του περάσματος του χρόνου που ωραιοποιεί καταστάσεις ή τουλάχιστον τις κάνει λιγότερο δυσάρεστες,αλλά και επειδή υπήρχαν τότε πρόσωπα και καταστάσεις για να δεθείς μαζί τους.Πιο απλά, δεν άλλαζαν τα πράγματα τόσο γρήγορα,ούτε και οι ποδοσφαιριστές ήταν περαστικοί από τις ομάδες ,αναζητώντας διαρκώς την καλύτερη μεταγραφή και τα περισσότερα λεφτά.Τότε οι πανηγυρισμοί ήταν πιο απλοί και δεν φίλαγε κανείς το έμβλημα της φανέλας για να τα έχει καλά με τους οπαδούς της ομάδας του .Απλά τα έδινε όλα κι ας μην ήταν τόσο καλός και με δυνατότητες δεκαθλητή.Παρέμενε για πολλά χρόνια στην ομάδα και αυτομάτως γινόταν μέλος μιας οικογένειας,κομμάτι της ιστορίας.Γι΄ αυτό ακόμα θυμόμαστε παίκτες όπως το Μαύρο και το Μανωλά αλλά και το Στυλιανόπουλο ,Καραγκιοζόπουλο και Κούτουλα της ΑΕΚ,όπως τον Αναστόπουλο ,το Μητρόπουλο αλλά και τους Σταύρο Παπαδόπουλο και Κουσουλάκη του Ολυμπιακού ,το Σαραβάκο ,το Ζάετς αλλά και τους Κάβουρα,Καραβίδα του ΠΑΟ κλπ.

Τελικά ,το μόνο που μένει είναι η μυρωδιά της δερμάτινης μπάλλας των παιδικών μας χρόνων και ότι αυτό συνεπάγεται…!

‘ΧΑΡΤΑΚΙΑ’

‘Το’χω,το’χω,το’χω-δεν το’χω…’

Αν αυτή η στιχομυθία σας θυμίζει κάτι,τότε σίγουρα η προσφορά της εφημερίδας ΕΞΕΔΡΑ (με τα άλμπουμ της PAΝINI από το Μουντιάλ του ΄70 στο Μεξικό μέχρι το τελευταίο στη Γερμανία το 2006) σας αγγίζει.

Mε τη συγκεκριμένη προσφορά η εφημερίδα αναβιώνει μια ολόκληρη εποχή, τότε που αυτά τα αυτοκόλλητα χαρτάκια που αγοράζαμε από το περίπτερο,αποτελούσαν μια βασική πηγή πληροφόρησης για τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων ,τους ποδοσφαιριστές των Εθνικών ομάδων που έπαιρναν μέρος στο Mουντιάλ! Η πληροφόρηση δεν είχε τα πλοκάμια που έχει σήμερα κι έτσι με αυτά τα χαρτάκια μαθαίναμε τις φάτσες (sorry) των παικτών που απλά ακούγαμε τα ονόματά τους.Bλέπαμε τα γήπεδα της κάθε διοργάνωσης και μας έτρεχαν τα σάλια,αφού τότε ότι καλύτερο διαθέταμε(προ ΟΑΚΑ) ήταν το Καραϊσκάκη , η Φιλαδέλφεια άντε και το Καυταντζόγλειο… Τα σήματα των ομοσπονδιών και η εκάστοτε μασκότ(θυμάμαι πάντα τον Naranjito,το πορτοκάλι του ΕSPANA ’82) ήταν περιζήτητα και σπάνια.Τα διπλά και τα τριπλά (βλ.το΄χω ,το’χω –δεν το΄χω)τα ανταλάσσαμε για να καταφέρουμε να γεμίσουμε το άλμπουμ(που δεν ήταν κι εύκολο).Τα ΄λαμόγια΄της παιδικής μας ηλικίας είχαν κι άλλους τρόπους να παίρνουν τα χαρτάκια των άλλων(θυμηθείτε τα αριθμάκια και τα μονά-ζυγά…)

