Ο Παναγιώτης Μπαχράμης (12 Μαρτίου 1976 - 13 Αυγούστου 2010) ήταν Έλληνας ποδοσφαιριστής, μεσοεπιθετικός και στο παρελθόν υπήρξε διεθνής με τις Εθνικές ομάδες Νέων και Ελπίδων. Στις 13 Αυγούστου 2010 έχασε τη ζωή του όταν τον χτύπησε ταχύπλοο σκάφος ενώ έκανε κατάδυση με ψαροντούφεκο σε παραλία της Κυπαρισσίας.
Έτσι απλά περιγράφεται στο βιογραφικό του ,το σύντομο πέρασμα από τη ζωή του άτυχου πρώην ποδοσφαιριστή της Λάρισας Παναγιώτη Μπαχράμη.Ενός οικογενειάρχη με 2 παιδιά ,που αν μη τι άλλο ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε δημιουργεί θλίψη αλλά και οργή για όλους αυτούς τους ασυνείδητους σκαφάτους ,εξαιτίας των οποίων χάνονται πολλοί άνθρωποι κάθε χρόνο...
Δυστυχώς δημιουργείται και ένα αρνητικό γαϊτανάκι θανάτων παικτών (και φιλάθλων) που έχουν φορέσει τη βυσσινί φανέλα της ΑΕΛ τα τελευταία 30 περίπου χρόνια!Η Α.Ε.Λ. (Αθλητική Ένωση Λαρίσης) δημιουργήθηκε το 1964 μέσα από τη συγχώνευση τριών τοπικών ομάδων (του Ηρακλή,του Άρη
και του Τοξότη).
Πάνω όμως που είχε αρχίσει να βρίσκει το δρόμο της στη Α΄Εθνική ένα μοιραίο τροχαίο συνέβη στις 6/9/1978 ,στην Εθνική οδό κοντά στο Κάστρο Βοιωτίας,που οδήγησε στο θάνατο 2 μεγάλων ταλέντων του κάμπου,του Δημήτρη Κουκουλίτσιου και του Δημήτρη Μουσιάρη.Ο τρίτος της παρέας που επέστρεφε από την Αθήνα ,μετά από προπόνηση της Εθνικής Ελπίδων,ευτυχώς σώθηκε.
Ήταν ο Γιάννης Βαλαώρας...
Μερικά χρόνια μετά ,το 1986 δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το θάνατο του φιλάθλου Χαράλαμπου Μπλιώνα.Ο νεαρός καθηγητής πήγε να δει το ματς ΑΕΛ-ΠΑΟΚ στο Αλκαζάρ και μια αδέσποτη κροτίδα από χουλιγκάνους του ΠΑΟΚ προσγειώθηκε στην καρωτίδα του...
Το πιο γνωστό από τα γεγονότα που αναφέρουμε ,είναι σίγουρα ο χαμός του Γιώργου Μητσιμπόνα,λόγω και του μεγέθους του ονόματός του.Ο Μητσιμπόνας ήταν ένας Λαρισαίος παιχταράς (λίμπερο) που είχε κάνει μεγάλη καριέρα και στον Ολυμπιακό,στον ΠΑΟΚ και βέβαια στην Εθνική ομάδα.Το 1997 η μεγάλη του αγάπη για την ταχύτητα στάθηκε μοιραία .Ήταν μόλις 35 ετών.
Πέρυσι (Νοέμβριος 2009) ο 31χρονος Μεξικανός ποδοσφαιρστής Αντόνιο Ντε Νίγκρις ,που είχε μόλις έρθει στην ομάδα,έπεσε ξαφνικά νεκρός. Δεν είχε δώσει τη σημασία που έπρεπε σε μία σπάνια καρδιοπάθεια που τον ταλαιπωρούσε και δυστυχώς αυτή δεν τον ξέχασε...
Καταλαβαίνω ότι αυτά δεν είναι ευχάριστα ,είναι όμως ένας φόρος τιμής σε ανθρώπους που χάθηκαν απροσδόκητα και άδικα. Κοινό χαρακτηριστικό εκτός των δεσμών τους με την ΑΕΛ,είναι ότι κανείς δεν ήταν πάνω από 35.
Οι πιο μικροί ούτε 20...
Ας ελπίσουμε από εδώ και πέρα όταν μιλάμε για Λάρισα να σκεφτόμαστε μόνο το διασκεδαστικό και ευρηματικό:
‘Bυσσινί θύελα,σούζα τ’ αλογάκι!’
