Μετά την θριαμβευτική σεζόν
2004-05 για την ΑΕΚ του Ντέμη και του Σάντος και την παρολίγο στέψη της Ένωσης ως πρωταθλήτριας, ακολούθησε
μια χρονιά με διαφορετικές προσδοκίες για την ομάδα. Ο κόσμος ήταν πιο ανυπόμονος
και ο Πορτογάλος έχοντας αποκτήσει μεγάλο
ειδικό βάρος στο θυμικό του μέσου Αεκτζή (στην ουσία το Νο2 μετά τον Μπάγεβιτς,την
εποχή ‘’πρίγκιπα’’), προσπάθησε να παρουσιάσει ένα συμπαγές σύνολο που θα μπορεί
να κερδίζει, έχοντας σαν πρώτο στόχο να
μην τρώει γκολ.
Μετά εκμεταλλευόμενος κυρίως τα στημένα κάπως έβαζε τη μπάλλα στο απέναντι τέρμα, έστω και στο 97΄ (είχε
συμβεί κάμποσες φορές…)! Και μιλάμε για μια σεζόν που ακόμα η ΑΕΚ είχε παιχταράδες
όπως Λυμπερόπουλος, Κατσουράνης, Δέλλας, Σορεντίνο,Έμερσον,Ίβιτς. Αυτή ήταν πάντα
η φιλοσοφία Σάντος,κάτι που επαληθεύτηκε και στον ΠΑΟΚ και φυσικά στην Εθνική .
Προς το τέλος της σεζόν
2005-06 λοιπόν, που έφερε την ΑΕΚ δεύτερη πίσω από τον Ολυμπιακό και με θέση
στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ,ο κόσμος αντί να είναι ικανοποιημένος ,είχε αγανακτήσει
από το ‘’τσούκου-τσούκου μπολ’’ της ομάδας του Σάντος και αποδοκίμαζε έντονα.Το
μισό – μηδέν είχε κουράσει.Οι φίλαθλοι της
ΑΕΚ ανέκαθεν έβλεπαν στο γήπεδο μια ομάδα επιθετική ,που προσπαθούσε να παίξει
μπάλλα και όχι να χαρακτηρίζεται από σκοπιμότητες, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι ήρθε το τέλος της σχέσης ΑΕΚ – Σάντος το καλοκαίρι του 2006.
Είναι χαρακτηριστικό εξάλλου
ότι ακόμη κι όταν η ομάδα δεν ήταν στα καλύτερά της (πχ εποχή Ζαφειρόπουλου, δεκαετία
’80) έβγαζε πρώτο σκόρερ στο πρωτάθλημα (Μαύρος΄84-‘85,Νίλσεν ’87-‘88) και αργότερα
Ντέμης Νικολαϊδης (’98-’99).
Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας
και πάλι την τραγική εικόνα της Ελλάδας απέναντι
στους Σλοβάκους.Είχε προηγηθεί το επίσης τραγικό ματς στο Λιχτενστάϊν.Θυμήθηκα
εκείνες τις κρύες βραδιές στο ΟΑΚΑ που αντίπαλος ήταν ο Λεβαδειακός ή ο Απόλλων
Καλαμαριάς και η μπάλλα γύριζε βασανιστικά με παράλληλες πάσες προς τα πίσω.Ο
Σορεντίνο έκανε αυτά που συνήθιζε να κάνει κι ο Νικοπολίδης για να κερδίσει χρόνο.
Κούραση,πλήξη,αγανάκτηση.
Ακόμη και οι παίκτες της Εθνικής
δείχνουν να μην μπορούν να αντέξουν αυτό το ρυθμό(ας πούμε)παιχνιδιού. Βαρέθηκαν,
θέλουν να χαρούν το ποδόσφαιρο.Σε όλο τον κόσμο οι διεθνείς βλέπουν την ομάδα της
χώρας τους σαν διέξοδο από την καθημερινή πίεση των συλλόγων τους. Ο Γκουαρδιόλα
δηλαδή είναι χαζός που το ζητά αυτό από παίκτες με κασέ το λιγότερο 1εκ.το χρόνο;Ή
μήπως δεν έχει αποτέλεσμα;
Όλα είναι θέμα φιλοσοφίας
και νοοτροπίας.Ο Φερνάντο Σάντος είναι ένας πολύ καλός προπονητής,ξέρει τι κάνει
και γιατί το κάνει.Όμως από ένα σημείο και μετά δείχνει να μην μπορεί ούτε ο ίδιος
να αλλάξει αυτό που δεν του αρέσει.Γιατί αυτός είναι.Τελεία.Ίσως πλέον να έχει καταλάβει κι ο ίδιος ότι ο κύκλος του
τέλειωσε.
Σε όλα υπάρχει ένα ‘’δεν πάει
άλλο’’.Για την Εθνική και τον Σάντος το σημείο αυτό είναι πολύ κοντά.Ακόμη κι
αν πάει αυτή η ομάδα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας(που μεταξύ μας δεν το αξίζει).
Φερνάντο σε ευχαριστούμε, αλλά
μας κούρασες.
