Ντούσαν,τέλος εποχής

Για όσους Αεκτζήδες πλησιάζουν τα 40 ή τα έχουν μόλις περάσει ,το όνομα Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν πάντα συνδεδεμένο με την ΑΕΚ.Απλά γιατί πάντα υπήρχε στην ΑΕΚ από όταν ήμασταν παιδιά και καταλάβαμε τι σημαίνει μπάλλα, δικέφαλος αετός και Νέα Φιλαδέλφεια.

Από τότε που πρωτοήρθε στην ΑΕΚ ως παίκτης(1977),με εκείνο το αρχοντικό και αγέρωχο στυλ του(από το οποίο και χαρακτηρίστηκε ‘πρίγκιπας’)στον αγωνιστικό χώρο και αργότερα με το ίδιο στυλ σαν προπονητής(από όποια ομάδα κι αν πέρασε),ήταν πάντα σημείο αναφοράς,μια μεγάλη προσωπικότητα.

Η σχέση οπαδών ΑΕΚ-Μπάγεβιτς,πέρασε από όλα τα στάδια.Από τον ενθουσιασμό,τη λατρεία και την αποθέωση - στην πίκρα,στον εξεφτελισμό (εμετικά πανό ,κέρμιτ)και στην πλήρη ρήξη(σφαίρες και προπηλακισμοί). Όσοι δεχθήκαμε την περίφημη συγνώμη του,βλέπαμε ότι δεν μπορούσε και περιμέναμε κάτι σαν θαύμα για να ξαναζωντανέψει την ομαδάρα του ’90.Μάταια φυσικά,γιατί με τα προβλήματα και τις ελλέιψεις της τωρινής ΑΕΚ,ούτε ο Μουρίνιο θα έκανε κάτι παραπάνω.

Πολλά άρθρα γράφτηκαν και πολλά ακόμα ετοιμάζονται για το τρίτο (και οριστικό) διαζύγιο του Ντούσαν Μπάγεβιτς με την ΑΕΚ.Πολλές και οι απόψεις βέβαια ,αλλά ξεχωρίζουν τα εξής:

1.Kαλά έκανε και παραιτήθηκε, αφού έβλεπε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα η παρουσία του, με τις τόσες αντιδράσεις εντός(βλ.Αργεντίνικη κλίκα) κι εκτός αποδυτηρίων(βλ.ορίντζιναλ και λοιπούς ‘κολλημένους’).
2.Έφυγε σαν κύριος,έχοντας δώσει ότι μπορούσε για την ομάδα που αποδεδειγμένα αγαπάει ,παραμερίζοντας μάλιστα σε αυτή την τρίτη θητεία του,τον περίφημο εγωισμό του.
3.Δεν τίθεται θέμα προπονητικής αξίας,επειδή δεν κατάφερε να ξαναοδηγήσει την ΑΕΚ στις επιτυχίες, αλλά ελέγχεται για τις δηλώσεις του περί ομοιότητας της φετινής ΑΕΚ με την υπερομάδα ΄90-’95.

Πλέον δεν υπάρχει γυρισμός.Το διαζύγιο είναι οριστικό.Ίσως τον ξαναδούμε αν προσκληθεί στα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ(λέμε τώρα…).Το κρίμα για τον ίδιο, είναι ότι αν είχε φύγει το καλοκαίρι ,τώρα θα ήταν προπονητής της Εθνικής.Φοβάμαι ότι πλέον έχασε αυτή την ευκαιρία…

Ο καθένας μπορεί να τον θυμάται όπως θέλει,σαν πρίγκιπα ή σαν βάτραχο.Εγώ,αν μου επιτρέπετε,θα τον θυμάμαι με το 9 στην πλάτη,να βάζει γκολ με φοβερή κεφαλιά ψαράκι στο ΑΕΚ–Πόρτο 6-1 (Κύπελλο Πρωταθλητριών,1978,Νέα Φιλαδέλφεια).Κρατάω επίσης και την ιεροτελεστία με το παρατεταμένο χειροκρότημα και την ιαχή ‘ΝΤΟΥΣΑΝ-ΝΤΟΥΣΑΝ’ που δονούσε την Φιλαδέλφεια κάθε φορά που έμπαινε στο γήπεδο.Κρατάω όμως και εκείνη την ‘τρύπια’ υπόσχεση το 1996, που δεν κράτησε ποτέ:’…αν πάρουμε το Κύπελλο,θα μείνω…’

Αντίο Ντούσαν.

