Άλλη μια χρονιά χαμένη!

Βράδυ Σαββάτου, ωραίος καιρός, ματσάκι στο Ολυμπιακό Στάδιο. ''Πάμε να περάσουμε ένα ευχάριστο δίωρο'' σκέφτεσαι, ''να δούμε και την ομάδα να κερδίζει μετά από καιρό'' ! 

Ο αγώνας ξεκινάει ιδανικά, γκολ ο Μάνταλος στο 2ο λεπτό και απόλυτος έλεγχος του ρυθμού. Περιμένεις το δεύτερο που θα ''κλειδώσει'' τους 3 πόντους και κάνεις τον προπονητή της εξέδρας ….''βγάλε εκείνον, βάλε τον άλλο'' …

Έρχεται και το δεύτερο με καλλιτεχνικό πλασέ του Πατίτο κι αρχίζεις την πλακίτσα…Όμως σαν να σε ειρωνεύεται κάποιος από …ψηλά, αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τη χθεσινή ΑΕΚ. Λάθος αλλαγές ο Μοράϊς (αλλαγές Πατίτο-Λάζαρου), λάθη αβίαστα οι παίκτες που πίστεψαν ότι το ματς είχε τελειώσει και... 2-1 από τον Λε Tαλέκ. Το καμπανάκι όμως φαίνεται πως δεν το άκουσαν οι κιτρινόμαυροι και σε μια ανύποπτη φάση, αντί ο Ούμπιντες να σηκώσει το χέρι ζητώντας συγνώμη από τους συμαίκτες του για τη λάθος σέντρα , πανηγύρισε το 2-2 αφού ο Ανέστης (δηλώνει τερματοφύλακας) αντί να μπλοκάρει απλά την μπάλλα, προσπάθησε να κάνει κάτι που μόνο ο ίδιος (ίσως) κατάλαβε και την έστειλε στα δίχτυα της εστίας του! 

Ένα ολόκληρο γήπεδο ''πάγωσε'',ενώ όσοι το έβλεπαν τηλεοπτικά μουρμούρισαν αυθόρμητα ''καλά τί έκανε ρε ο άνθρωπος;'' μη πιστεύοντας το τι είχε συμβεί!

Στα λίγα λεπτά που απέμεναν ήταν πιο πιθανό λόγω ψυχολογίας να κάνει και

3ο τέρμα ο Ατρόμητος, παρά η ΑΕΚ (αν και είχε ευκαιρίες).

Συμπέρασμα; Άλλη μια χρονιά χαμένη για την Ένωση! Άλλη μια μεγάλη απογοήτευση για τον πληγωμένο κόσμο της που αναγκάστηκε να την ακολουθήσει ακόμη και στα χωράφια της Γ’Εθνικής, για να στηρίξει μια ομάδα που ο Μελισσανίδης και η παρέα του έλεγαν ότι θα χτιστεί από την αρχή. Που είναι λοιπόν το πλάνο κ.Μελισσανίδη; Που είναι το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για μια συνολική επανεκκίνηση στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας; 

Δυστυχώς όμως η ομάδα αντιμετωπίζεται ως μια ακόμη μπίζνα,στην οποία μάλιστα δεν υπάρχει ο όρος ''επένδυση'' αλλά μόνο ''είσπραξη''!

Δηλαδή χωρίς να χαλάσει λεφτά, θέλει (έλεγε) να πάρει το πρωτάθλημα! Με προπονητές που πάνε κι έρχονται,με μεταγραφές που έχουν να παίξουν χρόνια σε ανεκτό ποδοσφαιρικά επίπεδο (κοινώς τελειωμένοι) και με 5-6 μόνο από τους 11 να δικαιούνται να φορούν το Δικέφαλο στο στήθος. Έναν Δικέφαλο που για λόγους marketing μπήκε ακόμα και σε ροζ φανέλες!

Η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα, λόγω της ένδοξης ιστορίας της και των πολλών οπαδών της. Όσο όμως η αγωνιστική της εικόνα θα είναι αυτή που παρουσιάζει, τόσο θα μικραίνει το ''ειδικό βάρος'' της φανέλας και τόσο περισσότερο θα αντιμετωπίζεται απαξιωτικά από τους αντιπάλους,μικρούς και μεγάλους.Χωρίς καμία προοπτική για κάτι καλύτερο!

Πάντως φίλοι μου,αν βρω τρόπο να ανοίξω μαγαζί που πρώτα θα εισπράττει και μετά θα επενδύει, θα γράψω βιβλίο με το ''know how'' και θα γίνω πλούσιος!!!

Εν μέσω νεφών...

Γράφοντας σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου, ακόμη και εκείνες τις φορές που η συμπάθεια μου για την ΑΕΚ δεν καλουπώνεται, προσπαθώ πάνω απ’όλα να βάζω το ποδόσφαιρο. Δεν μου αρέσουν τα παρασκήνια και οι ''παράγκες''. Δεν μιλάω για την εύνοια που έχει σε όλο τον κόσμο μια καλή ομάδα. Μιλάω για την εύνοια που επιδιώκουν οι Έλληνες παράγοντες για τις ομάδες τους, ξεκινώντας από τα τοπικά. Από εκεί ξεκινάει το κακό γιατί δυστυχώς έτσι αντιλαμβάνονται πάρα πολλοί το ποδόσφαιρο στη χώρα μας κι έχουν την δύναμη να επιβάλουν αυτή την ''άποψη''. Όπου δύναμη ίσον μαύρο χρήμα, χειραγώγηση ΜΜΕ και ακόμη και παράνομη δράση με ξυλοδαρμούς και ''τυχαίες'' καταστροφές επιχειρήσεων.

Δεν λέω κάτι καινούριο φυσικά. Όμως επειδή πολλοί αρθρογράφοι προσπάθησαν σήμερα να βάλουν  μέσα σε ένα τέτοιο τσουβάλι και το χθεσινό ντέρμπυ του Πειραιά, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Είμαι από τους τελευταίους που θα υπερασπιστώ τον Ολυμπιακό – το ξέρουν οι φίλοι που με διαβάζουν – αλλά πρέπει να είμαστε ειλικρινείς.

