Σφραγίδα από μέσα σου

‘’Πάει ο παλιός ο χρόνος ,
  ας γιορτάσουμε παιδιά…’’

Το πρώτο δίστιχο από το γνωστό σχολικό τραγούδι που αποχαιρετά τον παλιό χρόνο και καλοσωρίζει αυτόν που έρχεται, ειδικά για φέτος ταιριάζει γάντι!Όλος ο κόσμος γιορτάζει που φεύγει το τρισάθλιο 2012!Για να έρθει το ακόμα χειρότερο 2013….

Σίγουρα με το να αλλάξει αριθμητικά το έτος  δεν αλλάζει και τίποτα ουσιαστικό ,κυρίως στα κακώς κείμενα.Θα ξεφύγουμε για λίγες μέρες με τραπεζώματα, τσιμπούσια και πολύ αλκοόλ.Θα παραμυθιαστούμε λίγο με ευχές του στυλ ‘’όλα θα πάνε καλά’’ και μετά πάλι τα ίδια.Έτσι κι αλλιώς λίγοι είναι αυτοί που περιμένουν μια λογική λύση στην κρίση που μας μαστίζει και η οποία θα στηρίζεται σε μια σειρά από προσχεδιασμένες κινήσεις και με συγκεκριμένο χρονικά στόχο.

Οι περισσότεροι αν δεν έχουν ήδη αφεθεί στην(καλή ή κακή τους) μοίρα , κοιτάνε όλο και πιο συχνά προς τα πάνω, ψάχνοντας για…το φωτεινό αστέρι της Βηθλεέμ.Κάτι τέλος πάντων που θα μας οδηγήσει μακριά από τους γιαλαντζί μάγους της εγχώριας και της αλλοδαπής Τρόϊκα.Γιατί αυτοί ως τώρα μας πάνε αποδεδειγμένα στο στόμα του Ηρώδη!

Κλείνοντας το χρόνο είναι συνηθισμένο να κάνουμε έναν απολογισμό.Τί πήγε καλά,τί όχι και παράλληλα να κάνουμε έναν πρόχειρο σχεδιασμό, κάποιες σκέψεις για το νέο έτος.Τί περιμένουμε,τι προσδοκάμε και τι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο.Για τον εαυτό μας,για την οικογένειά μας,για τη δουλειά ή ότι άλλο ενδιαφέρει τον καθένα.Για την ομάδα απλά ελπίζουμε στη σωτηρία….!

Πάντως καταγράφοντας αυτές τις σκέψεις και δίνοντας υποσχέσεις στον εαυτό μας(που θα ξεχαστούν μέχρι του Αϊ-Γιαννιού!),πιστεύω ότι ο καθένας άσχετα με αυτά που του λένε οι άλλοι,ξέρει πολύ καλά αν πρέπει να είναι ευχαριστημένος με τη χρονιά του.Ξέρει τι πήγε καλά ,τι όχι και σίγουρα ακούει από μέσα του μια φωνή να του λέει:’’μεγάλε τα κατάφερες!’’ ή ‘’ φίλε τα σκάτωσες…’’.Αν αρχίσεις να ακούς περισσότερες φωνές,φταίει κάτι άλλο….Πάρε χάπια!

Ξέχωρα από την πλάκα τώρα και με βάση τη λογική που περιγράφω παραπάνω,μπορείς να καταλάβεις πού τοποθετείς τον εαυτό σου σαν προσπάθεια,σαν αποτέλεσμα ,σαν θετική ή αρνητική ψυχολογία αυτή την κολασμένη χρονιά της κρίσης.Υπάρχουν σίγουρα στιγμές που λες ‘’καλά που άντεξα’’ ή ’’δεν την παλεύω άλλο’’ ή πάλι βλέποντας κάποιον να ψάχνει στα σκουπίδια τρέμεις στην ιδέα και μόνο.Γιατί δυστυχώς αποδεικνύεται ότι είναι κάτι πέρα από τις δυνάμεις σου.Ακόμα και για αγχωτικούς,τελειομανείς ανθρώπους που θέλουν να τα έχουν όλα υπό τον έλεγχό τους(οι ψυχίατροι τους καταγράφουν ως προσωπικότητες τύπου Α) και είναι οι πρώτοι στατιστικά στα εμφράγματα…

 Όπως και να έχει ,όπως και να το βλέπει κανείς ,σημασία έχει αυτό που άκουσα μια φορά στο Λαζόπουλο και μου άρεσε πολύ.Μια ατάκα στο κλασσικό σκετσάκι που κάνει τον αραχτό Σαλονικιό με την φραπεδιά δίπλα στον Σταρόβα: ''…αυτό που σε λέω φιλλλαράκι,αν παίρνεις τη σφραγίδα από μέσα σου όλα καλά…''!

Βρες λοιπόν που έχεις πάρει τη ‘‘σφραγίδα από μέσα σου’’ και χτίσε πάνω σε αυτήν!Είναι το δυνατό σου σημείο,είναι αυτό που ξέρεις καλά.Και ίσως να είναι το φωτεινό σου αστέρι!

Καλές γιορτές φίλοι μου,να έχετε υγεία και δύναμη!  

Κι όμως γυρίζει!

Δευτέρα.Με διαφορά η χειρότερη μέρα της εβδομάδας.Πολλές φορές μου φαίνεται ότι διαρκεί περισσότερο από 24 ώρες.Βάζω μέσα κι αυτές που ‘τρώει’ η σκέψη της (και μόνο) από το βράδυ της Κυριάκης.

Έτσι χθες ,άλλη μια τσαγακαροδευτέρα με τη ρουτίνα της και όλη τη μαυρίλα της που δυστυχώς πλέον κουβαλούν κι οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας.Τελειώνοντας τη δουλειά ανηφόρισα προς το Ολυμπιακό Στάδιο.Θα μου πει κάποιος ‘’μα καλά,είχες όρεξη να δεις το ΑΕΚ-Γιάννινα;’’ Ήταν και το κρύο που είχε αρχίσει να γίνεται τσουχτερό στην Καλογρέζα…

Η απάντηση είχε να κάνει με την ευκαιρία να συναντήσω έναν καλό φίλο που έχει επαγγελματική σχέση με το ποδόσφαιρο και παρακολουθώντας το ματς ήταν μια καλή ώρα να τα πούμε . Εκεί κατάλαβα για άλλη μια φορά πώς φτιάχνει η διάθεση του ανθρώπου με απλά πραγματάκια…Πώς μπορεί να γυρίσει από το μαύρο στο άσπρο,εύκολα.

Ο αγώνας άρχισε για την ΑΕΚ με τους καλύτερους οιωνούς.Γκολ στο πρώτο λεπτό που ζέστανε την ατμόσφαιρα για τους ηρωικούς 6 με 7 χιλιάδες φιλάθλους που βρέθηκαν στις εξέδρες.Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη.Ο ΠΑΣ ισορρόπησε το παιχνίδι ,έδειξε να έχει αγωνιστικό πλάνο για να αντιδράσει και κατάφερε να ισοφαρίσει , βυθίζοντας τους Ενωσίτες σε μαύρες σκέψεις για άλλη μια φορά φέτος.Όταν χάθηκε και το πέναλτι από τον Γκερέϊρο ,οι περισσότεροι άρχισαν να σκέφτονται το οδυνηρό ματς της περασμένης αγωνιστικής εναντίον του Λεβαδειακού…Ίσως για πολλούς που ψάχνουν να βρουν στο γήπεδο λίγη από τη χαρά που τους στερεί η μίζερη καθημερινότητα, ήταν η αφορμή να ανάψουν άλλο ένα τσιγάρο.Εγώ άρχισα να βυθίζομαι και πάλι στις βαλτώδεις σκέψεις που ψάχνουν να βρουν τον τρόπο διαφυγής από την κρίση… ‘‘Κάποτε η ΑΕΚ μας έδινε και λίγη χαρά’’,σκέφτηκα …

Επειδή όμως η μπάλλα είναι απρόβλεπτη και οι πιτσιρικάδες του Δικεφάλου συνέχιζαν να παλεύουν ,μια στημένη φάση δέκα λεπτά πριν το τέλος έδωσε τη νίκη στην ομάδα του Λίνεν.Αναπάντεχα ίσως με βάση την εξέλιξη του αγώνα.Αμέσως επέστρεψε η αισιοδοξία στο γήπεδο και για μερικά δευτερόλεπτα ο κόσμος τραγουδούσε όπως παλιά ‘ΑΕΚ ολέ,ΑΕΚ ολέ,ολέ,ολέ!’.

