Ξεπέρασε τον εαυτό του!

Ο Φερνάντο Σάντος αν είχε το 10% της κωλοφαρδίας του Ρεχάγκελ (ναι το γράφω έτσι ωμά!), όπως ακριβώς μου το είπε πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, δεν ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσε να έχει ήδη πετύχει με αυτή την ομάδα!

Αρχής γενομένης- θα συμπλήρωνα - με το EURO 2012 σε Πολωνία-Ουκρανία όπου η Εθνική μας έπαιξε καλή μπάλλα, προσπάθησε να κάνει παιχνίδι κι όχι μόνο να αμυνθεί με…λίμπερο(!) και κατάφερε να προκριθεί από τον όμιλο (φάση των 8) για πρώτη φορά στην ιστορία της, ακόμη κι όταν όλα ήταν εναντίον της. Τα κατάφερε τελικά με γκολ του  Καραγκούνη να νικήσει τη Ρωσία και να πάει στα νοκ άουτ ματς αντίπαλος της Γερμανίας της κυρίας Μέρκελ, όπου φυσιολογικά (αν και το πάλεψε) υπέκυψε(2-4).

Για τον Σάντος η πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι κατά τη γνώμη μου η απόλυτη δικαίωση για την ποσότητα και ποιότητα της δουλειάς του στην Ελλάδα και στην Εθνική ομάδα ειδικότερα.Πολύ περισσότερο είναι μια πραγματική προσωπική υπέρβαση, γιατί σε συλλογικό επίπεδο τόσο με ΑΕΚ όσο και με Μπενφίκα, πάντα τα θαλάσσωνε λίγο πριν την επιτυχία (πρωτάθλημα). Ακόμη όμως και στις αποτυχίες του, οι παίκτες ‘’έπιναν νερό στ’όνομά του’’.Αυτό από μόνο του λέει πολλά!

Όπως λέει πολλά και η εμμονή του Ντέμη Νικολαΐδη που έφερε για δεύτερη φορά το 2004 (όταν επιχείρησε - άλλο αν απέτυχε να αναστήσει την ΑΕΚ) τον καλύτερο προπονητή που είχε συνεργαστεί ποτέ (κατά προσωπική του δήλωση),τον Πορτογάλο που έγινε Έλληνας ,Φερνάντο Σάντος.

Βέβαια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τον Σάντος πρωτοπαρουσίασε στο ελληνικό κοινό ο Βιg Mac - Μάκης Ψωμιάδης, όταν ως πρόεδρος της ΑΕΚ έφερε  τον ‘’9^ο καλύτερο προπονητή στην κατάταξη της FIFA’’ (δες το απολαυστικό βίντεο εδώ , στο 1:52)!

Πάντως για την ψωρωκώσταινα του ΔΝΤ και της μιζέριας το να έχει την Εθνική της ομάδα ανάμεσα στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές δυνάμεις του κόσμου, δεν είναι απλά επιτυχία. Είναι ελπίδα για όλους.

 Ότι ακόμη κι εκεί που όλα φαίνονται χαμένα, μπορείς να τα καταφέρεις!

Μόνο στη γήπεδο!

Όποιος βρέθηκε χθες βράδυ στο ‘’Καραϊσκάκης’’ θα πρέπει να νιώθει τουλάχιστον τυχερός. Η Εθνική μας ομάδα όχι μόνο νίκησε με σκορ που της δίνει το πάνω χέρι στην υπόθεση πρόκριση για το Μουντιάλ, αλλά έκανε και μια από τις καλύτερες εμφανίσεις των τελευταίων ετών. Έπαιξε τέτοια μπάλλα που έκανε πολλούς από εμάς που γκρινιάζαμε για τις μέχρι τώρα κακές εμφανίσεις της στον όμιλο, να σηκωθούμε όρθιοι και να την χειροκροτήσουμε!

Μέσα σε ένα γήπεδο κατάμεστο, με κόσμο που δεν είχε ιδιαίτερο παλμό στην αρχή (οι 1500 περίπου Ρουμάνοι σε μια γωνιά έκαναν περισσότερη φασαρία) και με την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσει ένα κλειστό ματς με 0-1 γκολ, η επιθετικότητα  και  η  αποτελεσματικότητα από νωρίς της ομάδας του Σάντος και κυρίως το πάθος να βάλουν και όχι να μη δεχτούν γκολ, παρέσυρε όλους σε ένα συνεχές τραγούδι ‘’Ελλάς,ολέ-ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ’’!

Ωραίες ποδοσφαιρικές στιγμές! Βέβαια μέσα σε όλη αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, σε ένα σύγχρονο γήπεδο πάντα βρίσκεις ακροβολισμένους διάφορους ‘’κολλημένους’’, που ψάχνουν αφορμές  με χειρονομίες και χρήση λέϊζερ, πίσω από την ασφάλεια όμως μιας διμοιρίας ΜΑΤ ή του προστατευτικού διχτυού…Και δεν μιλάμε για άμυαλους πιτσιρικάδες, μιλάμε για 40άρηδες με iphone …Όπως το έλεγε ο Γεωργίου ‘’ο κλασσικός, ο μαλάκας  ο Έλληνας’’!

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, οι διεθνείς μας με εξαίρεση τον μπλαζέ Γιώργο Σαμαρά(…), έκαναν ότι μπορούσαν για το καλύτερο και το πέτυχαν. Μεγάλη εμφάνιση από τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, που δικαιολογεί απόλυτα την συμμετοχή του στην Μπουντεσλίγκα με την Ντόρτμουντ.

Ο Τζιώλης που έχει ακούσει τα χίλια όσα, ήταν ίσως ο καλύτερος στα χαφ και δικαιώνει τον Σάντος για την επιλογή του. Μπροστά βέβαια ο killer Μήτρογλου μαζί με τον πάντα παθιασμένο Σαλπιγγίδη, ολοκλήρωσαν μια μεγαλειώδη εμφάνιση στέλνοντας την μπάλλα στα δίχτυα τρεις φορές,κάτι που με λίγη τύχη θα μπορούσε να γίνει και δυο φορές ακόμη. Να τονίσουμε και την ολιγόλεπτη συμμετοχή του Γιώργου Καραγκούνη, που έκανε ότι ακριβώς έπρεπε, έμπειρος πια και αιώνια διψασμένος για μπάλλα.

Τέλος για τον Φερνάντο Σάντος έχω καταθέσει σε αυτό το blog τον σεβασμό μου και την εκτίμησή μου σαν προπονητή, όπως και την  κριτική μου για τον συντηρητικό τρόπο ανάπτυξης όχι μόνο της Εθνικής αλλά και της ΑΕΚ παλιότερα. Και κυρίως για το φόβο του πριν την επιτυχία. Χθες μας διέψευσε και παρέταξε μια ομάδα με επιθετική φιλοσοφία αιφνιδιάζοντας κυρίως τον Πιτούρκα, που περίμενε passing game και χαμηλό τέμπο.

Αναζητώντας πάντα το καλύτερο, θα τον ρωτούσα γιατί άλλαξε τον Μήτρογλου και άφησε μέσα 90 λεπτά τον Σαμαρά, όπως και γιατί δεν έβγαλε νωρίτερα τον Κατσουράνη που είχε κουραστεί εμφανώς και έπαιζε με κίτρινη.

Με την ευχή να ολοκληρωθεί το θαύμα στο Βουκουρέστι, εμείς οι απλοί φίλαθλοι αρχίζουμε να ονειρευόμαστε την τρίτη συμμετοχή της Ελλάδας στο Μουντιάλ, ξεφεύγοντας λίγο από την μιζέρια που μας καταδικάζει το πολιτικό μας σύστημα.

Γιατί τελικά μόνο όταν ακούς τον Εθνικό Ύμνο στο γήπεδο μπορείς να νιώσεις χαρούμενος για την Ελλάδα! 

Θα είμαστε μέσα!

'' -    Παππού γιατί κλαις;

-         Eδώ ήταν το σπίτι μας, ραγίζει η καρδιά μου…

-         Ήταν ωραίο;

-         Ήταν κομμάτι του εαυτού μας…''

Στο βίντεο για την παρουσίαση της ''Αγιά Σοφιάς'' με τον Κώστα Βουτσά να εξηγεί στον εγγονό του , τι υπήρχε στη θέση του σημερινού χορταριασμένου οικοπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, ράγισαν κι οι πέτρες! Τα μάτια των Αεκτζήδων βούρκωσαν…Οι αναμνήσεις του παλιού γηπέδου,του Ναού του Δικεφάλου,έφεραν στο προσκήνιο σκηνές  θριάμβου που πολλοί από εμάς είχαν την τύχη να ζήσουν! Οι χαμένες πατρίδες των προσφύγων της Μικράς Ασίας που γέννησαν την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως και η αγάπη για τον κιτρινόμαυρο Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου,ξαναζωντανεύουν στον ''Ιερό'' χώρο μας.

Δεν είμαι υπερβολικός,πιστέψτε με! Περιγράφω απλά τα συναισθήματα που δημιούργησε η καταπληκτική παρουσίαση για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ ,την ''Αγιά Σοφιά''!Συγκίνηση,χαρά,νοσταλγία κι ελπίδα! Την αντίθεσή μου για κάποιες από τις τακτικές Μελισσανίδη, την έχω καταγράψει μέσα από αυτό το blog. Όμως αυτή η κίνηση και πολύ περισσότερο η σιγουριά που εμπνέει ο Τίγρης ότι το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα, κερδίζει σιγά-σιγά και τους πιο δύσπιστους!

Αν το πραγματικό γήπεδο γίνει όπως αυτό που είδαμε στο 3D( ή έστω περίπου),θα πρόκειται για ένα μοναδικό στον κόσμο ποδοσφαιρικό χώρο! Η αρχιτεκτονική και η αισθητική που παραπέμπουν στο Βυζάντιο και στην Κωνσταντινούπολη, θυμίζουν τις ρίζες της Ένωσης και αποτίουν φόρο τιμής στον κατατρεγμένο αλλά περήφανο Πρόσφυγα και στις ιστορικές μορφές της ομάδας. Όπως αυτή του αείμνηστου Λουκά Μπάρλου, που θα βρει το στασίδι του στο εκκλησάκι του Οσίου Λουκά  μέσα στο νέο γήπεδο!