Η ομάδα του Πάουλο Μπέντο πήρε δίκαια το ματς, όπως δίκαια θα μπορούσε να το είχε πάρει και ο καλύτερος ΠΑΟΚ (ειδικά αν έκανε γκολ ο Κάμπος το φοβερό τετ-α-τετ  που είχε με τον Καπίνο).Ναι, ήταν οφσάϊντ στο ξεκίνημα της φάσης της ισοφάρισης για τον γηπεδούχο.Αλλά μέχρι εκεί.Λάθος του βοηθού.Από αυτά που γίνονται κι ας ήταν μπροστά του.

Θεωρώ λοιπόν ότι ανεξάρτητα με τα περί ανέμων, νεφών και λοιπών γραφικών, παίχτηκε ένα από τα καλύτερα ματς των τελευταίων ετών στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σε αυτό το κακόμοιρο ελληνικό πρωτάθλημα, που έχει ανάγκη τέτοιες ομάδες, όπως παρουσιάστηκαν χθες ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ στο ''Γ.Καραϊσκάκης''. Είδαμε λοιπόν δύο ομάδες που ήθελαν να παίξουν ποδόσφαιρο, που κυνήγησαν τη νίκη και προσπάθησαν να κάνουν ότι καλύτερο ακόμη και στα τελευταία 3 λεπτά που ξαναμπήκαν για να ολοκληρώσουν ένα παιχνίδι που προσπάθησαν πολλοί κάποιοι ''Τσουκαλάδες'' να το κάνουν μπουρλότο με τα καπνογόνα τους….

Αλλά έχει σημασία ποιος φωνάζει αγαπητοί μου φίλοι!Ο ΠΑΟΚ!!!!Που έχει κάνει τα χίλια αίσχη στην Τούμπα και τιμωρείται όταν πια έχει εξαντληθεί η... κακώς εννοούμενη επιείκια.Όχι βέβαια ότι νομιμοποιείται αντίστοιχα να κάνει τα ίδια (που τα κάνει) ο Ολυμπιακός στον Πειραιά.

Η ουσία είναι ότι πρέπει να κρατήσουμε την εικόνα στο χορτάρι, γιατί αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το εξωγηπεδικό, θα χάσουμε και πάλι το νόημα.

Μακάρι να ξαναδούμε τέτοιους αγώνες στην ελληνική Σούπερ Λιγκ.Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να σταματήσουν τα καφριλίκια!

ΥΓ: Πληροφορηθήκαμε πριν λίγο ότι ο Μελισσανίδης συναινεί στο να ανοίξει και πάλι η τιμωρημένη ''θύρα 4'' της Τούμπας ενόψει του Κυριακάτικου αγώνα με την ΑΕΚ. Πρώτα οι μπίζνες και ύστερα η ομάδα από ότι φαίνεται για τον Τίγρη…. 

Οι ιδέες δεν πεθαίνουν!

Άλλη μια ήττα στο Καραϊσκάκη λοιπόν για την ΑΕΚ. Κάποιοι ουδέτεροι παρατηρητές θα πουν ‘’σιγά την είδηση, κάθε χρόνο τα ίδια…’’. Οι ερυθρόλευκοι οπαδοί βρίσκουν και πάλι έδαφος να κάνουν πλάκα στους κιτρινόμαυρους,θυμίζοντας τους στα κομψότερα σχόλια τους ότι τα τελευταία χρόνια φεύγουν με πολλά γκολ στις αποσκευές τους χωρίς να έχουν πετύχει ούτε ένα! Είναι φυσικά αλήθεια,ένα μέρος της όμως…

Με τον ταλαιπωρημένο εδώ και πολλά χρόνια οπαδό της Ένωσης, τι γίνεται; Ποιος ασχολείται;Toν σκέφτεται κανείς; Μάλλον όχι….

Ακόμη και η διοίκηση της ΠΑΕ με τη συμπεριφορά της δεν φροντίζει όσο θα έπρεπε τους…πελάτες της. Δεν τους ‘’φτιάχνει’’ λιγάκι για να κάνουν υπομονή μέχρι το όνειρο της επιστροφής στη Νέα Φιλαδέλφεια και την Αγιά Σοφιά,που έχει γίνει σύγχρονο ''Γιοφύρι της Άρτας''.

Τι βλέπει λοιπόν ο Αεκτζής τα τελευταία χρόνια; Μια μεγάλη ομάδα που πρωταγωνιστούσε στο πρωτάθλημα, να καταρρέει οικονομικά και αγωνιστικά μετά τα αλεπάλληλα περάσματα περίεργων δήθεν επενδυτών – ‘’σωτήρων’’ (Γιάννης Γρανίτσας, Αλεχάντρο Σκλαβενίτης, Μιχάλης Τροχανάς, Μάκης Ψωμιάδης). Παράλληλα έβλεπε την πολυεθνική ΕΝΙC να την εκπροσωπούν στη διοίκηση της ΠΑΕ παράγοντες με αμφισβητούμενο ρόλο (Πατρίκ Κομνηνός-Αλέξης Κούγιας - Κορνήλιους Σίρχαουζ κ.ά.) και να σκορπάει λεφτά στο...πουθενά! Μοιραία κι αυτό τελείωσε άδοξα.

Μετά λίγο πριν την προγραμματισμένη κατρακύλα (εκ των έσω…) είδε κάποιους παλαίμαχους με μπροστάρη τον Θωμά Μαύρο να θέλουν να σώσουν κάτι που δεν σωζόταν με τίποτα.Στο μεσοδιάστημα,ο ΑΕΚτζής είδε και τον λατρεμένο της σκεπαστής Ντέμη Νικολαίδη, να σώζει το 2004 ελέω άρθρου 44 την ομάδα  από διάλυση και με αρκετά μεγάλα λόγια να πείθει για την υπέρβαση, κάτι που στηρίχθηκε ακόμη και με πορείες Ενωσιτών στη Βουλή! Κάτι που έφτασε μέχρι συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ με αποκορύφωμα μια μεγάλη νίκη επί της Μίλαν! Αυτό όμως το ωραίο παραμύθι ανακόπηκε βίαια το 2008 με το περίφημο ‘’πρωτάθλημα Βάλνερ’’….