Ένιωθες ότι όλοι είχαν να ανάγκη να ξεσπάσουν σε κάτι θετικό.Να ξεδώσουν για λίγο.Ήταν ωραίο αυτό που συνέβαινε.Πετάχτηκα από τη θέση μου.Μέρες είχα να νιώσω έστω και για λίγα λεπτά χαρά και αισιοδοξία. Κοίταξα γύρω μου και είδα πρόσωπα χαρούμενα.Σπάνιο στις μέρες μας.

‘Κι όμως γυρίζει’’,που λέει ο απολαυστικός Γιάννης Ζουγανέλης στο διαφημιστικό σποτάκι που υποδύεται τον Γαλιλαίο!Το καλύτερο τελείωμα μιας μουντής ,συνηθισμένης Δευτέρας…Δεν ζητάμε πολλά!  

Κοιτάμε μπροστά!

Το ποδόσφαιρο όπως επανειλημμένα και επιτυχημένα έχει ειπωθεί είναι το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας.Πολλές φορές όμως το πάθος και η αγάπη για την ομάδα μας, το αναδεικνύουν σε πρωτεύον και κεντρικό θέμα στην καθημερινότητά μας,σε μια μάταιη προσπάθεια ίσως να ξεφύγουμε από αυτήν.

Οι εργάσιμες μέρες που ακολουθούν τα μεγάλα ντέρμπυ ξεκινούν με το σχολιασμό του αγώνα στον πρωινό καφέ ,με ότι αυτό συνεπάγεται. Βαθυστόχαστες αναλύσεις ,καζούρα και πειράγματα με χοντρές (ή και χοντροκομμένες) πλάκες.

Οι ήττες είναι στο πρόγραμμα θα πουν οι ψυχραιμότεροι.Μια ήττα με 5-0 όμως και κυρίως από τον μεγάλο σου αντίπαλο δεν ξεπερνιέται εύκολα.Από ένα απλό παιχνίδι μεταξύ φίλων στην -πάλαι ποτέ- αλάνα μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ,η ήττα πονάει! Θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.Ψάχνεις απεγνωσμένα να ανταποδώσεις, απαριθμώντας ιστορικές νίκες της ομαδάρας σου με μεγάλα σκορ στη λεκτική αντιπαράθεση που πάντα ακολουθεί.Ψάχνεις να βρεις τρόπους να διώξεις το μαύρο σύννεφο από πάνω σου και να αρχίσεις εσύ να γελάς με τον ‘’αντίπαλο’’.

Πριν 3 χρόνια περίπου (2 Μαϊου 2009) η Ρεάλ έχασε μέσα στο Μπερναμπέου από τη Μπαρτσελόνα με 6-2!Πέρυσι στο Ολντ Τράφορντ του Μάντσεστερ (23 Οκτωβρίου 2011) είχαμε τη μεγαλύτερη ήττα της Γιουνάϊτεντ του Σερ Άλεξ, από τη μισητή της συμπολίτισσα,την Σίτυ με 6-1! Μιλάμε για ισοδύναμα ποδοσφαιρικά μεγέθη,ομάδες με τεράστια χρηματιστηριακή και εμπορική αξία ,που για 90 λεπτά πάνω στο χορτάρι η μία φάνταζε μυρμήγκι και η άλλη ελέφαντας!Φυσικά και μετά από αυτές τις τραγωδίες για τις γηπεδούχους ομάδες , συνέχισαν αυτές να υπάρχουν , να νικούν και οι οπαδοί τους λίγο καιρό μετά δεν θυμούνται καλά-καλά αυτές τις οδυνηρές στιγμές.

Χθες βράδυ(11 Νοεμβρίου 2012) στο ΟΑΚΑ η ομάδα U21 της ΑΕΚ που κατεβαίνει στο φετινό πρωτάθλημα της Superleague,ηττήθηκε με 4-0 από τον βέβαιο (και) φετινό πρωταθλητή Ολυμπιακό.Δεν έχει σημασία ποιος σφύριξε τι και αν η ήττα θα ερχόταν με μικρότερο σκορ. Αυτό που έχει σημασία για την ΑΕΚ που είναι με την πλάτη στον τοίχο,είναι να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να σταθεί στα πόδια της και να μην ασχοληθεί με πράγματα που θα την αποπροσανατολίσουν.Δυστυχώς φοβάμαι ότι και η τωρινή της διοίκηση επιχειρεί να πιαστεί από αυτό.Θα είναι κρίμα για τον κόσμο που δεν σταματάει να ενισχύει αυτό που θυμίζει ΑΕΚ από τις φανέλες και μόνο.

Σε αυτές τις περιπτώσεις μία συνταγή υπάρχει : Ψηλά το κεφάλι,κοιτάμε μπροστά,ετοιμαζόμαστε για το επόμενο παιχνίδι. Απλά κι όπου μας βγάλει,γιατί δεν υπάρχει το ''χέρι του Θεού'' να μας σπρώξει.Ούτε καν του Χολέμπας!!!  

Μεταφράζοντας αριθμούς

Επειδή φίλοι μου δεν είμαστε (όλοι) νούμερα ,όσο κι αν προσπαθούν καθημερινά να μας κάνουν να το πιστέψουμε, παραθέτω τις παρακάτω διαπιστώσεις –προσθέστε κι εσείς τις δικές σας. Είναι η ζωή μας τα τρία τελευταία χρόνια και δεν ξέρω για πόσο ακόμη…

