Ένα πλάκωμα, μια στεναχώρια, ένας εκνευρισμός σε πιάνει ώρες - ώρες με τον αναγκαστικό εγκλεισμό λόγω κορωνοϊού. Αυτό που οι διάφοροι τυχάρπαστοι celebrities προσπαθούν να μας πείσουν, κατά την πάγια τακτική τους, ότι όλα είναι τέλεια και ανεβάζουν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα social media κάθε σαχλαμάρα που κατεβάζει το μυαλό τους για να μας πείσουν ότι περνάνε τέλεια ''εντός των τειχών'', απλά δεν υπάρχει. Περισσότερο καλύπτει τη δική τους ανάγκη για προβολή, παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Μαζί τους κι όλοι εμείς οι ''ανώνυμοι'' που ψάχνουμε στο facebook, στο twitter, στο instagram ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο….
Σίγουρα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Ανάλογα το χαρακτήρα, τη συγκυρία, την ιδιοσυγκρασία άλλος περνάει και δεν ακουμπάει, άλλος πανικοβάλλεται, άλλος μένει ακίνητος και περιμένει.
Είναι βέβαιο ότι χρειάζεται να επικεντρωθούμε στα καλά και μια σκέψη είναι να αναπληρώσουμε το χρόνο που όλοι ψάχναμε για να κάνουμε διάφορα που αναβάλουμε συνεχώς λόγω έλλειψης χρόνου!Διάφορα που έχουν να κάνουν με τον εαυτό μας και την οικογένειά μας και κυρίως να αξιοποιήσουμε το χρόνο μαζί. Αυτό το απλό που τόσα χρόνια αγνοούμε και ξαφνικά απορούμε ''γιατί χαθήκαμε;''-''γιατί δεν μιλάμε;'' –''πότε μεγάλωσαν τα παιδιά και δεν το καταλάβαμε…''.
Όσοι συνεχίζουν να πηγαίνουν στις δουλειές τους είναι κατά κανόνα ''στα νερά τους''. Η καθημερινότητά τους δεν αλλάζει δραματικά, ούτε και αναγκάζονται να είναι μέσα στο σπίτι 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα. Πολύ περισσότερο όταν ολοκληρώνουν την εργασία τους, ξεκουράζονται περισσότερο καθώς δεν υπάρχουν όλες οι παράλληλες υποχρεώσεις, παιδιά-δραστηριότητες, γυμναστήρια, φροντιστήρια κλπ.
Αυτοί που έχουν θέμα, είναι όσοι δεν έχουν δουλειά και η κρίση της πανδημίας δείχνει ότι δεν πρόκειται να έχουν και στο άμεσο μέλλον.
Η γενική παύση οδηγεί στο άγνωστο, καθώς αν παραμένεις υγιής προβληματίζεσαι κυρίως για το αύριο και την επερχόμενη οικονομική δυσχέρεια λόγω ''παγώματος'' της αγοράς. Αν είσαι από τους (λίγους) άτυχους στη χώρα μας που νοσούν, αφού η Ελλάδα αντιμετωπίζει υποδειγματικά την πανδημία, κάνεις υπομονή μέχρι να γίνεις πάλι καλά.
Υπάρχει όμως και μία υποκατηγορία, που αφορά ασθενείς με σοβαρά χρόνια νοσήματα που τυγχάνουν άμεσης και διαρκούς αντιμετώπισης, όπως είναι οι ογκολογικοί ασθενείς και οι νεφροπαθείς. Αυτοί αν δεν έχουν κάποιο συγγενή ή φίλο να τους εξυπηρετήσει τώρα που όλα απαγορεύονται και είναι κλειστά, πραγματικά κινδυνεύουν να πεθάνουν. Από άλλες αιτίες. Δεν έχει σημασία.Όποιος μπορεί ας βοηθήσει, είναι σημαντικό!
Και τι θα γίνει όταν με το καλό μας ''ελευθερώσουν''; Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Θα προσέχουμε περισσότερο το περιβάλλον που τόσο ταλαιπωρούμε, όπως διαπιστώνουμε αυτό τον καιρό από την απουσία της ανθρώπινης δραστηριότητας; Θα γίνουμε λιγότερο μεμψίμοιροι, περισσότερο αποφασιστικοί και τελικά σοφότεροι;
Προσωπικά θα απαντούσα ''όχι''. Η αντίδρασή μας περιμένω να είναι παρόμοια με αυτή που έχουμε όταν παρευρισκόμαστε σε μια κηδεία. Για λίγες ώρες, για λίγες μέρες σπανιότερα δίνουμε εσωτερικές υποσχέσεις για αλλαγές, για σχέδια, για επικέντρωση στα σημαντικά, για αξιοποίηση της κάθε στιγμής που περνάει, αποζητώντας πάντα κάπου τον ιδανικό εαυτό μας.Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω αυτούς που η μεγάλη τους απώλεια θα είναι ότι δεν θα σουβλίσουν αρνί το Πάσχα...