Η ανατριχίλα που διαπέρασε το κορμί κάθε γνήσιου Αεκτζή, παρακολουθώντας ένα σύγχρονο γήπεδο με σουίτες,εστιατόρια και μπαρ αλλά και στιλβωτήρια, κουρεία και χαμάμ(!),συνοδεύτηκε από ένα πρώιμο άγχος. ''Πρέπει να καταφέρω να είμαι κι εγώ εκεί''!

Μαγκιά σου ρε Τίγρη, μας έκανες να δακρύσουμε σήμερα!

Φερνάντο, δεν πάει άλλο!

Μετά την θριαμβευτική σεζόν 2004-05 για την ΑΕΚ του Ντέμη και του Σάντος και την  παρολίγο στέψη της Ένωσης ως πρωταθλήτριας, ακολούθησε μια χρονιά με διαφορετικές προσδοκίες για την ομάδα. Ο κόσμος ήταν πιο ανυπόμονος και ο Πορτογάλος  έχοντας αποκτήσει μεγάλο ειδικό βάρος στο θυμικό του μέσου Αεκτζή (στην ουσία το Νο2 μετά τον Μπάγεβιτς,την εποχή ‘’πρίγκιπα’’), προσπάθησε να παρουσιάσει ένα συμπαγές σύνολο που θα μπορεί να κερδίζει, έχοντας σαν  πρώτο στόχο να μην τρώει γκολ. 

Μετά εκμεταλλευόμενος κυρίως τα στημένα κάπως έβαζε τη  μπάλλα στο απέναντι τέρμα, έστω και στο 97΄ (είχε συμβεί κάμποσες φορές…)! Και μιλάμε για μια σεζόν που ακόμα η ΑΕΚ είχε παιχταράδες όπως Λυμπερόπουλος, Κατσουράνης, Δέλλας, Σορεντίνο,Έμερσον,Ίβιτς. Αυτή ήταν πάντα η φιλοσοφία Σάντος,κάτι που επαληθεύτηκε και στον ΠΑΟΚ και φυσικά στην Εθνική .

Προς το τέλος της σεζόν 2005-06 λοιπόν, που έφερε την ΑΕΚ δεύτερη πίσω από τον Ολυμπιακό και με θέση στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ,ο κόσμος αντί να είναι ικανοποιημένος ,είχε αγανακτήσει από το ‘’τσούκου-τσούκου μπολ’’ της ομάδας του Σάντος και αποδοκίμαζε έντονα.Το  μισό – μηδέν είχε κουράσει.Οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ανέκαθεν έβλεπαν στο γήπεδο μια ομάδα επιθετική ,που προσπαθούσε να παίξει μπάλλα και όχι να χαρακτηρίζεται από σκοπιμότητες, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Κάπως έτσι ήρθε το τέλος της σχέσης ΑΕΚ – Σάντος το καλοκαίρι του 2006.

Είναι χαρακτηριστικό εξάλλου ότι ακόμη κι όταν η ομάδα δεν ήταν στα καλύτερά της (πχ εποχή Ζαφειρόπουλου, δεκαετία ’80) έβγαζε πρώτο σκόρερ στο πρωτάθλημα (Μαύρος΄84-‘85,Νίλσεν ’87-‘88) και αργότερα Ντέμης Νικολαϊδης (’98-’99).

Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας και πάλι  την τραγική εικόνα της Ελλάδας απέναντι στους Σλοβάκους.Είχε προηγηθεί το επίσης τραγικό ματς στο Λιχτενστάϊν.Θυμήθηκα εκείνες τις κρύες βραδιές στο ΟΑΚΑ που αντίπαλος ήταν ο Λεβαδειακός ή ο Απόλλων Καλαμαριάς και η μπάλλα γύριζε βασανιστικά με παράλληλες πάσες προς τα πίσω.Ο Σορεντίνο έκανε αυτά που συνήθιζε να κάνει κι ο Νικοπολίδης για να κερδίσει χρόνο. Κούραση,πλήξη,αγανάκτηση.

Ακόμη και οι παίκτες της Εθνικής δείχνουν να μην μπορούν να αντέξουν αυτό το ρυθμό(ας πούμε)παιχνιδιού. Βαρέθηκαν, θέλουν να χαρούν το ποδόσφαιρο.Σε όλο τον κόσμο οι διεθνείς βλέπουν την ομάδα της χώρας τους σαν διέξοδο από την καθημερινή πίεση των συλλόγων τους. Ο Γκουαρδιόλα δηλαδή είναι χαζός που το ζητά αυτό από παίκτες με κασέ το λιγότερο 1εκ.το χρόνο;Ή μήπως δεν έχει αποτέλεσμα;

Όλα είναι θέμα φιλοσοφίας και νοοτροπίας.Ο Φερνάντο Σάντος είναι ένας πολύ καλός προπονητής,ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει.Όμως από ένα σημείο και μετά δείχνει να μην μπορεί ούτε ο ίδιος να αλλάξει αυτό που δεν του αρέσει.Γιατί αυτός είναι.Τελεία.Ίσως πλέον  να έχει καταλάβει κι ο ίδιος ότι ο κύκλος του τέλειωσε.

Σε όλα υπάρχει ένα ‘’δεν πάει άλλο’’.Για την Εθνική και τον Σάντος το σημείο αυτό είναι πολύ κοντά.Ακόμη κι αν πάει αυτή η ομάδα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας(που μεταξύ μας δεν το αξίζει).

Φερνάντο σε ευχαριστούμε, αλλά μας κούρασες.

Εθνική πρωτογενούς ελλείματος

Aν κάναμε ένα γκάλοπ στο δρόμο για το που πέφτει το Λίχτενστάϊν, είναι ζήτημα αν απαντούσαν σωστά 2-3 στους 100.Λόγω ονόματος ίσως παίρναμε και απαντήσεις για Ασιατικό κρατίδιο. Βέβαια για τους περί τα οικονομικά ενήμερους είναι γνωστό ότι το μικρό Πριγκιπάτο δίπλα στην Ελβετία ίσως - μαζί με το Λουξεμβούργο - και να συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιών των πιο ‘’τσεπωμένων’’ της Γηραιάς Ηπείρου.

Πάντως για μπάλλα δεν θα  μπορούσε κανείς να αναφερθεί έστω και σε ένα όνομα παίκτη. Ακόμη κι από όσους  παρακολουθούν τα πράγματα.

Κι όμως η Εθνική του Σάντος με τους λεγεωνάριους και κάποιους βετεράνους (κατ’ανάγκη) παραλίγο χθες να καταφέρει να τους βάλει στον ποδοσφαιρικό χάρτη…

Το ΜEGA εδώ και καιρό διαφημίζει τους αγώνες της Εθνικής με φόντο την Βραζιλία και το Μουντιάλ το καλοκαίρι του 2014!Εδώ ταιριάζει το παλιό και κλασσικό ‘’που πας ρε Καραμήτρο;’’

Tην τραγικότητα της εμφάνισης την επισήμανε-προς τιμήν του – κι ο Φερνάντο Σάντος.Ο οποίος όμως έχει το μερίδιο του στα χθεσινά χάλια. Χρόνια τώρα δεν λέει να ξεκολλήσει από την λογική του να κερδίσουμε με μισό – μηδέν. Αντί να μπει χθες με στόχο να βάλουμε όσα περισσότερα μπορούμε για να καλύψουμε το χάντικαπ στη διαφορά τερμάτων,όπως έκανε και η Βοσνία που τους είχε βάλει 8 μέσα στο Βαντούζ και αποδεικνύεται η ειδοποιός διαφορά στην ισοβαθμία μετά το δώρο της Σλοβακίας.

 Από εκεί και πέρα λίγο ότι ‘’τον πήρανε ψηλά τον αμανέ’’ οι φίρμες της νέας εποχής που εξάγουμε στην Ιταλία(Κονέ,Ταχτσίδης,Λάζαρος,Νίνης),λίγο οι μόνιμοι πρωταθλητές Ολυμπιακοί που έχουν μάθει να τους υποκλίνονται και λίγο ακόμη τα περήφανα γηρατειά(Κατσουράνης,Καραγκούνης) ελλείψει διαδόχων,οδήγησαν στο χθεσινό αποκαρδιωτικό μήνυμα που έστειλε χθες το ελληνικό ποδόσφαιρο.Ότι με λίγα λόγια δεν πρόκειται να πάμε στο Μουντιάλ ακόμη κι αν ξαναχάσουν στη Σλοβακία την Τρίτη οι Βόσνιοι. Γιατί απλά δεν το αξίζουμε,δεν μπορούμε.

Μέχρι τώρα μιλούσαμε για το μοναδικό λάθος στην πορεία των προκριματικών, αυτό της ήττας στη Βοσνία.Το οποίο όμως μπορούσε να δικαιολογηθεί και από την αξία της αντιπάλου.Τώρα όμως;

Το τι φταίει το ξέρει καλύτερα απ’όλους ο Σάντος και είναι ικανός να αναστρέψει το κλίμα και να εκμεταλλευτεί τις όποιες ευκαιρίες παρουσιαστούν στα εναπομείναντα παιχνίδια.Πάνω απ’όλα όμως χρειάζεται η Εθνική να μας ξανακερδίσει,να θέλουμε να την δούμε  κι όχι να κάνουμε ζάπινγκ και στο τέλος να χαρούμε μια μεγάλη πρόκριση στη Βραζιλία.Ας δουν οι διεθνείς ποδοσφαιριστές μας λίγο τους συναδέλφους τους στο μπάσκετ και ίσως πιάσουν το νόημα!

Προς το παρόν όμως παρουσιάζουμε σημαντικό ‘’πρωτογενές έλλειμα’’. 

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!

Μήπως θα έπρεπε  η χρονιά να ξεκινάει από την 1^η Σεπτεμβρίου;Eίναι μια άποψη που είχα διαβάσει παλιότερα σε άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου και νομίζω πως έχει βάση.

Παραδοσιακά μετά την περίφημη ‘’καλοκαιρινή ραστώνη’’, ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί πολλές ενάρξεις. Αρχίζουν τα σχολεία, αρχίζουν τα πρωταθλήματα (εκτός  Σούπερλιγκ που τα τελευταία χρόνια ξεκινά από τον Αύγουστο), για τα τηλεοπτικά κανάλια θεωρείται αρχή σεζόν, για τα θέατρα, τους κινηματογράφους….Όπως και να το κάνουμε στις αρχές Σεπτεμβρίου κάνουμε πιο πολλά σχέδια και προγραμματισμούς απ’ότι στις αρχές Ιανουαρίου. Εύκολα η πρωτοχρονιά θα μπορούσε να είναι η 1^η Σεπτεμβρίου λοιπόν!