Περί διαιτησίας...

Ότι ασχολούμαστε πολύ με τους διαιτητές είναι δεδομένο.Λόγω ιδιοσυγκρασίας θέλετε,λόγω των (πολλών) ερωτηματικών που δημιουργούν οι αποφάσεις τους,λόγω του έντονου παρασκηνίου ίσως;
Σίγουρα όμως αποπροσανατολιζόμαστε και χάνουμε την ουσία,που είναι να χαρούμε τη μπάλλα.Γι΄αυτό και μόνο πρέπει να σταματήσει αυτό το θέμα με τη διατησία.
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ο διατητής είναι μέρος του παιχνιδιού και όπως ο ποδοσφαιριστής θα κάνει μια λάθος πάσα ή θα χάσει ένα σίγουρο γκολ,έτσι κι αυτός δικαιούται ένα-δυο λάθος σφυρίγματα.Και σίγουρα μην ξεχνάτε ποιοι γίνονται διαιτητές.Συνήθως αποτυχημένοι ποδοσφαιριστές, πολλά λαμόγια που τα ‘πιάνουν’ και αρκετά ψώνια επίσης.Λίγοι ξεφεύγουν από αυτές τις νόρμες ,αλλά μάλλον είναι οι εξαιρέσεις.
Όταν όμως βλέπεις τον κ.Κουκουλάκη να μη δίνει 3 πέναλτυ (κατά άλλους 4 και μια αποβολή,αρχίζει και μπλέκει το πράγμα.Είχε δόλο ή ήταν απλώς κακή εκτίμηση;Ήθελε να αδικήσει απλώς την ΑΕΚ,ή μήπως να περάσει το μήνυμα του 50-50 όπως το θέλουν οι αιώνιοι;Ο καθένας μπορεί να λέει το κοντό του και το μακρύ του.
Κατά τη γνώμη μου,ο Κουκουλάκης απλώς ‘έχασε’ τις φάσεις.Και ήταν πολλές ,άρα μιλάμε για ανικανότητα,άρα δεν κάνει για διατητής ο άνθρωπος.Απλά.Την ΑΕΚ την έχουν σφάξει τόσες φορές, που πλέον δεν κάνει εντύπωση όταν ακούμε για κακή διατησία σε βάρος της.
Πέρυσι στο ξεκίνημα της περιόδου όχι απλώς υπήρχε δόλος ,αλλά θύμισαν εποχές παράγκας οι διατησίες του Δαλούκα στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός(χέρι Μέλμπεργκ) και Κάκου ,την αμέσως επόμενη αγωνιστική στο Ξάνθη-ΑΕΚ
(κανένα χέρι του Χέρσι –άκυρο γκολ,ολοφάνερο χέρι Πόϋ-έγκυρο γκολ).Για να μη φτάσουμε στα πλέϊ οφ , στο Καραϊσκάκη όπου ακυρώνεται κανονικό γκολ του Μανωλά ως φάουλ, επειδή ο Νικοπολίδης φοβήθηκε κι έπεσε στη έξοδο που έκανε...(Τριτσώνης).Για όλα αυτά η διοίκηση της ΑΕΚ δεν έκανε σχεδόν τίποτα,τηρώντας μια άκρως παθητική στάση.
Φέτος ,ο Αδαμίδης ‘σήκωσε τον τόπο’ (και καλά έκανε) ,μη μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο ,αφού ξεκίνησε το πρωτάθλημα με τις παρεμβάσεις του Μαρινάκη.Ο Πηλαδάκης έβγακε ανακοίνωση (και καλά έκανε)μετά το Ηρακλής –ΑΕΛ,για το πέναλτυ που δεν είδε ο Χαραλαμπίδης. Οποιαδήποτε άλλη αντίδραση στη ζούγκλα της SUPERLEAGUE εκλαμβάνεται ως αδυναμία και σε τρώνε τα μεγάλα ψάρια.
Μέχρι λοιπόν να καταφέρουμε να χαρούμε τη μπάλλα όπως θέλουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα,ας κάνουμε υπομονή βλέποντας Champions League,
γιατί εδώ μάλλον θα αργήσει να έρθει ο πολιτισμός!