• Οι περισσότεροι είναι σκυθρωποί και σταματήσει να μιλάνε για μελλοντικά σχέδια.
• Οι περισσότεροι αγωνιούν ιδιαίτερα για το παρόν και την αιφνιδιαστική εμφάνιση εκτάκτων αναγκών που θα μεγαλώσει την ‘’μαύρη οικονομική τρύπα’’.
• Τα παιδιά ρωτούν τους γονείς τους γιατί δεν γελάνε.
• Όσοι σκέφτονται να κάνουν παιδί συνεχώς το αναβάλουν.Τα παιδιά έχουν γίνει ‘’τεκμήριο διαβίωσης’’.
• Η υγεία των περισσοτέρων έχει επιδεινωθεί. Ως υγεία νοείται και η ψυχική ,ενώ αποδεδειγμένα σε ήδη διαπιστωμένα προβλήματα υπάρχει έξαρση στην εκδήλωσή τους καθώς σωματοποιούνται οι στρεσσογόνες καταστάσεις που βιώνει ο οργανισμός.
• Η οικονομική ανέχεια οδηγεί(αναγκαστικά) τους περισσότερους στη ΜΗ λήψη των απαιτούμενων φαρμακευτικών αγωγών, στη ΜΗ πραγματοποίηση φυσικοθεραπειών, επισκέψεων σε οδοντιάτρους,ακόμη και σε ΜΗ πραγματοποίηση αναγκαίων προληπτικών εξετάσεων(αιματολογικές ,μαστογραφίες, ΠΑΠ τεστ κλπ).
• Οι ταξικές διαφορές έχουν γίνει τεράστιες.
• Η λογοκρισία κυριαρχεί στα ΜΜΕ και η τρομοκράτηση των μαζών έχει παραμερίσει και τα παραδοσιακά προσχήματα.
• Υπάρχει αύξηση της κατανάλωσης αλκοόλ και διαφόρων ψυχοτρόπων ουσιών(συμπεριλαμβανομένων και των ‘’απλών‘’ ηρεμιστικών).
• Διαπιστώνεται πλήρης απουσία αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο και απεναντίας επικρατεί η προσπάθεια επιβίωσης με βασικό μοτό:’’o θάνατος σου ,η ζωή μου’’. Παράλληλα μεγιστοποιούνται οι κάθε είδους κοινωνικοί αυτοματισμοί που οδηγούν σε πλήρη αποπροσανατολισμό και καννιβαλισμό το σύνολο της κοινωνίας.
• Σε όλους τους τομείς της ζωής μας εισάγεται ο όρος ‘’παραγωγικότητα’’ σαν μετρήσιμο μέγεθος.Παρακαλώ να μου προσδιορίσει κάποιος ειδικός πώς υπολογίζεται η παραγωγικότητα ενός δασκάλου, ενός γιατρού, ενός σκουπιδιάρη;
• ‘’Ο θάνατος του εμποράκου’’,είναι το έργο που έχει κόψει τα περισσότερα εισιτήρια τα τελευταία τρία χρόνια και συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία…
• Οι αυτοκτονίες έχουν φτάσει να αποτελούν διέξοδο από την κρίση(?) και αποτελούν καθημερινό τραγικό φαινόμενο,το οποίο αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν μια φυσιολογική εξέλιξη της κατάστασης.
• Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι που δούλευαν μια ζωή για να έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση στα γεράματα τους, έχουν φτάσει σε πλήρη απόγνωση .Εκτός των προβλημάτων της ‘’τρίτης ηλικίας’’ αδυνατούν να χαρούν παίρνοντας ένα δωράκι στα εγγόνια τους.
• Τα λαμόγια της πολιτικής, της δημόσιας διοίκησης ,των νοσοκομείων κλπ εξακολουθούν να περνάνε μια χαρά(εκεί υπάρχει το πραγματικό και συσσωρευμένο λίπος) ,αναλαμβάνοντας μάλιστα και υπεύθυνες θέσεις(διοικητές οργανισμών κλπ)
• Μετά από τρία χρόνια θυσιών και αιματηρών περικοπών σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας ,τίποτα δεν έχει αλλάξει στη λειτουργία και το ύφος της περίφημης κρατικής μηχανής. Αντίθετα όλες σχεδόν οι υπηρεσιες ,από πολεοδομίες μέχρι νοσοκομεία και από τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι την αστυνομία,όλα είναι προς το χειρότερο.
• Όπως εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ΑΝ τώρα κάτι λειτουργεί καλά ψάξτε πιο μέσα για να βρείτε κάποιον ή κάποιους υπαλλήλους (δημόσιους ή ιδιωτικούς) που έχουν φιλότιμο.
• Η περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία είναι μια φούσκα. Όλα αυτά τα χρόνια που γιγάντωσαν τη διαφθορά και τη διαπλοκή ,οι μεγάλες εταιρίες στέκονταν στα πόδια τους με απευθείας αναθέσεις μεγάλων δημοσίων έργων.
• Ο καφές παραμένει ακριβός.Τα μπουζούκια (τις μέρες που ανοίγουν) παραμένουν γεμάτα.
• Εναλλακτικοί τρόποι θέρμανσης και οικονομική οδήγηση.
• Τα iphone είναι παραδόξως πολλά και σε χέρια ‘’αγανακτισμένων’’.
• Μειώθηκαν τα Kαγιέν που κυκλοφορούσαν στις λεωφόρους μας.

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι τελικά κατασκευάστηκαν και στην Ελλάδα αυτά τα τούνελ που συναντούσε κανείς παλιότερα μόνο στο εξωτερικό και θα μπορούσες να τα περιγράψεις κάπως έτσι : ’’Μπαίνεις και δεν θυμάσαι πότε βγαίνεις’’.  

Ένα ΟΧΙ,μια μεγάλη μαγκιά

To ''OXI'' της 28ης Οκτωβρίου 1940 έχει καταγραφεί από τους ιστορικούς μας ,έχει αποτιμηθεί η αξία του και έχει περάσει στη συνείδησή μας ως η πιο σωστή απάντηση από έναν άνθρωπο (Ιωάννη Μεταξά) που δεν θα εξέπληττε πολλούς λέγοντας τότε ''ΝΑΙ''.

Στο χώρο του ποδοσφαίρου τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ έχουν να κάνουν κυρίως με μεταγραφές.Απλά κάποιος δέχεται ή όχι την πρόταση μιας ομάδας.Βέβαια όπως και στη ζωή υπάρχουν οι εύκολες και προφανείς απαντήσεις που συνυπάρχουν με τις δύσκολες και παράδοξες. Όταν πχ παίζεις στην Παναχαϊκή και σου κάνει πρόταση ο Παναθηναϊκός δεν έχεις να σκεφτείς πολλά για να πεις το ΝΑΙ.Όταν παίζεις όμως στον ΠΑΟΚ και σε ζητούν στον Άρη ,έχεις να σκεφτείς πολύ περισσότερα από τα λεφτά…

Όταν πάλι παίζεις στον Απόλλωνα Αθηνών και σε ζητάει ο Ολυμπιακός, δίνοντας σου ‘’λευκή επιταγή’’ ο πανίσχυρος Σωκράτης Κόκκαλης ,η προφανής επιλογή είναι ΝΑΙ .Έχοντας μάλιστα και τη συγκατάθεση του προέδρου της ομάδας (με τις γνωστές και ισχυρές διασυνδέσεις στο παρασκήνιο, Κώστα Αλαμάνου),όλα συνηγορούν στο ΝΑΙ.

Κι όμως φίλοι μου ,όταν λέγεσαι Ντέμης Νικολαΐδης και η καρδιά σου χτυπάει μόνο για την αγαπημένη σου ΑΕΚ ,το ΟΧΙ είναι η μεγάλη απάντηση που δείχνει χαρακτήρα και ''τρελλαίνει'' τους φιλάθλους της Ένωσης! Είναι μεγάλη μαγκιά.

Όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει κανείς,σε όποια χώρα του κόσμου κι αν ζει, θα ήθελε έναν τέτοιο παίχτη-οπαδό στην ενδεκάδα… Δεν θα επεκταθώ σε άλλες λεπτομέρειες.

Όσα κι αν θέλει (και πρέπει) να καταλογίσει ο κάθε ΑΕΚτζής στον ‘’κοντό’’ για τις διοικητικές του επιλογές και τις παράλληλες μπίζνες πάνω στα φτερά του Δικεφάλου,δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει το μεγάλο ‘’ΟΧΙ’’ τότε. Ήταν καλοκαίρι του 1996 και ρίσκαρε ανοιχτά να τελειώσει την καριέρα του, με την επιμονή του να παίξει στην ομάδα που αγαπούσε. Τα υπόλοιπα είναι θέμα μεγάλης συζήτησης.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,η ιστορία αυτή αποδεικνύει την αξία του ΟΧΙ γενικότερα στη ζωή μας,σε μια εποχή που είναι ανάγκη να το φωνάξουμε όσο ποτέ άλλοτε.  