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
Απάθεια,αηδία και λύπη
‘...εγώ δεν πρόκειται να κάνω τίποτα,είμαι άμαχος(!) πληθυσμός..’,είπε ορθά κοφτά και χωρίς το (ρετουσαρισμένο από τις πλαστικές) πρόσωπό της να κοκκινίσει ανάμεσα στους συναδέλφους της,που προσπαθούσαν να βρουν ένα τρόπο αντίδρασης στην καθυστέρηση καταβολής του μισθού και του επιδόματος αδείας από τον εργοδότη.Είναι μία σκηνή που φοβάμαι ότι πολλοί από εμάς έχουν (περίπου) βιώσει το τελευταίο διάστημα στο χώρο εργασίας τους.Στη θέση της αναίσθητης και απαθέστατης κυρίας (που μάλλον στο τέλος θα επιβιώσει κιόλας...!) βάλτε εσείς όποιον νομίζετε ότι ταιριάζει.
Γιατί σίγουρα έχουμε πολλούς που προτιμούν να λένε ‘θα κατέβει ο κόσμος στους δρόμους’, αλλά αυτοί τους βλέπουν από την TV,μασουλώντας και μουρμουρίζοντας το μεμψίμοιρο ‘και τι θα βγει;Τουλάχιστον ΕΜΕΙΣ έχουμε τη δουλίτσα μας...’.
Έχουμε πολλούς που βλέπουν συναδέλφους να ‘σφάζονται’ με το διευθυντή για τη διατήρηση κεκτημένων και πάνω από όλα να απαιτούν το σεβασμό που αναλογεί στους εργαζόμενους (και στο μόχθο τους) και την επόμενη στιγμή να γλείφουν σαν ερπετά για να εξασφαλίσουν την εύνοια και πολύ περισσότερο τη θέση τους, που τώρα κινδυνεύει όσο ποτέ άλλοτε.Εξάλλου έχουν πείσει δυστυχώς πολλούς, ότι έτσι πρέπει να γίνει, αφού εμείς φταίμε για την κατάντια μας και όχι οι ολίγοι που είχαν το τιμόνι στα χέρια τους και απλώς ‘έτρωγαν’ από όπου μπορούσαν.
Η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει ,η κρίση είναι εδώ –δεν πήγε για μπάνια...Τα νεύρα φουντώνουν ,καθώς βοηθάει ο καύσωνας και τέτοιες συμπεριφορές ,όπως οι παραπάνω ,σε κάνουν να μοιάζεις με κόμιξ που
γεμίζει το πρόσωπό του κόκκινο από το θυμό!Αυτή η απάθεια των πολλών μας οδήγησε εδώ,αυτή η ανοχή συντηρεί το φαινόμενο που προκλεί αηδία και λύπη γι αυτούς που χαρακτηρίζονται από τόσο χαμηλού επιπέδου αίσθημα αυτοσυντήρησης,που φέρνει στο νου κουκούλες και καταδότες...
Αυτό που θα μας οδηγήσει μπροστά είναι η περηφάνειά μας και οι αρχές μας.Αν αφήσουμε να μας πάρουν κι αυτά ,ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ!
Γιατί σίγουρα έχουμε πολλούς που προτιμούν να λένε ‘θα κατέβει ο κόσμος στους δρόμους’, αλλά αυτοί τους βλέπουν από την TV,μασουλώντας και μουρμουρίζοντας το μεμψίμοιρο ‘και τι θα βγει;Τουλάχιστον ΕΜΕΙΣ έχουμε τη δουλίτσα μας...’.
Έχουμε πολλούς που βλέπουν συναδέλφους να ‘σφάζονται’ με το διευθυντή για τη διατήρηση κεκτημένων και πάνω από όλα να απαιτούν το σεβασμό που αναλογεί στους εργαζόμενους (και στο μόχθο τους) και την επόμενη στιγμή να γλείφουν σαν ερπετά για να εξασφαλίσουν την εύνοια και πολύ περισσότερο τη θέση τους, που τώρα κινδυνεύει όσο ποτέ άλλοτε.Εξάλλου έχουν πείσει δυστυχώς πολλούς, ότι έτσι πρέπει να γίνει, αφού εμείς φταίμε για την κατάντια μας και όχι οι ολίγοι που είχαν το τιμόνι στα χέρια τους και απλώς ‘έτρωγαν’ από όπου μπορούσαν.
Η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει ,η κρίση είναι εδώ –δεν πήγε για μπάνια...Τα νεύρα φουντώνουν ,καθώς βοηθάει ο καύσωνας και τέτοιες συμπεριφορές ,όπως οι παραπάνω ,σε κάνουν να μοιάζεις με κόμιξ που
γεμίζει το πρόσωπό του κόκκινο από το θυμό!Αυτή η απάθεια των πολλών μας οδήγησε εδώ,αυτή η ανοχή συντηρεί το φαινόμενο που προκλεί αηδία και λύπη γι αυτούς που χαρακτηρίζονται από τόσο χαμηλού επιπέδου αίσθημα αυτοσυντήρησης,που φέρνει στο νου κουκούλες και καταδότες...
