ΓΕΡΜΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΕΛΑΣΗ

Χρειάστηκε να περάσουν 44 χρόνια από εκείνο το περίφημο γκολ(?)των Άγγλων στο Γουέμπλεϊ στον τελικό του Μουντιάλ,για να πάρουν την εκδίκησή τους οι Γερμανοί
στη Νότια Αφρική σήμερα με το γκολ του Λάμπαρντ που κακώς (κατηγορηματικά)
δεν μέτρησε ,ενώ ήταν προφανές χωρίς το replay ότι η μπάλλα είχε περάσει τη
γραμμή τουλάχιστον ένα(!) μέτρο.

Για το γκολ του΄66 ακόμη μέχρι σήμερα σαφής απάντηση δεν υπάρχει,παρά τη βοήθεια
της υψηλής τεχνολογίας και δίκαια μιλάμε για την πιο αμφισβητούμενη φάση στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Για την άλλη τα είπαμε ,η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο,λένε...

Ανεξάρτητα όμως από τη συγκεκριμένη φάση ,η ανωτερότητα των Γερμανών ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, απέναντι στους κουρασμένους,αργούς και χωρίς προσανατολισμό Άγγλους.Είναι ξεκάθαρα το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του Μουντιάλ,κατά τη γνώμη μου.Από το 1990 στην Ιταλία όταν και το κατέκτησαν (με εκείνη τη φοβερή ομάδα του Ματέους,του Μπρέμε,του Κλίνσμαν ,του Φέλερ και πολλών άλλων με προπονητή βέβαια τον Φραντς Μπεκενμπάουερ),έχουν να παρουσιάσουν τόσο καλή και φαντεζί ομάδα.

Στο τελευταίο παίζει σίγουρα ρόλο η γερμανοποίηση πολλών Λάτιν και άλλων φυλών από Ευρώπη μέχρι Αφρική (Οζίλ,Μπόατενγκ,Γκόμεζ, Κακάου,Κλόζε,Ποντόλσκι κ.ά.)οι οποίοι προσφέρουν ποιότητα, πέρα από τα γερμανικά πρότυπα της πειθαρχίας και της φυσικής κατάστασης.Το αποτέλεσμα είναι ένα εκρηκτικό σύνολο με συνεχή κίνηση ,δημιουργία φάσεων και αποτελεσματικότητα,που χαίρεσαι να το βλέπεις!Μπροστάρηδες σε αυτή την γερμανοποιημένη εθνική Γερμανίας είναι δύο ορίτζιναλ Γερμανοί,ο Λαμ και ο Μίλερ ,που με το αθόρυβο αλλά γεμάτο ουσία και μυαλωμένο παχνίδι τους ,καθοδηγούν την ομάδα του Γιόακιμ Λεβ(του ποιού?) στην κορυφή!Αφού αποκλείστηκε η Εθνική μας ας το πάρουν!

Αρκετά,επιτέλους και ...ευχαριστούμε!

Έγινε το αναμενόμενο.Παραιτήθηκε ο κ.Ρεχάγκελ καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο,παραδεχόμενος ίσως (βαθιά μέσα του)ότι το κεφάλι του δεν κατεβάζει καινούριες ιδέες σε ότι αφορά το παραγωγικό ,δημιουργικό κομμάτι του ποδοσφαίρου,αποφασίζοντας επιτέλους να αποχωριστεί τις δάφνες του 2004.
Φεύγει με το κεφάλι ψηλά και μπράβο του!
Φεύγει έχοντας κατεβάσει στο τελευταίο του παιχνίδι 4(!) σέντερ μπακ...Εγώ πάντως έχω συναντήσει προπονητή που κατέβασε 2 λίμπερο(!!!).Φεύγει έχοντας κουράσει με τις εμμονές του.Φεύγει κρατώντας πάντα απόσταση από την ελληνική πραγματικότητα,παρότι έζησε στιγμές που λατρεύτηκε σαν Έλληνας θεός.Φεύγει αφήνοντας μια ομάδα (με όλη τη σημασία της λέξης)άσχετα αν διαφωνούμε για την ποιότητά της και τον αμυντικογενή τρόπο λειτουργίας της.
Σίγουρα όμως φεύγει αφήνοντας παρακαταθήκη στον επόμενο προπονητή(Σάντος?)επιτυχίες που δεν ξανάζησε η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, αν και οι παλιότερες φουρνιές διέθεταν παίκτες μαγαλύτερης αξίας από τους τωρινούς.
Παρέλαβε μια ομάδα ανυπόληπτη και τηνέκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης!Γι΄αυτό σε ευχαριστούμε Ότο Ρεχάγκελ!