Μπρατισλάβας παραλειπόμενα

Παρακολουθώντας έναν αγώνα πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να χαζεύει σε λεπτομέρειες ανούσιες, που έχουν καμιά φορά τη σημασία τους ή απλά την πλάκα τους.

Βλέποντας λοιπόν προχθές το νικηφόρο ματς της Εθνικής μας στη Μπρατισλάβα, στα πρώτα λεπτά ‘’κόλησσα’’ με τη…μοϊκάνα του Χάμσικ! Ξέρω ότι σε αυτό το σημείο θα βιαστούν οι κακεντρεχείς να πουν ότι επειδή αραίωσε η δική μου κόμη,ασχολούμαι με τρίχες άλλων…Το προσπερνώ και καταγράφω τη σκέψη μου.Πώς θα καταφέρει να κάνει κεφαλιά αυτός ο παίκτης σε μια φάση που χρειάζεται να το κάνει;Kαι πραγματικά σε όλο τον αγώνα δεν ακούμπησε τη μπάλλα με το κεφάλι! Πράγμα δύσκολο για ένα 90λεπτό.Να που μπορεί το προσωπικό μοδάτο στυλ ενός παίκτη να προσδιορίσει και τον αγωνιστικό τρόπο έκφρασης,σκέφτηκα.

Εκτός από τα μαλλιά του Σλοβάκου της Νάπολι,είχα το μυαλό μου και στον αρχηγό Κώστα Κατσουράνη.Ήθελα να δω σε τί κατάσταση θα παρουσιαζόταν μετά τις τελευταίες περιπέτειες με τον Παναθηναϊκό. Ήταν ιδιαίτερα αγωνιστικός (αναμενόμενο με βάση τη λογική) αλλά και αρκετά ήρεμος έως ευδιάθετος θα έλεγα. Μάλλον είχε να κάνει και με την προσωπική του 100άρα αλλά και με τη μεγάλη νίκη της ομάδας ,σε ένα υγιές ποδοσφαιρικά περιβάλλον-για το οποίο είναι υπεύθυνος 100% ο Φερνάντο Σάντος.Στην ΑΕΚ παρακολουθεί κανείς…;

Δεν θα μπορούσα να μην εστιάσω την προσοχή μου στον –κατά τη γνώμη μου- κορυφαίο Έλληνα επιθετικό (το έχω ξαναγράψει πολλάκις) Δημητρη Σαλπιγγίδη! Ο μεγιστοτεράστιος παίκτης του ΠΑΟΚ, για άλλη μια φορά ‘’υπερέβαλε εαυτόν’’ ,πάλεψε να εφαρμόσει αυτά που του ζήτησε ο προπονητής του στο γήπεδο(όπως κάνει πάντα) και η τύχη τον δικαίωσε να είναι εκεί που πρέπει για μια ακόμη φορά.Kαι ας είναι εμφανές πια ότι η ταχύτητά του δεν πιάνει ‘’κόκκινο’’.Να είσαι καλά Σάλπι!

Τέλος, η αρχή και το τέλος αυτής της ομάδας,ο Πορτογάλος προπονητής της Εθνικής Ελλάδας,έβγαλε 90 λεπτά μέσα στη βροχή προστατευόμενος απλά από την κουκούλα του μπουφάν…Για όποιον έχει κλωτσήσει μπάλλα έστω και ερασιτεχνικά,είναι εύκολο να καταλάβει ότι βλέποντας ο ποδοσφαιριστής τον προπονητή του να παλεύει απ’έξω χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα, είναι αναγκασμένος τουλάχιστον να τα δώσει όλα!

Και η τύχη που του στέρησε το τρίποντο με τη Βοσνία , του το επέστρεψε σε ένα ματς που σίγουρα δεν το άξιζε…

Μόνη ξανά δεν θα σ’αφήσω

Είναι πολλές οι φορές που προσπαθώντας να δεσμεύσεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι δύσκολο, κάτι ίσως δυσάρεστο αλλά αναγκαίο , δίνεις μια προσωπική υπόσχεση βάζοντας ταυτόχρονα και μια ρήτρα μη πραγματοποίησης .Μια τέτοια συνηθισμένη περίπτωση πχ είναι οι δίαιτες ή το κόψιμο του καπνίσματος, όπου ο καθένας βάζει διάφορα deadlines στον εαυτό του , δίνοντας ταυτόχρονα και bonus επίτευξης στόχου…

Η υπόσχεση που έδωσαν δεκάδες εκατοντάδες φίλαθλοι της ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2004 μετά την περίφημη υπαγωγή της ομάδας στο άρθρο 44 και τις ηγετικές εμφανίσεις του Ντέμη Νικολαΐδη, εκφραζόταν με τον ήχο του τραγουδιού του Νίκου Ζιώγαλα που ερμήνευσε μαζί με την Αναστασία Μουτσάτσου. (http://www.youtube.com/watch?v=xkY1YG72ReQ)

Ήταν η εποχή που υποτίθεται ότι η ομάδα γύριζε οριστικά σελίδα από τις αμαρτίες του παρελθόντος , κάτι που σφράγιζε από τις οθόνες του ΟΑΚΑ πριν από κάθε αγώνα και η ‘’ευλογία’’ του οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με την περίφημη δήλωση:’’H AEK είναι ιδέα και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν…’’.

Οι επιδοκιμασίες και η απέραντη αισιοδοξία εκείνης της περιόδου γρήγορα οδήγησε στην πλήρη απαξίωση και στον κίνδυνο ατιμωτικού υποβιβασμού της Ένωσης. Φτάσαμε στο σημερινό ναυάγιο, με την ομάδα να μην μπορεί να κερδίσει αντιπάλους που θεωρητικά τους νικούσε και μόνο με την φανέλα της. Ο Δικέφαλος αετός ξεπουπουλιάστηκε…Και φυσικά αποδείχθηκε ότι οι οπαδοί της ‘’πλανεύτηκαν οικτρά’’.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι δύσκολο έως απίθανο να τηρήσεις την όποια προσωπική σου δέσμευση-υπόσχεση για κάτι που αλλιώς το οραματιζόσουν και αλλιώς αποδείχθηκε ότι ήταν.

Γιατί για μια ιδέα αξίζει να παλέψεις ,για μια εταιρεία ΟΧΙ!

Ξεκίνημα και προβληματισμοί

Η 11η Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα είναι ταυτισμένη με το πρώτο κουδούνι στα σχολεία. Δεκαετίες ολόκληρες τώρα σηματοδοτεί παραδοσιακά το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή της νέας σεζόν. Μια πρώτη μέρα που κυρίως τα ‘’πρωτάκια’’ περιμένουν με ιδιαίτερη ανυπομονησία και χαρά αλλά και αγωνία.

Είναι το πέρασμα σε ένα νέο κόσμο. Κάποιες φορές ίσως σηματοδοτεί και το τέλος της πλήρους ανεμελιάς, αφού αρχίζουν οι πρώτες υποχρεώσεις της ζωής που αφορούν στην ανάγνωση ,στην ορθογραφία και στην αριθμητική!

Το άγχος είναι συνήθως στη μεριά των γονέων που όπως γίνεται στην κλασσική ελληνική οικογένεια- λόγω υπερπροστατευτικότητας - αγχωνόμαστε με τα ανούσια (πχ σχολική τσάντα) και παραλείπουμε τα σημαντικά (βλ. κατάσταση σχολικών κτιρίων-ελλείψεις δασκάλων).

Για τις μεγαλύτερες τάξεις είναι η επανάληψη ενός έργου που φαντάζει στα μάτια τους βαρετό και προσπαθούν με τις σκανταλιές τους να το ζωντανέψουν!