Από εκεί και πέρα ο  μόνιμος σωτήρας τα τελευταία 20 χρόνια ’’Τίγρης’’ που ξέρει να μιλάει στην ψυχή του Ενωσίτη, ξέρει να μιλάει και σε αυτούς που χρόνια σταύρωναν την ομάδα παρασκηνιακά , παρέλαβε την ομάδα όταν τα χρέη της ’’γράφτηκαν στο χιόνι’’ με τον ατιμωτικό υποβιβασμό στη Γ’Εθνική.

Όπως και να έχει η ΑΕΚ επέστρεψε! Παραλίγο να πάρει το Κύπελλο μια χρονιά πριν την επιστροφή στη Σούπερ Λιγκ, αλλά δεν την άφησε το ερυθρόλευκο καθεστώς, με σφαγιαστική διαιτησία για ακόμη μία φορά στα ματς του Κυπέλλου. Τα κατάφερε τέλικα πέρυσι κι έδωσε ελπίδα όχι μόνο στον πληγωμένο οπαδό της αλλά και σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο, που ζητά εδώ και χρόνια δημοκρατία και ισονομία στο ποδόσφαιρο.

Έτσι η φετινή χρονιά ξεκίνησε με τον πήχυ ανεβασμένο ψηλά, αλλά ο μεταγραφικός σχεδιασμός (εκτός Μπακασέτα,Τσιγκρίνσκι) έδειξε ότι η διοίκηση κινείται μόνο προς τις…προσφορές! Πήρε προπονητή που δεν ενθουσίασε αλλά ‘’ήταν δικό μας παιδί’’ και ψώνισε παίκτες που δεν βρήκαν ομάδα ή δεν είχαν κάποια για καιρό (Λάζαρος, Αλμέϊδα, Λέσκοτ).Στον αυγουστιάτικο αγώνα με τη Σεντ Ετιέν ήταν φανερή η έλλειψη παίκτη που θα έβαζε το γκολ, αλλά ο Μπάγεβιτς δεν φάνηκε να συγκινείται. Πόνταραν στον ανέτοιμο Αλμέϊδα που δεν έχει καταφέρει να βγάλει ακόμη 90λεπτο.Ο Κετσπάγια κατέβασε την ομάδα στο Φάληρο για να χάσει. Ούτε καν να παλέψει. Κι αυτό είναι που ενοχλεί. Ανάλυση για την τακτική του  δεν χρειάζεται. Όποιος καταλαβαίνει λίγο από μπάλλα τα είδε. Χειρότερα δε γινόταν!

Ποια είναι η ουσία που υπενθυμίζω όλα τα παραπάνω; Ότι κάποια στιγμή όλα έχουν ένα όριο. Κι εδώ μιλάμε για έναν συνεχιζόμενο εμπαιγμό της νοημοσύνης του αγνού οπαδού της ΑΕΚ που ακόμη θεωρεί ότι υποστηρίζει μια μεγάλη ομάδα! Ποιά μεγάλη ομάδα όμως όταν διασύρεται επανηλειμένα στο Φαληρό από τον Ολυμπιακό, ακυρώνοντας έτσι και τις όποιες καταγγελίες παλιότερα για ‘’παράγκες’’ κλπ , αφού τα αποτελέσματα καλλιεργούν την ειρωνεία των αντιπάλων. Ποιά μεγάλη ομάδα όταν πέρσι με τον Πογέτ έφτανε να παίζει στο ΟΑΚΑ με 5 αμυντικούς εναντίον μικρότερων(θεωρητικά) αντιπάλων για να κρατήσει το σκορ;Ποιά μεγάλη ομάδα όταν σου κάνει πλάκα σε επικοινωνιακό επίπεδο ο... Πανιώνιος, με κάποιες δήθεν αφορμές από την ιστορία των προσφύγων προγόνων μας;

Κάποτε επί Ντέμη,έπαιζε στα μάτριξ του ΟΑΚΑ ένα μήνυμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την ΑΕΚ, όπου  έλεγε: 

''H AEK είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν''!

 Ας πεθάνουμε (αγωνιστικά) δείχνοντας τουλάχιστον λίγο από το dna της μεγάλης ομάδα που  είχαμε αλλά....δύσκολα θα ξαναγίνουμε φίλοι Ενωσίτες!

Να δούμε και λίγη μπαλίτσα!

 ''Τελικά θα δούμε κανένα καλό ματσάκι σ’αυτό το Εuro;''με ρώτησε ένας φίλος προχθές ανοίγοντας μια ποδοσφαιροκουβέντα με αντικείμενο τους αγώνες της Γαλλίας.

Η απάντησή μου ήταν μια γκριμάτσα δυσπιστίας και προβληματισμού. Φτάσαμε στη φάση των ''8'' του Euro 2016  με το ενδιαφέρον  να εστιάζεται περισσότερο στα εξωγηπεδικά παρά στα εντός του αγωνιστικού χώρου.

Αρχικά ξύλο και πρωτοφανή επεισόδια για τέτοια διοργάνωση στην πρώτη φάση των ομίλων, μετά το περίφημο ''Will Grigg’s on fire'' των Ιρλανδών  στις εξέδρες και τέλος η φοβερή περιγραφή του Ισλανδού σπίκερ που....τσίριζε στα γκολ της καταπληκτικής ομάδας της χώρας του,δίνουν το στίγμα του κλίματος που επικρατεί μέχρι στιγμής στα γήπεδα της Γαλλίας.

Γήπεδα, πραγματικά στολίδια, καθαρά ποδοσφαιρικά και σύγχρονα, με το καθένα να έχει κάτι το μοναδικό και να διαφέρει από τα υπόλοιπα. Για κερασάκι στην τούρτα θα θέλαμε πιο πολλές φάσεις σαν το μαγικό γκολ του Σακίρι στο Πολωνία-Ελβετία!

Από εκεί και μετά παρακολουθούμε αγώνες όπου κυριαρχεί η σκοπιμότητα και το κυνήγι του αποτελέσματος. Οι ρίζες του κακού θα πρέπει να αναζητηθούν κάπου στην Πορτογαλία, μεταξύ Ζοζέ Μουρίνιο (χρόνια τώρα παλεύει με τα …πούλμαν όταν δεν έχει υλικό)  και του ''δικού μας'' Φερνάντο Σάντος, που παρότι έχει το υλικό επιμένει στη λογική του μισό-μηδέν έχοντας αναγάγει τη σκοπιμότητα σε επιστήμη. 