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΧΟΛΑΡΓΟΥ 1987-2010

Τα χρόνια πέρασαν,τα μαλλιά αραίωσαν ή γκριζάρισαν (μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια,θα μου πει κάποιος) τα κιλά προστέθηκαν και δυστυχώς κάποιοι παλιοί τραυματισμοί μας θυμούνται πιο συχνά.Tαυτόχρονα κάποια μικρά ζωηρά πλασματάκια καταλαμβάνουν πλέον την πιο σημαντική θέση στη ζωή μας και μας κάνουν χαρού-μενους! Όπως και να είναι όμως, η αγάπη για τη μπάλλα παραμένει η ίδια!Και η
τρέλα γι’αυτή μεγαλύτερη!

Αυτό μας θυμίζει ο Περικλής Χολαργού 23 χρόνια μετά την ίδρυσή του.Ο Κώστας Ρούσσος,με τον αδερφό του Γιάννη και την βοήθεια κάποιων καλών τους φίλων έφτιαξαν μια ομάδα ποδοσφαίρου,τον Περικλή ,το (μακρινό πια)1987.Δεν συμμετείχε ποτέ σε κάποια κατηγορία ,έπαιζε πάντα σε ανεξάρτητα πρωταθλήματα(οι του χώρου γνωρίζουν) και μάζευε όσα παιδιά είχαν όρεξη για μπάλλα (και ας μην ήταν όλοι μπαλλαδόροι) και καλοί χαρακτήρες (όσο κι αν ακούγεται παλιομοδίτικο, είναι πέρα για πέρα αληθινό).

Τα έξοδα των αγώνων(γήπεδο, διαιτητής κλπ.) έβγαιναν από την εισφορά σε κάθε αγώνα των παικτών και βέβαια από τον Κώστα το Ρούσσο που κάλυπτε τις τρύπες για την λειτουργία της ομάδας του.
Παρότι οι επιτυχίες ήταν σε κάποια τουρνουά αντιστοίχων ανεξάρτητων ομάδων, το πάθος και το κέφι ήταν τέτοιο που νόμιζες ότι παίζαμε για Champions’ League (τουλάχιστον!).

Αυτό που μέτραγε ήταν η χαρά του παιχνιδιού!Να πάμε στο γήπεδο,να βάλουμε την πορτοκαλί φανέλα της ομάδας και να βγούμε να παίξουμε!Αρκετοί από εμάς που παίζαμε σε κάποια ομάδα ,παρότι είχαμε ματς το Σάββατο ,πηγαίναμε την Κυριακή στο Νταμάρι στο Χολαργό ,για να παίξουμε με τον Περικλή!Και βέβαια μιλάμε για γήπεδα ‘ξερά’,με χώμα(και πέτρες),οπότε το βράδυ της Κυριακής οι φουσκάλες στα πόδια (στην καλύτερη) μας έκαναν τη ζωή δύσκολη.Κι έτσι όμως το χαιρόμασταν και κάναμε πότε–πότε και κανά καλό τσιμπούσι!

Η ομάδα προσπάθησε να κρατηθεί με 5x5.Τα χρόνια όμως πέρασαν για όλους και ο πυρήνας που κρατούσε την ομάδα ΄κρέμασε΄ τα ποδοσφαιρικά παπούτσια.Τιμώντας όλη αυτή τη διαδρομή ο ιδρυτής του Περικλή διοργάνωσε χθες ένα αγώνα για τα 23 χρόνια της ιστορίας της ομάδας.Αν και λόγω υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να παραβρεθώ(και μου στοίχισε πολύ…),είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι τα κατάφεραν ,θα ένιωσαν έστω και λίγο σαν μικρά παιδιά!
Κώστα σε ευχαριστούμε!

Χάρι Κίουελ(Ηarry Kewell)

Έχω μία αδυναμία στους ποδοσφαιριστές που ξέρουν να ‘χαϊδεύουν’ τη μπάλλα και νομίζω είναι πολλοί σαν και μένα.Συνήθως τέτοιο χάρισμα έχουν παίκτες με λατινογενή προέλευση ,με τη σκέψη να πηγαίνει πρώτα πάντα στη Βραζιλία και μετά σε όλους τους άλλους.