Για εμάς τους ‘’μεγάλους’’ πλέον,που στα μάτια των πιτσιρικάδων φαινόμαστε ήδη…παππούδες (!),είναι μια ευκαιρία να ξαναζήσουμε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, τη χαρά της αρχής ενός μεγάλου ταξιδιού των παιδιών μας.

Υποτίθεται(?) με την ωρίμανση και την εμπειρία των χρόνων θα μπορέσουμε να τα οδηγήσουμε στο σωστό και καλύτερο δρόμο για τα ίδια - όχι για εμάς. Να τα βοηθήσουμε να επιλέξουν αυτό που τους αρέσει-όχι να ικανοποιήσουν εμάς. Να στρίψουν στην καλύτερη στροφή-επιλογή για τα ίδια, όχι για μας. Να είμαστε εκεί όταν αυτά θα μας έχουν ανάγκη, όχι εμείς.

Πολλά από αυτά που ακούγαμε εμείς σαν παιδιά έχουν ανατραπεί πλήρως .Για παράδειγμα όταν μας φοβέριζαν πώς αν δεν διαβάζουμε θα γίνουμε σκουπιδιάρηδες(τα αγόρια) και κομμώτριες (τα κορίτσια),κανείς δεν φανταζόταν ότι σήμερα ίσως και να αποτελούσε μια καλή έως πολύ προσοδοφόρα ευκαιρία βιοπορισμού...

Αυτά τα λίγα με την ευκαιρία της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς,που αν μη τι άλλο πάντα γεννά ελπίδα. Σε μια εποχή μάλιστα που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν βοηθάει στο να υπάρχει καθαρό μυαλό για να γεννήσει νέες ιδέες, οι οποίες με ενθουσιασμό και θετική διάθεση θα περιγράψουν στα μικρά παιδιά τη ζωή σαν μια ωραία περιπέτεια με πολλά χρώματα, πολλά γέλια και ελπίδες για κάτι καλύτερο.  

Θολή η βιτρίνα μας…

 Παλιότερα ,στις εποχές ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ ,όπου οι ζωντανές μεταδόσεις αγώνων σπάνιζαν και αφορούσαν κυρίως ευρωπαϊκά ματς,περιμέναμε με αγωνία το πρώτο σφύριγμα ,αφού πρώτα ακούγαμε το χαρακτηριστικό μουσικό σήμα της eurovision  ( http://www.youtube.com/watch?v=PqxSUpGPMtY ). Tότε ξέραμε ότι μια καλή εμφάνιση αρκούσε και αν περνάγαμε έναν γύρο(όλοι οι αγώνες ήταν νοκ άουτ) βγαίναμε στην Ομόνοια για πανηγύρια!

Οι εποχές άλλαξαν ,οι απαιτήσεις μεγάλωσαν, αλλά σιγά σιγά φοβάμαι ότι γυρίζουμε πάλι στις εποχές που οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες των συλλόγων μας τελειώνουν μέσα στο φθινόπωρο…

Καλώς ή κακώς οι εκπρόσωποι της χώρας στα ευρωπαϊκά κύπελλα δίνουν το στίγμα του εγχώριου πρωταθλήματος αφού είναι κατά τεκμήριο οι καλύτερες ομάδες. Με τη λογική αυτή η βιτρίνα του δικού μας μαγαζιού είναι εξαιρετικά θολή σήμερα.

Μετά τα ματς του Ολυμπιακού με τη Σάλκε και του Παναθηναϊκού με τη Μάριμπορ η απογοήτευση των ελλήνων φιλάθλων είναι διάχυτη. Υπογραμμίζω ότι αναφέρομαι στους Έλληνες που αγαπούν το ποδόσφαιρο.Αυτοί που ασχολούνται με το αν ο ένας Παπαδόπουλος (Δημήτρης) δεν έπρεπε να πανηγυρίσει μπροστά τους ή ο άλλος (Κυριάκος) ήταν ανεπίτρεπτο να διαμαρτυρηθεί μέσα στο Καραϊσκάκη,ας μην συνεχίσουν την ανάγνωση.

Λέω λοιπόν ότι αυτό που προβληματίζει περισσότερο δεν είναι οι ήττες αλλά οι τραγικές εμφανίσεις. Ιδιαίτερα του Τριφυλλιού, που είναι φανερό ότι δεν έχει και τις μονάδες για να παρουσιάσει κάτι πολύ καλύτερο. Από την άλλη στο λιμάνι βλέποντας το φανερό πρόβλημα στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο ,νοσταλγούν τον Μέλμπεργκ και ρωτούν καθημερινά πότε γυρίζει ο Αβραάμ…

Ξεκάθαρα πάντως για τον Ολυμπιακό- που κατά τη γνώμη μου και καλή ομάδα έχει και πολλά περιθώρια βελτίωσης επίσης-χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση από τον προπονητή. Ήδη πέφτουν τα στοιχήματα για την παρέλαση…Μεγάλο μειονέκτημα φέτος για τους ερυθρόλευκους το γεγονός ότι από τα παιχνίδια της superleague μέχρι αυτά του champions league η διαφορά επιπέδου είναι χαώδης. Είναι δύσκολο η ομάδα να βρει ρυθμό ,όταν εδώ παίζει σαν σε προπόνηση και ξαφνικά έξω αντιμετωπίζει ομάδες που τρέχουν, μαρκάρουν ,εκμεταλλεύονται τον κενό χώρο και με την παραμικρή ευκαιρία σου κάνουν το γκολ, χωρίς φυσικά να υπολογίζουν έδρες.

Από την άλλη οι Πράσινοι δεν έχουν τη δυναμική που είχαν τα προηγούμενα χρόνια ,δεν έχουν παίκτες που μπορούν να τραβήξουν τους υπόλοιπους(με εξαίρεση το Σισοκό) και φυσικά έχουν έναν προπονητή που ίσως και ο ίδιος απορεί γιατί τον κράτησαν και φέτος…

Συμπερασματικά ,ο Ολυμπιακός αν βρει ρυθμό θα περάσει στο Europa και θα είναι μια χαρά. Ο Παναθηναϊκός αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά,θα κάνει χειρότερες εμφανίσεις κι από αυτές της περσινής τραγικής ΑΕΚ στην Ευρώπη.

Όσο για μέσα από τη βιτρίνα, εκεί που δεν πολυφαινόμαστε κιόλας, ο Ολυμπιακός έχει ήδη πάρει το πρωτάθλημα ,ενώ ο ΠΑΟ θα παλέψει  για να μπει στα playoff. 

Από πού θες να αρχίσω;

‘’Από πού θες να αρχίσω-ήρθε η ώρα να μιλήσω…’’,όπως λέει κι ο Αντύπας σε γνωστό άσμα του.

Πριν λίγο έφυγα από το ΟΑΚΑ με μια μεγάλη αμφιβολία για την Ένωση.Αν τελικά καταφέρει να σωθεί με αυτή την εικόνα που παρουσιάζει σαν ομάδα στο γήπεδο…

Σε ένα ματς που ήταν ένα κλικ πάνω από τον αντίπαλό της,τον Άρη,δεν κατάφερε τελικά να πάρει την πρώτη φετινή νίκη στο πρωτάθλημα.Μια νίκη που με βάση την εικόνα του ματς την άξιζε,όμως στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζεις στα σημεία όπως στην πυγμαχία,αλλά μόνο αν βάλεις πιο πολλά γκολ από τον άλλο.Και σήμερα η ΑΕΚ δεν έβαζε γκολ ούτε με αίτηση!