Αρκούν κάποιες μέρες στη δουλειά, μια μικρή βουτιά στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα της, μια μικρή ή μεγάλη αναποδιά για να αρχίσουν τα ίδια λάθη, οι ίδιοι αφορισμοί, οι ίδιες λέξεις και τα αδιέξοδα.
Άρα τι χρειάζεται, τι κάνουμε; Πως θα συνεχίσουμε; Eίναι κάποιες λογικές αγωνίες...
Όραμα,γενικά και αόριστα είναι η αγαπημένη λέξη των πολιτικών απανταχού, χωρίς όμως να καταφέρνουν να το επικοινωνήσουν στους πολλούς. Το προσωπικό όραμα του καθενός μπορεί να λειτουργήσει σαν φάρος. Κάτι θα μείνει από τις τόσες ταινίες και σειρές που βλέπουμε αυτό τον καιρό! Κάπου θα ''δούμε'' αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, αυτό ίσως που φοβόμαστε ότι θα γίνουμε...
Θέσπιση στόχων, θα πουν ψυχρά κάποιοι life coaches σε online διαλέξεις που είναι και της μόδας, δίνοντας από δίπλα και το βιβλίο τους με τίτλους συνήθως παραπλήσιους: ''η τέχνη της επιτυχίας'' -''πως γίνομαι καλύτερος από την κρίση'' - ''50 τρόποι να γίνεις σούπερμαν'' και πολλά άλλα ωραία.
Αν μας διδάξει κάτι αυτό το σκηνικό ταινίας επιστημονικής φαντασίας που έχει εγκατασταθεί για τα καλά στη ζωή μας, είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Όχι να το καταφέρουμε, δεν πιστεύω σε συνταγές επιτυχίας. Προτιμώ τις συνταγές μαγειρικής της γυναίκας μου που τώρα στην καραντίνα τις απογείωσε…
Θέλω απλώς να ελπίζω ότι όταν έρθει η ''ώρα της απελευθέρωσης'' θα είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε να τρέχουμε και πάλι, από μια καλύτερη ίσως θέση, όπως οι μαραθωνοδρόμοι όταν ετοιμάζονται στην αφετηρία ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους δρομείς, απαλλαγμένοι από βαρίδια και εμμονές.
Κι αυτό γιατί είδαμε, καταλάβαμε, διαπιστώσαμε ακόμη κι όσοι από εμάς είχαν άλλη γνώμη, πιο τεχνοκρατική ότι πάνω απ’όλα είναι ο άνθρωπος.
Όλα κρίνονται από την υγεία μας.
Είσαι γερός, περπατάς! Τόσο απλά.
Αυτό μόνο αν κρατήσουμε, θα έχουμε βελτιωθεί έστω και λίγο.
Μαζί τους κι όλοι εμείς οι ''ανώνυμοι'' που ψάχνουμε στο facebook, στο twitter, στο instagram ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο….
Σίγουρα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Ανάλογα το χαρακτήρα, τη συγκυρία, την ιδιοσυγκρασία άλλος περνάει και δεν ακουμπάει, άλλος πανικοβάλλεται, άλλος μένει ακίνητος και περιμένει.
Είναι βέβαιο ότι χρειάζεται να επικεντρωθούμε στα καλά και μια σκέψη είναι να αναπληρώσουμε το χρόνο που όλοι ψάχναμε για να κάνουμε διάφορα που αναβάλουμε συνεχώς λόγω έλλειψης χρόνου!Διάφορα που έχουν να κάνουν με τον εαυτό μας και την οικογένειά μας και κυρίως να αξιοποιήσουμε το χρόνο μαζί. Αυτό το απλό που τόσα χρόνια αγνοούμε και ξαφνικά απορούμε ''γιατί χαθήκαμε;''-''γιατί δεν μιλάμε;'' –''πότε μεγάλωσαν τα παιδιά και δεν το καταλάβαμε…''.
Όσοι συνεχίζουν να πηγαίνουν στις δουλειές τους είναι κατά κανόνα ''στα νερά τους''. Η καθημερινότητά τους δεν αλλάζει δραματικά, ούτε και αναγκάζονται να είναι μέσα στο σπίτι 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα. Πολύ περισσότερο όταν ολοκληρώνουν την εργασία τους, ξεκουράζονται περισσότερο καθώς δεν υπάρχουν όλες οι παράλληλες υποχρεώσεις, παιδιά-δραστηριότητες, γυμναστήρια, φροντιστήρια κλπ.
Αυτοί που έχουν θέμα, είναι όσοι δεν έχουν δουλειά και η κρίση της πανδημίας δείχνει ότι δεν πρόκειται να έχουν και στο άμεσο μέλλον.