Απλά σκεφτείτε το και θα δείτε ότι πρακτικά είναι καλύτερο. Αλλά και ουσιαστικά. Θα υπάρχουν δύο γιορτινές περίοδοι το χρόνο και όχι μία παρατεταμένη (Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μαζί). Ο 9^ος μήνας του έτους θα ήταν πιο ‘’έυπεπτος’’, ενώ τώρα παραδοσιακά είναι από τους πιο δύσκολους, κάτι σαν τη Δευτέρα μέσα στην εβδομάδα.

Οι περισσότεροι έτσι κι αλλιώς υπολογίζουμε για τις δουλειές μας περισσότερο τη σεζόν Σεπτέμβριος-Ιούνιος(Ιούλιος , Αύγουστος δεν υπάρχουν!) ,παρά την ημερολογιακή χρονιά Ιανουάριος- Δεκέμβριος.

Λίγο πριν την καλοκαιρινή άδεια ,οι εκκρεμότητες μπορούν να περιμένουν ‘’για του χρόνου’’ ,τα παιδιά στα σχολεία αλλάζουν τάξη δηλ.σχολική χρονιά  τον Σεπτέμβρη ,στις σχολές οι φοιτητές ξεκινούν τη χρονιά τους κλπ.

 Έχει μείνει ως κλασσική η επιγραφή των κινηματογράφων ‘’ραντεβού τον Σεπτέμβρη’’, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια οι multiplex αίθουσες προβάλλουν κιαι μερικές πρεμιέρες. Τα θερινά παραδοσιακά προβάλλουν επαναλήψεις του χειμώνα. Και μας αρέσει!

Εξάλλου όπως πληροφορήθηκα τελευταία (και δεν γνώριζα) τον ‘’Τρυγητή’’ θεωρεί και η χριστιανική εκκλησία ως πρώτο μήνα του έτους. Αυτό φαίνεται και στα ημερολόγια όπου αναφέρεται ως ‘’Αρχή της Ινδίκτου’’ (Ίνδικτος ουσιαστικά είναι το έτος,καθώς αναφερόταν σε μια περίοδο φόρου με βάση  ρωμαϊκό διάταγμα της εποχής του αυτοκράτορα Οκταβιανού).Παλαιότερα μάλιστα όταν η αγροτική παραγωγή κυριαρχούσε στην ελληνική περιφέρεια,η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη γιορταζόταν σαν πρωτοχρονιά και γι’αυτό η παράδοσή μας καταγράφει διάφορα έθιμά σε συνδυασμό και με μεγάλα πανηγύρια για τον τρύγο.

Όλα αυτά γιατί τα γράφω; Έχω πολλά να κάνω αυτό το Σεπτέμβρη και προσπαθώ να κερδίσω χρόνο! Καλή χρονιά !

Τώρα θα περιμένω κι εγώ!

‘’Εκεί-εκεί στη Β’ Εθνική ,μαζί με το Αιγάλεω και την Προοδευτική’’,

φώναζαν παλιότερα στα γήπεδα της Α’ Εθνικής  σε όποια ομάδα κινδύνευε με υποβιβασμό .Το σύνθημα αφορούσε ομάδες σαν τον  Πανιώνιο,τον Εθνικό Πειραιώς,τον Απόλλωνα κλπ. Δεν θα φανταζόταν ποτέ κανείς ότι θα το φώναζε κάποιος στην ΑΕΚ. Κι όμως…

Όταν στα μέσα της περσινής σεζόν ο Λίνεν είχε καταφέρει να βάλει πάλι το τρένο σε τροχιά και μάλιστα με υποψία πλέϊ οφ,οι κιτρινόμαυροι οπαδοί απαντούσαν στη χλεύη των αντιπάλων ,με τρόπο πάντα διακριτικό και ανώτερο... ’’όποιος μιλήσει για Β Εθνική ,η μάνα του γ…..με έναν Αεκτζή’’.

Μετά από λίγο όμως κόπηκαν τα γελάκια ξανά, οι ‘’Μεσσίες’’ πουθενά και ο μόνος που φαινόταν να αντιμετωπίζει με επαγγελματισμό και πλάνο την κατάσταση ,ο Γερμανός προπονητής δηλαδή, ξαφνικά έφυγε για πρόωρες διακοπές…. Μας είχε χαιρετήσει  κι ο Κατίδης με τον δικό του τρόπο και τέλειωσαν όλα.

Παραλίγο λοιπόν να χαλάσει το σχέδιο…σωτηρίας, όμως τελικά ο στόχος επιτεύχθηκε.

Κι αφού όλα πήγαν κατευχήν και η ΑΕΚ έπεσε όχι στη Β’ αλλά στη Γ’ Εθνική και  σβήστηκε ότι έπρεπε, άρχισε το επικοινωνιακό τσουνάμι για τη δημιουργία, για την αναγέννηση πιο σωστά της Βασίλισσας. Τέτοια αγάπη και θυσία για την ομάδα. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς Δημήτρης Μελισσανίδης πήρε το όπλο του, ο Πρίγκιπας που έγινε βάτραχος και ξανά Πρίγκιπας, Ντούσαν Μπάγεβιτς, φόρεσε το καλό του  κοστούμι και δυο –τρεις άφθαρτοι και αγαπητοί στον ενωσίτικο κόσμο έφτιαξαν μια ομάδα σωτηρίας με όραμα και ελπίδα.

Ένα όραμα που βασίζεται στην επιστροφή της ομάδας στα σαλόνια άμεσα και στην ελπίδα της δημιουργίας του γηπέδου στη θέση του παλιού. Κι όλα αυτά με τη συμμετοχή του αγνού φιλάθλου που θα νιώθει ότι έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του,αφού η ομάδα του ζητάει να πληρώσει διαρκείας για Γ Εθνική περίπου όσα θα δώσει και ο οπαδός του Ολυμπιακού και λίγα λιγότερα απ’όσα θα δώσει ο οπαδός της Μπάγερν,κατόχου του Τσάμπιονς Λιγκ…

Τα λεφτά όμως θα πάνε για την ανέγερση του Ναού!Όπως εξάλλου και τα 20 εκ. του Σγουρού,τα οποία θα τα πάρει η ερασιτεχνική αλλά θα συσταθεί εταιρεία για την κατασκευή του γηπέδου…Ναι, αλλά όπως είπε ο Τίγρης – διαβάζοντας από τις σημειώσεις του – η ΑΕΚ είναι ιδέα! Πόσο κοστίζει τελικά μια καλή ιδέα;

Στην ερώτηση που έγινε στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Τίγρης σχετικά με την ιστορική ζημιά που προκαλεί στο πρεστίζ του Δικεφάλου ένας τέτοιος υποβιβασμός, η απάντηση ήταν αδιάφορη ‘’μην ασχολείστε με το παρελθόν, ξεκινάμε από την αρχή…’’.Σαν να μιλάμε δηλαδή για κάτι που συνέβη πριν καμιά δεκαετία…

Όπως επίσης και καμία αναφορά στην Ορίτζιναλ και τις θυελλώδεις σχέσεις της με τον Μπάγεβιτς, παρά μόνο '' Όλος ο κόσμος αγαπά την ΑΕΚ. Νομίζω πως με σωστή καθοδήγηση η ΑΕΚ δεν θα έχει τέτοια προβλήματα από δω και πέρα ''.

Και τι θα πρότεινες να γίνει, ποιος να την πάρει την ομάδα ,θα μου πει κάποιος. Εύγλωττο το ερώτημα.

Όμως εγώ παραμένω ένας απλός φίλαθλος που αγαπάω την ομάδα μου και θα ήθελα να τη βοηθήσω με κάθε τρόπο να γυρίσει εκεί που ήταν. Δεν είμαι μέτοχος κι ούτε σκοπεύω να γίνω.Την τρέλλα μου για την ομάδα ξέρω να τη διαχειρίζομαι. Άλλωστε το έχω ξανακάνει ,όπως και το 2004 που μέχρι πορεία κάναμε στη Βουλή για να μην πέσει τότε λόγω χρεών η ομάδα στη Δ’  Εθνική! Τότε όμως άντεχα και στήριζα ,έπαιρνα το διαρκείας μου και πίστεψα σε ένα όραμα. Διαψεύστηκα. Πέρασαν τα χρόνια, καταλάβαμε ότι καταλάβαμε ,ήρθε και το ΔΝΤ και σε μια εποχή που σκέφτεσαι αν θα πιεις καφέ ,δεν έχεις πολλά περιθώρια να κάνεις το χορηγό του ‘’ερασιτεχνικού σωματείου ΑΕΚ ’’.

Άρα θα κάνω κι εγώ ότι έκανε ο Τίγρης τόσα χρόνια.

Θα παρακολουθώ ,θα περιμένω κι όταν εγώ κρίνω θα βοηθήσω όπως μπορώ, με το εισιτήριο μου και  με τη φωνή μου από την εξέδρα. Εξάλλου μέχρι τότε θα είναι πάλι μια Ανώνυμη Ποδοσφαιρική Εταιρεία και θα μπορεί κι νομότυπα να μας λέει πελάτες …πάλι. 

Σουρεαλισμός

Aρχές  Ιουλίου. Σουρουπώνει και πας με τους φίλους σου να πιεις μια μπυρίτσα. Κάθεσαι , παραγγέλνεις, πίνεις την πρώτη παγωμένη γουλιά κι αντί να κάνεις καμιά πλάκα, αντί να σχολιάσεις την κοπέλα που θα τύχει να περνάει εκείνη την ώρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, λοξοκοιτάς την απόδειξη και σχολιάζεις την τιμή της μπύρας!

Εκεί μας καταντήσανε. Την πίνεις  ή σε πίνει τελικά; Aντί να μιλάς για τις καλοκαιρινές σου διακοπές ,αρχίζεις να λες ‘’πάλι καλά που υπάρχει το σπίτι στο χωριό κι ευτυχώς θα πάω λίγες μέρες τα παιδιά να πάρουν  αέρα’’.Αν το χωριό είναι και κοντά σε θάλασσα ,μιλάμε για τζακ ποτ!