Όπως και στα δύο προηγούμενα ματς πρωταθλήματος δεν μπορεί να δημιουργήσει φάσεις και να βρεθεί σε θέση για γκολ.Ακόμη και στις λίγες φορές που αυτό συμβαίνει, είναι φανερό ότι δεν υπάρχει παίκτης που να ξέρει να την σπρώξει στα δίχτυα. Το μοναδικό γκολ σήμερα (αλλά και στα 3 μέχρι τώρα ματς) πέτυχε με κεφαλιά μετά από κόρνερ ένας σέντερ μπακ, ο Πορτογάλος Γιάγκο…

Οκ μπροστά δεν έχεις παρά μόνο τον Κατσικοκέρη που είναι απελπιστικά μόνος και δεν είναι …Ντρογκμπά! Σήμερα ο Βλάχος έβαλε σαν δεύτερο επιθετικό τον αργόμισθο Βραζιλιανοπολωνό Γκερέϊρο ,που έχει ξεμείνει στην ΑΕΚ γιατί δεν μπορεί να τον ξεφορτωθεί! Του δίνει ετήσιο συμβόλαιο 450.000€(!!!) και είναι αρνητικός στον αγωνιστικό χώρο,δεν δείχνει καν να προσπαθεί να κάνει κάτι θετικό. Ο Παναγιώτης Λαγός τραυματίστηκε πάλι νωρίς και δεν μπόρεσε να βοηθήσει.Ο αρχηγός της Νέων Γιώργος Κατίδης που πήρε τη θέση του, ήταν καλός –εξάλλου ξέρει μπάλλα και φαίνεται- αλλά στο 90’ που έπρεπε να μπει με τη μπάλλα στα δίχτυα στην ευκαιρία που του παρουσιάστηκε ,δίστασε και τα θαλάσσωσε.

Ο Ταξιάρχης Φούντας που ήταν και MVP του αγώνα σήμερα ,ήταν καλός και δημιούργησε προβλήματα στην άμυνα του Άρη με την ταχύτητά του. Και αυτός όμως σε κάποιες τελικές πάσες , πούλησε εύκολα την μπάλλα λόγω απειρίας,οπότε ουσία καμία. Καλύτερος, κατά τη γνώμη μου, της ΑΕΚ σήμερα ήταν ο Αντώνης Ρίκκα που προσπάθησε ,μόχθησε και έχει μείνει στην ομάδα επειδή δεν είχε που να πάει…

Το ξαναλέμε ,η ομάδα είναι καλή για Νέων,δεν μπορώ να δω όμως πώς θα αντιμετωπίσει μια καλή ομάδα του πρωταθλήματος. Ο Βλάχος φαίνεται ότι δεν μπορεί να ανακατέψει και πολύ την τράπουλα… Ο κόσμος της ΑΕΚ ,που πλέον μόνο αυτός είναι ότι θυμίζει ΑΕΚ,δεν ξέρω πόσο θα αντέχει σε αυτή την κατάσταση ή πώς θα αντιδράσει σε ενδεχόμενο κάζο με αντίπαλο μια ομάδα με κάποιο ειδικό βάρος... Δεν ξέρω αν θα έρθει ο Κιθ Χάρις με τον Βιντιάδη ή κάποιος άλλος επενδυτής.

Η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα και δεν πρέπει να το ξεχνάει αυτό κανείς. Κάποιοι παλαίμαχοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και περνούν τη μέρα τους με διηγήσεις περασμένων μεγαλείων, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι λίγη προβολή και τζάμπα εισιτήρια για τους αγώνες. Έτσι η ομάδα δε σώζεται κύριοι! 

Παιδί για υιοθέτηση!

Ας υποθέσουμε ότι έχεις δεχθεί στο σπίτι σου και φιλοξενείς έναν μικρό που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Του προσφέρεις στέγη ,τροφή και τη δυνατότητα να πάει στο σχολείο. Βλέποντας τις καλές του επιδόσεις τον βοηθάς ακόμη πιο πολύ δείχνοντας ενδιαφέρον για την εξέλιξή του. Περνάει στο Πανεπιστήμιο και παίρνει το πτυχίο του.

Κάπου εκεί ακολουθεί μια περίοδος στασιμότητας καθώς λίγο οι δυσκολίες στην απορρόφηση στην αγορά  εργασίας, λίγο οι υπερβολικές φιλοδοξίες  δημιουργούν μερικά ‘’θεματάκια’’. Τότε διαφαίνεται μια ευκαιρία συνέχισης σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο εξωτερικό και ο νεαρός την αρπάζει και προχωρά.

Αλλά ‘’πριν ο πετεινός λαλήσει τρεις φορές’’ και αφού έχει φτάσει σε αξιόλογο επιστημονικό επίπεδο ,εκμυστηρεύεται σε ευρύ κύκλο ότι θα έπρεπε να φύγει νωρίτερα στο εξωτερικό ,αφού εκεί που βρισκόταν οι συνθήκες ήταν άθλιες και δεν οδηγούσαν πουθενά…!

Βάλε  τώρα στη θέση του οικοδεσπότη τον Παναθηναϊκό και σε αυτή του σπιτιού το ελληνικό πρωτάθλημα.Στη θέση του μικρού το Σωτήρη Νίνη.

Τα σχόλια δικά σας…

Αν

Αν είχες στην παρέα σου έναν τύπο που τη μια μέρα σου έλεγε άσπρο και την άλλη υποστήριζε μαύρο ,τι θα σκεφτόσουν;

Aν είχες έναν άλλο που σου χρώσταγε λεφτά και κάθε μήνα σου έβρισκε διαφορετική δικαιολογία, πώς θα αντιδρούσες;

Αν εσύ χρωστούσες στην τράπεζα, ξεκινώντας να πληρώνεις ένα δάνειο με έναν x μισθό και τώρα (αν υπάρχει) με μισθό x/2 δεν τα καταφέρνεις, πώς θα ένιωθες;

Aν είχες έναν προϊστάμενο που καθημερινά σε πίεζε με το πρόσχημα της παραγωγικότητας και της δυνατότητας εξέλιξης ,ενώ από ένα σημείο και μετά γινόταν φανερό ότι καρπώνεται κάθε κέρδος από την υπερεργασία σου ,ποια θα ήταν η στάση σου και με τι κουράγιο θα συνέχιζες;

Aν πίστευες σε ένα σύστημα αξιών το οποίο όχι απλώς κατέρρευσε, αλλά αποδεικνύεται ότι λειτουργούσε σαν βιτρίνα για να καλύπτει πίσω της πάσης φύσης βρωμιές και δοσοληψίες, πού θα έβρισκες το δίκιο σου;

Aν έβλεπες τον παπά της ενορίας σου να σου κηρύττει με στόμφο το περίφημο ‘’ο έχων το ένα χιτώνιο …’’, να τρώει με χρυσά κουτάλια έχοντας φάει και τα ψίχουλα των πεινασμένων, πώς θα ένιωθες;

Aν κάποια μέρα έβλεπες τυχαία στο δρόμο κάποιον γνωστό σου να ψάχνει στα σκουπίδια, πού θα κρυβόσουν για να μην τον προσβάλλει η παρουσία σου και μόνο;

Aν γυρνώντας σπίτι σου το βράδυ μετά τη δουλειά το έβλεπες ρημαγμένο και μάθαινες ότι ο δράστης δεν είναι ο Αλβανός, ο Πακιστανός ή ο Μπαγκλαντεσιανός ,αλλά ο Ελληνάρας γείτονάς σου που μέχρι πρόσφατα κουνούσε περήφανος τη σημαία με τον πράσινο ήλιο ,τι θα σκεφτόσουν;

Αν υποστήριζες μια ποδοσφαιρική ομάδα με πάθος ,που τώρα βλέπεις ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ψυχρή Α.Ε. που χρησιμοποιεί την αγάπη των οπαδών για να ‘’ξεπλένει’’ χρήμα ,σε βάρος του Δημοσίου, θα ξαναπήγαινες στο γήπεδο;

Aν συζητώντας προσπαθώντας αφελώς να βρεις την άκρη του νήματος, ένιωθες να βουλιάζεις μέσα στη λάσπη ,από πού θα πιανόσουν;

Όλα αυτά τα ‘’αν’’ είναι απλά τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Ο καθένας μπορεί να προσθέσει άλλα τόσα. Το θέμα είναι πιο από όλα αυτά είναι ικανό να ξεσηκώσει έστω έναν από τον καναπέ της απάθειας και της αδιαφορίας και να τον κάνει να διεκδικήσει την ελπίδα για τη ζωή του.