Η γενική παύση οδηγεί στο άγνωστο, καθώς αν παραμένεις υγιής προβληματίζεσαι κυρίως για το αύριο και την επερχόμενη οικονομική δυσχέρεια λόγω ''παγώματος'' της αγοράς. Αν είσαι από τους (λίγους) άτυχους στη χώρα μας που νοσούν, αφού η Ελλάδα αντιμετωπίζει υποδειγματικά την πανδημία, κάνεις υπομονή μέχρι να γίνεις πάλι καλά.
Υπάρχει όμως και μία υποκατηγορία, που αφορά ασθενείς με σοβαρά χρόνια νοσήματα που τυγχάνουν άμεσης και διαρκούς αντιμετώπισης, όπως είναι οι ογκολογικοί ασθενείς και οι νεφροπαθείς. Αυτοί αν δεν έχουν κάποιο συγγενή ή φίλο να τους εξυπηρετήσει τώρα που όλα απαγορεύονται και είναι κλειστά, πραγματικά κινδυνεύουν να πεθάνουν. Από άλλες αιτίες. Δεν έχει σημασία.Όποιος μπορεί ας βοηθήσει, είναι σημαντικό!
Και τι θα γίνει όταν με το καλό μας ''ελευθερώσουν''; Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Θα προσέχουμε περισσότερο το περιβάλλον που τόσο ταλαιπωρούμε, όπως διαπιστώνουμε αυτό τον καιρό από την απουσία της ανθρώπινης δραστηριότητας; Θα γίνουμε λιγότερο μεμψίμοιροι, περισσότερο αποφασιστικοί και τελικά σοφότεροι;
Προσωπικά θα απαντούσα ''όχι''. Η αντίδρασή μας περιμένω να είναι παρόμοια με αυτή που έχουμε όταν παρευρισκόμαστε σε μια κηδεία. Για λίγες ώρες, για λίγες μέρες σπανιότερα δίνουμε εσωτερικές υποσχέσεις για αλλαγές, για σχέδια, για επικέντρωση στα σημαντικά, για αξιοποίηση της κάθε στιγμής που περνάει, αποζητώντας πάντα κάπου τον ιδανικό εαυτό μας.Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω αυτούς που η μεγάλη τους απώλεια θα είναι ότι δεν θα σουβλίσουν αρνί το Πάσχα...
Αρκούν κάποιες μέρες στη δουλειά, μια μικρή βουτιά στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα της, μια μικρή ή μεγάλη αναποδιά για να αρχίσουν τα ίδια λάθη, οι ίδιοι αφορισμοί, οι ίδιες λέξεις και τα αδιέξοδα.
Άρα τι χρειάζεται, τι κάνουμε; Πως θα συνεχίσουμε; Eίναι κάποιες λογικές αγωνίες...
Όραμα,γενικά και αόριστα είναι η αγαπημένη λέξη των πολιτικών απανταχού, χωρίς όμως να καταφέρνουν να το επικοινωνήσουν στους πολλούς. Το προσωπικό όραμα του καθενός μπορεί να λειτουργήσει σαν φάρος. Κάτι θα μείνει από τις τόσες ταινίες και σειρές που βλέπουμε αυτό τον καιρό! Κάπου θα ''δούμε'' αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, αυτό ίσως που φοβόμαστε ότι θα γίνουμε...
Θέσπιση στόχων, θα πουν ψυχρά κάποιοι life coaches σε online διαλέξεις που είναι και της μόδας, δίνοντας από δίπλα και το βιβλίο τους με τίτλους συνήθως παραπλήσιους: ''η τέχνη της επιτυχίας'' -''πως γίνομαι καλύτερος από την κρίση'' - ''50 τρόποι να γίνεις σούπερμαν'' και πολλά άλλα ωραία.
Αν μας διδάξει κάτι αυτό το σκηνικό ταινίας επιστημονικής φαντασίας που έχει εγκατασταθεί για τα καλά στη ζωή μας, είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Όχι να το καταφέρουμε, δεν πιστεύω σε συνταγές επιτυχίας. Προτιμώ τις συνταγές μαγειρικής της γυναίκας μου που τώρα στην καραντίνα τις απογείωσε…
Θέλω απλώς να ελπίζω ότι όταν έρθει η ''ώρα της απελευθέρωσης'' θα είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε να τρέχουμε και πάλι, από μια καλύτερη ίσως θέση, όπως οι μαραθωνοδρόμοι όταν ετοιμάζονται στην αφετηρία ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους δρομείς, απαλλαγμένοι από βαρίδια και εμμονές.
Κι αυτό γιατί είδαμε, καταλάβαμε, διαπιστώσαμε ακόμη κι όσοι από εμάς είχαν άλλη γνώμη, πιο τεχνοκρατική ότι πάνω απ’όλα είναι ο άνθρωπος.
Όλα κρίνονται από την υγεία μας.
Είσαι γερός, περπατάς! Τόσο απλά.
Αυτό μόνο αν κρατήσουμε, θα έχουμε βελτιωθεί έστω και λίγο.