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ματς Κροατία-Πορτογαλία, όπου οι Κροάτες αν και ήταν από τις λίγες ομάδες που παρουσίασαν γνήσιες ποδοσφαιρικές στιγμές στη φάση των ομίλων, στο νοκ άουτ με την παρέα του Κριστιάνο Ρονάλντο, έπεσαν στην παγίδα του Πορτογάλου προπονητή που πήγε το ματς όπως ήθελε για να πάρει την πρόκριση τελικά στην παράταση.

Οι Γερμανοί μοιάζουν βγαλμένοι από μια παλιότερη διαφήμιση της Νike (Μουντιάλ 2014), όπου μερικά ανθρωπόμορφα ρομπότ αντιμετώπιζαν τους ''κοινούς θνητούς''! Δύσκολα θα τους σταματήσει κάποιος, δύσκολα θα τους συμπαθήσει κιόλας ακόμη και αν κατακτήσουν το τρόπαιο,κάτι που είναι και αρκετά πιθανό...

Οι μόνοι που ίσως καταφέρουν το ακατόρθωτο, είναι οι Ιταλοί, οι οποίοι όποτε τους αντιμετωπίζουν σε μεγάλη διοργάνωση, σχεδόν πάντα νικούν ή προκρίνονται! Η ''Σκουάντρα Αντζούρα'' είναι μια ομάδα με λίγες ποιοτικές επιλογές αλλά με τρομερό στήσιμο από τον Αντόνιο Κόντε, που χρησιμοποιεί το σύστημα με τα 3 στόπερ που του έδωσε πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους, με τους ίδιους παίκτες (Μπαρτζάλι, Μπονούτσι, Κιελίνι) και φύλακα-άγγελο τον αγέραστο Μπουφόν κάτω από τα δοκάρια. Αν φύγει και κανένας μπροστά έχει τον τρόπο να κάνει το γκολ!

Οι Ισλανδοί αποτελούν την ευχάριστη έκπληξη μιας μαχητικής,πειθαρχημένης και δυσκολοκατάβλητης ομάδας που θυμίζει λίγο τη Δανία του 1992, αν και σε εκείνη την ομάδα υπήρχε πολύ περισσότερο ταλέντο.

Οι οικοδεσπότες Γάλλοι έχουν πολλές λύσεις, φαίνεται όμως ότι τους λείπει ο ηγέτης. Καλός ο Παγιέτ,καλός ο Γκριεζμάν, καλός κι ο Πογκμπά που είναι όμως κατώτερος του αναμενομένου(προσωπική άποψη) και μάλλον δεν αντέχει το βάρος του ρόλου του πρωταγωνιστή. Ίσως λοιπόν αυτό το στοιχείο να τους στοιχίσει την επιτυχία.

Οι Ουαλοί παλεύουν με έναν Μπέϊλ και πολύ πάθος, που όμως δεν φτάνει για να περάσουν τους Βέλγους, που έχουν πολλή ποιότητα αλλά επίσης παίκτες χωρίς το ειδικό βάρος που θα τους κρατήσουν στα δύσκολα. Προσπαθεί ο Αζάρ να δείξει χαρακτήρα αρχηγού (όπως με τους Ούγγρους), αλλά οι υπόλοιποι με πρώτο τον Ντε Μπρόϊνε κρύβονται στα δύσκολα.

Πρόβλεψη για ζευγάρι τελικού; Πορτογαλία με τον νικητή του ζευγαριού Γερμανία-Ιταλία! Είπαμε σκοπιμότητα και μισό μηδέν….δυστυχώς! Εκτός κι αν οι Γάλλοι με τους Βέλγους ξεπεράσουν τους εαυτούς τους!

Μακάρι….μήπως και δούμε λίγη μπαλίτσα στο τέλος!

Τελικός χωρίς ...κύπελλο!

Tον Ιούνιο του 1978 είχα την τύχη να βρεθώ σε ηλικία 6 ετών στον πρώτο μου τελικό Κυπέλλου Ελλάδος (θείε Ηλία σ’ευχαριστώ!). Στάδιο Καραϊσκάκη, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-0 με Μπάγεβιτς και Μαύρο, να βάζουν τα γκολ της νίκης και να φαντάζουν στα μάτια μου σαν ιερά τέρατα! Μετά γύρος θριάμβου, επευφημίες και πανηγύρια για την κατάκτηση του τίτλου, πραγματική γιορτή σε ένα κατάμεστο γήπεδο!

Τον Απρίλιο του 2011 ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να πάω τον μεγαλύτερο μου γιο, 5 χρονών τότε, στον πρώτο του τελικό. Να πάρει γεύση από την ατμόσφαιρα ενός μεγάλου αγώνα! Λάθος μεγάλο! ΟΑΚΑ λοιπόν, ΑΕΚ-Ατρόμητος 3-0, με επεισόδια, δακρυγόνα και ιπτάμενα αντικείμενα. Το παιδί ρώταγε γιατί συνέβαινε όλο αυτό, γιατί κάποιοι μασκοφόροι βρισκόντουσαν εντός αγωνιστικού χώρου, γιατί τόσοι πολλοί αστυνομικοί, γιατί…. Τί να του πώ ; Ότι κάποιοι περίεργοι τύποι με κιτρινόμαυρα κασκόλ, κάνουν ότι μπορούν για να χαλάσουν το παιχνίδι; Πώς να το εξηγήσω;

Το περασμένο Σάββατο (7 Μαΐου), είχε προγραμματιστεί να γίνει ο τελικός ΑΕΚ-Ολυμπιακός (κεκλεισμένων των θυρών) για να ολοκληρωθεί τυπικά η διοργάνωση και να μην υπάρξουν συνέπειες σε διεθνές επίπεδο για τους συλλόγους και την Εθνική. Τα γεγονότα είναι γνωστά, οι ζυμώσεις συνεχίζονται. Πριν λίγες ώρες ανακοινώθηκε από την  ΕΠΟ ότι ο αγώνας θα γίνει στις 15 Μαΐου, αλλά κανείς δεν είναι βέβαιος ούτε γι'αυτό, καθώς η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι… Ο υφυπουργός Αθλητισμού κ.Κοντονής πάει να βάλει τάξη στο χάος, αλλά φαίνεται ότι δεν γνωρίζει με ποιους έχει να κάνει και αναγκάζεται σε υπαναχωρήσεις.