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Φθινόπωρο 2004,η Ελλάδα πανηγυρίζει ακόμη για την κατάκτηση του EURO στην Πορτογαλία και για την επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.Στο ΟΑΚΑ διεξάγεται ο αγώνας πρωταθλήματος ΑΕΚ- Ολυμπιακός .Οι εξέδρες κατάμεστες από 75.000 θεατές και όχι μόνο ‘δεν ανοίγει μύτη’,αλλά όταν ένας ‘φίλαθλος’ σκέφτεται να πετάξει ένα μπουκάλι νερό στον αγωνιστικό χώρο (κατά την προσφιλή ελληνική συνήθεια…),αποβάλλεται με συνοπτικές διαδικασίες από το χώρο του σταδίου.

Κάποιοι πίστεψαν ότι αυτό θα ήταν μια νέα αρχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο.Δυστυχώς όμως οι προσδοκίες δεν επαληθεύθηκαν και βρισκόμαστε πάλι στο σημείο μηδέν,να συζητάμε για το πώς θα ξεφύγει από τη μιζέρια και την εσωστρέφειά του.

Πρώτα απ’όλα,χρειάζεται να αναβαθμισθεί η εικόνα των γηπέδων,για να πεισθεί ο φίλαθλος να πληρώσει εισιτήριο να δει αγώνα σε ένα σύγχρονο και καθαρό περιβάλλον.Είναι απολύτως αναγκαίο ο ποδοσφαιρόφιλος να νιώθει φιλόξενο και λειτουργικό το χώρο του γηπέδου(όπως στο εξωτερικό),ώστε να σκέφτεται πότε θα ξαναπάει κι όχι πότε θα φύγει.

Παράλληλα οι ίδιες οι ΠΑΕ πρέπει να περιφρουρήσουν το χώρο που υποδέχονται τους οπαδούς τους ,ώστε αυτοί να νιώθουν ασφαλείς και να ασχολούνται μόνο με το παιχνίδι κι όχι με διάφορα ‘ιπτάμενα’ αντικείμενα. Ταυτόχρονα όποιος συλλαμβάνεται να παρανομεί, να υφίσταται την ποινή του δια βίου αποκλεισμού του από τα γήπεδα.

Επίσης,είναι απαραίτητη η αναβάθμιση των τμημάτων υποδομής των ομάδων και η στελέχωσή τους με πτυχιούχους προπονητές και γυμναστές,εκπαιδευμένους στο σύγχρονο ποδοσφαίρο και όχι με παλαίμαχους που απλά ζητούν από την ομάδα τους μία θέση εργασίας λόγω ονόματος… Σαν συνέχεια αυτού(και με δεδομένο ότι θα αξιοποιούνται επιτέλους τα ταλέντα), θα μπορούσε να θεσμοθετηθεί ένας κανονισμός που θα αφορά στην υποχρεωτική χρησιμοποίηση ενός αριθμού Ελλήνων παικτών.Αυτό θα βοηθούσε από τη μία στο ΄δέσιμο’ των οπαδών με την ομάδα τους και από την άλλη στην ενίσχυση της Εθνικής ομάδας,που τώρα ψάχνει(αλλά δε βρίσκει) Έλληνα σε πολλές από τις(λεγόμενες )μεγάλες ομάδες.