Άλλες χρονιές τέτοια εποχή ,ετοιμαζόμασταν για τις διακοπές  και στην πρώτη ευκαιρία ξαπλώναμε σε καμιά παραλία με αθλητική στο χέρι ,να απολαύσουμε το θερινό παζάρι των μεταγραφών. Τώρα το να αγοράσεις εφημερίδα μοιάζει περιττή πολυτέλεια και από την μιζέρια της καθημερινής ασφυκτικής αυτό-λιτότητας, αρχίζεις και λυπάσαι τον εαυτό σου.

Τα τσιγάρα ,τα ποτά και τα ουίσκια σηκώνουν κι αυτά το βάρος των μεταρρυθμίσεων και φορτωμένα με μόνιμους φόρους έχουν γίνει πανάκριβα , σε μια εποχή που όλοι ψάχνουν μία διέξοδο αγχολυτική. Μπάλλα δεν έχει φέτος το καλοκαίρι ,ενώ κι αυτό το λίγο που θα παίρναμε γεύση Μουντιάλ από Βραζιλία, ήρθε το μαύρο της ΕΡΤ να μας το κόψει, Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν πολλοί που επικροτούν τέτοιες ενέργειες ,με το επιχείρημα που διέλυσαν τα μνημόνια (τρία χρόνια τώρα) και τα δημόσια νοσοκομεία:΄΄…καλά τους έκαναν γιατί κάποιοι έπαιρναν τρελλά λεφτά και ήταν διορισμένοι από το παράθυρο’’.Όταν τους ρωτάς ‘’και γιατί δεν έδιωχναν αυτούς που έτσι κι αλλιώς οι ίδιοι τους διόρισαν και καθόρισαν την αμοιβή τους ‘’ η απάντηση έχει να κάνει με τους κακούς συνδικαλιστές που θέλουν να πληρώνονται και να κάθονται. Κάπως έτσι με ισοπεδωτικές λογικές ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής…

Και μέσα σε όλο αυτό το χάλι, ξαφνικά ξεπροβάλλει μια ελληνική σημαία που την υψώνουν δύο μαύρα χέρια! Ο Γιάννης Αντετονκούμπο. Τον γνωρίζουμε , μαθαίνουμε ότι είναι ελληνόπουλο που μεγάλωσε στου Ζωγράφου από Νιγηριανούς γονείς και  γίνεται ντραφτ στο ΝΒΑ. Τεράστια επιτυχία.Δηλώνει περήφανα Έλληνας, τη στιγμή που οι περισσότεροι ντρεπόμαστε για τη χώρα μας.

Ο Σαμαράς δεν χάνει την ευκαιρία να βγει μια φωτογραφία μαζί του και να διεκδικήσει τους χαμένους πόντους από το αντιρατσιστικό.

Την ίδια στιγμή πολλοί άλλοι μαύροι(σκούροι τους λένε μερικοί) πλένουν τζάμια, αυτοκίνητα, μαζεύουν φράουλες ίσως…αλλά  δεν έχουν το ταλέντο του νεαρού μπασκετμπολίστα που του εξασφάλισε την ελληνική υπηκοότητα.

Έτσι συνεχίζουν να είναι ελεεινοί, τρισάθλιοι ,κλέφτες μουσουλμάνοι , ‘’που αν δεν είχαν έρθει, δεν θα είχαμε τα σημερινά προβλήματα’’.Μπορεί και να είναι χρήσιμοι σε διαφημιστικές φάρσες ,όπως η περυσινή της WIND με τον περίφημο Πίου!

Κάπου εκεί έκανα ζάπινγκ. Κατέληξα στο KONTRA που είχε τον Υπουργό Υγείας να πουλάει  την Ομήρου Οδύσσεια, θυμίζοντας την Μιραράκη με τα χαλιά. Σουρεαλισμός!

Ούτε στα χαρτάκια

Μετά από πολύ καιρό στις τάξεις των  ‘’κιτρινόμαυρων’’ οπαδών επικρατεί μια-από συγκρατημένη έως υπερβολική-αισιοδοξία. Αιτία φυσικά η ανάμειξη του Δημήτρη Μελισσανίδη στο ποδοσφαιρικό σωματείο (πλέον και όχι ΠΑΕ) ΑΕΚ.

Πέρασαν και ποιοι δεν πέρασαν από την ηγεσία της Ένωσης την τελευταία 20ετία,για να φτάσει στο σημείο να χρεωκοπήσει ως εταιρία, χωρίς όμως να αποδοθούν ευθύνες πουθενά!!! Κάτι σαν το ελληνικό κράτος δηλαδή.

Ο Μάκης Ψωμιάδης κατάφερε να πάρει άλλη μια αναβολή πριν λίγες μέρες(και ποιος περίμενε το αντίθετο) πετυχαίνοντας ουσιαστικά την παραγραφή του οποιουδήποτε αδικήματος αφού διαλύθηκε η εταιρεία (δηλ. η ΠΑΕ ΑΕΚ) που τον κατηγορούσε για υπεξαίρεση. Τόσο απλά.

Ο Ντέμης τώρα κατάλαβε (…) με ποιόν είχε να κάνει και δήλωσε απογοητευμένος με την Ελληνική Δικαιοσύνη ,επαινώντας ταυτόχρονα ειρωνικά τον  ‘’Big Mac’’ που μπορεί ακόμη και σήμερα να παίζει με τους δικούς του όρους. Στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα ή άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε;

Kαι τώρα μετά από χρόνια παρακάλια, εμφανίζεται ο ‘’Τίγρης’’ως Μεσσίας, έχοντας κάνει τα απαραίτητα ‘’κονέ’’ με την τωρινή κυβέρνηση κι έχοντας αποκτήσει το κομμάτι του ΟΠΑΠ που τον καθιστά αυτόματα αφεντικό του χώρου. Όλα αυτά φυσικά μεθοδευμένα, αφού από τη μια δεν ήθελε να φορτωθεί χρέη άλλων(λογικό),αλλά κι από την άλλη έχοντας ‘’γράψει στο χιόνι’’ τα δικά του προς το Ελληνικό Δημόσιο (δες εδώ http://ionath.blogspot.gr/2013/05/9.html) με την απαραίτητη συνδρομή του συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά και συνηγόρου του Φαήλου Κρανιδιώτη….

Στις εκλογές της Ερασιτεχνικής γνώρισε την αποθέωση από μια χούφτα κλακαδόρους,που τον άλλο καιρό παίζουν ΚΙΝΟ στα προποτζίδικα.Θα κάνει την ΑΕΚ υπερδύναμη, ξεκινώντας από τα- παλιότερα ξερά, τώρα πλαστικά- γήπεδα της Γ’Εθνικής…

Οκ φίλοι Αεκτζήδες να συμφωνήσω ότι αυτή είναι μια καλή λύση. Όποιος όμως περιμένει από τον Μελισσανίδη καθαρά παιχνίδια, ξεχάστε το. Έτσι έχει μάθει ο άνθρωπος ,έτσι πέτυχε ,έτσι θα συνεχίσει. Κάποιοι θα πουν έτσι πρέπει, να φάει τον Μαρινάκη κλπ. Από την άλλη φωνάζουμε ‘’είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ’’…

 Σίγουρα θα βρει υποστηρικτές. Σχεδόν σίγουρα θα ξαναφέρει την ΑΕΚ σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Το κόλπο με το γήπεδο του Ελληνικού το έπαιξε μαεστρικά  ,αναγκάζοντας τον παλιό Ολυμπιονίκη και νυν διευθυντή του ΟΑΚΑ Πέτρο Γαλακτόπουλο σε μια μεγαλοπρεπέστατη κωλοτούμπα.Δέχθηκε μέσα σε μία ώρα ότι του ζητήθηκε για να παίξει και τα επόμενα 2 χρόνια εκεί ο Δικέφαλος. Δεν πάει μήνας που δήλωνε ότι χωρίς ΑΕΚ και ΠΑΟ το Ολυμπιακό Στάδιο θα είναι καλύτερα…

‘’Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια’’,είναι το μυστικό του εγχειρήματος και το μαγικό κλειδί που θα ανοίξει και πάλι το κουτάκι της χαράς για τους Αεκτζήδες. Βέβαια αυτό θα το κάνει αυτός που παρέδωσε μια πρωταθλήτρια με ισχυρό brand name σε Τροχανά και ENIC. Αυτός που σφύριζε αδιάφορα εδώ και χρόνια ,τιμωρώντας μαζί με αυτούς που τον ‘’κρέμασαν’’ το 2005 στις τότε εκλογές της ‘’Μάνας ΑΕΚ’’ όταν και είχε εξαγγείλει την ‘’Αγιά Σοφιά’’, και  όλους τους φιλάθλους της ΑΕΚ.

Που πλέον θα βλέπουν την ομάδα να παίζει με ομάδες που τις μάθαμε στα τοπικά της Αθήνας.

Που τα μικρά παιδιά που διαλέγουν ομάδες ,δεν θα τη βρίσκουν ούτε στα χαρτάκια της PANINI.Έστω για δύο χρόνια.

Η τέχνη στ’αριστερά!

Αυτός σήκωνε στον Λονδρέζικο ουρανό την ‘’κούπα με τα μεγάλα αυτιά’’ που κατέκτησε με δικό του γκολ και οι λεζάντες των τηλεοπτικών φάσεων μιλούσαν για... ‘’λούζερ’’ επειδή έχασε κάποιους τελικούς σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ ή Μουντιάλ. Τον χαρακτηρίζουν ως μονοδιάστατο γιατί χρησιμοποιεί  μόνο το αριστερό του πόδι ,ενώ σπάνια κάνει ακόμα και κοντρόλ με το δεξί…

Οι επαγγελματίες επικριτές του κάθε Άριεν Ρόμπεν δεν θα σταματήσουν να ψάχνουν να βρουν τα στραβά ενός αθλητή. Χάνουν όμως την ευκαιρία να απολαύσουν τις μαγικές στιγμές που χαρίζει με το μοναδικό του αριστερό πόδι!