΄Ενας τελικός λοιπόν που ήταν να γίνει, αναβλήθηκε, ξαναπρογραμματίστηκε, αναβλήθηκε πάλι και τελικά θα γίνει(?) με τηλεοπτική κάλυψη μόνο από το συνδρομητικό κανάλι σε καιρό βαθύτατης οικονομικής κρίσης! Θυμίζει σίγουρα τις περίφημες δηλώσεις του παράγοντα του Εδεσσαϊκού ''…στην αρχή εμείς θέλαμε, μετά είπαμε όχι, μετά πάλι…'' ! Γελάει ο κόσμος!

Το γεγονός είναι ότι μετά τα επεισόδια της Τούμπας στον ημιτελικό ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός και την περίφημη φάση της ανατροπής του Μακ από τον Καπίνο, που μόνο ο ρέφερυ Παππάς δεν είδε(!), κατάλαβε κι ο τελευταίος φίλαθλος ότι η καχυποψία για κάθε σφύριγμα έχει χτυπήσει κόκκινο.Πάντα θεωρείται ο Ολυμπιακός ηθικός αυτουργός,δικαίως και αδίκως, πληρώνοντας ακόμα την εποχή της ''παράγκας''. Και αυτό είναι η βασική αιτία δημιουργίας επεισοδίων, που  δεν επιτρέπει σε κανένα σοβαρό επενδυτή να έρθει να βάλει τα λεφτά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

 Ο κόσμος έχει φύγει έτσι κι αλλιώς από τα γήπεδα, χρόνια τώρα.Οι περισσότεροι παρακολουθούν ξένα πρωταθλήματα , αφού τη φαρσοκωμωδία της Ελληνικής Σούπερλιγκ και των κατά κανόνα παραβατικών παραγόντων της, χαίρονται μόνο λίγοι αμετανόητοι που πανηγυρίζουν τίτλους….Μόνοι τους!

Μην ξεχνάμε επίσης ότι πριν ένα μήνα περίπου ο αθλητικός Εισαγγελέας κ.Σιμιτζόγλου ανέβαλε αγώνες της Α’ΕΠΣ Αθηνών, γιατί πληροφορήθηκε την πιθανότητα στησίματος! Για ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο μιλάμε, όπου λόγω του παράνομου στοιχηματισμού εμπλέκονται χρόνια τώρα κάτι περίεργοι τύποι που τους βλέπει μόνο το ημίφως του φεγγαριού και μολύνουν κάθε έννοια του ''ευ αγωνίζεσθαι'' ακόμη και σε αγώνες παιδικών πρωταθλημάτων.... 

Δεν είμαι υπερβολικός. Είμαι ρεαλιστής, νομίζω. Η μεγάλη μας ευκαιρία χάθηκε με την μη αξιοποίηση του ανέλπιστου θριάμβου της Εθνικής, το ΕURO 2004. Δεν άλλαξε τίποτα στη νοοτροπία των παραγόντων και όσων γενικά κάνουν κουμάντο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Παρέμειναν στη  λογική της αρπαχτής και της επιβολής του παρασκηνίου. Αλλά και οι οπαδοί στο ίδιο μοτίβο ''...να κερδίσει η ομάδα μας με κάθε κόστος''! Οι μόνοι που πραγματικά ωφελήθηκαν και βελτιώθηκαν ήταν οι Έλληνες επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αφού πήραν ευκαιρίες να αγωνισθούν σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους και τις αξιοποίησαν στο έπακρο. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε ευκαιρία δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουν με τίποτα στο ελληνικό πρωτάθλημα!

Επομένως υπάρχει σωτηρία για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Κατά τη γνώμη μου όσο μιλάμε μόνο για μπάτζετ πιστεύω πώς όχι. Δείτε τη Λέστερ στην Πρέμιερ Λιγκ. Από τα μικρότερα μπάτζετ της κατηγορίας και πήρε το δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου.Γιατί εκεί η τράπουλα δεν είναι σημαδεμένη!

Τρόποι λοιπόν υπάρχουν και για τις ομάδες που δεν έχουν σεΐχηδες.Ολόκληρη Μπαρτσελόνα τόσα χρόνια δείχνει το δρόμο με τις ακαδημίες της.Κι εδώ πάντα είχαμε ταλέντα και επιτυχίες στις μικρές εθνικές ομάδες.Μετά όμως...;

Κλείνω με μια ευχή. Ελπίζω να μπορέσω να πάω τα παιδιά μου σε έναν τελικό όπως ήταν το Καστοριά-Ηρακλής 5-2 στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1980, για να μπορέσουν να νιώσουν για 90 λεπτά τί σημαίνει πραγματικό ποδόσφαιρο. Χωρίς μεγάλα ονόματα και μπάτζετ, αλλά με αγνό πάθος για νίκη και κατάκτηση ενός τίτλου!

Αντίο Γκας,έλα Στέλιο!

Γκουστάβο Πογιέτ τέλος λοιπόν! Μια είδηση που περισσότερο εξόργισε, παρά στεναχώρησε τους (πάλι) πικραμένους φίλους της Ένωσης από την τραγική αγωνιστική εικόνα της ομάδας εδώ και καιρό.

Δύο εικοσιτετράωρα μετά την ντροπιαστική ήττα από τον Λεβαδειακό και χωρίς καν να κάνει την αυτοκριτική του, βρήκε την αφορμή που έψαχνε για να φύγει. Άριστος επαγγελματίας με θητεία στην Πρέμιερ Λιγκ,όπως τόνιζαν τα παπαγαλάκια σε κάθε ευκαιρία! 

