Υπάρχουν κάποιες στιγμές που συναντάς ένα σημαντικό
πρόσωπο ή είσαι παρών σε ένα ιστορικό γεγονός, χωρίς να το έχεις καταλάβει!
Πολύ αργότερα και αφού έχει μεσολαβήσει κάποιο χρονικό διάστημα συνειδητοποιείς
πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ή πόσο σπουδαίος αυτός που γνώρισες.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μια Κυριακή μεσημέρι ξεκινήσαμε με τον
πατέρα μου να πάμε στη Νέα Φιλαδέλφεια για έναν αγώνα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ.
Ένας γείτονας, μας ζήτησε να πάρουμε αυτόν κι ένα φίλο του με το
αυτοκίνητο. Κάθησα στο πίσω κάθισμα, μαζί με τον άγνωστο νεαρό που απλά
χαιρέτησε ευγενικά και κάθησε ήσυχα στη θέση του. Ένας μυστηριώδης
ξανθομάλλης τύπος, κάπως στον κόσμο του, που φορούσε μία ολοκίτρινη βαμβακερή
φόρμα, χαρακτηριστική της εποχής, με μαύρες ρίγες στα πλάγια, τύπου adidas. Δεν φαινόταν, παρά την αθλητική του περιβολή, να έχει σχέση με τον
αθλητισμό.
''Παύλο σε ποια Θύρα είμαστε;'', τον ρώτησε ο άλλος και μάθαμε το
μικρό του όνομα. Προσπάθησα κι εγώ να του πιάσω κουβέντα - ''δύσκολο ματς
σήμερα, έ;'' - στα λίγα λεπτά της διαδρομής Γαλάτσι - Φιλαδέλφεια. Μου
χαμογέλασε ευγενικά γνέφοντας ''ναι'', χωρίς άλλα λόγια. Φτάσαμε, μπήκαμε
στο γήπεδο, δεν τον ξαναείδαμε και δεν μας απασχόλησε ποτέ ξανά.Πολλά χρόνια
αργότερα κατάλαβα ότι λίγο πριν το κύκνειο άσμα του, είχα βρεθεί δίπλα
στον Τζιμ Μόρισον της Ελλάδας, στο Μπάμπη το Φλου, στον Παύλο
Σιδηρόπουλο!
Την περαμένη Κυριακή όμως το βράδυ, στις 24 Σεπτεμβρίου 2017 στο ΟΑΚΑ, τη
στιγμή που η μπάλλα προσγειωνόταν από το απίστευτο χτύπημα φάουλ του παρεξηγημένου Λάζαρου στο
αριστερό παραθυράκι του ακινητοποιημένου Καπίνο, κατάλαβα αμέσως
ότι ζούμε κάτι ιστορικό! Το 0-2 που έγινε 2-2 δεν έφτανε σε κανέναν στο γήπεδο
εκείνη τη στιγμή! Όλοι ήθελαν και ένιωθαν ότι η ΑΕΚ θα βάλει και 3ο γκολ.
Όπως και έγινε! Κάτι το ανεξήγητο! Κάτι το ανεπανάληπτο! Κάτι που αν το έχεις
ζήσει, είσαι απλά τυχερός!
Ο 11χρονος γιος μου χοροπηδούσε δίπλα στο πάνω διάζωμα του ΟΑΚΑ,
κραυγάζοντας ''Μόνο ΑΕΚ'' και δεν πίστευε στα μάτια του! Είμαι
σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα διηγείται κι αυτός στα δικά του παιδιά ότι ήταν
''μέσα'' σε αυτό το φοβερό ματς,σε αυτή τη μεγάλη ανατροπή, όπως εγώ του
διηγούμαι για το 6-1 επί της Πόρτο ή
το 6-1 επί του Ολυμπιακού στα τέλη της δεκαετίας του ’70, για
τις μάχες με τη Ρεάλ αργότερα και για τόσα άλλα ματς που
παρακολουθήσαμε από τη Σκεπαστή και τις άλλες γωνιές της
Φιλαδέλφειας! Ιστορίες που συνθέτουν το DNA μιας ομάδας, που την χαρακτηρίζουν και
σε κάνουν να νιώθεις ότι την αγαπάς περισσότερο!
Γράφτηκε ιστορία λοιπόν χθες βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, από την
ορμή και το πάθος των παικτών του Μανόλο Χιμένεθ, που έκανε τον
κόσμο να πιστέψει ότι η ΑΕΚ μπορεί μετά από 22 χρόνια να πάρει και πάλι το
πρωτάθλημα! Είναι φυσικά πολύ νωρίς για πανηγύρια και μεγάλες κουβέντες. Αν
όμως κάτι τέτοιο γίνει πραγματικότητα, αυτός ο αγώνας θα είναι κάτι σαν
''η νίκη-ανατροπή που μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε''!
Ο κόσμος έφυγε ευτυχισμένος από το γήπεδο.Αυτό είναι που ζητάει, για να
ξεσκάσει λίγο από τη μίζερη καθημερινότητά του. Αυτό είναι που προσφέρει ο
αθλητισμός. Αυτό είναι που χάρισε χθες η ΑΕΚ στους οπαδούς της και τους έκανε
να χαμογελούν, να πανηγυρίζουν και να τραγουδούν αυθόρμητα!
Μόνο ΑΕΚ!