Ο Ολλανδός είναι ένας κλασσικός αριστεροπόδαρος με ότι αυτό συνεπάγεται. Μεγάλος τεχνίτης που το καλό του πόδι ''χαϊδεύει'' την μπάλλα ,ενώ σε συνδυασμό με την ταχύτητά του είναι ασταμάτητος ,αν και οι κινήσεις του είναι προβλέψιμες πολλές φορές. Για να πατάει το γκάζι στο αυτοκίνητο έχει το δεξί.Κατανοητό… Και τα δύο πόδια ελάχιστοι παίκτες κατάφεραν να χρησιμοποιούν εξίσου καλά. Στην Ελλάδα θυμάμαι τον Τιμούρ Κετσπάγια, τον Γεωργιανό που έπαιξε στην ΑΕΚ και ήταν πραγματικά ένας πολυδιάστατος παίκτης. Αλλά αυτή η κατηγορία είναι σαν να μην υπάρχει!

Από τα πρώτα ποδοσφαιρικά  βήματα στις ακαδημίες ,μια βασική ερώτηση είναι ‘’με ποιο πόδι κλωτσάς;’’.Aν εκεί βρεθεί ένας καλός προπονητής θα καταφέρει να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό και το ‘’κακό’’ πόδι του κάθε νεαρού ποδοσφαιριστή ,μέχρι τουλάχιστον του σημείου να κοντρολάρει και να πασάρει χωρίς πρόβλημα, χωρίς να ''πιάνει αέρα ή να κάνει …τσαφ’’ που λέγαμε και παλιότερα! Για τα δύσκολα έχει ο καθένας το στήριγμά του,είτε δεξί είτε αριστερό.

Αν λοιπόν πρόκειται για το αριστερό ,όπως στην περίπτωση του χαρισματικού Ολλανδού της Μπάγερν,τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται πιο βελούδινα,πιο μαγικά.Ένας αριστεροπόδαρος δεν κλωτσάει την μπάλλα σαν να θέλει να την πονέσει.Την χειρίζεται έτσι ώστε να τη στείλει ακριβώς εκεί που θέλει…και συνήθως το  καταφέρνει.Είναι  τεχνίτης ,ντελικάτος,παλιότερα φορούσε μόνο το 10,έχει εμπνεύσεις στο παιχνίδι του ,με περίτεχνες ντρίμπλες ,με 50άρες μπαλιές,με κοντρόλ που ‘’κολλάνε’’ την μπάλλα. Είναι όμως και τεμπέλης ,συνήθως δεν τρέχει να μαρκάρει,δεν χρησιμοποιεί το κεφάλι ιδιαίτερα, είναι ‘’βεντέτα’’ και δεν αφήνει άλλον να εκτελέσει φάουλ ή πέναλτυ,τέλος!

Μπορεί να έχει τα χέρια στη μέση (βλ.Τσιάρτας http://www.youtube.com/watch?v=djUJKRPYjGU),

μπορεί να είναι ιδιόμορφη προσωπικότητα γενικότερα (βλ.Μαραντόνα http://www.youtube.com/watch?v=i_PP7QJwNpM), μπορεί να έχει τα πιο στραβά πόδια στον κόσμο (βλ.Ριβάλντο http://www.youtube.com/watch?v=is6ZLTe2CLw),μπορεί να περνάει και να ξαναπερνάει τον ίδιο αντίπαλο σε μια φάση(βλ.Χατζηπαναγής  http://www.youtube.com/watch?v=QotMwWRMEw4),μπορεί ακόμη και να χρησιμοποιεί τα πιο ασυνήθιστα φάλτσα στα σουτ ώστε να τρελλαίνει τους τερματοφύλακες(βλ. Ρομπέρτο Κάρλος http://www.youtube.com/watch?v=3ECoR__tJNQ).

Όπως κι αν το προτιμάτε ,που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση ,ο καλός ο αριστεροπόδαρος θα σας το σερβίρει…

Ότι και να κάνει ή ότι επιχειρεί να κάνει ο  ''ζερβός'' μέσα στο γήπεδο, έχει πάντα μια δόση μαγείας στο παιχνίδι του, κάτι το απρόβλεπτο, ένα λόγο  για να πληρώσεις εισιτήριο, μια απόδειξη τέλος πάντων ότι το ποδόσφαιρο πάνω απ’όλα είναι τέχνη!

Πανελλαδικές...αποχρώσεις

* πρώτη δημοσίευση στο protagon.gr (22.5.2013)

20 περίπου χρόνια μετά τις Πανελλαδικές, μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι εξετάσεις αυτές είναι ένα από τα γεγονότα που αποθηκεύονται στη μνήμη μας καθαρά επιλεκτικά. Άλλοι θυμούνται και τι χρώμα κάλτσες φορούσαν, άλλοι δεν μπορούν να θυμηθούν πόσες μπύρες ήπιαν μετά. Για να ξεχάσουν…

Εφαλτήριο ζωής ή λαιμητόμος ονείρων; Απλή δοκιμασία ή αναγκαίο κακό, φινάλε της σχολικής ζωής ή πέρασμα στο όνειρο;Tα ΜΜΕ υπερβάλουν στην προβολή και η κοινωνία μεγενθύνει τις επιπτώσεις ενός αμφιλεγόμενου (σχετικά με την ανάδειξη των πραγματικά καλύτερων)θεσμού.Η εκκλησία διοργανώνει στις κατά τόπους ενορίες λειτουργίες υπέρ των υποψηφίων(!).

Τα κλισέ πολλά. Τα ρεπορτάζ ,οι τηλεοπτικές εικόνες και οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών στάνταρ. Οι αστικοί μύθοι για παντελόνια που…έλιωσαν επίσης πολλοί.

Και στο τέλος όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα.Aυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν τα καταφέρεις, κανείς δεν θυμάται ότι μπορεί τόσο στο Γυμνάσιο όσο και στο Λύκειο η βαθμολογία σου να μην έπεφτε κάτω από 18.Αν όμως ‘‘περάσεις’’ κανείς δεν θυμάται ότι μπορεί κάποιες τάξεις να τις πέρασες τον Σεπτέμβρη…’’Τhe winner takes it all’’.

Αν λοιπόν το θέμα στραβώσει και είσαι το φαβορί (απόδοση 1,10) για τις ‘‘δυνατές’’ σχολές (Ιατρική , Νομική, Πολυτεχνείο κλπ), καλύτερα να ανοίξει η γη να σε καταπιεί! Επειδή κάποτε ήπια αυτό το φαρμάκι μέχρι τελευταία σταγόνα, ένα έχω να πω με σιγουριά. Αργά ή γρήγορα θα προχωρήσεις στη ζωή σου γιατί δεν γίνεται κι αλλιώς…Και μπορεί να είναι όλα καλύτερα. Θα το θυμάσαι όμως για πάντα. Και αν όχι εσύ, θα υπάρχει κάποιος να στο θυμίζει! Τελεία.

Η διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης είναι δύσκολη, ίσως γιατί ξαφνικά είσαι μόνος για πρώτη φορά. Θα σε θυμηθούν όλοι οι απίθανοι για να σου πουν (δήθεν) μια κουβέντα παρηγοριάς πίσω από χαιρέκακα χαμόγελα. ‘‘Κανείς δεν χάθηκε, για όλους έχει ο Θεός, σε έφαγε το άγχος, αν ήσουν σε άλλη δέσμη, σε άλλο πλανήτη κλπ’’ , είναι λίγα από αυτά που θα σε πνίγουν όπως και οι ιστορίες της διπλανής πόρτας ‘‘ο Δημήτρης του κυρ Ηλία δεν πέρασε , άνοιξε μετά ένα βουλκανιζατέρ και τώρα τρώει με χρυσά κουτάλια…’’!

Τα πράγματα είναι απλά. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. Κάποιοι προσπαθούν πάλι,κάποιοι τα παρατάνε. Τόσο απλά. Όπως γίνεται κάθε μέρα. Πάντα θα υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Το θέμα που οφείλουν οι μεγαλύτεροι να εξηγήσουν στα παιδιά , είναι ότι δεν μπορεί να είναι πάντα οι ίδιοι νικητές και πάντα οι ίδιοι χαμένοι.

Το διδάσκει  και η τραγικότητα της εποχής που ζούμε. Όπου έχουμε γιατρούς που τρώνε σε συσσίτια και σκουπιδιάρηδες που είναι δημόσιοι υπάλληλοι και έχουν ακόμα ένα σταθερό χαμηλό μισθό. Ειρωνία… Φανταστείτε τους αυτούς την περίοδο των Πανελληνίων και θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Οι γονείς πάντα θα προσπαθούν για το καλύτερο. Αλλά δυστυχώς δεν θα είναι πάντα το πραγματικά καλύτερο για το παιδί τους.

Πάντα θα υπάρχει άγχος. Από ένα σημείο και μετά όμως είναι καταστροφικό. Πότε ακριβώς; Όταν ο γονιός έχει περισσότερο από το παιδί που δίνει εξετάσεις.

Τέλος θα υπάρχει πάντα ενθουσιασμός στην επιτυχία αλλά και μεγάλη πίκρα στην αποτυχία. Το πώς θα διαχειριστούν οι μεν το άσπρο και οι δε το μαύρο , ορίζει τους πραγματικούς νικητές. Οι πρώτοι αποκτούν πλεονέκτημα. Οι δεύτεροι δεν πρέπει να αποδεχθούν την ήττα.

Και η ζωή συνεχίζεται με τα χρώματα που επιλέγει ο καθένας να της δώσει…

Αστέρας όπως Δαβίδ!

Στα μάτια ενός  μικρού παιδιού ο ένας και μοναδικός αγώνας, ο μεγάλος τελικός έχει ιδιαίτερη σημασία. Καταλαβαίνει ότι είναι ο αγώνας που βγάζει τον νικητή, τον καλύτερο. Την έννοια του Πρωταθλητή ο πιτσιρικάς την καταλαβαίνει αφού μεγαλώσει λίγο και μπορέσει να κατανοήσει τι σημαίνει παίρνω 3 πόντους για τη νίκη, έναν για την ισοπαλία και τα συναφή.

Στον τελικό βλέπεις ποιος θα σηκώσει την κούπα.Αυτόν θαυμάζεις,τον αρχηγό της ομάδας ονειρεύεσαι στον ύπνο σου και θέλεις να είσαι εσύ όταν μεγαλώσεις. Τελεία και παύλα. Σήμερα βράδυ λοιπόν θα είναι ο Αστέρας Τρίπολης ή ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ .Μπλε-κίτρινο ή ερυθρόλευκο.