Αν όμωςδεν εξασφαλιστεί η ακεραιότητα και ανεξάρτητη λειτουργία της διαιτησίας ,όλα τα παραπάνω θα είναι χωρίς σκοπό και ουσία.Πρέπει οι διατητές να είναι επαγγελματίες και να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να κάνουν το (περίφημο) ανθρώπινο λάθος.

Ο οπαδικός τύπος είναι ένα ακόμη φλέγον ζήτημα.Είναι προφανές ότι χρησιμοποιείται από τις ΠΑΕ για χειραγώγηση των οπαδών τους.Χρειάζεται λοιπόν να περιοριστεί ο αριθμός αυτών των εντύπων,κάτι που σίγουρα θα αναβαθμίσει το επίπεδο της αθλητικής δημοσιογραφίας και θα τερματίσει ανούσιες και άστοχες αναλύσεις που καλλιεργούν το φανατισμό.

Τέλος, θα πρέπει να σταματήσει η μικρόψυχη και συμφεροντολογική αντιμετώπιση των καταστάσεων από τους παράγοντες των ομάδων,οι οποίοι για ότι άσχημο συμβαίνει κατηγορούν είτε τη διατησία(για το αποτέλεσμα),είτε την αστυνομία(για τη βία). Ο στόχος μίας ισχυρής ποδοσφαιρικής οποσπονδίας θα πρέπει να είναι το πώς θα κάνει τους φιλάθλους να ενδιαφερθούν ,να αγαπήσουν και να ευχαριστηθούν το ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι να παρακολουθούμε παθητικά πως προοδεύουν σε άλλες χώρες και να περιοριζόμαστε σε αναλαμπές τύπου EURO 2004.

Υπομονή για Σάντος

Πικραθήκαμε λίγο χθες με την Εθνική στο 1-1 με τη Γεωργία,αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας.Ήταν μια άτυχη αρχή με γκολ από τα αποδυτήρια που έκοψε τον αέρα των διεθνών μας.Ο Σάντος έστησε την ομάδα για να παίξει μπάλλα κι όχι για να καταστρέφει,όπως συνέβαινε με τον Ότο.Δεν του βγήκε το ματς κι άρχισε ο Σωτηρακόπουλος κριτική που τόσα χρόνια με Ρεχάγκελ δεν είχε ξανατολμήσει να πει.Την έπεσαν κάποιοι στον Κατσουράνη λες και αποκλειστήκαμε κιόλας.Απορώ...
Η ομάδα προσπαθεί να δείξει κάτι διαφορετικό.Κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν θετικό το ότι πάλευαν όλοι μέχρι το 93' και δεν ήταν καθόλου μπλαζέ.Αυτό είναι χαρακτηριστικό ομάδας Σάντος .Ομάδας που παλεύει και παίρνει ακόμη και στο τελευταίο λεπτό αυτό που θέλει.Θυμηθείτε πόσες φορές η ΑΕΚ(κυρίως) αλλά και ο ΠΑΟΚ 'έκλεψαν' αποτέλεσμα στα τελευταία λεπτά.
Οι διεθνείς έδειξαν να στεναχωριούνται που δεν κέρδισαν και αυτό κάτι δείχνει.
Για να μην τα πολυλέμε ,νομίζω ότι οφείλουμε να κάνουμε υπομονή γιατί ο Σάντος αποδεδειγμένα δουλεύει,παλεύει και δεν έχει πολλές επιλογές ,αφού οι μισοί παίκτες της Superleague είναι ξένοι.Είναι βέβαιο ότι αν έχει και λίγη από την τύχη του Ρεχάγκελ θα καταφέρει να πάει την Εθνική στα τελικά του ΕURΟ 2012.