Έλα ρε παιχταρά,φτιάξε μας!

Η επικείμενη (σχεδόν τελειωμένη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) μεταγραφή του Έϊντουρ Γκούντγιονσεν στην ΑΕΚ ,είναι από αυτές που προκαλούν αίσθηση.Μέσα στη γενικότερη παραζάλη από τα στημένα,τη διαφθορά και την οικονομική κρίση,είναι ικανή να κεντρίσει και πάλι το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων,δημιουργώντας προσδοκίες για καλή μπάλλα και βλέψεις για κάτι καλό στους φίλους της ΑΕΚ.

Σίγουρα πρόκειται για μια καλή κίνηση από πλευράς marketing.Γιατί μεταξύ μας τώρα για να έρθει παίκτης αυτού του επιπέδου στην Ελλάδα,με θητεία σε Μπαρτσελόνα και Τσέλσι και μάλιστα σε μια εποχή που το πρωτάθλημά μας κάθε άλλο παρά ελκυστικό μπορεί να χαρακτηριστεί,προκαλεί απορίες...Μήπως τον θυμήθηκε κανένας παλιός τραυματισμός και πλέον στα 33 του κοιτάει πώς θα παίξει στο ρελαντί μαζεύοντας τα τελευταία του ένσημα;Κάποτε στην Αγγλία σε μια ανάλογη περίπτωση τον μάζευαν από ...τις παμπ και έσωσε την καριέρα του στο ‘τσακ’ κάνοντας μάλιστα και το άλμα στην Ισπανία!Σίγουρα ούτε τα λεφτά της ΑΕΚ (που δεν υπάρχουν) τον δελέασαν.

Ας μην είμαστε πικρόχολοι,αλλά είναι δύσκολο να μην αναρωτηθείς γιατί ένας παιχταράς αυτού του επιπέδου ήρθε τώρα στην ΑΕΚ.Έχετε δίκιο ,πολλή γκρίνια κι ακόμη δεν τον είδαμε,αλλά μη μου πείτε ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν πέρασε από το μυαλό σας!Ίσως πάλι να είδε το βίντεο με το φοβερό ανάποδο ψαλίδι του Σιαλμά στα Γιάννινα και να ανυπομονεί να παίξει μαζί του!

Πάντως επιτέλους είδαμε και μια μεταγραφή από τον επίσης Ισλανδό(τυχαίο,δεν νομίζω) Άρναρ Γκρέταρσον,τεχνικό διευθυντή της ΑΕΚ,που μέχρι τώρα ήταν από διακριτικός εώς ανύπαρκτος.Αυτό που αξίζει να τονισθεί είναι ότι και ο πατέρας του Έϊντουρ (Άρνορ) ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής με σημαντική καριέρα σε Άντερλεχτ και Μπορντό,μεταξύ άλλων.

Μάλιστα πατέρας και γιος συνδέονται με κάτι μοναδικό παγκοσμίως,αφού είναι οι μόνοι με αυτή τη συγγενική σχέση που έχουν παίξει μαζί σε αγώνα της εθνικής τους ομάδας!Στις 24 Απριλίου 1996,στον φιλικό αγώνα Ισλανδίας –Εσθονίας στο 62ο λεπτό, ο 34χρονος Άρνορ έδινε τη θέση του στον αγωνιστικό χώρο στον17χρονο γιο του Έϊντουρ,που έκανε το ντεμπούτο του τότε με την εθνική! Δεν κατάφεραν να παίξουν όμως μαζί στον αγωνιστικό χώρο αφού ο Έϊντουρ έσπασε το πόδι του(κάταγμα ποδοκνημικής) και χρειάστηκε δυο χρόνια να επανέλθει.Στο μεταξύ ο πατέρας Άρνορ είχε ‘κρεμάσει΄τα παπούτσια του και άρχισε να ασχολείται με το ‘μανατζάρισμα’ του γιου του.Και σίγουρα δεν τα πήγε κι άσχημα.

Μακάρι η συμβουλή του πατέρα να φορέσει ο γιος τα κιτρινόμαυρα να αποδειχθεί ‘χρυσή’ για τον ίδιο και για την ΑΕΚ.

Φτιάξε μας ρε παιχταρά,το έχουμε ανάγκη!

Επανεκίννηση τώρα για τη μπάλλα που αγαπάμε!