''Παραπληροφόρηση'' λέει ο ατζέντης του σχετικά με την συνάντηση που είχε χθες με την ΠΑΕ ΑΕΚ για την ανανέωση του συμβολαίου του και απ’ότι φαίνεται παρεξηγήθηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να παραιτηθεί πριν την ώρα του!Για γέλια και για κλάματα…

Και μάλιστα στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν! Μία ημέρα πριν τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ατρόμητο και λίγο πριν έναρξη των πλέϊ οφ που θα κρίνουν την ευρωπαϊκή επιστροφή της ΑΕΚ. Αν κάποιος απλός φίλαθλος της ομάδας μιλήσει για έλλειψη σεβασμού από την πλευρά του Ουρουγουανού, θα είχε άδικο;

Για έναν προπονητή που όσο είχε την τύχη με το μέρος του τα πράγματα πήγαιναν ψιλοκαλά και οι περίεργες επιλογές του, έπεφταν σε ήπια κριτική λόγω των καλών αποτελεσμάτων. Την Ξάνθη για παράδειγμα την κέρδισε στο ΟΑΚΑ 2-1, βάζοντας μετά το 70’ τρία στόπερ για να κρατήσει το αποτέλεσμα!

Για να μην νομίζετε ότι τα γράφω τώρα, παραθέτω το tweet που είχα ανεβάσει εκείνη την ημέρα(9/1/2016):

Kontsiotis Lakis ‏@LakisCHD  9 Ιαν

Ελλάς

Ο Πογέτ διαχειρίζεται την ΑΕΚ σαν να είναι μικρή ομάδα.Πήγε να (ξανα)χάσει δικό του παιχνίδι σήμερα,με διαιτησία κόντρα....ξανά!#aekxan

 Το ίδιο έγινε και με  τον ΠΑΟΚ στο 1-0 εντός,όταν η ομάδα του Τούντορ είχε μείνει με 10 και πίεζε περισσότερο! Με τον Ολυμπιακό επίσης κατάφερε να κερδίσει, αφού όμως πριν γλίτωσε με δύο τραγικές εξόδους του Μπαρόχα , τον οποίο επανέφερε στα δοκάρια μετά από μεγάλη απουσία  κι ενώ ο Ανέστης είχε δώσει βαθμούς στην ομάδα και ήταν σε εξαιρετική κατάσταση!Δεν μιλούσε βέβαια Ισπανικά,όπως και ο βαρύς  Θέσαρ Άρθο που παρά τα αλλεπάληλα ''τσαφ'' ήταν βασικότατος στην ενδεκάδα! Ο Γκουστάβο Πογιέτ λοιπόν που έκανε μάγκες τους Αγρινιώτες, τους Μυτιληνιούς και εσχάτως τους Βοιωτούς του Κομπότη, αφού όταν η ΑΕΚ έπαιζε εκτός Αθηνών,δεν μπορούσε να σκοράρει με τίποτα και πάλευε για το Χ...

Aλλά έστω κι έτσι, το θέμα είναι άλλο. Αυτή την κρίσιμη αγωνιστική στιγμή για την ομάδα ρισκάρεις να αφήσεις στον πάγκο έναν ‘‘φευγάτο''; Πόσο θα τον σεβαστούν οι παίκτες; Πόσο θα τον ακούνε; Δεν θα είναι πλέον εύκολο σε ένα ακόμη αρνητικό αποτέλεσμα να αρχίσει μεγαλύτερη φαγωμάρα; Οι απαντήσεις νομίζω ότι είναι προφανείς.

Θέλω να πιστεύω ότι ο Μελισσανίδης θα κάτσει με τον Μπάγεβιτς να συζητήσουν σοβαρά το ενδεχόμενο να βρουν έναν προπονητή που θα κάτσει στον πάγκο της ΑΕΚ για τα δύσκολα ματς που απομένουν.Kι επειδή μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν,επιλέγεις  έναν δικό σου άνθρωπο να κάνει την  δουλειά,που προϋποθέτει βασικά αγάπη για την ομάδα και συναίσθηση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί.

Με άλλα λόγια, Tίγρη ζήτα από τον Στέλιο Μανωλά να βοηθήσει την ΑΕΚ να μην διασυρθεί στο Κύπελλο(προσέξτε δεν λέω να το πάρει…) και να βγει πρώτη στα πλέϊ οφ για να σώσει την χρονιά!Τώρα!

YΓ :Ράφικ Τζιμπούρ μπορεί να ξεγέλασες το αφεντικό,όμως το κριτήριο του κόσμου δικαιώθηκε,χωρίς δυσκολία.

O Δικαστής,αντρικές υποθέσεις

Μου αρέσει πολύ να βλέπω ταινίες, ειδικά σε αίθουσες κινηματογράφου. Αυτό όμως τα τελευταία χρόνια δεν συμβαίνει συχνά, λόγω χρόνου κυρίως και παιδιών, οπότε και η …κατ’οίκον παρακολούθηση μια χαρά είναι! Συνήθως κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση, το ξαναβλέπω δεύτερη και τρίτη ίσως φορά.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η ταινία The Judge (Ο Δικαστής), με πρωταγωνιστές τους καταπληκτικούς Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Ρόμπερτ Ντυβάλ. Ερμηνεύουν και οι  δυο τους χαρακτήρες που υποδύονται πειστικά και ρεαλιστικά, ανεβάζοντας γενικά όλη την ταινία, που σεναριακά παρουσιάζει κάποιες αδυναμίες. Μάλιστα η ερμηνεία του Ντυβάλ κέρδισε και μια υποψηφιότητα Όσκαρ Β’Ανδρικού για το 2015!

Πρόκειται για μια σύγχρονη ιστορία ενός επιτυχημένου μεγαλοδικηγόρου μιας μεγαλούπολης, που επιστρέφει στην γενέτειρά του λόγω του θανάτου της μητέρας του και αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη δύσκολη έως και αποξενωμένη σχέση με τον τοπικό δικαστή-πατέρα του. Ακολουθεί μια σειρά καταστάσεων όπου μέσα από αντιθέσεις, εγωισμούς,παρεξηγήσεις του παρελθόντος και διάφορα παρόμοια, πατέρας και γιος μοιάζουν να μην μπορούν να συναντηθούν πουθενά! Καταστάσεις που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα σε ενήλικες γιους και πατεράδες…

Ένα σοβαρό θέμα υγείας του πατέρα όμως, δίνει επιτέλους στο γιο μια δίοδο επικοινωνίας, ο οποίος επικεντρώνεται στις ωραίες παιδικές αναμνήσεις, για να βρει την ηρεμία του και να μπορέσει να προσφέρει τη φροντίδα και βοήθεια που χρειάζεται ο πατέρας του στα τελευταία του βήματα, αλλά που λόγω ιδιοτροπίας και περηφάνιας δεν το παραδέχεται.Επιπλέον ο γιος-δικηγόρος υπερασπίζεται νομικά τον πατέρα-δικαστή, σε μια υπόθεση όπου ο τελευταίος αναπάντεχα κατηγορείται για ανθρωποκτονία!

