Ήρθε η ώρα για ‘’μονό’’;

ΟΑΚΑ,28 Απριλίου 2012.
Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας : Oλυμπιακός – Ατρόμητος 1-1
(2-1 στην παράταση).

Τι έχεις να θυμάσαι;
- To χαμένο πέναλτυ του Χολέμπας
- Την καταπληκτική ατομική ενέργεια του Μανιάτη και την άψογη εκτέλεση ‘’killer’’ του Τζιμπούρ στο 1-0.
- Το τυχερό γκολ του Ιγκλέσιας, μετά την κόντρα στο Χολέμπας.
- Την εκπληκτική κίνηση του Φουστέρ στο 120’ και  την  κεφαλιά-γκολ = κύπελλο  Ελλάδας 2012 .

Αυτό είναι το φιλμ του αγώνα. Ενός αγώνα που αν δεν ήξερε κάποιος ότι πρόκειται για τελικό εγχώριας διοργάνωσης και έκρινε από τον τρόπο που αγωνίζονταν οι ομάδες, θα έλεγε ότι πρόκειται για επίσημο φιλικό…

Ήταν τέτοια η έλλειψη πάθους από τον Ατρόμητο,που έδινε την εντύπωση ότι κατέβηκε απλώς για να χάσει αξιοπρεπώς. Ο Δώνης που σε άλλα παιχνίδια ωρύεται (δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αποβληθεί από τον πάγκο), χθες σε ένα τόσο σημαντικό ματς τίτλου, σκέφτηκε ίσως ότι πρέπει να βελτιώσει το ίματζ του… Τάτος(κυρίως) και Μήτρογλου έπαιξαν αντιμετωπίζοντας συνειδησιακό πρόβλημα απέναντι στην ομάδα που ανήκουν(!),οπότε η παρουσία τους δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Μιλάμε βέβαια για τους 2 κορυφαίους της φετινής σεζόν για το Περιστέρι, παίκτες –βαρόμετρο για την απόδοση όλης της ομάδας.

Από την άλλη ο ήδη πρωταθλητής και πλεόν νταμπλούχος Ολυμπιακός (πανάξια) όντας καλύτερη ομάδα ,μπουχτισμένος από τίτλους και ματς αδιάφορα ,αφού η διαφορά δυναμικότητας με τους εγχώριους αντιπάλους είναι εμφανής, βρήκε κίνητρο στο ‘’τελευταίο αντίο’’ του σοβαρού τεχνικού Ερνέστο Βαλβέρδε. Προπονητές σαν τον Ισπανό έχει ανάγκη το ποδόσφαιρό μας, καθώς έδειξε (εκτός από ικανότητα) απαράμιλλο ήθος και σωστή νοοτροπία σε δύσκολες στιγμές και κόντρα στο γενικό θυμικό της ομάδας του (π.χ περσινά έκτροπα στο ντέρμπυ Ολυμπιακού-ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη με την είσοδο φιλάθλων στο γήπεδο και τις τραγικές διαιτητικές αποφάσεις του Καλόπουλου).

Μετά βγήκαν όλοι αγκαλιασμένοι μιλώντας για γιορτή του ποδοσφαίρου κλπ. Βέβαια θα ήθελα να τα έλεγε αυτά ο Μαρινάκης ακόμη κι αν έχανε τελικά στα πέναλτυ το κυπελλάκι ,αλλά….the winner takes it all!

Τέλος σεζόν. Τα πλεϊ οφ έτσι κι αλλιώς δεν πολυενδιαφέρουν τους ποδοσφαιρόφιλους, περισσότερο αγγαρεία είναι. Χρόνος για σκέψη λοιπόν. Είμαι σίγουρος ότι και οι φίλοι του ‘’γαύρου’’ κάθε χρόνο ξενερώνουν και περισσότερο,παρά τους τίτλους.