Ο Σεπτέμβριος που μπαίνει είναι κρίσιμος και αν επιτέλους ο καθένας μας κοιταχτεί στον καθρέφτη του προσπαθώντας να απαντήσει μερικά από τα παραπάνω, σίγουρα θα προβληματιστεί ,θα ντραπεί ίσως, θα οργιστεί, θα βγάλει τα συμπεράσματά του και τελικά θα βρει τη δύναμη και το κουράγιο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Όλοι μας είμαστε υπόλογοι στη συνείδησή μας.

Ας κάνουμε κάτι.Δεν πάει άλλο!  

Θωμά είσαι σπίτι;

Αγωνία πριν την έναρξη του πρώτου αγώνα του πρωταθλήματος. Φυσιολογικό συναίσθημα για μια πρεμιέρα. Συνήθως το συναίσθημα περιγράφει το όποιο άγχος του οπαδού για τη νίκη της ομάδας του και το αν θα μπορέσει να κάνει ένα καλό ξεκίνημα αφού ‘’η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται’’.

Στην περίπτωση της ΑΕΚ η αγωνία πριν το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης αφορούσε στην δυνατότητα ή μη της ομάδας να σταθεί σε επίπεδο της ελληνικής Superleague.

Καλός ο Αρκούδας ,ακόμη καλύτεροι οι Κουρέλας και Γροντής, θετικοί οι Κουτρουμπής, Μπουγαΐδης και ενδείξεις ότι ο Λαγός μπορεί (επιτέλους) να ξαναβρεί τον χαμένο του ποδοσφαιρικό εαυτό.

Φτάνουν αυτά για να ‘’σωθεί’’ η ομάδα και να παραμείνει στην μεγαλύτερη κατηγορία μετά τα εγκλήματα αυτών που διαχειρίστηκαν τις τύχες της τα τελευταία 15 χρόνια;

Nομίζω πώς όχι.

Καλή η προσπάθεια, καλός ο ενθουσιασμός ,ακόμη καλύτερο να πορεύεσαι με παλαίμαχους – ορόσημα στην κεφαλή, όπως ο μοναδικός Θωμάς Μαύρος. Που είναι ικανός να εμπνεύσει τον απογοητευμένο κόσμο του Δικεφάλου.

Όμως με την ομάδα Νέων σε κανένα πρωτάθλημα του κόσμου δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα. Δεν νομίζω ότι μετά από μερικές αγωνιστικές θα αντέξουν πολλοί να υπομένουν το μαρτύριο για το αν θα τους φτάνουν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να μετράνε γκολ…

Κακά τα ψέμματα. Η ΑΕΚ έτσι δε στέκεται. Όσο κι αν προσπαθούν μερικοί να παραμυθιαστούν και να λένε δεν με νοιάζει ‘’όσα κι αν φάω’’. Όσο κι αν μας άρεσε η εικόνα υγείας που έβγαλαν ‘’τα μωρά του Βλάχου’’ για περίπου μία ώρα, αν δεν βρεθούν τρεις - τέσσερις έμπειροι παίκτες να σηκώσουν το ψυχολογικό βάρος αυτής της προσπάθειας, δύσκολα η ομάδα θα καταφέρει ακόμη και τον βασικό της στόχο φέτος, να σώσει την κατηγορία δηλαδή…

Κι ο έμειρος Ντίμι θα μου πείτε;O Γκερέϊρο; Απογοήτευση…

Το θέμα δεν είναι βέβαια η απογοήτευση από μια άδικη ήττα σύμφωνα με την εικόνα των δύο ομάδων.Το μεγάλο θέμα και ο προβληματισμός είναι ότι δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα ,με πολλούς και πιστούς οπαδούς που δεν αντέχουν άλλη ‘’σμίκρυνση’’ της κιτρινόμαυρης ιδέας.

Δεν μπορείς να  αρκείσαι σε καλές εντυπώσεις και ελπιδοφόρους-ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Ίσως είναι προτιμότερη η συμμετοχή της ομάδας στην χαμηλότερη κατηγορία και η απαλλαγή από τις παλιές αμαρτίες , ώστε να έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα εντός αγωνιστικού χώρου προβλήματα. Με παίκτες υποθηκευμένους σε μάνατζερ που τους παρουσιάζεται η χρυσή ευκαιρία να ‘’φανούν’’ φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Ίσως χρειάζεται κάποιο μεγάλο come back ενός Λύμπε ,ενός Καφέ ή ενός Δέλλα για να συμμαζέψει κάπως τα ασυμμάζευτα. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο!

Διαφορετικά τρέμω στην ιδέα της εισόδου και  μόνο της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας την 3^η αγωνιστική.

Mπαΐλντισα!

Αθήνα, Σάββατο απόγευμα. Τέλος Ιουλίου, κατακαλόκαιρο. Καύσωνας.

Ανοίγεις τηλεόραση ,ακούς για νέα μέτρα και την ξανακλείνεις. Σκέφτεσαι να πας κάπου και πρώτα υπολογίζεις πόσο θα σου κοστίσει και ύστερα που θέλεις (και αν μπορείς τελικά) να πας.

Υπάρχει μια λέξη που περιγράφει το πώς νιώθεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον.’’Mπαΐλντισα’’!Το ρήμα έχει τουρκική προέλευση και περιγράφει την τάση για λιποθυμία,την δυσφορία γενικά.

Από την άλλη υπάρχει πάντα και η λαμπερή πλευρά της ζωής, που βέβαια δεν αντιπροσωπεύεται από τις τραγικά ψυχρές φιγούρες της βασίλισσας Ελισσάβετ και του Ζακ Ρογκ - που κήρυξαν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου - πλαισιωμένοι μέσα σε ένα ανιαρό πανηγύρι κακογουστιάς από τον Ντέϊβιντ Μπέκαμ, τον Μίστερ Μπιν(!) και τον συνομήλικο της Μεγαλειοτάτης, Πώλ Μακάρτνεϋ…

Η λαμπερή πλευρά της ζωής απεικονίζεται στις φωτογραφίες που ‘’ανεβάζουμε’’ από τις διακοπές μας, από τις παραλίες, από ωραίες γωνιές της Ελλάδας μας, που ζωντανεύουν τώρα το καλοκαίρι και μας θυμίζουν πώς θα έπρεπε πραγματικά να νιώθουμε και να ζούμε. Σε αυτές τις φωτό το γέλιο βγαίνει αβίαστα,οι πλάκες είναι καθημερινές, καταλαβαίνεις τέλος πάντων ότι κάποιος περνάει καλά.

Και είναι σημαντικό! Αφήστε τα κομπιουτεράκια στην άκρη. Τα νούμερα δεν βγαίνουν έτσι κι αλλιώς… Φύγετε από την Αθήνα έστω και για δυο μέρες .Το έχουμε ανάγκη όλοι!