‘‘Κάνει τη σέντρα ο Ντι Μαρία από αριστερά ,η μπάλλα φτάνει περίπου στο ύψος της μεγάλης περιοχής και λίγο μέσα,πριν σκάσει κάτω ο Ιγκουαϊν την ‘στρώνει’ με το στήθος και με εναέριο γυριστό σουτ ο Αγκουέρο τινάζει τα δίχτυα της Βολιβίας,ισοφαρίζοντας σε 1-1 για την Αργεντινή!’’ Παρακολουθώντας στιγμιότυπα από το εναρκτήριο ματς του Κόπα Αμέρικα 2011(Αργεντινή – Βολιβία 1-1), συνειδητοποίησα ότι με τα τερτίπια του Μπέου ,του Ψωμιάδη και της παρέας τους ,έχουμε ξεχάσει το πραγματικό ποδόσφαιρο και τη χαρά που μας δίνει μια ωραία ντρίμπλα και μόνο.

Ξεχάσαμε την απόλαυση της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου,τα πειράγματα με τους φίλους μας και την ωραία ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί η ενίσχυση της ομάδας μας με τα καινούρια ‘αστέρια’ της.Σε μια εποχή που έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη την απόδραση από τις τραγικές σκοτούρες της καθημερινής μας ζωής,νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούμε γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο,τί είναι αυτό που μας παθιάζει και γιατί μπορούμε να μιλάμε ατέλειωτες ώρες για να διηγηθούμε μια εντυπωσιακή ενέργεια ή ένα φοβερό γκολ.

Μια καλή ιδέα θα ήταν να θυμηθούμε τον εαυτό μας παιδί να παίζει μπάλλα και τα συναισθήματα που αυτό μας δημιουργούσε. Εγώ για παράδειγμα την ώρα που κατάφερνα να βάλω γκολ,ανάμεσα στις δύο πέτρες που συνήθως ήταν το τέρμα της αλάνας, ένιωθα ότι μπορούσα να πετάξω!Οι πανηγυρισμοί που ακολουθούσαν ήταν επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ(και βάλε!).Και τότε..υπήρχε συνήθως ένας πονηρός που έκανε γρήγορα τη σέντρα και μας έβαζε το γκολ.Αυτή ήταν η αφορμή για να αρχίσουμε τους τσακωμούς ,που όμως σχεδόν αυτόματα σταματούσαν, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουμε χρόνο…από το ματς,που συνήθως τώρα το καλοκαίρι έληγε με τη δύση του ηλίου!

Όταν αργότερα που καταλάβαινα πέντε πράγματα και κάποιους βασικούς κανονισμούς πρωτοπήγα στο γήπεδο,θυμάμαι σαν τώρα την εικόνα του γηπέδου μόλις μπαίναμε από τα σκαλάκια της ‘θύρας’ για να πάρουμε τη θέση μας στις τσιμεντένιες θέσεις της εξέδρας. Μάλιστα επειδή αναφέρομαι σε εποχή που η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη το πράσινο του χόρτου και τα χρώματα από τις μπάλλες και τις εμφανίσεις των ομάδων έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου έντονα.Αν πω ακόμη ότι έχω ‘κρατήσει’ τη μυρωδιά του φρεσκοκουρεμένου χορταριού από κάποιοιυς αγώνες που καθόμασταν στις πιο χαμηλές σειρές,μάλλον θα καταλάβετε το ντελίριο και την τρέλα που η μπάλλα μου δημιουργούσε.

Σίγουρα πολλοί από εσάς με καταλαβαίνετε και ήδη ‘ταξιδεύετε’ σε στις μεγάλες ‘μικρές’ ποδοσφαιρικές στιγμές σας.Δεν θα ξεχάσω τη φράση ενός φίλου που μου είχε πει όταν έκλεισε την τρίτη δεκαετία της ζωής του και συνέχιζε να συμμετέχει σε αγώνες χαμηλότερων κατηγοριών: ‘Tώρα που μου έφυγε το άγχος της κλήσης στην Εθνική,παίζω την καλύτερη μπάλλα της ζωής μου!’ Μιλάμε για ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή που η μεγαλύτερη του διάκριση ήταν η κατάκτηση κάποιου τουρνουά ανεξάρτητων ομάδων(κοινώς ‘καφενείων’).Και μου το είπε σοβαρά,το εννούσε αυτό που έλεγε…

Η αγάπη λοιπόν για τη μπάλλα ,η τρέλα ,το ψώνιο ,πείτε το όπως θέλετε θα μας οδηγήσει και πάλι μακριά από κακοστημένες παραστάσεις και υποβοηθούμενες υπεραποδόσεις. Aς ψάξουμε λίγο μέσα μας ,ας σκαλίσουμε λίγο την ‘καριέρα’ μας στα χωμάτινα τεραίν και θα ξαναβρούμε το κέφι να ασχοληθούμε με αυτό που μας αρέσει πιο πολύ.Δεν το χαρίζουμε σε κανέναν και τώρα το έχουμε ανάγκη πιο πολύ!