Αντίο Γκας,έλα Στέλιο!

Γκουστάβο Πογιέτ τέλος λοιπόν! Μια είδηση που περισσότερο εξόργισε, παρά στεναχώρησε τους (πάλι) πικραμένους φίλους της Ένωσης από την τραγική αγωνιστική εικόνα της ομάδας εδώ και καιρό.

Δύο εικοσιτετράωρα μετά την ντροπιαστική ήττα από τον Λεβαδειακό και χωρίς καν να κάνει την αυτοκριτική του, βρήκε την αφορμή που έψαχνε για να φύγει. Άριστος επαγγελματίας με θητεία στην Πρέμιερ Λιγκ,όπως τόνιζαν τα παπαγαλάκια σε κάθε ευκαιρία! 

''Παραπληροφόρηση'' λέει ο ατζέντης του σχετικά με την συνάντηση που είχε χθες με την ΠΑΕ ΑΕΚ για την ανανέωση του συμβολαίου του και απ’ότι φαίνεται παρεξηγήθηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να παραιτηθεί πριν την ώρα του!Για γέλια και για κλάματα…

Και μάλιστα στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν! Μία ημέρα πριν τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ατρόμητο και λίγο πριν έναρξη των πλέϊ οφ που θα κρίνουν την ευρωπαϊκή επιστροφή της ΑΕΚ. Αν κάποιος απλός φίλαθλος της ομάδας μιλήσει για έλλειψη σεβασμού από την πλευρά του Ουρουγουανού, θα είχε άδικο;

Για έναν προπονητή που όσο είχε την τύχη με το μέρος του τα πράγματα πήγαιναν ψιλοκαλά και οι περίεργες επιλογές του, έπεφταν σε ήπια κριτική λόγω των καλών αποτελεσμάτων. Την Ξάνθη για παράδειγμα την κέρδισε στο ΟΑΚΑ 2-1, βάζοντας μετά το 70’ τρία στόπερ για να κρατήσει το αποτέλεσμα!

Για να μην νομίζετε ότι τα γράφω τώρα, παραθέτω το tweet που είχα ανεβάσει εκείνη την ημέρα(9/1/2016):

Kontsiotis Lakis ‏@LakisCHD  9 Ιαν

Ελλάς

Ο Πογέτ διαχειρίζεται την ΑΕΚ σαν να είναι μικρή ομάδα.Πήγε να (ξανα)χάσει δικό του παιχνίδι σήμερα,με διαιτησία κόντρα....ξανά!#aekxan

 Το ίδιο έγινε και με  τον ΠΑΟΚ στο 1-0 εντός,όταν η ομάδα του Τούντορ είχε μείνει με 10 και πίεζε περισσότερο! Με τον Ολυμπιακό επίσης κατάφερε να κερδίσει, αφού όμως πριν γλίτωσε με δύο τραγικές εξόδους του Μπαρόχα , τον οποίο επανέφερε στα δοκάρια μετά από μεγάλη απουσία  κι ενώ ο Ανέστης είχε δώσει βαθμούς στην ομάδα και ήταν σε εξαιρετική κατάσταση!Δεν μιλούσε βέβαια Ισπανικά,όπως και ο βαρύς  Θέσαρ Άρθο που παρά τα αλλεπάληλα ''τσαφ'' ήταν βασικότατος στην ενδεκάδα! Ο Γκουστάβο Πογιέτ λοιπόν που έκανε μάγκες τους Αγρινιώτες, τους Μυτιληνιούς και εσχάτως τους Βοιωτούς του Κομπότη, αφού όταν η ΑΕΚ έπαιζε εκτός Αθηνών,δεν μπορούσε να σκοράρει με τίποτα και πάλευε για το Χ...

Aλλά έστω κι έτσι, το θέμα είναι άλλο. Αυτή την κρίσιμη αγωνιστική στιγμή για την ομάδα ρισκάρεις να αφήσεις στον πάγκο έναν ‘‘φευγάτο''; Πόσο θα τον σεβαστούν οι παίκτες; Πόσο θα τον ακούνε; Δεν θα είναι πλέον εύκολο σε ένα ακόμη αρνητικό αποτέλεσμα να αρχίσει μεγαλύτερη φαγωμάρα; Οι απαντήσεις νομίζω ότι είναι προφανείς.

Θέλω να πιστεύω ότι ο Μελισσανίδης θα κάτσει με τον Μπάγεβιτς να συζητήσουν σοβαρά το ενδεχόμενο να βρουν έναν προπονητή που θα κάτσει στον πάγκο της ΑΕΚ για τα δύσκολα ματς που απομένουν.Kι επειδή μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν,επιλέγεις  έναν δικό σου άνθρωπο να κάνει την  δουλειά,που προϋποθέτει βασικά αγάπη για την ομάδα και συναίσθηση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί.