Μία από τις εξαιρέσεις (που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα) είναι ο Αυστραλός Ηarry Kewell .Όσο μπαλαδόρος άλλο τόσο κι άτυχος ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής.Εξαιρετικός τεχνίτης,φοβερό αριστερό αλλά ‘γυάλινος’. Για το λόγο αυτό δεν κατάφερε να ξεδιπλώσει τις αρετές του στη Λίβερπουλ,αφού απανωτοί (και σοβαροί τραυματισμοί) δεν τον άφησαν να παίξει ελεύθερα και να κλωτσάει με το δικό του τρόπο τη μπάλλα ,χωρίς μετά να κάνει διατάσεις για να δει αν όλα είναι στη θέση τους…Μία καλή γεύση είχαν προλάβει να πάρουν οι οπαδοί της Λιντς Γιουνάϊτεντ,που τον είχε φέρει στην Ευρώπη και τον έκανε γνωστό.Τα τελευταία 2 χρόνια παίζει στην Τουρκία ,με τη Γαλατασαράϊ.

Τελευταίος κρίκος στις άτυχες στιγμές του το χθεσινό ματς με τη Γκάνα. "Ο Ροζέτι σκότωσε εμένα και το Μουντιάλ μου",δήλωσε μετά την αποβολή του στη φάση που καταλόγισε το πέναλτι σε βάρος των Αυστραλών καθώς είδε χέρι στην προσπάθειά του να απομακρύνει τη μπάλα πάνω από τη γραμμή της εστίας της ομάδας του. Μάλλον σωστό ήταν το πέναλτυ ,αλλά σκεφτείτε λίγο τον Κewell που έχασε το προηγούμενο Μουντιάλ(λόγω τραυματισμού),έχασε την πρεμιέρα κόντρα στους Γερμανούς(λόγω επιλογής του προπονητή του) ,και αποβλήθηκε χθες στο 1ο ημίχρονο,πριν προλάβει να ζεσταθεί και σε μια φάση που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο…

Κρίμα κι άδικο,γιατί μάλλον δεν θα ξαναέχει την ευκαιρία να παίξει σε Μουντιάλ…

‘Εθνική Eλλάδος γεια σου!’

Μουντιάλ θέλεις,φιλικό θέλεις ή όποια άλλη διοργάνωση, κουραστήκαμε πια Ηerr Οtto .Ποιόν κοροϊδεύετε επιτέλους;
Oλο κάτι ελπίζουμε ότι θα γίνει ,αλλά πάλι τα ίδια ακατανόητα βλέπουμε και αρρωσταίνουμε! Νομίζω πια ότι και η κ.Μπεάτε θα συμφωνήσει ότι αρκετά ξεκουραστήκατε στο Ελλάντα ,καλό είναι να γυρίσετε στο γκρίζο Έσσεν να λέτε ιστορίες (που δεν νομίζω ότι θα κάτσουν οι συμπατριώτες σας να ακούσουν).Καλύτερα να είχαμε τον Αλέφαντο!Πάλι τίποτα δεν θα κάναμε, αλλά θα γελάγαμε , θα κατέβαζε μια ομάδα που θα είχε τουλάχιστον πάθος και φιλότιμο (στοιχεία αμιγώς ελληνικά) και δε θια ήταν καθόλου σνομπ.

Το ‘Εθνική Ελλάδος’ δεν είναι τυχαίο ότι φέρνει ωραίες αναμνήσεις, μας θυμίζει πόσο αγαπήσαμε ,πόσο αγανακτήσαμε αλλά και πόσο τραγουδήσαμε για αυτή την εθνική μας (‘Εθνική Ελλάδος γεια σου..’-Σαββόπουλος).Πάντα ήμασταν περήφανοι για αυτήν (παρά τις φτωχές επιλογές προπονητών και την ερασιτεχνική και κομματική αντιμετώπιση των παραγόντων), πάντα γκρινιάζαμε κιόλας αλλά για δείτε τι γίνεται π.χ. στην Αγγλία, αλλά και πάντα (είχαμε την αίσθηση ότι) έπαιζαν οι καλύτεροι (όχι τα παιδιά του Κουτσολιάκου...),με ελάχιστες εξαιρέσεις (εμπάθειες προπονητικές ίσως, βλ.Γεωργιάδης–Μαύρος).Σίγουρα όμως νιώθαμε (αν και παλιότερα υπολοιπόμασταν αισθητά των ξένων σε φυσική κατάσταση) ότι τουλάχιστον οι διεθνείς μας έκαναν ότι μπορούσαν(απλά συνήθως μέχρι εκεί έφταναν,τόσο μπορούσαν).