Και φυσικά πάνω από όλους και όλα στο άλμπουμ ξεχώριζε η μυθική Βραζιλία.Ανεξάρτητα από τη χώρα που υποστήριζε ο καθένας (΄τι ομάδα είσαι στο μουντιάλ;΄), η σελεσάο ήταν κάτι παραπάνω από ομάδα.Καταρχήν τη συναντούσαμε κάθε 4 ολόκληρα χρόνια,οπότε ο μύθος έπαιρνε διαστάσεις (όχι όπως τώρα με το overdose που επιβάλλει να βλέπουμε και τις προπονήσεις!). Ειδικά για τους πιτσιρικάδες που δεν ξέραμε από συστήματα, ένα μαγικό τακουνάκι ή μια διαφορετική φαντεζί ντρίπλα ,ήταν αρκετά για να θυμόμαστε από το ματς και να προσπαθούμε μετά με τις ώρες να τα αντιγράψουμε στη γειτονιά.

Ωραίες εποχές!Ας ελπίσουμε στο φετινό Μουντιάλ της Ν.Αφρικής να απολαύσουμε ανάλογες στιγμές και να τις καταγράψουμε ψηφιακά πλέον με 3-4 διαφορετικούς τρόπους ο καθένας…Καλό ή κακό,διαλέγετε και παίρνετε.Γεια χαρά!

Επιστροφές…

‘Επιστροφές , καταστροφές…’ ή ‘..γύρισε κοντά μου αγάπη μου μεγάλη..’.

Με αφορμή την πιθανολογούμενη επιστροφή του Νίκου Λυμπερόπουλου και του Τραϊανού Δέλλα στην ΑΕΚ διαλέγετε και παίρνετε ποιό λαϊκό άσμα νομίζετε ότι ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωση.Κατά πόσο δηλαδή μια ομάδα ωφελείται ή ζημιώνεται από την επιστροφή ενός γερόλυκου, ενός ασώτου ή ακόμη και ενός αγαπημένου της εξέδρας.

Για το Λύμπε ειδικότερα,είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση καθώς κατά τη διάρκεια της περασμένης σεζόν ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την Εθνική ομάδα,μη ανεχόμενος την αντιμετώπιση του Ρεχάγκελ στο ματς με τη Μολδαβία εκτός (άσχετα αν επίσημα δεν ειπώθηκε ποτέ κάτι τέτοιο) και χωρίς να υπολογίσει την πιθανή συμμετοχή του στο Μουντιάλ της Ν.Αφρικής(once in a lifetime…).Αυτό το περιστατικό ήρθε να δέσει απόλυτα με την εικόνα που έχει δείξει μέχρι τώρα στην καριέρα του:Mεγάλος παίκτης με αντίστοιχα ισχυρή προσωπικότητα, πάντα με ξεκάθαρες απόψεις ,με αρχές και ήθος,που όσο κι αν ακούγεται κλισέ ,αναμφίβολα ο Νίκος Λυμπερόπουλος διαθέτει και αποτελεί βασικό κριτήριο στις επιλογές του.Λίγα λόγια και σταράτα.

Παράλληλα ο Δέλλας δέθηκε με την ΑΕΚ και τον κόσμο της, αν και έφυγε άδικα την πρώτη φορά ,καθώς ο Σάντος τότε, έκρινε ότι δεν ‘κάνει’ για την ομάδα....Ευτυχώς για τον ίδιο βέβαια που πήγε στην Ιταλία και έκανε μεγάλη καριέρα σε Ρόμα και Περούτζια και γύρισε σαν ‘Κολοσσός’ πλέον μετά το EURO 2004 . Όπως και ο Λύμπε , απέφευγε τα πολλά λόγια (αν και επίσης ‘έφαγε’ άδειασμα από το Ρεχάγκελ και με την εικόνα του στο γήπεδο ,που ήταν πάντα αρχοντική (παρά το βαρύ και επιρρεπές στους τραυματισμούς κορμί του) εκτιμήθηκε και αγαπήθηκε από τον κόσμο , που πάντα καταλαβαίνει και αναγνωρίζει τους άξιους!