‘’Αντίπαλον δέος ‘’ δεν υπάρχει πλέον μετά την πλήρη κατάρρευση και του Παναθηναϊκού (η ΑΕΚ το έχει καταφέρει αυτό εδώ και χρόνια),οπότε ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σκεφτεί και ο πρώτος λιγάκι το ‘’προϊόν’’ που λένε και οι διαφημιστές. Το ποδόσφαιρο δηλαδή που μέχρι πριν μερικά χρόνια παρακολουθούσαμε με αγωνία. Γιατί ακόμη κι αν είναι όλα καθαρά(που δεν είναι) ,ακόμη και αν δεχτούμε ότι φτάσαμε εδώ αποκλειστικά λόγω καλής ή κακής  οικονομικής διαχείρισης ( και καθόλου λόγω παράγκας…) όταν δεν υπάρχει αντίπαλος δεν μπορείς να παίξεις μόνο σου μπάλλα…

Εκτός κι αν ήρθε η ώρα για το κλασσικό ‘’μονό’’ που παίζαμε μικροί…

Νέοι άνδρες στην Βουλή!

‘’E ,ρε έρμε Γκόρτζο ,τι όνειρο να ‘βλεπες χθες βράδυ..;’’,είναι μια από τις αξέχαστες ατάκες, του κομματάρχη Kοσμά Σκούταρη (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) στην ταινία ‘’Τζένη-τζένη’’ (Φίνος φιλμς, 1966).

Ο ‘’ανηψιός’’ Νίκος Μαντάς (Ανδρέας Μπάρκουλης) του προύχοντα του νησιού Μίλτου Κασσανδρή (Λάμπρος Κωνσταντάρας) ,κατεβαίνει στον πολιτικό στίβο και χρειάζεται την υποστήριξη του έμπειρου Σκούταρη ,που μέχρι χθες υποστήριζε το ‘’παιδί του λαού’’ ,τον Γκόρτσο…Ακολουθούν πολλά ευτράπελα , όπου περιγράφεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο η όλη διαδικασία της προεκλογικής περιόδου στην Ελλάδα, με τα πάρε-δώσε ,τα ρουσφέτια και τα κλασσικά κεράσματα στο καφενείο… Κεντρικό σύνθημα: ’’Νέοι άνδρες στη Βουλή’’.

Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα ,μια βδομάδα πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές της Μεταπολίτευσης και καλούμαστε να πάρουμε θέση ΑΠΕΝΑΝΤΙ στην κατεστημένη κατάσταση. Να πούμε ΟΧΙ στα τρομοκρατικά διλήμματα που μιλούν για χάος, σε περίπτωση που δεν ψηφίσουμε τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Τι ζητάμε δηλαδή; Ανθρώπους ικανούς που θα μπουν στη Βουλή χωρίς να έχουν υπογράψει συμβόλαια και δεσμεύσεις και δεν χρωστάνε σε κανέναν κερατά! Ανθρώπους που τολμούν να τρίψουν τα Μνημόνια στη μούρη αυτών που τα εμπνεύστηκαν και τα στηρίζουν.


Ένα τέτοιο άφθαρτο πρόσωπο, μια καλή και δυνατή επιλογή στη Β’ Αθηνών είναι ο Μπάμπης Αποσκίτης (Ανεξάρτητοι Έλληνες).Μην τον συνδέσετε με τον Καμμένο, αν θέλετε τη γνώμη μου. Να τον συνδέσετε με τη γενναία στάση του να σηκωθεί να φύγει στο παρά πέντε από τις λίστες της ΝΔ στην Αρκαδία,μετά τις συνεχείς παλινωδίες της προεδρίας του κόμματος. Έφυγε από τη σιγουριά ενός τόπου όπου εκπροσωπεί μια οικογένεια με πολιτική παράδοση γενεών και με ιδιαίτερο ειδικό βάρος στις τοπικές κοινωνίες. Κι αυτό γιατί δεν μπορούσε να είναι στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά (Αντώνη Κομανέτση κατά το Χάρυ Κλυν για τις κωλοτούμπες του..),του Ανδρέα Λυκουρέτζου και του προσώπου που εγγυάται τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Γιατί τον Μπάμπη Αποσκίτη; Γιατί απλά, μπορείτε να είστε σίγουροι πώς αν τον βάλετε στη Βουλή θα τους τα πει έξω απ’τα δόντια, δεν θα κάνει πίσω πουθενά. Δώστε του τη δύναμη να σταθεί απέναντι σε αυτούς που μας σπρώχνουν στον γκρεμό. Κυρίως γιατί δεν έχει κανένα πίσω του παρά μόνο την οικογένειά του ,που τον στηρίζει σθεναρά.