Ακόμη και στο USA 94 ,oι επιλογές του Παναγούλια ήταν κατά 95% αυτές που όλοι έβλεπαν(οι ενστάσεις τότε αφορούσαν την ηλικία κάποιων βλ.Μητρόπουλο ,Σαραβάκο που ήταν όμως μεγάλα ονόματα) και άσχετα με το τί έγινε τελικά ,η διαφορά ποιότητας εκείνων των διεθνών σε σχέση με τους τωρινούς είναι μεγάλη ,κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Τώρα ο Ρεχάγκελ με την αβάντα δημοσιογράφων που συχνά –πυκνά αναφέρονται στο θαύμα του 2004(λες και το ξεχνάμε ή λες και νομίζουμε ότι κάτι γίναμε ,επειδή τότε κοιμήθηκε ο Θεός -αλλά φτάνει πια) ακόμη επιλέγει τον συμπαθή Άγγελο Χαριστέα επειδή τότε είχε άστρο (αλλά από εκεί και μετά τίποτα) ή το Σεϊταρίδη (που όπως και να το κάνουμε έχει καταντήσει γυρολόγος πολυτελείας ) και τον Καπετάνο (χωρίς σχόλια),τον Πατσά (ο τόνος είναι σωστός!),τον Πρίττα και το Μαλεζά(που ούτε κι ο ίδιος το πίστευε-είμαι σίγουρος ότι του χάλασε τις διακοπές...) ,ενώ έχει αφήσει πίσω τον Τζαβέλλα(που έβγαλε μάτια φέτος και είναι αριστεροπόδαρος ,ο μοναδικός εκτός του Σπυρόπουλου),τον Παντελή Καφέ (καλό πρωτάθλημα και μεγάλη εμπειρία),τον Μήτρογλου(τσαμπουκαλής επιθετικός ,που παίζει με πάθος και προέρχεται από την Ελπίδων) και βάλτε εσείς και πόσους άλλους.
Κι από αυτούς που έχει,δεν βάζει λεπτό τον πιο ταλαντούχο ποδοσφαιριστή που διαθέτουμε,το Νίνη και αφήνει εκτός ενδεκάδας τον πιο επικίνδυνο επιθετικό,το Σαλπιγγίδη και τον πιο ρωμαλέο αμυντικό-φόβητρο,τον Κυργιάκο και και και .....

Ουφ!Αγανάκτησα!Ρε φέρτε τον Αλέφαντο να γελάσει το χειλάκι μας(με την καλά έννοια πάντοτε)!Γεια χαρά!

Η πλασμα(τική) TV

Αυτό το διάστημα και με την ευκαιρία της έναρξης του Μουντιάλ,τα καταστήματα ηλεκτρονικών ειδών μας κατακλύζουν από προτάσεις-προσφορές , που έχουν να κάνουν με τον τύπο της τηλεόρασης (LCD ,TFT ,plasma κλπ) , είτε με το μέγεθος (σε ίντσες) ή ακόμη και με δυνατότητες 3D παρακολούθησης.

Πάντα η περίοδος του Μουντιάλ προσφερόταν για μια αγορά τέτοιου τύπου ,κάτι που είχαν καταλάβει όσοι εκμεταλλεύονται εμπορικά τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα από τις εποχές που διαφήμιζαν την προβολή αγώνων Παγκοσμίου Κυπέλλου στο πανί του κινηματογράφου(1958),αφού τότε η τηλεόραση δεν αποτελούσε κομμάτι των οικοσυσκευών...
Αργότερα (δεκαετία ΄70) που αρκετά ελληνικά σπίτια είχαν μία (ασπρόμαυρη βέβαια) TV , οι διαφημίσεις στόχευαν στην προβολή της ‘μάρκας’ (brandname) όπως Philips ,Uranya,Πίτσος προσπαθώντας να πείσουν τους υποψήφιους αγοραστές.

