Κόντρα στη λογική!

Ξημερώματα  25^ης Ιουνίου 2014. Ένα μακρόσυρτο ''Γκοοοοοοολλλλλλλλ'' ακούγεται από το Διδυμότειχο ως τη Γαύδο και από την Κω μέχρι τα Γιάννενα.

 Η Ελλάδα του μνημονίου, της ασφυκτικής φορολογικής εκμετάλλευσης του ''απλού κοσμάκη'', των νέων ανέργων ,επιτέλους βρίσκει κάτι που την ενώνει. Βρίσκει κάτι που την κάνει να τρέξει αυθόρμητα στους δρόμους να πανηγυρίσει μια τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία και να ξεχάσει τη μιζέρια που μας έχουν επιβάλει. Όπως μόνο με τον αθλητισμό (με το μπάσκετ επίσης πολλές φορές) έχει ξανασυμβεί.

Κάποιος θυμήθηκε σήμερα ότι ο κόσμος είχε να βγει στην Ομόνοια από το 2005 όταν η Εθνική Μπάσκετ με τον Δημήτρη Διαμαντίδη (''βάλτο αγόρι μου'') είχε κατακτήσει το Εurobasket στο  Βελιγράδι. Ένα μόλις χρόνο μετά το ανεπανάληπτο Εuro της Πορτογαλίας, όταν ψύχραιμα και χωρίς ντροπές πια  μπορούμε να λέμε ότι τότε  ''κοιμήθηκε ο Θεός…''.

Ο Φερνάντο Σάντος έχοντας πιάσει για τα καλά τον σφυγμό του Έλληνα, έχοντας κάνει πολλές φορές δηλώσεις πιο πατριωτικές από πολλούς λαϊκιστές  πολιτικούς-λαμόγια , έδωσε χθες το σύνθημα: ’’Έλληνες βγείτε στους δρόμους’’!

Κι είναι πραγματικά μαγικό πώς ο κόσμος φώναξε ένα ''γκοοοολλλλ'' για ένα πέναλτυ που μπήκε στην άλλη άκρη του κόσμου, λες  και λυτρώθηκε! Το είχε ανάγκη όλη η Ελλάδα αυτό το ξέσπασμα! Το είχε ανάγκη γιατί με την λογική που θέλουν να μας επιβάλουν τα τελευταία χρόνια οδηγούμαστε στο γκρεμό και προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκεί είναι  ο…παράδεισος με τα πιλάφια, που λένε και στους Μουσουλμάνους! Το είχε ανάγκη όλη η Ελλάδα γιατί είδαμε τι πραγματικά μπορούμε να καταφέρουμε κόντρα στη λογική! Γιατί η λογική χθες έλεγε ότι δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε ούτε ένα γκολ. Και βάλαμε δύο, έχοντας χάσει άλλα τρία!

Με την ευχή να συνεχίσουμε αυτό το παράλογο όνειρο και αυτή η επιτυχία να είναι απλά η μεγαλύτερη μέχρι την Κυριακή εναντίον της Κόστα Ρίκα (όπως είχε πει κάποτε ο μεγάλος Νίκος Γκάλης), ένα μεγάλο ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ'' στον Σάντος και τους διεθνείς μας για τη χαρά που μας έδωσαν!Μετά από πολύ κράξιμο (είναι αλήθεια) που όμως είχε βάση(!), γιατί χθες απέδειξαν ότι μπορούν να παίξουν  και μπάλλα!

Η Βραζιλία που αγάπησα!

Στα μάτια ενός δεκάχρονου όλα μοιάζουν πελώρια. Απόλυτα. Εκθαμβωτικά.Kαι κυρίως εφικτά!

Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι καλά ήταν αυτό της Ισπανίας, το μακρινό πια 1982.Το ''ESPANA ‘82''! Ο Νaranjito,μια πολύ ωραία μασκότ-πορτοκάλι, αποτελούσε το σήμα κατατεθέν. Όλοι  οι πιτσιρικάδες  προσπαθούσαμε να μάθουμε τους παίκτες των ομάδων μέσα από  τα χαρτάκια της Panini.Δεν υπήρχε διαδίκτυο και τα κανάλια της αποκλειστικά Δημόσιας τότε Τηλεόρασης ήταν μόλις δύο. Πλέον όμως υπήρχε ζωντανή μετάδοση για όλους τους αγώνες και για όσους ήταν πιο προνομιούχοι και σε έγχρωμη εκδοχή, αφού  δεν ήταν και λίγοι αυτοί που ακόμη παιδεύονταν με τα τεράστια κουμπιά και τα ''χιόνια'' της ασπρόμαυρης τηλεόρασης!