Αυτό που θα μας οδηγήσει μπροστά είναι η περηφάνειά μας και οι αρχές μας.Αν αφήσουμε να μας πάρουν κι αυτά ,ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ!
Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010
ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ
Mπήκα προχθές σε ένα προποτζίδικο και το μάτι μου έπεσε στον τοίχο,σε μία φωτογραφία με αυτόγραφο του Θωμά Μαύρου.
Γύρω –γύρω υπήρχαν αφίσες ομάδων,λάβαρα κλπ.Καμία άλλη όμως φωτογραφία ενός μόνο ποδοσφαιριστή ή μπασκετμπολίστα…
Ένας φίλος μου είπε πρόσφατα ότι στα Καμίνια και στη Δραπετσώνα
υπάρχουν ολυμπιακοί που φοράνε ακόμα τη φανέλα του Λάγιος Ντέταρι με το 10 στην πλάτη…Φαντάζομαι ότι στη Θεσσαλονίκη θα υπάρχει κάποιο μαγαζί που θα έχει κάδρο τον ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ Νίκο Γκάλη…Εγώ είχα βγάλει το σκύλο μου Ντούσαν(!), ο λόγος προφανής,αν σκεφθεί κανείς ότι το ασπρόμαυρο μου κόλεϊ γεννήθηκε το 1995,τότε δηλαδή που ο Ντούσαν ήταν ακόμη πρίγκιπας στο θρόνο του.
Όλοι οι παραπάνω και μαζί με αυτούς αρκετοί άλλοι μεγάλοι αθλητές ανήκουν στην κατηγορία των ιερών τεράτων,είτε μας αρέσει ,είτε όχι.Ήταν στην εποχή τους οι πρώτοι,αποτελούσαν ινδάλματα,έκαναν πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν και είχαν μία μαγική αύρα που έκανε τον κόσμο να παραληρεί σε μία ενέργειά τους μέσα στο γήπεδο ,αλλά και να μεγενθύνει τα αρνητικά και το θόρυβο σε ότι κακό τους αφορούσε.
Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίζονται ιερά τέρατα,νομίζω.Με το ‘τέρατα’ προσδιορίζουμε κάτι τεράστιο,που προκαλεί δέος ,που μπορεί να γοητεύσει ή να φοβίσει.Με το ‘ιερά’ δίνουμε θετική εικόνα στον χαρακτηρισμό και κατά κάποιο τρόπο τους συγχωρούμε για τα όποια παραπτώματά τους.Όλοι οι παραπάνω άνθρωποι του αθλητισμού έχουν αμέτρητους φίλους-θαυμαστές ,αλλά και
ορκισμένους εχθρούς,ακριβώς γιατί για να φτάσεις να είσαι ‘μεγάλος’ θα έχεις κάνει και λάθη ,θα έχεις στεναχωρήσει κι αρκετούς .Και στο φινάλε άνθρωποι είναι κι αυτοί.
Για τους λόγους αυτούς ,αλλά και για πολλούς άλλους ,πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ανεχόμαστε στα γήπεδα αλήτες σαν αυτούς που χτύπησαν τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.Γιατί αν δεν συμφωνείς με το χαρακτηρισμό του ως ιερό τέρας και θέλεις να τον λες βάτραχο,δικαίωμά σου.Είναι όμως μία αδιαμφισβήτητη προσωπικότητα κύρους και δύναμης και όσο κι αν διαφωνείς μαζί του,δεν δικαιούσαι να επιβάλεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό,με μπουνιές.Ο άνθρωπος είναι 62 ετών και βρισκόταν στη δουλειά του…
Δεν προσπαθώ να θεοποιήσω τον Μπάγεβιτς, ακόμα έχω τα χιλιάρικα με τη μορφή του από το ’97,στην πρώτη του επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια …Έσφαλε,πλήγωσε και πληγώθηκε ,κατάλαβε το λάθος του(παρά τον εγωπαθή χαρακτήρα του),ζήτησε συγνώμη και προσπαθεί για το καλό της ομάδας του. Ε, τι άλλο να κάνει;
Η αξία του είναι αναγνωρισμένη έτσι κι αλλιώς.Και απατημένος σύζυγος μετά από 14 χρόνια θα έχει καταφέρει να προχωρήσει τη ζωή του και να συγχωρέσει (ίσως…).
Στη Βραζιλία είχαν ‘σταυρώσει’ τον τερματοφύλακα της εθνικής Μπαρμπόζα,που ‘έφαγε’ το γκολ από την Ουρουγάη μέσα στο Μαρακανά το 1950 και έχασαν με 2-1 και μαζί το παγκόσμιο κύπελλο.Ο Μπαρμπόζα δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει στο δρόμο και για όλη του τη ζωή τον χλεύαζαν και ζούσε στο περιθώριο.Λίγο πριν πεθάνει είπε το παράπονό του:’’…οι ισοβίτες εκτίουν ποινή το πολύ μέχρι 30 χρόνια.Η δική μου κράτησε 50….’’