Στη δεκαετία του ΄80 το κουτί της πανδώρας ήταν οι έγχρωμες TV και το βίντεο (videoplayer) ,για να μπορείς να ‘γράφεις’ όλους τους αγαπημένους σου αγώνες σε εκείνες τις ογκώδεις κασσέτες που είχαμε μέχρι να μπουν στη ζωή μας τα cd και τα dvd.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, έρχονται στη σκέψη μας κάποιες δυνατές εικόνες και μνήμες από καλοκαιρινές βραδιές με φάσεις από μεγάλους αγώνες σε κάποιο Μoυντιάλ.Μικρή σημασία είχε αν η TV ήταν έχρωμη ή ασπρόμαυρη, μικρή ή μεγάλη ,CRT ή plasma και πάει λέγοντας .Όλη η ουσία ήταν στη δύναμη της εικόνας,στην απευθείας μετάδοση του αγώνα από την άλλη άκρη της γης και στα μεγάλα ονόματα που κάνουν τα ‘δικά’ τους πάνω στο χορτάρι.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το Ζίκο και την παρέα του (Σόκρατες-με τα χωρίς φόρα πέναλτυ,Φαλκάο,Έντερ-με τα σουτ-οβίδες,Τζούνιορ) με τα μαγικά τους στο Εspana ΄82.Που τους είχα δει?Στο χωριό της μάνας μου στην ορεινή Γορτυνία (Βελημάχι) στη μοναδική ίσως τηλεόραση τότε, που την έβαζαν πάνω στο ψυγείο,στο καφενείο της πλατείας και με τις καρέκλες σε διάταξη αλά σινεμά,σε σειρές η μία πίσω από την άλλη.Ούτε plasma,ούτε χρώμα καν,αλλά το Βραζιλία-Σκωτία 4-1,με εκείνο το φάουλ-μπανάνα του Ζίκο καταγράφηκε στη μνήμη μου με τα πιο ζωντανά χρώματα! Δε νομίζω ότι θα άλλαζε τίποτα αν φορούσα 3D γυαλιά...

Το Mουντιάλ είναι πάντα το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γλέντι στον κόσμο και γι’αυτό το περιμένουμε με λαχτάρα,γι’αυτό μας αρέσει,όπου κι αν το δούμε,αρκεί...να το δούμε !Καλή διασκέδαση!

H “MΥΡΩΔΙΑ’’ ΤΗΣ ΜΠΑΛΛΑΣ

«Έφαγα μία με τη μπάλλα στη μούρη και άρχισα να φτύνω κομματάκια από δέρμα.Ακόμη έχω τη γεύση της…»,έτσι μου διηγήθηκε ένας φίλος μία φάση σε παιχνίδι αλάνας από τα παιδικά του χρόνια και αμέσως μου ήρθε η μυρωδιά μιας δερμάτινης μπάλλας.

Ναι ,ήμουν από εκείνους τους πιτσιρίκους που όταν μου πρωτοπήρε ο πατέρας μου μία με τα χαρακτηριστικά ασπρόμαυρα ‘φύλλα’, την έβαλα δίπλα στο μαξιλάρι μου και κοιμήθηκα με τη μυρωδιά της ,ευτυχισμένος….!Την επόμενη το πρωί θα έβγαζα μία φωτογραφία αγκαλιάζοντάς την με το ένα χέρι και ακουμπώντας την στο πλάι της μέσης,γιατί έτσι είχα δει να κάνουν και οι ποδοσφαιριστές της εποχής….

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια (δεκαετία ΄80) ,πριν την εισβολή της υψηλής τεχνολογίας στα αθλητικά προϊόντα ,που οι μπάλλες ποδοσφαίρου ήταν δερμάτινες(όχι πλαστικοποιημένες), είχαν ραφές (κι όχι θερμοσυγκολλήσεις)και «τρωγόντουσαν» βγάζοντας κομματάκια φλούδας ,σαν αποτέλεσμα της τριβής με το τσιμέντο ή το χώμα…..
Η βασική ερώτηση που κάναμε ο ένας πιτσιρικάς στο άλλο,πριν το παιχνίδι, ήταν: «έχεις δερμάτινη;»
Και σε περίπτωση καταφατικής απάντησης(κάτι όχι συνηθισμένο),αποκτούσες αυτομάτως εξέχουσα θέση στην παρέα!
Άν έγραφε πάνω και «FIFA approved» ...
Ακόμη και να μην την «έβρισκες» που λέγαμε ,η ιδιοκτησία της μπάλλας σου εξασφάλιζε θέση βασικού στην αλάνα, που κατά περίπτωση ονομάζαμε «Μπερναμπέου», «Γουέμπλεϊ» κλπ. Βέβαια υπήρχαν και αυτοί που δεν την έβγαζαν για να μην την ‘χαλάσουν’.Kρίμα γι’αυτούς,ποτέ δεν θα ξανανιώσουν αυτή τη χαρά…