Όταν άρχισαν οι αγώνες εμφανίστηκε ένας τεράστιος μαγνήτης ποδοσφαιρικού θεάματος!Η Εθνική Βραζιλίας με Ζίκο, Σώκρατες, Φαλκάο, Έντερ, Τζούνιορ και αρκετούς άλλους πραγματικούς βιρτουόζους της μπάλας, που είχαν πρώτο στόχο την ντρίμπλα και τα πάσης φύσεως τσαλίμια και μετά το κυνήγι του αποτελέσματος. Εκείνη η Βραζιλία ήταν μια μηχανή παραγωγής φάσεων με τον πιο περίτεχνο τρόπο, που προσπαθούσε να ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό φίλαθλο. Δεν την βλέπαμε και συχνά όπως τώρα που υπάρχει υπερπροσφορά ποδοσφαιρικών αγώνων, οπότε καθετί έμοιαζε γιγάντιο και εντυπωσιακό!

Μακριά από συστήματα, αλληλοκαλύψεις και φάουλ σκοπιμότητας. Ένα κλασσικό και ελεύθερο 4-4-2. Μακριά από λογικές ''να μη φάμε γκολ'', με τα μπακ να προσπαθούν να ντριμπλάρουν και να πατήσουν στην αντίπαλη περιοχή!

Μοναδικός στόχος το γκολ λοιπόν. Το οποίο έμπαινε με πολλούς τρόπους. Με συνδυασμός τύπου τίκι-τάκα σημερινής Μπάρτσα, με οβίδες από τα 30μ., με προσποιήσεις και ''άδειασμα'' ακόμα και του τερματοφύλακα, με απευθείας φάουλ, με ότι ήθελες!

Και όλα αυτά με στυλ και φινέτσα. Με το αρχοντικό παράστημα του Σώκρατες και τον ιδιαίτερο  τρόπο εκτέλεσης στα πέναλτυ (χωρίς φόρα!), με το πάθος αλλά και την ψυχραιμία του κεντρικού χαφ Φαλκάο, με τις εμπνεύσεις και τα τακουνάκια του Ζίκο, με τις οβίδες του αριστεροπόδαρου  Έντερ.

Όμως η αχίλλειος πτέρνα αυτής της ομάδα ήταν κάτω από τα δοκάρια της. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ταίριαζε με την υπόλοιπη ομάδα, ίσως γιατί είχαν ξεχάσει να ασχοληθούν σοβαρά με αυτή τη θέση, αφού πάντα κοιτούσαν το αντίπαλο τέρμα! Ο ….''ασκεπής'' κύριος Πέρεζ, θύμιζε τερματοφύλακα μόνο επειδή φορούσε τα γάντια!

Στις 5 Ιουλίου 1982 αυτή η ομάδα έπαψε να υπάρχει.Εκείνο το ζεστό απόγευμα στη Σεβίλλη ''σκόνταψε'' πάνω στην κυνική Ιταλία του Έντσο Μπέαρζοτ, που κατάφερε με τη ρέντα του Πάολο Ρόσι να της στερήσει την πρόκριση ένα βήμα πριν τα ημιτελικά. Όλα τα παραμύθια δυστυχώς δεν έχουν ωραίο τέλος!

Αν  μια μηχανή του χρόνου μπορούσε να με γυρίσει πίσω και να δω από κοντά έναν αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου, θα επέλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη αυτή την ομάδα.Για 90 λεπτά μαγείας, 90 λεπτά σάμπας και στιγμιαίας έμπνευσης.Για κόλπα με τη μπάλα που μετά οι μικροί δοκιμάζουν να τα κάνουν στο δωμάτιο τους με ένα μικρό μπαλάκι και νιώθουν σαν να παίζουν οι ίδιοι στο γήπεδο. Χωρίς απαραίτητα να κοιτάω το σκορ!

Από ουσία και σκοπιμότητες χορτάσαμε. Όχι άλλους Μουρίνιο! Εκτός αν πρόκειται να πανηγυρίσουμε μια πρόκριση της Εθνικής μας.Κι ας είναι με μισό μηδέν!

