Kάρα-symbol!

 

Κάθε φορά που ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής ''κρεμάει'' τα παπούτσια του εμφανίζεται το κλασσικό δημοσιογραφικό κλισέ  ''Ο τελευταίος των Μοϊκανών''. Γράφτηκε φυσικά και για τον Γιώργο Καραγκούνη, τον αρχηγό και δεκάρι της Ελλάδας, που δεν κατάφερε δυστυχώς να βρει συμβόλαιο στα 37 του, αν και προέρχεται από επιτυχημένες εμφανίσεις στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Φούλαμ και στο Μουντιάλ της Βραζιλίας με την Εθνική.

Το άσχημο στην  περίπτωση του ''Τυπάρα'' είναι ότι ήθελε να παίξει κι άλλο μπάλλα.Για το λόγο αυτό σίγουρα έχει χαλαστεί από το άδοξο αντίο.Το γούσταρε πολύ αυτό που έκανε,δεν ήταν ο ψυχρός επαγγελματίας.Ήταν πάντα σαν τον αχόρταγο πιτσιρικά που κλωτσάει όλη τη μέρα μια μπάλλα όπου βρεθεί κι όπου σταθεί.

Αλλά έχασε την ευκαιρία  φροντίζοντας την υστεροφημία του και έτσι δεν δέχθηκε την (ανεπίσημη) πρόταση της ΑΕΚ,αφού είχε αποφασίσει να παίξει μόνο στο αγαπημένο του Τριφύλλι. Άλλη μια περίπτωση unfair από τον Παναθηναϊκό λοιπόν σε παίκτη μεγάλης αξίας που τίμησε όσο λίγοι την ομάδα με την παρουσία του.

Τώρα σχετικά με την τοποθέτησή του δίπλα στον Ρανιέρι στην Εθνική ομάδα  σε θέση Διευθυντή Ποδοσφαίρου (?) οι γνώμες διίστανται. Αν μου επιτρέπετε να εκφράσω την δική μου από αυτή εδώ τη μικρή γωνιά, θα σας πω ότι δεν μου πολυαρέσει. Περισσότερο για τον ίδιο.

Είμαι από αυτούς που  πιστεύουν ότι θα μπορούσε να παίζει ακόμη σε ανταγωνιστικό επίπεδο(και στην Εθνική) για περίπου μια ώρα σε επιλεγμένα ματς, όπως ο Τότι ας πούμε στη Ρόμα .Από φυσική κατάσταση παραμένει άψογος, δεν είχε τραυματισμούς και έχει αυτό το βραχύσωμο σκαρί που αντέχει πολλά ακόμη.Μέσα από το γήπεδο θα μπορούσε με το πάθος του και την εμπειρία του να παρασύρει και να παραδειγματίσει τους νεότερους.

Έξω από αυτό,με κοστούμι ή χωρίς, νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα. Η αγάπη και ο σεβασμός των εν ενεργεία διεθνών προς το πρόσωπό του είναι δεδομένα. Όμως η γραφικότητα και η αρνητική κριτική(όσο κι αν έχει τις δημοσιογραφικές του άκρες για στήριξη) παραμονεύουν… Τέτοια πόστα χρειάζονται να μπορείς να εκφράζεις και μια ολοκληρωμένη σκέψη, χρειάζονται και έναν τρόπο να επικοινωνήσεις  σε τεχνικό επίπεδο με έναν προπονητή όπως ο Ρανιέρι που έχει δουλέψει σε τοπ συλόγους, χρειάζονται δηλαδή πράγματα που (συγνώμη αλλά) ο Καργκούνης δεν νομίζω ότι τα έχει . Με το ‘’πάμε γερά ‘’ πριν τα παιχνίδια  όσο κι αν εμπνέει η παρουσία του και μόνο, δύσκολα θα βοηθήσει.Εύχομαι κιόλας να μην καεί.

Η ΕΠΟ τον θέλει εκεί για να δώσει άλλοθι στον Κλαούντιο Ρανιέρι ,που δείχνει να έχει προβλήματα προσαρμογής.Θέλει κάποιον παλαίμαχο –σύμβολο που να απορροφά τους κραδασμούς κάποιων αποτελεσμάτων, όπως το πρόσφατο με τη Ρουμανία. Ο Καραγκούνης είναι πράγματι σύμβολο για το ελληνικό ποδόσφαιρο,ίσως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 15 ετών κι επειδή αγαπάει την Εθνική δε λέει  ‘’όχι’’, έχοντας στο μυαλό του ότι στις προπονήσεις της Εθνικής θα κλωτσάει κιόλας!

