‘’Ο ΟΠΑΠ σας ενημερώνει…Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ – Απόλλων Καλαμαριάς
0-3!’’
Aυτό
το απίστευτο σλόγκαν ακούγαμε από τις...κασσέτες που κυκλοφορούσαν οι
προφητικές δουλειές του μεγάλου διασκεδαστή Χάρυ Κλυνν τη δεκαετία του ’80. Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ήταν (ίσως
το ''μαλακά ,πιο μαλακά''?), θυμάμαι όμως
ότι ο –κατά κόσμον- Βασίλης
Τριανταφυλλίδης ήταν τότε και πρόεδρος του αγαπημένου του Απόλλωνα Καλαμαριάς, όπως και της ΕΠΑΕ (πρόγονος της Σούπερλιγκ).
Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά φυσικά έχουν αλλάξει και κυρίως
η συχνότητα με την οποία ελληνικές
ομάδες επισκέπτονται το Μάντσεστερ,
ελέω των πολλών αναμετρήσεων που προκύπτουν από τον τρόπο διεξαγωγής των ευρωπαϊκών κυπέλλων (για τους νεότερους
να θυμήσουμε ότι κάποτε οι αγώνες ήταν νοκ-άουτ σε διπλές συναντήσεις από
τον πρώτο γύρο και πάντα με κλήρωση).
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός λοιπόν έχουν πατήσει το χορτάρι
του Ολντ Τράφορντ αρκετές φορές, φεύγοντας
όμως πάντα με σκυμμένο το κεφάλι μετά τα 90 λεπτά της αναμέτρησης. Κοινό
στοιχείο βέβαια είναι ότι όλες αυτές τις
φορές προπονητής των ''μπέμπηδων'' ήταν ο Σερ
Άλεξ Φέργκιουσον.
Αύριο Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014, θα δούμε κάτι
ξεχωριστό. Με τον Ντέϊβιντ Μόγιες
ίσως στην τελευταία του παράσταση στο ''θέατρο
των ονείρων'' και μετά το 2-0 του πρώτου αγώνα στον Πειραιά, η Γιουνάϊτεντ είναι αυτή που αγχώνεται
και φοβάται το κάζο του αποκλεισμού, καθώς και η γενικότερη φετινή της εικόνα
παραπέμπει σε εποχές προ Φέργκιουσον, όταν
κατάφερνε μετά κόπων και βασάνων να αποκλείσει τον Αθηναϊκό του Τζαλακώστα και
του Σαργκάνη!
Ο Ολυμπιακός πάει στο Μάντσεστερ με στόχο να διαχειριστεί το
σκορ του πρώτου αγώνα και να γίνει η πρώτη
ελληνική ομάδα που θα πετάξει εκτός σε νοκ-άουτ γύρο την ιστορική του
αντίπαλο. Ακόμη κι αν είναι στα μαύρα της τα χάλια.
Με αυτές τις σκέψεις προσπαθώ να καταλήξω σε κάτι που σχεδόν
μόνιμα απασχολεί καφενειακές και τηλεοπτικές κουβέντες σε ανάλογες περιπτώσεις. Είναι καλύτερος ο Ολυμπιακός
φέτος από τον Ολυμπιακό πχ του Μπάγεβιτς
που αποκλείστηκε στην φάση των ομίλων από τη Λίβερπουλ στο Άνφιλντ, σε
εκείνο το αλησμόνητο φινάλε με τις οβίδες του Τζέραρντ; Ή από τον Παναθηναϊκό του Μαρκαριάν που παραλίγο στην προημιτελική φάση να
αποκλείσει την Μπαρτσελόνα; Ή από
την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς πάλι(στην 2η
θητεία) που πήρε 6 ισοπαλίες σε 6 ματς(!) και είναι από τις ελάχιστες που έχουν
γυρίσει ματς με 2 γκολ χάντικαπ μέσα στο Μπερναμπέου (2-2
τελικό); Ή βάλτε και όποια άλλη ομάδα θέλετε και θυμάστε.
Έχω τη γνώμη ότι ανεξάρτητα από οπαδική τοποθέτηση, από
ηλικία και τις αντίστοιχες εμπειρίες και επιρροές, από προτιμήσεις και γούστα
γενικότερα, πάντα θα καταλήγουμε στο ίδιο σημείο. Αν πραγματικά γουστάρεις την
μπάλλα και πετάγεσαι από τη θέση σου στις μεγάλες φάσεις, όπως με την φοβερή ντρίμπλα
του Ρεντόντο κάποτε στο Ολντ Τράφορντ με τη φανέλα της Ρεάλ(εδώ) ή τη
γκολάρα του Καραγκούνη στο ίδιο
γήπεδο(εδώ), το μυαλό σου έστω και λίγο θα ''φεύγει''…
Και αν είσαι νέος (ποδοσφαιρικά)
θα φαντάζεσαι ότι βάζεις παπούτσια, φανέλα ,σορτσάκι και σκοράρεις με τον πιο
απίθανο τρόπο το νικητήριο γκολ της ομάδας σου(στο τελευταίο λεπτό πάντα!).Αν
είσαι μεγαλύτερος θα φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια γωνιά της εξέδρας να ''τρελλαίνεται'' από τη
χαρά ενός σημαντικού γκολ για την ομάδα σου! Για την ΑΕΚ,τον Ολυμπιακό,τον
Παναθηναϊκό,τον ΠΑΟΚ,την Λάρισα,την Καλαμαριά…!
Ελπίζω για όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου τα αστέρια του
Τσάμπιονς Λιγκ να μας δίνουν πότε-πότε λίγη από την φανταχτερή τους χρυσόσκονη
για να αντέξουμε τη σκόνη από τα ξερά
γήπεδα της καθημερινότητας μας και της ελληνικής
Σούπερ-λιγδ!
ΥΓ: Για τους σινεφίλ υπάρχει μια παλιά αλληγορική ταινία (Field of dreams,1989)
με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κόστνερ, που εξυμνεί την αγάπη του για το μπέϊζμπολ. Αξίζει!
