Ένα ΟΧΙ,μια μεγάλη μαγκιά

To ''OXI'' της 28ης Οκτωβρίου 1940 έχει καταγραφεί από τους ιστορικούς μας ,έχει αποτιμηθεί η αξία του και έχει περάσει στη συνείδησή μας ως η πιο σωστή απάντηση από έναν άνθρωπο (Ιωάννη Μεταξά) που δεν θα εξέπληττε πολλούς λέγοντας τότε ''ΝΑΙ''.

Στο χώρο του ποδοσφαίρου τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ έχουν να κάνουν κυρίως με μεταγραφές.Απλά κάποιος δέχεται ή όχι την πρόταση μιας ομάδας.Βέβαια όπως και στη ζωή υπάρχουν οι εύκολες και προφανείς απαντήσεις που συνυπάρχουν με τις δύσκολες και παράδοξες. Όταν πχ παίζεις στην Παναχαϊκή και σου κάνει πρόταση ο Παναθηναϊκός δεν έχεις να σκεφτείς πολλά για να πεις το ΝΑΙ.Όταν παίζεις όμως στον ΠΑΟΚ και σε ζητούν στον Άρη ,έχεις να σκεφτείς πολύ περισσότερα από τα λεφτά…

Όταν πάλι παίζεις στον Απόλλωνα Αθηνών και σε ζητάει ο Ολυμπιακός, δίνοντας σου ‘’λευκή επιταγή’’ ο πανίσχυρος Σωκράτης Κόκκαλης ,η προφανής επιλογή είναι ΝΑΙ .Έχοντας μάλιστα και τη συγκατάθεση του προέδρου της ομάδας (με τις γνωστές και ισχυρές διασυνδέσεις στο παρασκήνιο, Κώστα Αλαμάνου),όλα συνηγορούν στο ΝΑΙ.

Κι όμως φίλοι μου ,όταν λέγεσαι Ντέμης Νικολαΐδης και η καρδιά σου χτυπάει μόνο για την αγαπημένη σου ΑΕΚ ,το ΟΧΙ είναι η μεγάλη απάντηση που δείχνει χαρακτήρα και ''τρελλαίνει'' τους φιλάθλους της Ένωσης! Είναι μεγάλη μαγκιά.

Όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει κανείς,σε όποια χώρα του κόσμου κι αν ζει, θα ήθελε έναν τέτοιο παίχτη-οπαδό στην ενδεκάδα… Δεν θα επεκταθώ σε άλλες λεπτομέρειες.

Όσα κι αν θέλει (και πρέπει) να καταλογίσει ο κάθε ΑΕΚτζής στον ‘’κοντό’’ για τις διοικητικές του επιλογές και τις παράλληλες μπίζνες πάνω στα φτερά του Δικεφάλου,δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει το μεγάλο ‘’ΟΧΙ’’ τότε. Ήταν καλοκαίρι του 1996 και ρίσκαρε ανοιχτά να τελειώσει την καριέρα του, με την επιμονή του να παίξει στην ομάδα που αγαπούσε. Τα υπόλοιπα είναι θέμα μεγάλης συζήτησης.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,η ιστορία αυτή αποδεικνύει την αξία του ΟΧΙ γενικότερα στη ζωή μας,σε μια εποχή που είναι ανάγκη να το φωνάξουμε όσο ποτέ άλλοτε.  

Μπρατισλάβας παραλειπόμενα

Παρακολουθώντας έναν αγώνα πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να χαζεύει σε λεπτομέρειες ανούσιες, που έχουν καμιά φορά τη σημασία τους ή απλά την πλάκα τους.

Βλέποντας λοιπόν προχθές το νικηφόρο ματς της Εθνικής μας στη Μπρατισλάβα, στα πρώτα λεπτά ‘’κόλησσα’’ με τη…μοϊκάνα του Χάμσικ! Ξέρω ότι σε αυτό το σημείο θα βιαστούν οι κακεντρεχείς να πουν ότι επειδή αραίωσε η δική μου κόμη,ασχολούμαι με τρίχες άλλων…Το προσπερνώ και καταγράφω τη σκέψη μου.Πώς θα καταφέρει να κάνει κεφαλιά αυτός ο παίκτης σε μια φάση που χρειάζεται να το κάνει;Kαι πραγματικά σε όλο τον αγώνα δεν ακούμπησε τη μπάλλα με το κεφάλι! Πράγμα δύσκολο για ένα 90λεπτό.Να που μπορεί το προσωπικό μοδάτο στυλ ενός παίκτη να προσδιορίσει και τον αγωνιστικό τρόπο έκφρασης,σκέφτηκα.