Μάλιστα αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι σχεδόν κανέναν δεν ενδιαφέρει  αν πάρει το κύπελλο στο 90λεπτο ,στην παράταση ή στα πέναλτυ. Πέρυσι κυπελλούχος ήταν ο Ολυμπιακός ,νικητής στην παράταση επί του Ατρομήτου σε ένα ματς που δεν έχει κανείς κάτι ιδιαίτερο να θυμάται. 

Ίσως για τους ουδέτερους η διαδικασία των πέναλτυς να είναι και το κερασάκι στην τούρτα. Για τους οπαδούς των φιναλίστ αφήστε το καλύτερα. Παραδείγματα κι εδώ πολλά. Ανατρέξτε στους τελικούς ΠΑΟ-ΑΕΚ το 1994 (κυπελλούχος ΠΑΟ στα πέναλτυ, 2-2 στο 90’ και 3-3 στο 120’) και το πιο πρόσφατο του 2009 ΑΕΚ-Ολυμπιακός (κυπελλούχος ο Ολυμπιακός 3-3 και 4-4 …στα πέναλτυ χάθηκε το μέτρημα). Χαρακτηριστική από αυτό τον αγώνα ήταν η ατάκα ενός φιλάθλου δίπλα μου ο οποίος πρέπει να ζύγισε γύρω στα 150 κιλά και ήταν φανερά επηρεασμένος και από τη ζέστη που είχε δημιουργήσει η όλη ατμόσφαιρα εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ: ‘’…ρε παιδιά εγώ κουράστηκα και μόνο που τους βλέπω να πηγαινοέρχονται…’’!

Πέρα απ’αυτά σε έναν τελικό έχεις να παρατηρήσεις και πολλά εξωαγωνιστικά. Στο παλιό Γουέμπλεϊ για παράδειγμα όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, στον τελικό  Κυπέλλου που είναι ο κορυφαίος θεσμός για  τους  Άγγλους, ήταν παράδοση πριν τον αγώνα να παρατάσσονται οι ομάδες αντικριστά στη σέντρα και παράλληλα με τη  μέση γραμμή και η Βασίλισσα με τη συνδρομή του Αρχηγού κάθε ομάδας να χαιρετάει έναν – έναν τους 22 ποδοσφαιριστές. Εδώ έσκασαν μύτη κανά δυο χρονιές ο Στεφανόπουλος και ο Παπούλιας ως Πρόεδροι της Δημοκρατίας,αλλά τελικά πήραν αυτό που τους άξιζε (έντονο γιουχάϊσμα) και δεν ξαναπάτησαν επικαλούμενοι λόγους ασφαλείας…

Βασικό στοιχείο ενός τελικού είναι το σασπένς και η έκπληξη.Ρωτήστε έναν ουδέτερο ποιόν υποστηρίζει και 9 στις 10 φορές θα σου πει τον πιο αδύνατο.Είναι αυτό που αρέσει στο ποδόσφαιρο.Αυτή η δυνατότητα στον καθένα να νικήσει, είτε είναι ψηλός ή κοντός ,αργός  ή γρήγορος , πλούσιος ή φτωχός. Με βασική προϋπόθεση το ματς να παιχτεί στα ίσια…

Τέτοιες εκπλήξεις στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας δεν είχαμε πολλές. Αν τα καταφέρει απόψε ο Αστέρας απέναντι στον Ολυμπιακό θα είναι μόλις η  τέταρτη  ομάδα που θα έχει κερδίσει ως αουτσάϊντερ. Δυό φορές η Λάρισα  (4-1 με ΠΑΟΚ το 1985 στο ΟΑΚΑ  και 2-1 με Παναθηναϊκό το 2007 στο Βόλο),δυό φορές ο Πανιώνιος (3-1 με ΑΕΚ το 1979  και 1-0 με Παναθηναϊκό το 1998, στο παλιό Καραϊσκάκη και τις δυο φορές ) και μία ο Ηρακλής του Βασίλη Χατζηπαναγή( στα πέναλτυ  με Ολυμπιακό το 1976 στη Νέα Φιλαδέλφεια).Ο Γηραιός μάλιστα ήταν φιναλίστ άλλες δυο φορές με ομάδες του δικού του βεληνεκούς (με Καστοριά το 1980 στη Νέα Φιλαδέλφεια σε έναν από τους καλύτερους τελικούς ever και με ΟΦΗ στα πέναλτυ το 1987 στο ΟΑΚΑ) αλλά δεν κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο(κατά το σύνηθες κλισέ…).

Προσωπική εκτίμηση για τον τελικό του 2013 ανάμεσα στον πρωτάρη Αστέρα Tρίπολης και τον  ήδη πρωταθλητή Ολυμπιακό ,ότι εδώ που έχει φτάσει το χάλι του ποδοσφαίρου μας σε επίπεδο συλλόγων , καλό θα ήταν να κερδίσει ο Δαβίδ και ας χάσει ένα κυπελλάκι ο Γολιάθ. Θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον το βράδυ μετά τον τελικό να δούμε εικόνες με κλαρίνα από την Τρίπολη ,παρά τους γνωστούς πανηγυρισμούς από τον Πειραιά. Πάνω απ’όλα ζητάμε να αφήσουν το παιχνίδι να κυλήσει όπως πάει και να νικήσει ο καλύτερος ή ο πιο τυχερός.

Δεν χρειάζεται πάντα ο πιο δυνατός.

Εξάλλου η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή!

Έτσι γινόταν πάντα

Κάποια στιγμή στη ‘’Δίκη’’ του Κυριάκου Θωμαϊδη στον ΣΚΑΙ τη Δευτέρα τα μεσάνυχτα(15.4.13), μιλάει  ένας παράγοντας από το πάνελ και λέει με ύφος βαρύ και ίχνη συγκίνησης… ‘παρακαλώ να σταματήσουν όλοι να μιλάνε για την ΑΕΚ, είναι δύσκολες οι στιγμές για την ιστορική ομάδα…’. Αμέσως άρχισαν να μιλάνε όλοι!

Αν ασχολείσαι με τη μπάλλα δεν είναι δυνατό να σε  αφήσει αδιάφορο το γεγονός του υποβιβασμού του Δικεφάλου. Πόσο μάλλον τους Αεκτζήδες. Κι ας είναι κάτι που οι φίλοι της ομάδας το φοβόντουσαν από την πρώτη αγωνιστική. Τόσο γιατί η ομάδα ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων, όσο και γιατί το ένιωθες ότι δεν θα σου χαριστεί –πόσο μάλλον να σε βοηθήσει κανείς.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τη φετινή περίοδο.Στην αρχή δεν ξέραμε καν τους παίκτες.Ο Αρκούδας κι ο Κουρέλλας είχαν γίνει σημείο αναφοράς λόγω της ιδιαιτερότητας  των ονομάτων τους. Μετά αρχίζαμε να διακρίνουμε κάποιους  σαν τον Φούντα,τον Κουτρουμπή,τον Κοντοέ στην αρχή,τον Μητρόπουλο και τον Πετρόπουλο πολύ αργότερα που με τη βοήθεια του Λίνεν, παρουσιάστηκαν σε αρκετά παιχνίδια σαν κανονική ομάδα και είχαν πείσει ότι τελικά θα μείνουν και ψιλοάνετα στην κατηγορία….

 Όμως έβλεπες ταυτόχρονα ότι δεν μπορούσες και να σηκώσεις κεφάλι καθόλου. Κάθε τόσο ο βραχνάς των οικονομικών,η ασιτία των παικτών(!),η ανυπαρξία της διοίκησης, η επιδεικτική απουσία πρώην μεγαλοπαραγόντων που έπαιζαν τα δικά τους παιχνίδια (Μελισσανίδης,Ντέμης και σία).

Παίζεις με τον Ολυμπιακό, δεν σε αφήνει ο διαιτητής να προηγηθείς ή να ισοφαρίσεις(για λόγους γοήτρου και ηθικού κυρίως) και σε αφήνει από το 20’ με 10 παίκτες ,σαν να σου λέει ‘δεν μου φτάνει που σέρνεσαι,θέλω να σε λιώσω..’. 

Παίζεις στον Α΄γύρο με τον Λεβαδειακό του αλήτη Κομπότη (και το γράφω έτσι απερίφραστα για τον προσωπικό φίλο και του νυν πρωθυπουργού Αντ.Σαμαρά…) και χάνεις στο ΟΑΚΑ με ένα από τα τραγικά λάθη του τραγικού φέτος Κωνσταντόπουλου.  Στο αμέσως προηγούμενο ματς θυμίζω η ΑΕΚ είχε κερδίσει μέσα στη Βέροια με 4-0 …καθαρά κι ωραία. Στον Β’γύρο στη Λιβαδειά, όταν η ομάδα του Κομπότη ξεπλήρωνε γραμμάτια και από θέσεις play off έφτασε να κινδυνεύει ,ακούγαμε τον πρόεδρο να λέει απειλώντας ‘εγώ θα τους ρίξω..’ και να μην υπάρχει κανένας από την κιτρινόμαυρη πλευρά να του απαντήσει. 

Παίζεις αγώνα ζωής η θανάτου πριν λίγο καιρό με τη Βέροια, χρειάζεσαι μόνο τη νίκη και όταν την κατακτάς αυτόματα ‘’παγώνεις’’ βλέποντας μια από τις μεγάλες φούσκες της φετινής ομάδας, να χαιρετά ναζιστικά….

Και πολλά άλλα βέβαια. Αυτά μου ήρθαν έτσι γρήγορα στη σκέψη ,δεν είναι τα πιο σημαντικά ούτε και προσπαθώ να αναλύσω τα αίτια της κατρακύλας.

Με πειράζει που βλέπαμε τον γκρεμό και δεν μπορούσαμε να στρίψουμε! Με πειράζει που ο κάθε Κομπότης, Πανόπουλος, Χριστόπουλος μαζί με προπονητές που μία πάνε και μία έρχονται ‘’γύρω-γύρω ‘’ σε αυτού του βεληνεκούς τις ομάδες, υπό τη σκέπη του πληθωρικού Βαγγέλη Μαρινάκη, παίρνουν τα μερίδια τους και επιβιώνουν στη Σούπερ-λίγδα.