Μένει μια γλυκιά ανάμνηση από τις παλιότερες εποχές ,όχι μόνο λόγω του περάσματος του χρόνου που ωραιοποιεί καταστάσεις ή τουλάχιστον τις κάνει λιγότερο δυσάρεστες,αλλά και επειδή υπήρχαν τότε πρόσωπα και καταστάσεις για να δεθείς μαζί τους.Πιο απλά, δεν άλλαζαν τα πράγματα τόσο γρήγορα,ούτε και οι ποδοσφαιριστές ήταν περαστικοί από τις ομάδες ,αναζητώντας διαρκώς την καλύτερη μεταγραφή και τα περισσότερα λεφτά.Τότε οι πανηγυρισμοί ήταν πιο απλοί και δεν φίλαγε κανείς το έμβλημα της φανέλας για να τα έχει καλά με τους οπαδούς της ομάδας του .Απλά τα έδινε όλα κι ας μην ήταν τόσο καλός και με δυνατότητες δεκαθλητή.Παρέμενε για πολλά χρόνια στην ομάδα και αυτομάτως γινόταν μέλος μιας οικογένειας,κομμάτι της ιστορίας.Γι΄ αυτό ακόμα θυμόμαστε παίκτες όπως το Μαύρο και το Μανωλά αλλά και το Στυλιανόπουλο ,Καραγκιοζόπουλο και Κούτουλα της ΑΕΚ,όπως τον Αναστόπουλο ,το Μητρόπουλο αλλά και τους Σταύρο Παπαδόπουλο και Κουσουλάκη του Ολυμπιακού ,το Σαραβάκο ,το Ζάετς αλλά και τους Κάβουρα,Καραβίδα του ΠΑΟ κλπ.

Τελικά ,το μόνο που μένει είναι η μυρωδιά της δερμάτινης μπάλλας των παιδικών μας χρόνων και ότι αυτό συνεπάγεται…!

‘ΧΑΡΤΑΚΙΑ’

‘Το’χω,το’χω,το’χω-δεν το’χω…’

Αν αυτή η στιχομυθία σας θυμίζει κάτι,τότε σίγουρα η προσφορά της εφημερίδας ΕΞΕΔΡΑ (με τα άλμπουμ της PAΝINI από το Μουντιάλ του ΄70 στο Μεξικό μέχρι το τελευταίο στη Γερμανία το 2006) σας αγγίζει.

Mε τη συγκεκριμένη προσφορά η εφημερίδα αναβιώνει μια ολόκληρη εποχή, τότε που αυτά τα αυτοκόλλητα χαρτάκια που αγοράζαμε από το περίπτερο,αποτελούσαν μια βασική πηγή πληροφόρησης για τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων ,τους ποδοσφαιριστές των Εθνικών ομάδων που έπαιρναν μέρος στο Mουντιάλ! Η πληροφόρηση δεν είχε τα πλοκάμια που έχει σήμερα κι έτσι με αυτά τα χαρτάκια μαθαίναμε τις φάτσες (sorry) των παικτών που απλά ακούγαμε τα ονόματά τους.Bλέπαμε τα γήπεδα της κάθε διοργάνωσης και μας έτρεχαν τα σάλια,αφού τότε ότι καλύτερο διαθέταμε(προ ΟΑΚΑ) ήταν το Καραϊσκάκη , η Φιλαδέλφεια άντε και το Καυταντζόγλειο… Τα σήματα των ομοσπονδιών και η εκάστοτε μασκότ(θυμάμαι πάντα τον Naranjito,το πορτοκάλι του ΕSPANA ’82) ήταν περιζήτητα και σπάνια.Τα διπλά και τα τριπλά (βλ.το΄χω ,το’χω –δεν το΄χω)τα ανταλάσσαμε για να καταφέρουμε να γεμίσουμε το άλμπουμ(που δεν ήταν κι εύκολο).Τα ΄λαμόγια΄της παιδικής μας ηλικίας είχαν κι άλλους τρόπους να παίρνουν τα χαρτάκια των άλλων(θυμηθείτε τα αριθμάκια και τα μονά-ζυγά…)