Εκτός από τα μαλλιά του Σλοβάκου της Νάπολι,είχα το μυαλό μου και στον αρχηγό Κώστα Κατσουράνη.Ήθελα να δω σε τί κατάσταση θα παρουσιαζόταν μετά τις τελευταίες περιπέτειες με τον Παναθηναϊκό. Ήταν ιδιαίτερα αγωνιστικός (αναμενόμενο με βάση τη λογική) αλλά και αρκετά ήρεμος έως ευδιάθετος θα έλεγα. Μάλλον είχε να κάνει και με την προσωπική του 100άρα αλλά και με τη μεγάλη νίκη της ομάδας ,σε ένα υγιές ποδοσφαιρικά περιβάλλον-για το οποίο είναι υπεύθυνος 100% ο Φερνάντο Σάντος.Στην ΑΕΚ παρακολουθεί κανείς…;

Δεν θα μπορούσα να μην εστιάσω την προσοχή μου στον –κατά τη γνώμη μου- κορυφαίο Έλληνα επιθετικό (το έχω ξαναγράψει πολλάκις) Δημητρη Σαλπιγγίδη! Ο μεγιστοτεράστιος παίκτης του ΠΑΟΚ, για άλλη μια φορά ‘’υπερέβαλε εαυτόν’’ ,πάλεψε να εφαρμόσει αυτά που του ζήτησε ο προπονητής του στο γήπεδο(όπως κάνει πάντα) και η τύχη τον δικαίωσε να είναι εκεί που πρέπει για μια ακόμη φορά.Kαι ας είναι εμφανές πια ότι η ταχύτητά του δεν πιάνει ‘’κόκκινο’’.Να είσαι καλά Σάλπι!

Τέλος, η αρχή και το τέλος αυτής της ομάδας,ο Πορτογάλος προπονητής της Εθνικής Ελλάδας,έβγαλε 90 λεπτά μέσα στη βροχή προστατευόμενος απλά από την κουκούλα του μπουφάν…Για όποιον έχει κλωτσήσει μπάλλα έστω και ερασιτεχνικά,είναι εύκολο να καταλάβει ότι βλέποντας ο ποδοσφαιριστής τον προπονητή του να παλεύει απ’έξω χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα, είναι αναγκασμένος τουλάχιστον να τα δώσει όλα!

Και η τύχη που του στέρησε το τρίποντο με τη Βοσνία , του το επέστρεψε σε ένα ματς που σίγουρα δεν το άξιζε…

Μόνη ξανά δεν θα σ’αφήσω

Είναι πολλές οι φορές που προσπαθώντας να δεσμεύσεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι δύσκολο, κάτι ίσως δυσάρεστο αλλά αναγκαίο , δίνεις μια προσωπική υπόσχεση βάζοντας ταυτόχρονα και μια ρήτρα μη πραγματοποίησης .Μια τέτοια συνηθισμένη περίπτωση πχ είναι οι δίαιτες ή το κόψιμο του καπνίσματος, όπου ο καθένας βάζει διάφορα deadlines στον εαυτό του , δίνοντας ταυτόχρονα και bonus επίτευξης στόχου…

Η υπόσχεση που έδωσαν δεκάδες εκατοντάδες φίλαθλοι της ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2004 μετά την περίφημη υπαγωγή της ομάδας στο άρθρο 44 και τις ηγετικές εμφανίσεις του Ντέμη Νικολαΐδη, εκφραζόταν με τον ήχο του τραγουδιού του Νίκου Ζιώγαλα που ερμήνευσε μαζί με την Αναστασία Μουτσάτσου. (http://www.youtube.com/watch?v=xkY1YG72ReQ)

Ήταν η εποχή που υποτίθεται ότι η ομάδα γύριζε οριστικά σελίδα από τις αμαρτίες του παρελθόντος , κάτι που σφράγιζε από τις οθόνες του ΟΑΚΑ πριν από κάθε αγώνα και η ‘’ευλογία’’ του οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με την περίφημη δήλωση:’’H AEK είναι ιδέα και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν…’’.

Οι επιδοκιμασίες και η απέραντη αισιοδοξία εκείνης της περιόδου γρήγορα οδήγησε στην πλήρη απαξίωση και στον κίνδυνο ατιμωτικού υποβιβασμού της Ένωσης. Φτάσαμε στο σημερινό ναυάγιο, με την ομάδα να μην μπορεί να κερδίσει αντιπάλους που θεωρητικά τους νικούσε και μόνο με την φανέλα της. Ο Δικέφαλος αετός ξεπουπουλιάστηκε…Και φυσικά αποδείχθηκε ότι οι οπαδοί της ‘’πλανεύτηκαν οικτρά’’.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι δύσκολο έως απίθανο να τηρήσεις την όποια προσωπική σου δέσμευση-υπόσχεση για κάτι που αλλιώς το οραματιζόσουν και αλλιώς αποδείχθηκε ότι ήταν.

Γιατί για μια ιδέα αξίζει να παλέψεις ,για μια εταιρεία ΟΧΙ!