Ποια είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου; Μέχρι την περασμένη
Τρίτη 8 Ιουλίου 2014, η πιο δημοφιλής απάντηση ήταν ''Βραζιλία''!
Από εκείνο το βράδυ και μετά τα πάντα άλλαξαν. Τα δάκρυα των
Βραζιλιάνων για την αφύσικη 7άρα μέσα στην έδρα τους από τους τρομακτικά
αποτελεσματικούς Γερμανούς, δεν φτάνουν για να καλύψουν το μέγεθος της
ποδοσφαιρικής ντροπής ενός ολόκληρου έθνους. Η πραγματική ντροπή βέβαια ήταν
μάλλον η ανάληψη της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου (δες εδώ δηλώσεις Ρομάριο)
και πολύ περισσότερο των Ολυμπιακών του 2016 από μια χώρα που δεν έχει πού να
κοιμηθεί και τί να φάει…
Μετά το ποδσφαιρικό σοκ και δέος, σκέφτηκα το
διαφημιστικό σποτάκι της NIKE για το Μουντιάλ (The Last Game)το
οποίο λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο προφητικά αλλά μάλλον υπέρμετρα
ρομαντικά!Γιατί στην πραγματικότητα οι κλώνοι νίκησαν! Γιατί αυτοί που έπαιζαν
με τις φανέλες αλά Φλαμένγκο που έλεγε ο Σπυρόπουλος (αλά Καλαμαριά θα έλεγα
εγώ…), δεν ήταν άνθρωποι με αισθήματα, ήταν ρομπότ! Τα έκαναν όλα τέλεια και σχεδόν
δεν το πανηγύρισαν. Τέλειωναν τις φάσεις με ένα στυλ ''κάναμε τη δουλειά μας,
πάμε παρακάτω'' και στο τέλος ''πάμε για ξεκούραση, έχουμε άλλη μια αποστολή''.
Αφύσικο ,απάνθρωπο, αχώνευτο.
Τους βλέπεις,τους βγάζεις το καπέλο,αλλά σκέφτεσαι ''δεν είναι δυνατό να απουσιάζει πλήρως το
συναίσθημα''. Να λέγεσαι πχ Μίροσλαβ Κλόζε, να έχεις βάλει γκολ στο ματς του αιώνα, να είσαι πλέον ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών (!) σε Μουντιάλ και αντί για κωλοτούμπες από τη χαρά σου, να περιορίζεσαι σε κάποιες ''κρύες'' αγκαλιές με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής. Ποδοσφαιρικός
πολιτισμός θα αντιτείνει κάποιος. Σωστό κι αυτό, αλλά… Είπαμε να μη γίνεις και
Μαραντόνα (δες εδώ), αλλά όχι κι έτσι.
Για να φτάσουν οι Γερμανοί σε αυτό το …μάλλον τέλειο, χρειάστηκε να ταπεινωθούν πριν 13 χρόνια (2
Σεπτεμβρίου 2001) μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου από τους Άγγλους.Ήταν αγώνας προκριματικών για το Μουντιάλ 2002 και η ομάδα τότε του Σβεν Γκόραν Έρικσον με Μπέκαμ,Τζέραρντ και Όουεν(χατ τρικ ) είχε σκορπίσει στους 5 ανέμους τα
σκουριασμένα πάντσερ του Ρούντι
Φέλερ (1-5! δες video).Κάτι
αντίστοιχο δηλαδή με το κάζο των Βραζιλιάνων τώρα!
Οι ηττημένοι έβαλαν όμως το κεφάλι κάτω, όπως συνηθίζουν άλλωστε και δούλεψαν. Βρήκαν
τι έφταιγε, βρήκαν τι χρειάζονται (παίκτες) και άνοιξε η ''Πύλη του
Βραδεμβούργου'' για τους μετανάστες που χρόνια τους αποκαλούσαν με μάλλον
υποτιμητική χροιά - οι ίδιοι οι Γερμανοί- ‘’Γκασταρμπάϊτερ’’.
Από αυτή τη δεξαμενή βρέθηκαν τα κομμάτια που έλειπαν. Θες από Τουρκία(Οζίλ), από
Τυνησία(Κεντίρα), από Γκάνα (Μπόατενγκ),από Ισπανία (Γκόμεζ) ή από Πολωνία που είναι και δίπλα
(Ποντόλσκι,Κλόζε), έφτασαν για να ''δέσει το γλυκό'' με τις καθαρόαιμες
γερμανικές αρετές των Λαμ,Νόϊερ,Χούμελς και Σβάϊνστάϊγκερ για να παρουσιάσουν
(ήδη από το 2010) ένα ποδοσφαιρικό όχι ακριβώς υπερθέαμα, αλλά σίγουρα άριστο από τακτικής -τεχνικής
πλευράς,φυσικής κατάστασης και
αποτελέσματος.
Οι Βραζιλιάνοι του γραφικού Σκολάρι βάλθηκαν με το ζόρι να βαφτίσουν το μεγάλο τυχερό μέσα στην ατυχία
του Nεϊμάρ (αφού δεν έμεινε ανάπηρος…) νέο Πελέ, όπως γίνεται δεκαετίες τώρα, αλλά οι παλιότεροι (βλ.Ζίκο,Ρομάριο,Ριβάλντο,Ρονάλντο ) και πιο
μπαρουτοκαπνισμένοι ήταν και καθόλου μόνοι...
Η τάση των Βραζιλιάνων τα
τελευταία 20 περίπου χρόνια να προσπαθούν να μοιάσουν στους Ευρωπαίους,τελικά τους κατέστρεψε! Μετά τα αποτυχημένα Μουντιάλ ’82,΄86 και ’90,όπου έπαιζαν ωραία μπάλλα,αλλά στα δύσκολα
παρουσιάζονταν αφελείς , τους έκανε να προβληματιστούν.Η συνεχής επαφή με αμυντικογενείς προπονητές(βλ. Μουρίνιο,Μπλαν κά.)και αυστηρά πειθαρχημένα σύνολα, τους αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά. Ίσως ήρθε
η ώρα να ξαναφήσουν λίγο τα γκέμια χαλαρά εκεί όπου το ποδόσφαιρο είναι πρώτα απ'όλα θρησκεία, μήπως και οι πιτσιρικάδες που
έρχονται από πίσω με μια μπάλλα στα πόδια,ξαναβρούν το χαμένο
ποδοσφαιρικό τους DNA!
Mέχρι
τότε ''…πιστεύω εις έναν Θεό…Λιονέλ Μέσι'', για να ανέβει στην κορυφή το
ποδόσφαιρο της φαντασίας και της περίτεχνης ντρίμπλας απέναντι στο βιομηχανοποιημένο των κλώνων που βλέπουμε
με τρόμο να παρελαύνουν στα γήπεδα της Βραζιλίας. Σε έναν διαχρονικό ναό του ποδοσφαίρου,στο θρυλικό Μαρακανά, η ευχή
μας είναι να γίνει το θαύμα και το
ποδόσφαιρο να ξαναγίνει η ''μπάλλα που
αγαπάμε'' μέσα από τις φανέλες της Αργεντινής!
Όσοι θέλουν το αντίθετο,υπάρχει και το Playstation!
