Είδα το ''ένας άλλος κόσμος''

Καλή χρονιά!

Θα ξεκινήσω διαφορετικά φέτος. Όχι με μπάλλα, με σινεμά.

Περίμενα από καιρό να δω τη νέα πολυδιαφησμισμένη ταινία του Xριστόφορου Παπακαλιάτη, ''Ένας άλλος κόσμος''. Περισσότερο γιατί μου άρεσε η προηγούμενη του, το ''Αν'', όπου και σταμάτησα να βλέπω τον συγκεκριμένο ηθοποιό-σκηνοθέτη ως τον πιτσιρίκο που έκανε πλακίτσα στους ''10 Μικρούς Μήτσους'' του Λαζόπουλου κάποτε ...

Ο τίτλος ίσως δεν είναι ακριβής. ''Ο δικός μας κόσμος'', θα ταίριαζε περισσότερο σε  αυτό που περιγράφει ο Παπακαλιάτης με ρεαλισμό και αυτογνωσία . Το τι ζούμε αυτά τα μνημονιακά χρόνια , πώς έχει αλλάξει η ψυχοσύνθεσή μας, πώς αντιδρούμε σε αυτό και όλα τα παρελκόμενα.

 Είναι μια ταινία με πολιτική ματιά, που στέκεται απέναντι στα φαινόμενα τύπου Χρυσής Αυγής που μας δηλητηριάζουν καθημερινά. Στέκεται κριτικά προς την κλασσική ελληνική οικογένεια (όχι δεν υπάρχει αναφορά στο σύμφωνο συμβίωσης),σχολιάζοντας τα κακώς κείμενα που κρύβονται κάτω από μια επίφαση κανονικότητας, έναν ''καθωσπρεπισμό''. Στέκεται απέναντι στο στυγνό πρόσωπο των Ευρωπαίων που κάνουν κουμάντο στη ζωή μας, ζητώντας συνεχείς απολύσεις για να βελτιώσουν τα νούμερα, αδιαφορώντας αν αυτό οδηγεί  στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία. Δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή ακόμη και σε μια ηλικία που θεωρείς ότι όλα είναι τελειωμένα, αφήνοντας μια αισιόδοξη χαραμάδα σε ένα έργο που κυριαρχεί η απόγνωση και η απελπισία για την Ελλάδα του σήμερα.

Ήταν μια καλή ταινία, θα την πρότεινα στους φίλους μου, όμως το ''Αν'' μου άρεσε περισσότερο. Πιάνει θέματα που μας αφορούν, αυτά που όλοι συζητάμε και φοβόμαστε.Ασχολείται με την πολιτική αλλά κάπως βιαστικά, κάπως επιφανειακά,ίσως επειδή δεν τα πολυγνωρίζει αυτά τα θέματα ο φιλόδοξος δημιουργός.Ωστόσο προσπαθεί να δώσει και βαθύτερους συμβολισμούς όπως για παράδειγμα με την περιφορά του Επιταφίου,που εμφανίζεται και στις 3 επιμέρους ιστορίες,θέλοντας να υπογραμμίσει πιθανότατα την ατμόσφαιρα ''Μεγάλης Παρασκευής'' που κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας.

Εξαιρετικό το δίδυμο Σίμονς-Καβογιάννη, δίνει σε μια τεράστια αντιπαράθεση την απόγνωση και την αισοδοξία μαζί. Μέτριος ως ηθοποιός ο Παπακαλιάτης που πέφτει σε ναρκισσιστικά κλισέ από τα TV σήριαλ που έφτιαχνε ( σε ένα από αυτά κάνει τον cool τύπο που παρά τα προβλήματά του,προλαβαίνει να ρίξει...και μια ματιά στην εντυπωσιακή Ουγγαρέζα συμπρωταγωνίστριά του,Αντρέα Όσβαρτ). Καθηλωτικά τρομακτικός ως απεγνωσμένος Χρυσαυγίτης, ο απελθών Μηνάς Χατζησάββας στην τελευταία του ταινία,αποδίδει με γλαφυρό τρόπο την εικόνα ενός -δυστυχώς- μεγάλου κομματιού της κοινωνίας μας , που το θρέφει πια το μίσος για τον συνάνθρωπο.

Σαν συμπέρασμα με τη ματιά του απλού θεατή, είναι μια ταινία που αξίζει να τη δεις, σε προβληματίζει και σε αγγίζει, αφήνοντας πολλά ανοιχτά θέματα και παρουσιάζοντας σαν πανάκεια τον Θεό Έρωτα, δίνοντας έτσι μια ποιητική διάσταση στο πρόβλημα.Το τελευταίο κομμάτι της ταινίας,όπου υπάρχει συνάντηση των τριών παράλληλων ιστοριών,είναι και το πιο δυνατό,το πιο συνταρακτικό.

 Η αίσθηση πάντως φεύγοντας από την αίθουσα είναι πικρή,καθώς συνειδητοποιείς για ακόμη μια φορά το μέγεθος του προβλήματος.