Με άλλα λόγια, Tίγρη ζήτα από τον Στέλιο Μανωλά να βοηθήσει την ΑΕΚ να μην διασυρθεί στο Κύπελλο(προσέξτε δεν λέω να το πάρει…) και να βγει πρώτη στα πλέϊ οφ για να σώσει την χρονιά!Τώρα!

YΓ :Ράφικ Τζιμπούρ μπορεί να ξεγέλασες το αφεντικό,όμως το κριτήριο του κόσμου δικαιώθηκε,χωρίς δυσκολία.

O Δικαστής,αντρικές υποθέσεις

Μου αρέσει πολύ να βλέπω ταινίες, ειδικά σε αίθουσες κινηματογράφου. Αυτό όμως τα τελευταία χρόνια δεν συμβαίνει συχνά, λόγω χρόνου κυρίως και παιδιών, οπότε και η …κατ’οίκον παρακολούθηση μια χαρά είναι! Συνήθως κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση, το ξαναβλέπω δεύτερη και τρίτη ίσως φορά.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η ταινία The Judge (Ο Δικαστής), με πρωταγωνιστές τους καταπληκτικούς Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Ρόμπερτ Ντυβάλ. Ερμηνεύουν και οι  δυο τους χαρακτήρες που υποδύονται πειστικά και ρεαλιστικά, ανεβάζοντας γενικά όλη την ταινία, που σεναριακά παρουσιάζει κάποιες αδυναμίες. Μάλιστα η ερμηνεία του Ντυβάλ κέρδισε και μια υποψηφιότητα Όσκαρ Β’Ανδρικού για το 2015!

Πρόκειται για μια σύγχρονη ιστορία ενός επιτυχημένου μεγαλοδικηγόρου μιας μεγαλούπολης, που επιστρέφει στην γενέτειρά του λόγω του θανάτου της μητέρας του και αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη δύσκολη έως και αποξενωμένη σχέση με τον τοπικό δικαστή-πατέρα του. Ακολουθεί μια σειρά καταστάσεων όπου μέσα από αντιθέσεις, εγωισμούς,παρεξηγήσεις του παρελθόντος και διάφορα παρόμοια, πατέρας και γιος μοιάζουν να μην μπορούν να συναντηθούν πουθενά! Καταστάσεις που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα σε ενήλικες γιους και πατεράδες…

Ένα σοβαρό θέμα υγείας του πατέρα όμως, δίνει επιτέλους στο γιο μια δίοδο επικοινωνίας, ο οποίος επικεντρώνεται στις ωραίες παιδικές αναμνήσεις, για να βρει την ηρεμία του και να μπορέσει να προσφέρει τη φροντίδα και βοήθεια που χρειάζεται ο πατέρας του στα τελευταία του βήματα, αλλά που λόγω ιδιοτροπίας και περηφάνιας δεν το παραδέχεται.Επιπλέον ο γιος-δικηγόρος υπερασπίζεται νομικά τον πατέρα-δικαστή, σε μια υπόθεση όπου ο τελευταίος αναπάντεχα κατηγορείται για ανθρωποκτονία!

Την πρώτη φορά στο σινεμά, αν και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για αριστούργημα, το αντιμετωπίζεις σαν ένα ευχάριστο δίωρο με ποπ κορν, ειδικά αν σου αρέσει το ιδιαίτερο υποκριτικό στυλ του Ντάουνι. Αν επιπλέον ανήκεις ηλικιακά στην κατηγορία ''40 + '', είναι πολύ πιθανό να σφίξει το στομάχι σου σε κάποιες σκηνές, να συγκινηθείς και να βρεις κοινά στοιχεία με την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή σε ότι αφορά σκέψεις, συναισθήματα, διλήμματα και χαζούς εγωισμούς απέναντι σε έναν ηλικιωμένο πατέρα-πρότυπο με τις αναποδιές του, την ξεροκεφαλιά του αλλά και την ευαισθησία του, η οποία εκδηλώνεται μόνο προς την εγγονή του…

Μια σχέση πατέρα-γιου λοιπόν, που χωράει πολλή αγάπη που δεν εκφράζεται, αλληλοκατανόηση που δεν φαίνεται και μπόλικο αυτομαστίγωμα. Η έλλειψη δυνατότητας έκφρασης αυτών των συναισθημάτων κι από τις δύο πλευρές, οδηγεί σε ανούσιες και επίπονες συγκρούσεις. Που πονάνε όμως πολύ!

Αναπόφευκτα κάποιες στιγμές βουρκώνεις. Είπαμε κι οι άντρες κλαίνε…Υπάρχει μάλιστα μια πολύ ρεαλιστική σκηνή όπου ο πατέρας καταρρέει,όντας βαριά άρρωστος και αναλαμβάνει ο γιος να τον περιποιηθεί σε μια πλήρη αντιστροφή ρόλων,που ευτυχώς όμως αποτελεί στιγμή απελευθέρωσης και των δύο!

Αξίζει τον κόπο, θα περάσετε ένα δίωρο που δεν θα πάει χαμένο. Πιστέψτε με!