Mπαΐλντισα!

Αθήνα, Σάββατο απόγευμα. Τέλος Ιουλίου, κατακαλόκαιρο. Καύσωνας.

Ανοίγεις τηλεόραση ,ακούς για νέα μέτρα και την ξανακλείνεις. Σκέφτεσαι να πας κάπου και πρώτα υπολογίζεις πόσο θα σου κοστίσει και ύστερα που θέλεις (και αν μπορείς τελικά) να πας.

Υπάρχει μια λέξη που περιγράφει το πώς νιώθεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον.’’Mπαΐλντισα’’!Το ρήμα έχει τουρκική προέλευση και περιγράφει την τάση για λιποθυμία,την δυσφορία γενικά.

Από την άλλη υπάρχει πάντα και η λαμπερή πλευρά της ζωής, που βέβαια δεν αντιπροσωπεύεται από τις τραγικά ψυχρές φιγούρες της βασίλισσας Ελισσάβετ και του Ζακ Ρογκ - που κήρυξαν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου - πλαισιωμένοι μέσα σε ένα ανιαρό πανηγύρι κακογουστιάς από τον Ντέϊβιντ Μπέκαμ, τον Μίστερ Μπιν(!) και τον συνομήλικο της Μεγαλειοτάτης, Πώλ Μακάρτνεϋ…

Η λαμπερή πλευρά της ζωής απεικονίζεται στις φωτογραφίες που ‘’ανεβάζουμε’’ από τις διακοπές μας, από τις παραλίες, από ωραίες γωνιές της Ελλάδας μας, που ζωντανεύουν τώρα το καλοκαίρι και μας θυμίζουν πώς θα έπρεπε πραγματικά να νιώθουμε και να ζούμε. Σε αυτές τις φωτό το γέλιο βγαίνει αβίαστα,οι πλάκες είναι καθημερινές, καταλαβαίνεις τέλος πάντων ότι κάποιος περνάει καλά.

Και είναι σημαντικό! Αφήστε τα κομπιουτεράκια στην άκρη. Τα νούμερα δεν βγαίνουν έτσι κι αλλιώς… Φύγετε από την Αθήνα έστω και για δυο μέρες .Το έχουμε ανάγκη όλοι!

 Και μην ξεχνάτε να ανεβάζετε τις καλύτερες και πιο χαρούμενες φωτογραφίες σας, γιατί όπως έλεγε και ένα σλόγκαν ‘’το γέλιο είναι μεταδοτικό’’!  

Ο Ρεντούλης και οι…άλλοι

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που τον φώναζαν Ρεντούλη. Ο μπαμπάς του είχε πολλά λεφτά…

 Όταν έπαιζε με τα άλλα παιδάκια ήθελε πάντα αυτό να κερδίζει, γιατί στο σπίτι του έλεγαν ότι είναι ο καλύτερος και όφειλε να είναι πρώτος παντού…

 Στην παιδική χαρά ο Ρεντούλης έβρισκε κι άλλα παιδάκια για παιχνίδι .Παρά το γεγονός ότι ήταν και το ίδιο πολύ ικανό στο τρέξιμο, στη μπάλλα, στο σκαρφάλωμα και σε άλλα παιχνίδια, κάποιες φορές εμφανίζονταν κάποιοι πιτσιρικάδες πιο καπάτσοι που- παρά τα τρύπια παπουτσάκια τους- τον κέρδιζαν… Ο Ρεντούλης τσαντιζόταν.

 Μια φορά ,δυο φορές , παραπάνω δεν άντεξε το παιδάκι. Το είπε στο μπαμπά του κι εκείνος με απόλυτη φυσικότητα-αφού έτσι είχε μάθει να κάνει τις μπίζνες του- είπε στο γιο του να μην ανησυχεί και να αρχίσει να χαρίζει δωράκια στα άλλα παιδιά με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να κερδίζει… Έτσι κι έγινε. Κάποια το δέχτηκαν αμέσως θαμπωμένα από τη λάμψη των ''δώρων'', κάποια άλλα δίστασαν και κάποια λιγότερα συνέχισαν στο ίδιο στυλ: ''…εμείς θα παίζουμε όπως μας αρέσει και κράτησε τα δώρα σου,δεν τα 'χουμε ανάγκη!''.