Την πρώτη φορά στο σινεμά, αν και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για αριστούργημα, το αντιμετωπίζεις σαν ένα ευχάριστο δίωρο με ποπ κορν, ειδικά αν σου αρέσει το ιδιαίτερο υποκριτικό στυλ του Ντάουνι. Αν επιπλέον ανήκεις ηλικιακά στην κατηγορία ''40 + '', είναι πολύ πιθανό να σφίξει το στομάχι σου σε κάποιες σκηνές, να συγκινηθείς και να βρεις κοινά στοιχεία με την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή σε ότι αφορά σκέψεις, συναισθήματα, διλήμματα και χαζούς εγωισμούς απέναντι σε έναν ηλικιωμένο πατέρα-πρότυπο με τις αναποδιές του, την ξεροκεφαλιά του αλλά και την ευαισθησία του, η οποία εκδηλώνεται μόνο προς την εγγονή του…

Μια σχέση πατέρα-γιου λοιπόν, που χωράει πολλή αγάπη που δεν εκφράζεται, αλληλοκατανόηση που δεν φαίνεται και μπόλικο αυτομαστίγωμα. Η έλλειψη δυνατότητας έκφρασης αυτών των συναισθημάτων κι από τις δύο πλευρές, οδηγεί σε ανούσιες και επίπονες συγκρούσεις. Που πονάνε όμως πολύ!

Αναπόφευκτα κάποιες στιγμές βουρκώνεις. Είπαμε κι οι άντρες κλαίνε…Υπάρχει μάλιστα μια πολύ ρεαλιστική σκηνή όπου ο πατέρας καταρρέει,όντας βαριά άρρωστος και αναλαμβάνει ο γιος να τον περιποιηθεί σε μια πλήρη αντιστροφή ρόλων,που ευτυχώς όμως αποτελεί στιγμή απελευθέρωσης και των δύο!

Αξίζει τον κόπο, θα περάσετε ένα δίωρο που δεν θα πάει χαμένο. Πιστέψτε με!

Απεριόριστος σεβασμός,τεράστιος προβληματισμός

Είδα  αυτές τις μέρες την ταινία ''Concussion'' (μτφ:εγκεφαλική διάσειση). Δεν είχα ακούσει τίποτα για το συγκεκριμένο έργο, ούτε κάποια κριτική. Απλά την επέλεξα επειδή πρωταγωνιστούσε ο Γουίλ Σμιθ. Και δεν έπεσα έξω….

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία ενός Νιγηριανού γιατρού,του Δρ.Μπένετ Ομάλου που εργάζεται ως ιατροδικαστής και ειδικεύεται εκτός των άλλων στην νευροπαθολογία του εγκεφάλου. Ζει στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ κυνηγώντας το αμερικανικό όνειρο, αφοσιωμένος 100% στη δουλειά του και στην πίστη του στο Θεό.

Όταν έρχεται στα χέρια του η περίπτωση ενός παλαίμαχου αστέρα του Αμερικάνικου Φούτμπολ,ο οποίος πεθαίνει νέος και ανεξήγητα εξαθλιωμένος, αρχίζουν όλα. Ανακαλύπτει μια αδικαιολόγητη για την ηλικία του φθορά του εγκεφάλου και ψάχνοντας εξαντλητικά με το πάθος και την εμμονή στη λεπτομέρεια ενός ανθρώπου που είναι χωμένος στα βιβλία του, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η φύση του αθλήματος κατά πάσα πιθανότητα οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Οι αλεπάλληλες βίαιες συγκρούσεις με το κεφάλι.Μια πιθανότητα την οποία εξελίσσει σε βεβαιότητα μετά τον θάνατο και μερικών ακόμη πρώην παικτών του NFL(National Football League) που παρουσίασαν ανάλογα συμπτώματα.

Ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα της έρευνας του, έρχεται σε σύγκρουση με την πανίσχυρη ομοσπονδία του αθλήματος και την κοινή γνώμη που λατρεύει το συγκεκριμένο άθλημα στις ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστική η ατάκα που ακούγεται κάποια στιγμή: ‘’… το NFL έχει στην ιδιοκτησία του μία ημέρα της εβδομάδας!’’

 Η θεωρία του Δρ.Ομάλου για Χρόνια Τραυματική Εγκεφαλοπάθεια που οδηγεί τους επαγγελματίες παίκτες στο θάνατο λόγω των συγκρούσεων σε κάθε αγώνα, βρίσκει υποστηρικτή και έναν νευροχειρουργό, πρώην γιατρό ομάδας NFL, που δείχνει να καταλαβαίνει εκ των υστέρων την πραγματικότητα. Από εκεί και μετά ξεκινάει ένας αγώνας όπου οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν το χρυσοφόρο προϊόν τους, κάνουν ότι μπορούν για να εξαφανίσουν τον επίμονο και ενοχλητικό Νιγηριανό.

Ο Γουίλ Σμιθ σε μία ακόμη συγκινητική ερμηνεία,αναδεικνύει έναν επιστήμονα με σπάνια ακεραιότητα χαρακτήρα και αρχές που τιμούν τον άνθρωπο,καθώς έχουν αυτόν ως κέντρο όλων και καμία άλλη σκοπιμότητα.Καταγράφει την αγωνία,τις πιέσεις και την τελική δικαίωση που έρχεται πολύ αργότερα.Παίρνει τελικά την πολυπόθητη γι’αυτόν Αμερικανική υπηκοότητα, για να κάνει και το Χόλυγουντ την καθιερωμένη προπαγάνδα του και να δείξει ότι στις ΗΠΑ πάντα το καλό κερδίζει!