http://www.facebook.com/AposkitisCharalampos
http://i-m.co/babisaposkitis/aposkitis/  

Άμα δε θέλει να μπει…

Yπάρχει μια αμιγώς ποδοσφαιρική έκφραση που περιγράφει αγώνες όπου είναι προφανές ότι η μία ομάδα έχει άστρο και η άλλη ένα μαύρο σύννεφο από πάνω της:
''…μέχρι το πρωί να παίζουν γκολ δεν βάζουνε..''.

Νομίζω ότι κάτι τέτοιο παρακολουθήσαμε στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ Τσέλσι και Μπαρτσελόνα. Οι Ισπανοί έπαιζαν τους Άγγλους σαν τη γάτα με το ποντίκι από την αρχή του ματς.Όμως το ''ποντίκι'' ξέφυγε για μια στιγμή και έκανε το γκολ στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου με έναν παίκτη πραγματικό λιοντάρι.Τον αξεπέραστο Ντιντιέ Ντρογκμπά,τον επιθετικό που ενσαρκώνει μόνος του κάθε προσπάθεια για γκολ των ''μπλε'' εδώ και πολλά χρόνια.

Τελικό σκορ 1-0 ,άδικο με βάση τις ευκαιρίες και τα δοκάρια της Μπάρτσα ,αλλά δίκαιο με βάση την τακτική του Ντι Ματέο που ανάγκασε το Μέσι στο πρώτο μέρος να γυρίζει πολύ πίσω για να παίρνει τη μπάλλα και στο δεύτερο να αναγκάζεται να πηγαίνει ''μόνος εναντίον όλων'' μήπως και καταφέρει να διασπάσει την πολύ καλή αμυντική διάταξη των Λονδρέζων.

Ήταν φανερή η διαφορά στην ποιότητα των δύο ομάδων.Ήταν φανερή επίσης η δίψα και η θέληση των γηπεδούχων να σταματήσουν επιτέλους το ''μπλαουγκράνα'' τρένο.Ήταν φανερό από ένα σημείο και μετά ότι δεν πρόκειται να βάλει γκολ η κάτοχος του τροπαίου,γιατί απλά ''δεν την ήθελε'' χθες.

''Συν Αθήνα και χείρα κίνει..'',έλεγαν οι Αρχαίοι μας και αυτό ακριβώς συνέβη χθες στο Στάμφορντ Μπριτζ,υπογραμμίζοντας την υπερπροσπάθεια της Τσέλσι να μη δεχθεί γκολ. Πολύ περισσότερο ίσως ισχύει αυτό που λένε οι νεοέλληνες στα γήπεδα ''άμα δε θέλει να μπει η #$%^ μπάλλα ,δεν μπαίνει με τίποτα!''.

Κι όμως ‘γυρίζει’…!

Mεγάλη Τετάρτη 2012. Νηστεία ή όχι , η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα έχει τους δικούς της λόγους για να είναι θλιμμένη. Όχι θρησκευτικούς βέβαια. Το χειρότερο είναι ότι φέτος δεν περιμένουν πολλοί την Ανάσταση .Και αυτό είναι το πιο τραγικό. Ο σύγχρονος Γολγοθάς δεν φαίνεται να έχει τέλος.

Οι περισσότεροι γύρω μας έχουν συμβιβαστεί με την (κακή) τους μοίρα. Για να αποφύγουν να κάνουν την παραμικρή πράξη αντίστασης ,πχ. απεργία στη δουλειά λόγω των δραματικών μειώσεων στους μισθούς και του βιοτικού μας επιπέδου, επικαλούνται φθηνές δικαιολογίες (‘γιατί να τους χαρίσω το μεροκάματο..’) ή μοιρολατρούν (‘και τι θ’αλλάξει ..’).Οι περισσότεροι περιμένουν από κάποιους λίγους ρομαντικούς και ιδεολόγους να τραβήξουν το κουπί της αντίδρασης ,της ανυπακοής και να συνταχθούν από πίσω τους , για να είναι καλλυμένοι (πάντα).