Με πειράζει η συμπεριφορά του ‘’ιστορικού’’  Άρη ,που έγινε παράρτημα για να σωθεί.Με πειράζει ο κάθε Αστέρας(του Μπορο-θρύλου) και ο Ατρόμητος(πρώην Χαλκηδόνα) που μέσα στην ανυπαρξία των υπολοίπων φέρονται σαν αρχοντοχωριάτες.Με πειράζουν κι άλλα. Θυμίζω ότι όταν το 2001 πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός στην ισοβαθμία από την ΑΕΚ του Σάντος, ο Άρης είχε κάτσει να χάσει με 5-0 μέσα στο Χαριλάου την τελευταία αγωνιστική…

Πονάω πάνω απ’όλα σαν Αεκτζής να βλέπω τη  ομάδα  μου να κατρακυλά, να διαλύεται. Και να βλέπω αυτά τα φαντάσματα να φοράνε τη φανέλα με το Δικέφαλο. Και να βλέπω αυτούς τους αληταράδες που αυτοαποκαλούνται  ‘’Ορίτζιναλ Αεκτζήδες’’ να μπουκάρουν όποτε γουστάρουν στο γήπεδο και να μην τους μαζεύει κανείς. Όπως έκαναν και στον τελευταίο τίτλο της ομάδας, στον τελικό Κυπέλλου εναντίον του Ατρομήτου και μας  χάλασαν τη χαρά μας.Και να να περιμένω τον κάθε Μελισσανίδη,Ντέμη,Βιντιάδη και όποιον άλλο αυτοαποκαλείται ‘’σωτήρας’’ και νομίζει ότι επειδή έχει λεφτά είναι μέγεθος μεγαλύτερο από την ομάδα.

Γιατί φίλοι μου  η ΑΕΚ είναι πάνω απ’όλους και απ’όλα,όπως η κάθε ομάδα για τους οπαδούς της.Η ΑΕΚ ήταν ,είναι και θα  είναι ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ ,γιατί έχει κόσμο ,έχει ιστορία και αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς, ποτέ .

Και για να το κλείνω το θέμα, δεν θέλω αυτές τις μέρες κανένα μαγείρεμα, καμία εύνοια από όσους δήθεν λυπούνται που θα λείπει η ΑΕΚ από τη μεγάλη κατηγορία. Αφού δεν τα κατάφερε, να πέσει κι ας αδικήθηκε. Έτσι γινόταν  πάντα.

Γιατί πάνω απ’όλα η ΑΕΚ έχει περηφάνεια,είναι ιδέα.

‘Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν’, όπως έλεγε κι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος  πριν από κάθε ματς στα μάτριξ του ΟΑΚΑ,σε μια εποχή που νομίσαμε ότι τα χειρότερα είχαν περάσει….

Βασίλισσα για πάντα στις καρδιές μας!

''Η Ελλάς ενίκησε!Η ΑΕΚ ενίκησε…Είμαστε Πρωταθλητές Ευρώπης. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι γίνεται. Κλαίνε όλοι. Οι χιλιάδες των Ελλήνων φιλάθλων κλαίνε. Χιλιάδες κεριά έχουν ανάψει, χιλιάδες φωτοβολίδες, βαρελότα…''.

Έχω ακούσει τον πατέρα μου να διηγείται αμέτρητες φορές την ημέρα που μπασκετική ΑΕΚ σαν σήμερα 4 Απριλίου του 1968 κατέκτησε το κύπελλο Κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο.Και να δακρύζει…Το ίδιο και πολλοί άλλοι γηραιότεροι - μάλιστα οι 2 στους 3 που λένε τις δικές τους ιστορίες για τον περίφημο εκείνο αγώνα , ισχυρίζονται ότι ήταν ‘’μέσα’’. Πιο μικρός το θεωρούσα υπερβολή σαν αποτέλεσμα του πάθους και του δέους με τα οποία έζησαν όλοι τότε εκείνο το ματς. Όμως μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι οι περισσότεροι έλεγαν αλήθεια!

Το Παναθηναϊκό Στάδιο εκείνο το βράδυ κατακλύστηκε από 80.000 κόσμο ,που είχαν πάρει θέση από νωρίς το μεσημέρι μέσα στο λιοπύρι! Εξακολουθεί μέχρι σήμερα να αποτελεί φυσικά ρεκόρ προσέλευσης θεατών σε αγώνα μπάσκετ! Ακούγεται τρελό, όμως αν προσπαθήσει κάποιος να μεταφερθεί στα ήθη και έθιμα της εποχής εκείνης ,όταν ίσχυαν μέχρι ποινής οι ώρες κοινής ησυχίας(14:00-17:30!), η Ομόνοια είχε συντριβάνι και το ραντεβού με…''πρόσωπο'' σήμαινε κέρασμα σε ζαχαροπλαστείο(!!!),θα καταλάβει εύκολα ότι ήταν το γεγονός της χρονιάς και όχι μόνο!

Μια ευκαιρία για εξωστρέφεια (αν και περίοδος χούντας όπου όλα ήταν προς εκμετάλλευση υπέρ του καθεστώτος…), οπαδική περηφάνεια για την ΑΕΚ του Αμερικάνου, του - αφύσικα για την εποχή ψηλού - Τρόντζου και των υπολοίπων ,που κατάφεραν με τις…ελβιέλες τους πάνω στο τσιμέντο να κερδίσουν τη φημισμένη Σλάβια Πράγας!Με μια μικρή βοήθεια βέβαια και από τους... φωτογράφους!Για το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε κάτι από τα χιλιοειπωμένα.

Αυτό που  επίσης μένει χαραγμένο στην ιστορία είναι η περιγραφή του αγώνα από τον Βασίλη Γεωργίου,η γλαφυρότητα και το πάθος του οποίου ακόμη και σήμερα προκαλεί ρίγη συγκίνησης!.(Kάνε κλικ εδώ για απόσπασμα της περιγραφής  https://www.youtube.com/watch?v=6s4UOAd3cNA).

Τιμή και δόξα λοιπόν στους συντελεστές εκείνης της μεγάλης επιτυχίας και να μην ξεχνάμε ότι ήταν μόνο μία από τις πολλές φορές που ο αθλητισμός κατάφερε να ενώσει αυτό τον  διαχρονικά αλληλοσπαρασσόμενο λαό…

''Ε-Ε-Ε-ΝΩ-ΣΙΣ!''

Fight or flight

Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια μεγάλη δυσκολία, δεν έχεις πολλές επιλογές.

Για την ακρίβεια έχεις μόνο δύο: Παλεύεις ή παραιτείσαι.

Όσο κι αν φαντάζει μονόδρομος η λύση ''παλεύω ,θα τα καταφέρω κλπ'', μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι τα λόγια με τις πράξεις και μεγάλη απόσταση έχουν αλλά και τα κουράγια σώζονται, με συνέπεια ακόμη και αν το θέλεις να μην το μπορείς πια.

Επαναλαμβάνω ότι μιλάω για πραγματικά μεγάλες δυσκολίες. Όπου οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου, όπου ζητώντας τη γνώμη των δικών σου βλέπεις βουρκωμένα ή γουρλωμένα μάτια, όπου οι ειδικοί σηκώνουν τα χέρια ψηλά, σχεδόν τα πάντα έρχονται ανάποδα και αγωνίζεσαι για το θαύμα. Ποδοσφαιρικά χάνεις με  3-0 στο 75’…

Τι κάνεις λοιπόν; Μπορείς  να το ρίξεις στην ''παλαβή'' και με οδηγό τον Ζουγανέλη-Γαλιλαίο της γνωστής απολαυστικής διαφήμισης να πεις από μέσα σου ''κι όμως ..γυρίζει το ματσάκι!''

Αν όμως είσαι λίγο πιο ρεαλιστής και ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά,καταρχήν είναι μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ο μόνος που μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου.Όσο κι αν έχεις κοντά σου ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν και να στηρίξουν.Το πρόβλημα είναι δικό σου και  το ουϊσκάκι είναι απαραίτητο συνοδευτικό,κάτι σαν παυσίπονο!

 Oι Κρητικοί –που δεν τους πολυσυμπαθώ κιόλας- λένε κάτι που ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση: ''Θεέ μου μην μου στείλεις μεγάλο κακό, γιατί θα αναγκαστώ να βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω''! Δυστυχώς έτσι είναι φίλοι μου. 

Υπάρχουν περιπτώσεις που και να θες δεν γίνεται να τα παρατήσεις, δεν μπορείς να κάνεις πίσω  γιατί θα υποφέρεις  περισσότερο έτσι.Αναφέρομαι σε προβλήματα υγείας που ούτε περιμένουν,ούτε σε αφήνουν σε ησυχία.Πρέπει να βρεις τρόπο να ζεις με αυτό ,όσο κι αν δεν γίνεται.Γιατί απλά πρέπει να γίνει .

Αν λοιπόν κρατήσεις το μυαλό μέσα στο κεφάλι σου,μπορεί και να απαλύνεις τον πόνο σου.Το μεγαλύτερο λάθος είναι να πεις ''γιατί σε μένα?''. Εκεί έχεις χάσει από τα αποδυτήρια. Τουλάχιστον θα παίξουμε το ματσάκι κι όπου μας βγάλει.

Κι ας μην ισχύει καν το… ''έντεκα αυτοί ,έντεκα κι εμείς''.

Αγαπάμε Μπράντφορντ Σίτυ!

Κάποια καλά πράγματα συμβαίνουν μια φορά στη ζωή μας.Αν είμαστε τυχεροί τα συναντάμε ,τα αντιλαμβανόμαστε και τα χαιρόμαστε ανάλογα. Κάποιες φορές βέβαια μας προσπερνούν χωρίς να πάρουμε χαμπάρι…

Στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα το να φτάσει μια ομάδα Δ' Εθνικής σε τελικό κυπέλλου Ελλάδος ακούγεται σαν είδηση που αφορά στο πέρασμα μετεωρίτη κοντά από τη γη και οι επιστήμονες μιλούν για γεγονός που επαναλαμβάνεται κάθε…3500 χρόνια κι αν...!