Ανανέωση τώρα!

Λίγο η προσμονή για το Μουντιάλ, λίγο οι αϋπνίες, με οδήγησαν σε μια …αγρυπνία για την Εθνική, για το φιλικό ματς με τη Νιγηρία που έγινε σήμερα τα ξημερώματα (Τετάρτη 4 Ιουνίου, 02:00  ώρα Ελλάδας).

Είχα κοιμηθεί κανένα διωράκι και ξύπνησα για την έναρξη ακούγοντας την Καλομοίρα (!) να τραγουδάει τον Εθνικό μας Ύμνο! Η όλη ατμόσφαιρα σε γήπεδο ράγκμπυ στη Φιλαδέλφεια (φούτμπολ για τους Αμερικάνους), θύμιζε έντονα το Μουντιάλ 1994,όταν και τότε αντιμετωπίσαμε τους Νιγηριανούς (πάλι ξημερώματα, κάπου στις 4 το πρωί αν θυμάμαι καλά).

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η Ελλάδα ήταν σαφώς καλύτερη σε σχέση με αυτό το ανιαρό πράγμα που παρακολουθήσαμε απέναντι στους Πορτογάλους. Ο Σάντος έδωσε ευκαιρίες σε νεότερους παίκτες, όχι στη συνηθισμένη ενδεκάδα δηλαδή και οι περισσότεροι έδειξαν ότι μπορούν να  ''κλέψουν'' μια θέση. Σε γενικές γραμμές και παρά το γεγονός ότι πάλι μείναμε στο 0-0, αν έπρεπε με βάση τις ευκαιρίες να κερδίσει μία ομάδα, θα ήταν η δική μας.

Οι Νιγηριανοί ήταν αρκετά σκληροί αλλά μας έδωσαν πολλούς  χώρους που κυρίως ο Φετφατζίδης και ο Καραγκούνης εκμεταλλεύθηκαν για να ''σπρώξουν''  την ομάδα μπροστά. Φάνηκε ότι χρειάζονται και οι δύο μέσα αν θέλουμε κάποια στιγμή να βάλουμε και γκολ! Ειδικά ο παίκτης της Τζένοα είχε κάποιες ενέργειες μαγικές ''αλά Μέσι''. Πίσω τους σαν αμυντικό χαφ ο πολύ καλός Παναγιώτης Ταχτσίδης, που αν ήταν και λίγο γρήγορος θα αποτελούσε σίγουρα  βασική επιλογή. Ο Σάμαρης φάνηκε λίγο επιπόλαιος και άνευρος, χωρίς να είναι κακός, ενώ ο Γκέκας μπροστά δεν πήρε καθόλου τη μπάλα. Ο Χριστουδουλόπουλος επίσης ήταν πολύ καλός, όπως  και ο Βαγγέλης Μόρας που έχει το πλεονέκτημα ότι παίζει καλά με την μπάλα κάτω και μπορεί να ξεκινάει επιθέσεις.

Στους  τερματοφύλακες, φάνηκε ότι αν χρειαστεί πίσω από τον Καρνέζη  υπάρχει ο Καπίνο (μπήκε στο δεύτερο στη θέση του Γλύκου), που ''απογειώθηκε'' εντυπωσιακά στο τέλος κι έσωσε ένα μακρινό δυνατό σουτ. Από τις αλλαγές του δευτέρου ημιχρόνου ξεχώρισε ακόμη ο Κονέ σαν δεξί χαφ και έδειξε επίσης ότι μπορεί να βοηθήσει, ενώ πάλι μπλαζέ εμφανίστηκε ο Γιώργος Σαμαράς που έχασε κι ένα σίγουρο γκολ.

Συμπερασματικά, ο Φερνάντο Σάντος θα έχει πολλά για να προβληματιστεί καθώς είδε μια ομάδα να αποδίδει καλύτερα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού χωρίς Κατσουράνη, Τζιώλη, Μανιάτη και Σαμαρά, κυρίως χάρη σε ποδοσφαιριστές που μάλλον δεν υπολόγιζε για βασικούς.

Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να πετάξει έξω τους ''δεινόσαυρους'' και να στηριχθεί σε νέους που μπορούν να συνεχίσουν την καλή πορεία της Εθνικής μας.