Ίσως μέσα του να πιστεύει ότι μπορεί να κάνει και ένα απίστευτο come back! Μακάρι, αυτό θα βοηθούσε περισσότερο και τον ίδιο και την Εθνική!

Αυτοί που εμπνέουν...

Μόλις έληξε ο αγώνας του ΠΑΟΚ με την Ντιναμό Μινσκ, όπου η ομάδα του Άγγελου Αναστασιάδη έριξε 6 γκολ στους Λευκορώσους! Δεν είδα το ματς, μόνο φάσεις. Δεν χρειάζεται όμως  κάτι περισσότερο για να καταλάβεις πώς ένιωσαν σήμερα οι Παοκτσήδες! Τούμπα λίμπρε (μαλαματίνα ρετσίνα με κόκα κόλα…) και ''άγιος ο Θεός''!

Είναι από τις στιγμές που όσοι έχουν φάει κάμποσες ώρες στα τσιμέντα ή στα καρεκλάκια των εξεδρών , θέλουν να τις ζουν. Να βλέπουν έναν προπονητή ή παίκτη αναμφισβήτητα και οπαδό της ομάδας τους(πες το και αρρωστάκι...) να ''τρελαίνεται'' και η ομάδα να πετάει!

Στην ΑΕΚ είχαμε την τύχη να ζήσουμε ανάλογα συναισθήματα με τον Ντέμη στο γήπεδο. Ένα ''δικό μας'' παιδί έβαζε γκολ και σκαρφάλωνε στα σύρματα της σκεπαστής …(''σε βλέπει ο Ελευθερόπουλος και τρέμει,γεια σου Ντέμη,γεια σου Ντέμη''!). Ξέρω ότι στο σημείο αυτό θα καταθέσουν κάποιοι τις όποιες ενστάσεις τους, αλλά τώρα μιλάω για κάτι άλλο. Μιλάω για ποδοσφαιρικό συναίσθημα γνήσιο που βγαίνει όταν είσαι πραγματικά οπαδός της ομάδας που αγωνίζεσαι από πιτσιρικάς και όχι ''ντεμέκ'' για να τα ακούνε οι φίλαθλοι και να σε συμπαθήσουν.

Στον Ολυμπιακό για παράδειγμα με τις τόσες επιτυχίες και τους τόσους τίτλους,πολλοί πούλησαν ''οπαδιλίκι'' .Δύσκολα όμως θα βρεις έναν παίκτη ή προπονητή που να έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τους ερυθρόλευκους. Ίσως το κατάφερνε ο ‘’Ράμπο’’ Τάσος Μητρόπουλος, αν δεν πήγαινε από δω κι από κει για ένα μεγάλο τμήμα της καριέρας του ως γνήσιος  γυρολόγος ( μέχρι και Παναθηναϊκό έφτασε!). Σίγουρα πάντως ο Λαρισαίος τριπλαδόρος Βασίλης Καραπιάλης έχει μια ξεχωριστή θέση στις ερυθρόλευκες καρδιές!

 Στο Τριφύλλι δεν τίθεται θέμα γιατί στις μεγαλύτερες δόξες του φέρθηκαν σκάρτα και έκλεισαν την καριέρα τους κάπου αλλού και πικραμένοι (πχ Σαραβάκος αν και επέστρεψε αλλά…).Έχουν μείνει βέβαια οι Δομάζος-Αντωνιάδης να λένε την ιστορία του Γουέμπλεϊ, αλλά πιστεύω και οι ίδιοι οι ''πράσινοι'' θα τους έχουν βαρεθεί (ειδικά την ιστορία του Ψηλού με τα ''εννιάρια''…).

Η Λάρισα κάποτε είχε αυτό το ''δέσιμο'' αφού πολλοί παίκτες της ήταν ντόπιοι (Βαλαώρας, Βουτυρίτσας, Μητσιμπόνας) και αποτελούσαν σύμβολα για ολόκληρη την πόλη.Στον Άρη ένα φεγγάρι είχαν σαν ιερό τοτέμ τον …Κολτσίδα (γνωστό και ως Κλο-τσίδα!).Οι λόγοι ποικίλουν...