Όμως χωρίς να ξεκουνηθείς από τον τόπο σου (ή τον καναπέ σου καλύτερα…)και δεν ρισκάρεις έστω και κάτι μικρό ,δύσκολα μπορείς να προχωρήσεις. Για σκέψου το…
Δεν σε υπολογίζει το θηρίο όταν σε βλέπει μονίμως μαζεμένο και μίζερο. Άτολμο και άβουλο. Ειδικά στην εποχή μας που δεν έχουμε να χάσουμε και πολλά, τα περισσότερα μας τα πήραν εξάλλου.

Ας μην τους αφήσουμε να μας πάρουν και τα όνειρά μας, τις ζωές μας, το μέλλον μας και κυρίως το αύριο των παιδιών μας. Ας τολμήσουμε να κάνουμε μια μικρή, αλλά σημαντική πράξη αντίστασης:Nα πούμε ΟΧΙ στις 6 Μαϊου στην πολιτική του μνημονίου,του Παπαδήμου,της συγκυβέρνησης,των Τραπεζών,της δήθεν ανάπτυξης, της επαναλαμβανόμενης διάσωσης του λαού με ‘αναγκαία’ υπερψήφιση καταδυναστευτικών για τον απλό πολίτη μέτρων. Να πούμε επιτέλους ΟΧΙ σε αυτούς που μας τρομοκρατούν με την άτακτη χρεωκοπία και μας καλούν να επιλέξουμε να στηρίζουμε την ‘οργανωμένη’ χρεωκοπία ΜΑΣ ! Για να εξαργυρώνουν τις υπεραξίες των μετοχών τους εκμεταλλευόμενοι τη δωρεάν υπερεργασία ΜΑΣ!

Ας πούμε ΝΑΙ σε ένα αύριο διαφορετικό από το σημερινό εφιάλτη κι ας μην έχουμε καμιά ιδέα για το πώς θα γίνει αυτό. Γιατί σίγουρα χειρότερα δεν γίνεται. Περισσότερους φόρους και μεγαλύτερες περικοπές δεν γίνεται να έχουμε. Στερέψαμε, στραγγίξαμε, σκάσαμε πια!

Μπορούμε ακόμα να το ‘γυρίσουμε’ το παιχνίδι… κι ας είμαστε πίσω 0-3! Είναι η μόνη μας ελπίδα!

''Μ'ένα παράπονο πικρό''

Ναι, η Μπαρτσελόνα είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο.
Ναι,ο Μέσι και η παρέα του μας διασκεδάζουν κάνοντας μαγικά πράγματα πάνω στο χορτάρι ,σε μια εποχή που όλοι κοιτάζουν το αποτέλεσμα και το πώς θα φτάσουν εκεί αδιαφορώντας για την ποιότητα (βλ.Μουρίνιο).
Ναι ,οι μεγάλες ομάδες παίρνουν και τα παραπάνω σφυρίγματα,τα ''σπόρια'' που λέμε,λόγω ειδικού βάρους όταν αντιμετωπίζουν ομάδες μικρότερου βεληνεκούς (και όχι τη Μίλαν).

Όμως,όποιος βρισκόταν χθες στη θέση των παικτών της ιταλικής ομάδας(7 φορές Πρωταθλήτρια Ευρώπης!),δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να συγκρατήσει τα νεύρα του και να συνεχίζει να παίζει 100% συγκεντρωμένος (γιατί μόνο έτσι μπορείς να αποκλείσεις τη Μπάρτσα μέσα στο Νόου Καμπ),μετά το 2ο πέναλτυ που έδωσε ο Ολλανδός διαιτητής σε ένα τράβηγμα φανέλας από αυτά που γίνονται σε κάθε κόρνερ ,σε κάθε ματς,σε όλα τα γήπεδα του πλανήτη!

Είμαι σίγουρος ότι και οι παίκτες της ισπανικής υπερομάδας δεν το ήθελαν αυτό το ''δώρο''.Γιατί τους στερεί την πιστοποίηση της ανωτερότητάς τους από τον αντίπαλο , που είναι το μεγαλύτερο credit που μπορεί να πάρει ο νικητής μετά από μια μονομαχία.