 Αυτό τον εκνεύρισε πολύ αφού δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Δεν είχε μάθει να του λένε ‘’όχι’’ και να τον αγνοούν. Προσπάθησε με τη βοήθεια των νέων ‘’φίλων’’ του να τα απομονώσει, κοροϊδεύοντας τα παλιά τους ρουχαλάκια και κάνοντας ντροπιαστικές –για τα άλλα- φάρσες . Όμως ούτε έτσι τα κατάφερε. Στράφηκε πάλι στο μπαμπά του για βοήθεια κι εκείνος αγόρασε την παιδική χαρά-κάνοντας επίδειξη δύναμης- αφήνοντας πλέον να μπαίνουν μέσα μόνο όσα παιδάκια έκαναν τα κέφια του γιου του…

 Όμως μετά από λίγο ο Ρεντούλης το βαρέθηκε κι αυτό ,γιατί κατάλαβε ότι δεν είναι είναι ωραίο να μην υπάρχει κάποιος ικανός να τον ανταγωνισθεί και να νιώσει τη χαρά του παιχνιδιού. Γιατί η χαρά της νίκης χωρίς παιχνίδι και αντίπαλο δεν υπάρχει… Κι έτσι με τον καιρό έμεινε μόνο του μέσα στο χρυσό κλουβί της παιδικής χαράς του..»

 Στο παραπάνω αυτοσχέδιο παραμυθάκι στη θέση του παιδιού βάλτε τον Ολυμπιακό και παρομοιάστε το περιβάλλον της παιδικής χαράς με αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

 Επιτρέψτε μου αυτή την υπερβολή.

Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη μια εξήγηση γιατί φέτος ο ποδοσφαιρόφιλος περιμένει χωρίς τη συνηθισμένη λαχτάρα και με το λιγότερο ενδιαφέρον των τελευταίων ετών, την έναρξη της ποδοσφαιρικής σεζόν στην Ελλάδα. Συνεπικουρεί βέβαια και η οικονομική κρίση που έχει γονατίσει τον απλό κόσμο που αγαπάει το ποδόσφαιρο.

 Όμως κι ο Ρεντούλης πόσο θα παίζει μόνος του; Και τα άλλα παιδάκια έχουν ψυχή!

Αϋπνίες

Μια από τις ταινίες που έχω δει και μου άρεσαν ήταν το  ‘’Insomia’’ με τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπιν Γουίλιαμς .Ο πρώτος ήταν αστυνομικός που πήγε στην Αλάσκα για να εξιχνιάσει ένα έγκλημα που έκανε ο δεύτερος. Λόγω της μεγάλης διάρκειας της μέρας εκεί(δεν νύχτωνε σχεδόν καθόλου)ήταν δύσκολο για κάποιον επισκέπτη να προσαρμοστεί και να κομηθεί φυσιολογικά. Ως μέρος του σεναρίου μάλιστα  γινόταν αναφορά στις επιπτώσεις της αϋπνίας στον ανθρώπινο οργανισμό.

Κάτι τέτοια σκέφτομαι όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ ,κάτι που αρχίζει να γίνεται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό. Το παρήγορο είναι ότι απ’ότι ακούω συμβαίνει σε πολλούς λόγω των ιδιαίτερων καταστάσεων και δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι Έλληνες τον τελευταίο κυρίως χρόνο.

Το  ερώτημα είναι τι κάνεις όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς;

Mία κλασσική και δοκιμασμένη λύση είναι  το ψυγείο! Λίγο παγωτό ,κανένα φρουτάκι ή έστω ένα ποτήρι κρύο γάλα ίσως να βοηθήσουν την κατάσταση.

Αφού ικανοποιήσεις τη βουλιμία σου, ψάχνεις στην τηλεόραση κανένα ξεχασμένο σήριαλ που παίζει σε επανάληψη, μήπως και ξεχαστείς λίγο και νυστάξεις.

Όταν καταλήγεις να ‘’ζαπάρεις’’ από το ένα τηλεμάρκετινγκ στο άλλο, ανοίγεις το λάπτοπ και ξεκινάς το ΄΄σερφάρισμα’’. Τα ειδησεογραφικά σάϊτ δεν έχουν τίποτα, τα αθλητικά το ίδιο, το facebook το είχαμε δει και νωρίτερα και …το μάτι δεν κλείνει με τίποτα.

Και τελικά θα μου πείτε ποια είναι η λύση;

Tι να σας πω  κι εγώ ;

Πήγε τρεις  κι ακόμα γράφω…!