Και φυσικά πάνω από όλους και όλα στο άλμπουμ ξεχώριζε η μυθική Βραζιλία.Ανεξάρτητα από τη χώρα που υποστήριζε ο καθένας (΄τι ομάδα είσαι στο μουντιάλ;΄), η σελεσάο ήταν κάτι παραπάνω από ομάδα.Καταρχήν τη συναντούσαμε κάθε 4 ολόκληρα χρόνια,οπότε ο μύθος έπαιρνε διαστάσεις (όχι όπως τώρα με το overdose που επιβάλλει να βλέπουμε και τις προπονήσεις!). Ειδικά για τους πιτσιρικάδες που δεν ξέραμε από συστήματα, ένα μαγικό τακουνάκι ή μια διαφορετική φαντεζί ντρίπλα ,ήταν αρκετά για να θυμόμαστε από το ματς και να προσπαθούμε μετά με τις ώρες να τα αντιγράψουμε στη γειτονιά.

Ωραίες εποχές!Ας ελπίσουμε στο φετινό Μουντιάλ της Ν.Αφρικής να απολαύσουμε ανάλογες στιγμές και να τις καταγράψουμε ψηφιακά πλέον με 3-4 διαφορετικούς τρόπους ο καθένας…Καλό ή κακό,διαλέγετε και παίρνετε.Γεια χαρά!

Επιστροφές…

‘Επιστροφές , καταστροφές…’ ή ‘..γύρισε κοντά μου αγάπη μου μεγάλη..’.

Με αφορμή την πιθανολογούμενη επιστροφή του Νίκου Λυμπερόπουλου και του Τραϊανού Δέλλα στην ΑΕΚ διαλέγετε και παίρνετε ποιό λαϊκό άσμα νομίζετε ότι ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωση.Κατά πόσο δηλαδή μια ομάδα ωφελείται ή ζημιώνεται από την επιστροφή ενός γερόλυκου, ενός ασώτου ή ακόμη και ενός αγαπημένου της εξέδρας.

Για το Λύμπε ειδικότερα,είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση καθώς κατά τη διάρκεια της περασμένης σεζόν ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την Εθνική ομάδα,μη ανεχόμενος την αντιμετώπιση του Ρεχάγκελ στο ματς με τη Μολδαβία εκτός (άσχετα αν επίσημα δεν ειπώθηκε ποτέ κάτι τέτοιο) και χωρίς να υπολογίσει την πιθανή συμμετοχή του στο Μουντιάλ της Ν.Αφρικής(once in a lifetime…).Αυτό το περιστατικό ήρθε να δέσει απόλυτα με την εικόνα που έχει δείξει μέχρι τώρα στην καριέρα του:Mεγάλος παίκτης με αντίστοιχα ισχυρή προσωπικότητα, πάντα με ξεκάθαρες απόψεις ,με αρχές και ήθος,που όσο κι αν ακούγεται κλισέ ,αναμφίβολα ο Νίκος Λυμπερόπουλος διαθέτει και αποτελεί βασικό κριτήριο στις επιλογές του.Λίγα λόγια και σταράτα.

Παράλληλα ο Δέλλας δέθηκε με την ΑΕΚ και τον κόσμο της, αν και έφυγε άδικα την πρώτη φορά ,καθώς ο Σάντος τότε, έκρινε ότι δεν ‘κάνει’ για την ομάδα....Ευτυχώς για τον ίδιο βέβαια που πήγε στην Ιταλία και έκανε μεγάλη καριέρα σε Ρόμα και Περούτζια και γύρισε σαν ‘Κολοσσός’ πλέον μετά το EURO 2004 . Όπως και ο Λύμπε , απέφευγε τα πολλά λόγια (αν και επίσης ‘έφαγε’ άδειασμα από το Ρεχάγκελ και με την εικόνα του στο γήπεδο ,που ήταν πάντα αρχοντική (παρά το βαρύ και επιρρεπές στους τραυματισμούς κορμί του) εκτιμήθηκε και αγαπήθηκε από τον κόσμο , που πάντα καταλαβαίνει και αναγνωρίζει τους άξιους!