Τα χθεσινοβραδινά μου έφεραν στο μυαλό κάποια ντέρμπυ του ελληνικού πρωταθλήματος, στην εποχή της πρώτης ''παράγκας'' (του Θωμά) μεταξύ ΑΕΚ – Ολυμπιακού.Κάποιος θα πει ότι αυτό είναι μιζέρια. Δεν θα διαφωνήσω απόλυτα.Θα πω όμως ότι όταν έχεις ζήσει επί σειρά ετών την αδικία στο πετσί σου ,να σου παίρνουν την μπουκιά μέσα από το στόμα,τα σκέφτεσαι και τρελλαίνεσαι.

Αναφέρομαι στα χρόνια που ακολούθησαν τη μετακίνηση του Μπάγεβιτς από τη Νέα Φιλαδέλφεια στο ''Λιμάνι'' και το χτίσιμο(?) της αυτοκρατορίας των ''ερυθρολεύκων''.Πρώτα απ'όλα η διαφορά μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού σαφώς και δεν είναι αυτή που υπάρχει μεταξύ Μίλαν και Μπάρτσα.Δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη.Είναι όμως συγκρίσιμο το επίπεδο της κόντρας,αφού εκείνη την περίοδο ΑΕΚ και Ολυμπιακός ήταν στο ίδιο επίπεδο,διεκδικούσαν το πρωτάθλημα ,με την ΑΕΚ για 2-3 χρόνια να είναι σαφώς καλύτερη (λόγω της φόρας που είχε από τα 3 σερί πρωταθλήματα και τη δουλειά του Ντούσκο),αλλά να μην καταφέρνει να πάρει ούτε έναν τίτλο!

Ήταν η εποχή του ''..ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι οι άλλοι να πάνε να γ....''! Θυμάμαι έντονα την ψυχολογία των αγώνων αυτών όπου όλος ο φίλαθλος κόσμος της ΑΕΚ περίμενε το ανάποδο σφύριγμα για να ξεσηκωθεί,να ξεσπάσει.Και γινόταν.Και μετά ο χαμός!Με αποκορύφωμα το περίφημο παιχνίδι στη Φιλαδέλφεια που διακόπηκε ,με διαιτητή τον Ποντίκη...Μάλιστα πριν μερικά χρόνια παραδέχθηκε ο εν λόγω διαιτητής όλες τις παρασκηνιακές πιέσεις της εποχής,σε συνέντευξή του στην ''Καθημερινή''!

Κάπως έτσι αποπροσανολίστηκε η ομάδα και αντί να κυνηγάει την επιτυχία ,κυνηγούσε τον διαιτητή ,νιώθοντας ότι δεν μπορεί να καταφέρει κάτι όσο κι αν προσπαθήσει !Κάπου εκεί εμφανίστηκαν και τα κάθε λογής λαμόγια που χρησιμοποίησαν την όλη κατάσταση για να καταδυναστεύσουν την ΑΕΚ και να κρύβουν μόνιμα την ανεπάρκειά τους πίσω από... τα διαιτητικά λάθη.

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε θα μου πείτε!Απλά ήθελα να βγάλω την πίκρα μου καθώς ενεργοποιήθηκαν αυτόματα αντανακλαστικά, βλέποντας αυτό το απαράδεκτο πέναλτυ με το οποίο ο διαιτητής αφαίρεσε τη δυνατότητα στη Μίλαν να παλέψει για την πρόκριση. Να παλέψει για όσες πιθανότητες είχε,που εκείνη τη στιγμή με το σκορ στο 1-1 ήταν με το μέρος της,αφού της εξασφάλιζε την πρόκριση!

Και φυσικά χωρίς δόλο,χωρίς στήσιμο δηλαδή.Γιατί είπαμε ο διαιτητής ήταν Ολλανδός και λεγόταν Μπιορν Κάϊπερς.Ούτε Ποντίκης,ούτε Δημητρόπουλος,ούτε Μποροβήλος(ή Μπορο-θρύλος για τους φίλους του)!

Όπως τραγούδησε ο Μπιθικώτσης και ο Μπάσης πιο πρόσφατα ''Μ'ένα παράπονο πικρό.. ''.