Προβληματίστηκα πολύ παρακολουθώντας αυτή την αληθινή ιστορία.Νιώθεις σίγουρα έναν απεριόριστο σεβασμό για  τον Νιγηριανό γιατρό που παλεύει με μόνο όπλο την σιγουριά της γνώσης του. Διαπιστώνεις ότι σε κάθε άκρη του κόσμου τα οικονομικά κυκλώματα είναι πανίσχυρα, αλλά όχι ανίκητα. Προβληματίστηκα γιατί και στα αθλήματα που εμείς καταλαβαίνουμε καλύτερα και ασχολούμαστε στη χώρα μας, παίζουμε και αγαπάμε όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, εκτίθενται καθημερινά πολλοί παίκτες σε πιθανότητα τραυματισμών(καμία σχέση με το ράγκμπυ βέβαια).Οι οποίοι όμως πολλαπλασιάζονται όταν το επίπεδο γίνεται επαγγελματικό, ακριβώς γιατί και οι γιατροί των ομάδων  υπό την πίεση της κερδοφορίας της αθλητικής Α.Ε. προσπαθούν πρωτίστως να επαναφέρουν τον αθλητή στο γήπεδο, αδιαφορώντας πολλές φορές αν είναι όντως υγιής!

Αν μη τι άλλο αξίζει να το δείτε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Είμαι σίγουρος ότι είναι από τις ταινίες που σου αλλάζουν τον τρόπο σκέψης σε πολλά που θεωρείς σταθερά και αμετακίνητα στην καθημερινότητά σου!

Είδα το ''ένας άλλος κόσμος''

Καλή χρονιά!

Θα ξεκινήσω διαφορετικά φέτος. Όχι με μπάλλα, με σινεμά.

Περίμενα από καιρό να δω τη νέα πολυδιαφησμισμένη ταινία του Xριστόφορου Παπακαλιάτη, ''Ένας άλλος κόσμος''. Περισσότερο γιατί μου άρεσε η προηγούμενη του, το ''Αν'', όπου και σταμάτησα να βλέπω τον συγκεκριμένο ηθοποιό-σκηνοθέτη ως τον πιτσιρίκο που έκανε πλακίτσα στους ''10 Μικρούς Μήτσους'' του Λαζόπουλου κάποτε ...

Ο τίτλος ίσως δεν είναι ακριβής. ''Ο δικός μας κόσμος'', θα ταίριαζε περισσότερο σε  αυτό που περιγράφει ο Παπακαλιάτης με ρεαλισμό και αυτογνωσία . Το τι ζούμε αυτά τα μνημονιακά χρόνια , πώς έχει αλλάξει η ψυχοσύνθεσή μας, πώς αντιδρούμε σε αυτό και όλα τα παρελκόμενα.

 Είναι μια ταινία με πολιτική ματιά, που στέκεται απέναντι στα φαινόμενα τύπου Χρυσής Αυγής που μας δηλητηριάζουν καθημερινά. Στέκεται κριτικά προς την κλασσική ελληνική οικογένεια (όχι δεν υπάρχει αναφορά στο σύμφωνο συμβίωσης),σχολιάζοντας τα κακώς κείμενα που κρύβονται κάτω από μια επίφαση κανονικότητας, έναν ''καθωσπρεπισμό''. Στέκεται απέναντι στο στυγνό πρόσωπο των Ευρωπαίων που κάνουν κουμάντο στη ζωή μας, ζητώντας συνεχείς απολύσεις για να βελτιώσουν τα νούμερα, αδιαφορώντας αν αυτό οδηγεί  στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία. Δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή ακόμη και σε μια ηλικία που θεωρείς ότι όλα είναι τελειωμένα, αφήνοντας μια αισιόδοξη χαραμάδα σε ένα έργο που κυριαρχεί η απόγνωση και η απελπισία για την Ελλάδα του σήμερα.

Ήταν μια καλή ταινία, θα την πρότεινα στους φίλους μου, όμως το ''Αν'' μου άρεσε περισσότερο. Πιάνει θέματα που μας αφορούν, αυτά που όλοι συζητάμε και φοβόμαστε.Ασχολείται με την πολιτική αλλά κάπως βιαστικά, κάπως επιφανειακά,ίσως επειδή δεν τα πολυγνωρίζει αυτά τα θέματα ο φιλόδοξος δημιουργός.Ωστόσο προσπαθεί να δώσει και βαθύτερους συμβολισμούς όπως για παράδειγμα με την περιφορά του Επιταφίου,που εμφανίζεται και στις 3 επιμέρους ιστορίες,θέλοντας να υπογραμμίσει πιθανότατα την ατμόσφαιρα ''Μεγάλης Παρασκευής'' που κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας.

Εξαιρετικό το δίδυμο Σίμονς-Καβογιάννη, δίνει σε μια τεράστια αντιπαράθεση την απόγνωση και την αισοδοξία μαζί. Μέτριος ως ηθοποιός ο Παπακαλιάτης που πέφτει σε ναρκισσιστικά κλισέ από τα TV σήριαλ που έφτιαχνε ( σε ένα από αυτά κάνει τον cool τύπο που παρά τα προβλήματά του,προλαβαίνει να ρίξει...και μια ματιά στην εντυπωσιακή Ουγγαρέζα συμπρωταγωνίστριά του,Αντρέα Όσβαρτ). Καθηλωτικά τρομακτικός ως απεγνωσμένος Χρυσαυγίτης, ο απελθών Μηνάς Χατζησάββας στην τελευταία του ταινία,αποδίδει με γλαφυρό τρόπο την εικόνα ενός -δυστυχώς- μεγάλου κομματιού της κοινωνίας μας , που το θρέφει πια το μίσος για τον συνάνθρωπο.

Σαν συμπέρασμα με τη ματιά του απλού θεατή, είναι μια ταινία που αξίζει να τη δεις, σε προβληματίζει και σε αγγίζει, αφήνοντας πολλά ανοιχτά θέματα και παρουσιάζοντας σαν πανάκεια τον Θεό Έρωτα, δίνοντας έτσι μια ποιητική διάσταση στο πρόβλημα.Το τελευταίο κομμάτι της ταινίας,όπου υπάρχει συνάντηση των τριών παράλληλων ιστοριών,είναι και το πιο δυνατό,το πιο συνταρακτικό.

 Η αίσθηση πάντως φεύγοντας από την αίθουσα είναι πικρή,καθώς συνειδητοποιείς για ακόμη μια φορά το μέγεθος του προβλήματος.