Το ενδεχόμενο επιστροφής των 2 Ελλήνων διεθνών ,φέρνει στο μυαλό μας κάποιες παλιότερες περιπτώσεις και κάνοντας ένα flash back πολλοί θα θυμηθούν την επιστροφή του Θωμά Μαύρου στον Πανιώνιο,με τον οπoίο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος , αφού προηγουμένως τον είχε ‘τελειώσει’ από την αγαπημένη του ΑΕΚ ο…Αλέφαντος(!).To ίδιο συνέβη και με το Νίκο Αναστόπουλο που κρέμασε τα παπούτσια του στη Νέα Σμύρνη,μετά τη μεγάλη του καριέρα σε Ολυμπιακό και Αβελίνο। Ο Νίκος Μαχλάς γύρισε στονΟΦΗ (αν και ΄κρέμασε΄τα παπούτσια του στον ΑΠΟΕΛ) έχοντας πάρει το χρυσό παπούτσι με τη VITESSE στην Ολλανδία αναγκάζοντας τους ντόπιους να χορεύουν συρτάκι τραγουδώντας το όνομά του!

Ακόμη, ο Τάσος Μητρόπουλος γύρισε 40άρης πια στον Ολυμπιακό ,απλώς και μόνο για να κλείσει εκεί την καριέρα του,έχοντας πάρει πρωτάθλημα με την ΑΕΚ και τριγυρίζοντας σε διάφορες επαρχιακές ομάδες. Ο Δημήτρης Σαραβάκος επέστρεψε στον Παναθηναϊκό, όπου δεν του φέρθηκαν και με τον καλύτερο τρόπο , αφού προηγούμενως είχε επίσης περάσει θριαμβευτικά από τη μεγάλη ΑΕΚ του Μπάγιεβιτς (πριν την προδοσία-sorry) . Ιδιαίτερη περίπτωση (και μάλλον εξαίρεση)είναι αυτή του Γιώργου Καραγκούνη καθώς γύρισε από το εξωτερικό (και από ομάδες – μεγαθήρια όπως Ίντερ και Μπενφίκα ) σε καλή ποδοσφαρική ηλικία και πήρε το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό.

Φυσικά ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος ,υπάρχουν όμως κάποια δεδομένα στις επιστροφές που στατιστικά επαληθεύονται. Συνήθως λοιπόν όταν ο παίκτης είναι προχωρημένης (ποδοσφαρικά πάντα) ηλικίας, δεν έχει πολλές φιλοδοξίες και περιμένει να γυρίσει σε μία κατάσταση γνώριμη,χωρίς πολλές απαιτήσεις γι’ αυτόν (άρα και πιο χαλαρή προπόνηση) ,αλλά και με δυνατότητα ‘βέτο’ για το χρόνο συμμετοχής και τη θέση του στο γήπεδο ,κλείνοντας την καριέρα του «στην ομάδα που αγάπησε..».Το τελευταίο αποτελεί συχνό σημείο τριβής , αφού κανένας

(μα κανένας) ποδοσφαιριστής, από τις τοπικές κατηγορίες μέχρι την PREMIER LEAGUE δεν συμφιλιώνεται με την ιδέα να μπαίνει ή να βγαίνει αλλαγή ,ακόμη και όταν πλησιάζει (ή έχει ξεπεράσει) τα δεύτερα –άντα του (κι ας πονάνε όλες του οι αρθρώσεις...!).

Τελικά αν ωφελείται μια ομάδα από τις παραστάσεις και το ειδικό βάρος ενός βετεράνου ποδοσφαιριστή ή φορτώνεται ένα συμβόλαιο που περιμένει κάποια στιγμή να λήξει, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.Κατά τη γνώμη μου είναι μικρότερο το ρίσκο να εμπιστευθείς θέση βασικού σε 18χρονο....

Ένας παλιός προπονητής έλεγε όταν έβλεπε παίκτη να κατεβάζει τις κάλτσες, ότι ήταν ώρα να γίνει αλλαγή. Παραφράζοντάς τον θα έλεγα ότι όταν για κάποιο παίκτη αρχίζουν να γράφουν πιο συχνά ‘..ο 36χρονος φορ ή ο έμπειρος χαφ...’ από το ‘ο γρήγορος μπακ ή τεχνίτης μέσος ’ είναι ώρα να σταματήσει