Γύρω –γύρω υπήρχαν αφίσες ομάδων,λάβαρα κλπ.Καμία άλλη όμως φωτογραφία ενός μόνο ποδοσφαιριστή ή μπασκετμπολίστα…
Ένας φίλος μου είπε πρόσφατα ότι στα Καμίνια και στη Δραπετσώνα
υπάρχουν ολυμπιακοί που φοράνε ακόμα τη φανέλα του Λάγιος Ντέταρι με το 10 στην πλάτη…Φαντάζομαι ότι στη Θεσσαλονίκη θα υπάρχει κάποιο μαγαζί που θα έχει κάδρο τον ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ Νίκο Γκάλη…Εγώ είχα βγάλει το σκύλο μου Ντούσαν(!), ο λόγος προφανής,αν σκεφθεί κανείς ότι το ασπρόμαυρο μου κόλεϊ γεννήθηκε το 1995,τότε δηλαδή που ο Ντούσαν ήταν ακόμη πρίγκιπας στο θρόνο του.
Όλοι οι παραπάνω και μαζί με αυτούς αρκετοί άλλοι μεγάλοι αθλητές ανήκουν στην κατηγορία των ιερών τεράτων,είτε μας αρέσει ,είτε όχι.Ήταν στην εποχή τους οι πρώτοι,αποτελούσαν ινδάλματα,έκαναν πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν και είχαν μία μαγική αύρα που έκανε τον κόσμο να παραληρεί σε μία ενέργειά τους μέσα στο γήπεδο ,αλλά και να μεγενθύνει τα αρνητικά και το θόρυβο σε ότι κακό τους αφορούσε.
Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίζονται ιερά τέρατα,νομίζω.Με το ‘τέρατα’ προσδιορίζουμε κάτι τεράστιο,που προκαλεί δέος ,που μπορεί να γοητεύσει ή να φοβίσει.Με το ‘ιερά’ δίνουμε θετική εικόνα στον χαρακτηρισμό και κατά κάποιο τρόπο τους συγχωρούμε για τα όποια παραπτώματά τους.Όλοι οι παραπάνω άνθρωποι του αθλητισμού έχουν αμέτρητους φίλους-θαυμαστές ,αλλά και
ορκισμένους εχθρούς,ακριβώς γιατί για να φτάσεις να είσαι ‘μεγάλος’ θα έχεις κάνει και λάθη ,θα έχεις στεναχωρήσει κι αρκετούς .Και στο φινάλε άνθρωποι είναι κι αυτοί.
Για τους λόγους αυτούς ,αλλά και για πολλούς άλλους ,πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ανεχόμαστε στα γήπεδα αλήτες σαν αυτούς που χτύπησαν τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.Γιατί αν δεν συμφωνείς με το χαρακτηρισμό του ως ιερό τέρας και θέλεις να τον λες βάτραχο,δικαίωμά σου.Είναι όμως μία αδιαμφισβήτητη προσωπικότητα κύρους και δύναμης και όσο κι αν διαφωνείς μαζί του,δεν δικαιούσαι να επιβάλεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό,με μπουνιές.Ο άνθρωπος είναι 62 ετών και βρισκόταν στη δουλειά του…
Δεν προσπαθώ να θεοποιήσω τον Μπάγεβιτς, ακόμα έχω τα χιλιάρικα με τη μορφή του από το ’97,στην πρώτη του επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια …Έσφαλε,πλήγωσε και πληγώθηκε ,κατάλαβε το λάθος του(παρά τον εγωπαθή χαρακτήρα του),ζήτησε συγνώμη και προσπαθεί για το καλό της ομάδας του. Ε, τι άλλο να κάνει;
Η αξία του είναι αναγνωρισμένη έτσι κι αλλιώς.Και απατημένος σύζυγος μετά από 14 χρόνια θα έχει καταφέρει να προχωρήσει τη ζωή του και να συγχωρέσει (ίσως…).
Στη Βραζιλία είχαν ‘σταυρώσει’ τον τερματοφύλακα της εθνικής Μπαρμπόζα,που ‘έφαγε’ το γκολ από την Ουρουγάη μέσα στο Μαρακανά το 1950 και έχασαν με 2-1 και μαζί το παγκόσμιο κύπελλο.Ο Μπαρμπόζα δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει στο δρόμο και για όλη του τη ζωή τον χλεύαζαν και ζούσε στο περιθώριο.Λίγο πριν πεθάνει είπε το παράπονό του:’’…οι ισοβίτες εκτίουν ποινή το πολύ μέχρι 30 χρόνια.Η δική μου κράτησε 50….’’
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)