Στην αγγλική ποδοσφαιρική πραγματικότητα όμως το παραπάνω συμβαίνει κάθε (μόλις) 50 χρόνια! Το μακρινό 1962 ήταν η Ρότσντέϊλ (4ης κατηγορίας) που έφτασε στον τελικό του Λιγκ Καπ *,όπου έχασε το τρόπαιο από τη Νόριτς. Στις 24 Φεβρουαρίου 2013 στο Γουέμπλεϊ θα είναι η Μπράντφορντ (ομάδα 4ης κατηγορίας) που θα αντιμετωπίσει την Σουόνσι από την Πρέμιερ Λιγκ!


 {*Το Λιγκ Καπ στην Αγγλία αφορά τους επαγγελματικούς συλλόγους και συμμετέχουν κάτι λιγότερο από 100 ομάδες. Στο Κύπελλο Αγγλίας(FA Cup) συμμετέχουν γύρω στις 600 ομάδες!Στην Ελλάδα το Λιγκ Καπ διοργανώθηκε μία φορά ,την σεζόν 1989-90 και το κατάκτησε η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς(νίκησε στον τελικό τον Ολυμπιακό).}   

Το Μπράντφορντ ,μια επαρχιακή πόλη στα βόρεια της Αγγλίας κοντά στο Λιντς,θα ετοιμάσει την ‘‘εκστρατεία’’ του στο Λονδίνο, στοχεύοντας χωρίς κόμπλεξ στον τίτλο! Εξάλλου για να φτάσει στο τέρμα του δρόμου κατάφερε να αποκλείσει τρεις ομάδες από την Πρέμιερ Λιγκ (Γουίγκαν,Άρσεναλ και Άστον Βίλα)!

Πέρυσι για την ίδια διοργάνωση η Λίβερπουλ χρειάστηκε να φτάσει στα πέναλτυ για να καταφέρει να ‘‘λυγίσει’’ την εκπληκτική Κάρντιφ Σίτυ(2ης κατηγορίας-Τσάμπιονσιπ) σε έναν συκλονιστικό τελικό,στο Γουέμπλεϊ πάντα. https://www.youtube.com/watch?v=XOYpW66f2eE 

Στην Ελλάδα κάτι ανάλογο σχεδόν απαγορεύεται!Ακόμη και οι διοργανωτές το απεύχονται (και μοιραία αντιμετωπίζουν τις ομάδες ανάλογα…) καθώς έχουν συνδέσει την τηλεθέαση και τα έσοδα με τα μεγάλα ονόματα και όχι με τις εκπλήξεις.Αντί δηλαδή να πανηγυρίζουμε για την πρόκριση μιας ''μικρής'' απέναντι σε μια ''μεγάλη'' ομάδα και να χαρούμε με το ''σπάσιμο'' της ρουτίνας και την μόνιμη επικράτηση των δυνατών ,επικεντρωνόμαστε στο γιατί να χάσει η ''μεγάλη'' ομάδα , τι έφταιξε κλπ, με τα ανάλογα πρωτοσέλιδα να μιλάνε για κάζο ,τραγωδίες και άλλα συναφή.

Δυστυχώς εδώ το ποδόσφαιρο σημαίνει πόσες δεκάδες πρωταθλήματα θα συλλέξει ο Ολυμπιακός,ποιόν πρέπει να εξυπηρετήσουν οι διαιτητές,τί θέλουν οι μεγαλοεκδότες και οι καναλάρχες και φυσικά που συγκεντρώνεται ο τζίρος του στοιχήματος(νόμιμου και μη).

Ψάχνοντας τους τελικούς του κυπέλλου Ελλάδος για συμμετοχές ''μικρών'' ομάδων (φυσικά δεν υπάρχει κάτι ανάλογο με την Αγγλία-info: στο κύπελλο συμμετέχουν ομάδες Α,Β,Γ κατηγορίας ή αλλιώς Σούπερ λιγκ,Φούτμπολ λιγκ 1 &2) , το μάτι μου στάθηκε σε έναν τελικό το 1979-80 μεταξύ Καστοριάςκαι Ηρακλή(14η και 8ος αντίστοιχα στο πρωτάθλημα της χρονιάς εκείνης ).{ http://www.youtube.com/watch?v=ZRvUWpywVOE}. Ήταν ένας απολαυστικός αγώνας, έγινε στη Νέα Φιλαδέλφεια και οι ‘’γουναράδες’’ κέρδισαν την ομάδα του Χατζηπαναγή με 5-2(!).Ακόμα θυμάμαι το γκολ του Λάκη Σημαιοφορίδη (αμυντικού της Καστοριάς και μετά του Παναθηναϊκού) με απευθείας πλάγιο άουτ(!) αφού ο τερματοφύλακας του Ηρακλή δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την μπάλλα. Ήταν μάλιστα κάτι που επανέλαβε αρκετές φορές στην καριέρα του ο μετέπειτα δικηγόρος!

Με άλλα λόγια αυτά είναι κάποια από τα ματς που ένας ποδοσφαιρόφιλος θέλει να παρακολουθεί ,τα θυμάται και ενθουσιάζεται να διηγείται ξανά και ξανά μικρές λεπτομέρειες σαν να τα ξαναζεί. Είναι η απόδειξη γιατί το ποδόσφαιρο είναι ‘‘ο βασιλιάς των σπορ’’!Είναι ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός αυτούσιος που τόσο λείπει από τα ελληνικά γήπεδα.

΄Ενας πολιτισμός που χλευάζεται ακόμη κι όταν κάποιοι προσπαθούν να τον υπηρετήσουν.Όπως στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος τη σεζόν 1999-2000, μεταξύ ΑΕΚ-Ιωνικού(3-0) όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης σκόραρε με το χέρι(στο 0-0 ,έχει σημασία) και υπέδειξε στον διαιτητή που δεν το είχε αντιληφθεί(νομίζω ήταν ο Δούρος) να το ακυρώσει,όπως κι έγινε. Για την ιστορία ο Ντέμης τιμήθηκε με το βραβείο fair play για την κίνησή του αυτή .

Ο ένας και μοναδικός!

Εδώ και καιρό ψάχνω να γράψω κάτι που θα με κάνει να ξεφύγω από τα τετριμμένα και μίζερα της καθημερινότητας με την οικονομική κρίση και τα παρελκόμενα που μας έχουν κάνει τα νεύρα κρόσια.

Είχα ξεκινήσει να γράφω σ’αυτό το blog κάποια κείμενα με κεντρικό θέμα το ποδόσφαιρο.Στιγμές,πρόσωπα,καταστάσεις που κατά τη γνώμη μου άξιζαν να σχολιασθούν.Βασικές πρωταγωνίστριες η μπάλλα και η ΑΕΚ!Κάτι όμως τα χάλια της ομάδας,η κατάντια της θα έλεγα καλύτερα,κάτι η αρνητική περιρρέουσα ατμόσφαιρα,χάθηκε και η ευχάριστη διάθεση που ‘‘έσπρωχνε’’ τις ιδέες να βγουν από το πληκτρολόγιο στην οθόνη.

Άρχισα να καταγράφω σκέψεις κοινωνικού,πολιτικού περιεχομένου για να εκφράσω την όποια διαμαρτυρία μου και αγανάκτηση, νιώθοντας ότι αυτό είναι το σημαντικό .Τι γίνεται λοιπόν; Δεν θέλω αυτά που γράφω να τα διαβάζουν οι φίλοι μου και να προβληματίζονται,να στραβομουτσουνιάζουν.Υπάρχουν πολλοί για αυτή τη δουλειά….Παύση λοιπόν.

Και κάπου εκεί ξεπετάγεται η είδηση της υποψηφιότητας του Νίκου Γκάλη για το αμερικανικό Hall of Fame,το ''σαλόνι των δοξασμένων'' ( σε μια ελεύθερη μετάφραση)!Μια είδηση που ζωντανεύει τον ήρωα των παιδικών χρόνων της γενιάς των 40ρηδων,τον σούπερμαν του παρκέ και απόλυτο σκόρερ για όλους τους Έλληνες!

Ο μεγαλύτερος –κατά τη γνώμη μου- Έλληνας αθλητής όλων των εποχών, επιτέλους θα τιμηθεί όπως του αξίζει! Τόσα χρόνια εδώ κανείς δεν κατάφερε (κανείς δεν ήθελε μάλλον) να διοργανώσει έναν αγώνα προς τιμήν του. Είναι προφανώς η μοίρα των πραγματικά Μεγάλων στον τόπο μας .

Για τον μπασκετμπολίστα που μας έμαθε πώς παίζεται το παιχνίδι με την προστοκαλί μπάλλα,υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες που έχουν καταγράψει και θα καταγράφουν περιστατικά και ιστορίες από την καριέρα του.

To μόνο που θα ήθελα να σημειώσω από την πλευρά του φιλάθλου που μεγάλωσε θαυμάζοντας  τον ''γκάκστερ'' του Άρη και της Εθνικής μας(σκόπιμα δεν αναφέρω τον Παναθηναϊκό που χρεώνεται την πρόωρη αποχώρησή του),είναι το απίστευτο συναίσθημα που ζούσε όλη η Ελλάδα,την χρυσή εποχή του Άρη στα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Κάθε Πέμπτη οι αγώνες των ομίλων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (νυν Ευρωλίγκα) μέχρι το νεοσύστατο τότε φάϊναλ φορ,καθήλωνε όλο τον φίλαθλο κόσμο. Μπασκετικούς και μη. Όλοι περιμέναμε την ‘’παράσταση’’ της ομάδας της Θεσσαλονίκης,για την οποία ξέραμε ότι ο πρωταγωνιστής της , ο Νίκος Γκάλης, δεν θα μας απογοητεύσει ΠΟΤΕ. Και αυτός έβαζε συνέχεια πάνω από 30 πόντους!Το ίδιο έκανε και με το εθνόσημο στο στήθος. Απλά. Χωρίς λόγια. Χωρίς δημόσιες σχέσεις. Χωρίς βεντετισμούς. Ήταν ο ένας,ο απόλυτος ,ο πραγματικός σταρ,ο κορυφαίος αθλητής!  

Ήταν αυτός που έκανε τους πιτσιρικάδες να σταματήσουν να βάζουν μια πέτρα λίγα μέτρα πιο δίπλα από την μπασκέτα ,για να φτιάξουν τέρμα και να παίξουν ποδόσφαιρο.Τους έκανε να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν το καλάθι...