Τέλος πάντων για μην βιαστεί κανείς να θεωρήσει τα παραπάνω απλώς γραφικά,να σημειώσω ότι στην Πρέμιερ Λιγκ (που είναι μπροστά κάποιες δεκαετίες οι άνθρωποι), φροντίζουν οι ομάδες να διατηρούν στο ρόστερ τους κάποιον (ντόπιο ή από τις ακαδημίες) ποδοσφαιριστή, που θα έχει το ρόλο της ''σημαίας'' και θα εμπνέει τους οπαδούς και τη συνέχεια της ιστορίας της ομάδας μέσα σε ένα multi culti ποδοσφαρικό μωσαϊκό.

Για επίλογο θα θυμηθώ τον ανεπανάληπτο Γιάννη Μαντζουράνη,γνωστό και ως ''Εθνικάρα''(δες εδώ)τον οπαδό - θρύλο της ομάδας του Πειραιά,που για δεκαετίες με την αξεπέραστη στεντόρεια φωνή του ενέπνεε τον απόλυτο σεβασμό και στους αντιπάλους! 

Κατάλαβε τί έγινε;

H Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου μετά από μια θετική παρουσία στο Μουντιάλ, κλήθηκε να αλλάξει γρήγορα σελίδα μπαίνοντας νωρίς-νωρίς στα προκριματικά του EURO 2016 με νέο προπονητή και τον πήχυ ήδη ψηλά.

Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να πει κανείς ότι απογοητεύτηκε από την πρώτη του Κλαούντιο Ρανιέρι στο άδειο ''Γ.Καραϊσκάκης''.Η αλήθεια είναι ότι το ψιλοπεριμέναμε κιόλας. Όχι γιατί ''έτσι ξεκίνησαν και οι δύο προηγούμενοι..'', αλλά γιατί υπήρχε μια εικόνα μεγάλης χαλαρότητας στην Εθνική, ίσως και ελαφράς διάλυσης στη μετά Σάντος εποχή.

Ο Ιταλός πρώην προπονητής της Μονακό, που αναλαμβάνει για πρώτη φορά ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δείχνει να μην πολυκατάλαβε που ήρθε και τί καλείται να επιτύχει. Τουλάχιστον για αρχή. Δεν πείθει ότι ήρθε για να δουλέψει. Και έχει να διαδεχθεί έναν πολύ δουλευταρά κόουτς , όπως ήταν ο Φερνάντο Σάντος. Χθες μου θύμισε πολύ τον Σβεν Γκόραν Έρικσον. Άψογο ντύσιμο, μαύρισμα, ποδοσφαιρικός πολιτισμός, αλλά από μπάλλα τίποτα!

Γιατί; Eπειδή  δεν μπορεί  να βάζει βασικό το Γιώργο Σαμαρά , που μόλις βρήκε ομάδα (και να τον εκθέτει ουσιαστικά) ή τον Μήτρογλου, χωρίς ματς στα πόδια του εδώ και καιρό και να τον αφήνει να ταλαιπωρείται 90 λεπτά. Δεν γίνεται να ξεκινάει  τον Μάνταλο (για να πει ότι τόλμησε) και να αφήνει  έξω τον Κονέ. Δεν γίνεται να κρατάει  μέσα τον αργό Ταχτσίδη και να βγάζει  τον δραστήριο Σάμαρη. Τέλος ο Διαμαντάκος είναι φορ περιοχής και όχι εξτρέμ…

Υπάρχουν κι άλλα.Σαν προπονητής εξέδρας βλέπεις  τα πιο ''κραχτά''. Απογοήτευση από την Εθνική που έδωσε μπόνους στους Ρουμάνους,οι οποίοι  περίμεναν αυτή τη νίκη σαν εξιλέωση για τον αποκλεισμό τους από τα μπαράζ του Μουντιάλ.

Ίσως είναι υπερβολή, αλλά με τέτοια εικόνα θα κινδυνέψουμε να προκριθούμε ακόμη κι από έναν τέτοιο όμιλο. Κι αν όντως συμβεί αυτό, δεν θα μπορεί κανείς να λέει ότι καλομάθαμε στις προκρίσεις και άλλα παρόμοια. Αν θέλεις να είσαι καλή ομάδα και να παίζεις στις μεγάλες διοργανώσεις, δεν έχει σημασία αν παίζεις με τη Ρουμανία ή τα Νησιά Φερόες και αν είναι Σεπτέμβριος ή Δεκέμβριος. Όλα τα ματς σε όλες τις εποχές του χρόνου, δίνουν 3 πόντους στη νίκη ,έναν στην ισοπαλία και τίποτα στην ήττα.

Ελπίζω να το αντιληφθήκατε κ.Ρανιέρι!