Το ενδεχόμενο επιστροφής των 2 Ελλήνων διεθνών ,φέρνει στο μυαλό μας κάποιες παλιότερες περιπτώσεις και κάνοντας ένα flash back πολλοί θα θυμηθούν την επιστροφή του Θωμά Μαύρου στον Πανιώνιο,με τον οπoίο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος , αφού προηγουμένως τον είχε ‘τελειώσει’ από την αγαπημένη του ΑΕΚ ο…Αλέφαντος(!).To ίδιο συνέβη και με το Νίκο Αναστόπουλο που κρέμασε τα παπούτσια του στη Νέα Σμύρνη,μετά τη μεγάλη του καριέρα σε Ολυμπιακό και Αβελίνο। Ο Νίκος Μαχλάς γύρισε στονΟΦΗ (αν και ΄κρέμασε΄τα παπούτσια του στον ΑΠΟΕΛ) έχοντας πάρει το χρυσό παπούτσι με τη VITESSE στην Ολλανδία αναγκάζοντας τους ντόπιους να χορεύουν συρτάκι τραγουδώντας το όνομά του!

Ακόμη, ο Τάσος Μητρόπουλος γύρισε 40άρης πια στον Ολυμπιακό ,απλώς και μόνο για να κλείσει εκεί την καριέρα του,έχοντας πάρει πρωτάθλημα με την ΑΕΚ και τριγυρίζοντας σε διάφορες επαρχιακές ομάδες. Ο Δημήτρης Σαραβάκος επέστρεψε στον Παναθηναϊκό, όπου δεν του φέρθηκαν και με τον καλύτερο τρόπο , αφού προηγούμενως είχε επίσης περάσει θριαμβευτικά από τη μεγάλη ΑΕΚ του Μπάγιεβιτς (πριν την προδοσία-sorry) . Ιδιαίτερη περίπτωση (και μάλλον εξαίρεση)είναι αυτή του Γιώργου Καραγκούνη καθώς γύρισε από το εξωτερικό (και από ομάδες – μεγαθήρια όπως Ίντερ και Μπενφίκα ) σε καλή ποδοσφαρική ηλικία και πήρε το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό.

Φυσικά ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος ,υπάρχουν όμως κάποια δεδομένα στις επιστροφές που στατιστικά επαληθεύονται. Συνήθως λοιπόν όταν ο παίκτης είναι προχωρημένης (ποδοσφαρικά πάντα) ηλικίας, δεν έχει πολλές φιλοδοξίες και περιμένει να γυρίσει σε μία κατάσταση γνώριμη,χωρίς πολλές απαιτήσεις γι’ αυτόν (άρα και πιο χαλαρή προπόνηση) ,αλλά και με δυνατότητα ‘βέτο’ για το χρόνο συμμετοχής και τη θέση του στο γήπεδο ,κλείνοντας την καριέρα του «στην ομάδα που αγάπησε..».Το τελευταίο αποτελεί συχνό σημείο τριβής , αφού κανένας

(μα κανένας) ποδοσφαιριστής, από τις τοπικές κατηγορίες μέχρι την PREMIER LEAGUE δεν συμφιλιώνεται με την ιδέα να μπαίνει ή να βγαίνει αλλαγή ,ακόμη και όταν πλησιάζει (ή έχει ξεπεράσει) τα δεύτερα –άντα του (κι ας πονάνε όλες του οι αρθρώσεις...!).

Τελικά αν ωφελείται μια ομάδα από τις παραστάσεις και το ειδικό βάρος ενός βετεράνου ποδοσφαιριστή ή φορτώνεται ένα συμβόλαιο που περιμένει κάποια στιγμή να λήξει, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.Κατά τη γνώμη μου είναι μικρότερο το ρίσκο να εμπιστευθείς θέση βασικού σε 18χρονο....

Ένας παλιός προπονητής έλεγε όταν έβλεπε παίκτη να κατεβάζει τις κάλτσες, ότι ήταν ώρα να γίνει αλλαγή. Παραφράζοντάς τον θα έλεγα ότι όταν για κάποιο παίκτη αρχίζουν να γράφουν πιο συχνά ‘..ο 36χρονος φορ ή ο έμπειρος χαφ...’ από το ‘ο γρήγορος μπακ ή τεχνίτης μέσος ’ είναι ώρα να σταματήσει