 Και μην ξεχνάτε να ανεβάζετε τις καλύτερες και πιο χαρούμενες φωτογραφίες σας, γιατί όπως έλεγε και ένα σλόγκαν ‘’το γέλιο είναι μεταδοτικό’’!  

Ο Ρεντούλης και οι…άλλοι

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που τον φώναζαν Ρεντούλη. Ο μπαμπάς του είχε πολλά λεφτά…

 Όταν έπαιζε με τα άλλα παιδάκια ήθελε πάντα αυτό να κερδίζει, γιατί στο σπίτι του έλεγαν ότι είναι ο καλύτερος και όφειλε να είναι πρώτος παντού…

 Στην παιδική χαρά ο Ρεντούλης έβρισκε κι άλλα παιδάκια για παιχνίδι .Παρά το γεγονός ότι ήταν και το ίδιο πολύ ικανό στο τρέξιμο, στη μπάλλα, στο σκαρφάλωμα και σε άλλα παιχνίδια, κάποιες φορές εμφανίζονταν κάποιοι πιτσιρικάδες πιο καπάτσοι που- παρά τα τρύπια παπουτσάκια τους- τον κέρδιζαν… Ο Ρεντούλης τσαντιζόταν.

 Μια φορά ,δυο φορές , παραπάνω δεν άντεξε το παιδάκι. Το είπε στο μπαμπά του κι εκείνος με απόλυτη φυσικότητα-αφού έτσι είχε μάθει να κάνει τις μπίζνες του- είπε στο γιο του να μην ανησυχεί και να αρχίσει να χαρίζει δωράκια στα άλλα παιδιά με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να κερδίζει… Έτσι κι έγινε. Κάποια το δέχτηκαν αμέσως θαμπωμένα από τη λάμψη των ''δώρων'', κάποια άλλα δίστασαν και κάποια λιγότερα συνέχισαν στο ίδιο στυλ: ''…εμείς θα παίζουμε όπως μας αρέσει και κράτησε τα δώρα σου,δεν τα 'χουμε ανάγκη!''.

 Αυτό τον εκνεύρισε πολύ αφού δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Δεν είχε μάθει να του λένε ‘’όχι’’ και να τον αγνοούν. Προσπάθησε με τη βοήθεια των νέων ‘’φίλων’’ του να τα απομονώσει, κοροϊδεύοντας τα παλιά τους ρουχαλάκια και κάνοντας ντροπιαστικές –για τα άλλα- φάρσες . Όμως ούτε έτσι τα κατάφερε. Στράφηκε πάλι στο μπαμπά του για βοήθεια κι εκείνος αγόρασε την παιδική χαρά-κάνοντας επίδειξη δύναμης- αφήνοντας πλέον να μπαίνουν μέσα μόνο όσα παιδάκια έκαναν τα κέφια του γιου του…

 Όμως μετά από λίγο ο Ρεντούλης το βαρέθηκε κι αυτό ,γιατί κατάλαβε ότι δεν είναι είναι ωραίο να μην υπάρχει κάποιος ικανός να τον ανταγωνισθεί και να νιώσει τη χαρά του παιχνιδιού. Γιατί η χαρά της νίκης χωρίς παιχνίδι και αντίπαλο δεν υπάρχει… Κι έτσι με τον καιρό έμεινε μόνο του μέσα στο χρυσό κλουβί της παιδικής χαράς του..»

 Στο παραπάνω αυτοσχέδιο παραμυθάκι στη θέση του παιδιού βάλτε τον Ολυμπιακό και παρομοιάστε το περιβάλλον της παιδικής χαράς με αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

 Επιτρέψτε μου αυτή την υπερβολή.

Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη μια εξήγηση γιατί φέτος ο ποδοσφαιρόφιλος περιμένει χωρίς τη συνηθισμένη λαχτάρα και με το λιγότερο ενδιαφέρον των τελευταίων ετών, την έναρξη της ποδοσφαιρικής σεζόν στην Ελλάδα. Συνεπικουρεί βέβαια και η οικονομική κρίση που έχει γονατίσει τον απλό κόσμο που αγαπάει το ποδόσφαιρο.

 Όμως κι ο Ρεντούλης πόσο θα παίζει μόνος του; Και τα άλλα παιδάκια έχουν ψυχή!

Αϋπνίες

Μια από τις ταινίες που έχω δει και μου άρεσαν ήταν το  ‘’Insomia’’ με τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπιν Γουίλιαμς .Ο πρώτος ήταν αστυνομικός που πήγε στην Αλάσκα για να εξιχνιάσει ένα έγκλημα που έκανε ο δεύτερος. Λόγω της μεγάλης διάρκειας της μέρας εκεί(δεν νύχτωνε σχεδόν καθόλου)ήταν δύσκολο για κάποιον επισκέπτη να προσαρμοστεί και να κομηθεί φυσιολογικά. Ως μέρος του σεναρίου μάλιστα  γινόταν αναφορά στις επιπτώσεις της αϋπνίας στον ανθρώπινο οργανισμό.

Κάτι τέτοια σκέφτομαι όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ ,κάτι που αρχίζει να γίνεται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό. Το παρήγορο είναι ότι απ’ότι ακούω συμβαίνει σε πολλούς λόγω των ιδιαίτερων καταστάσεων και δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι Έλληνες τον τελευταίο κυρίως χρόνο.

Το  ερώτημα είναι τι κάνεις όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς;

Mία κλασσική και δοκιμασμένη λύση είναι  το ψυγείο! Λίγο παγωτό ,κανένα φρουτάκι ή έστω ένα ποτήρι κρύο γάλα ίσως να βοηθήσουν την κατάσταση.

Αφού ικανοποιήσεις τη βουλιμία σου, ψάχνεις στην τηλεόραση κανένα ξεχασμένο σήριαλ που παίζει σε επανάληψη, μήπως και ξεχαστείς λίγο και νυστάξεις.

Όταν καταλήγεις να ‘’ζαπάρεις’’ από το ένα τηλεμάρκετινγκ στο άλλο, ανοίγεις το λάπτοπ και ξεκινάς το ΄΄σερφάρισμα’’. Τα ειδησεογραφικά σάϊτ δεν έχουν τίποτα, τα αθλητικά το ίδιο, το facebook το είχαμε δει και νωρίτερα και …το μάτι δεν κλείνει με τίποτα.

Και τελικά θα μου πείτε ποια είναι η λύση;

Tι να σας πω  κι εγώ ;

Πήγε τρεις  κι ακόμα γράφω…!

Όταν το νιώθεις ,είναι αλλιώς!

Έβλεπα το πρώτο ημίχρονο Ελλάς – Τσεχία με φίλο Ολυμπιακών αισθημάτων…Είχε τρελλαθεί όπως όλοι μας με την αρνητική εξέλιξη του σκορ στα πρώτα λεπτά. Σαν Ολυμπιακός έχει μάθει σε άλλη εξέλιξη του σκορ για την ομάδα του...

Έλεγα στον φίλο μου μεταξύ σοβαρού και αστείου και προσπαθώντας λίγο να διασκεδάσω τον πόνο μας, ότι εμείς οι Αεκτζήδες έχουμε ζήσει τέτοιες ευρωπαϊκές βραδυές με γκολ από τα αποδυτήρια! Μάλιστα θυμήθηκα ότι ειδικά με προπόνητή τον Μπάγεβιτς και με καλή ενδεκάδα δεν προλάβαινε η ομάδα να κάνει ζέσταμα και αρχίζαμε το.. μέτρημα (πχ Αϊντχόβεν-ΑΕΚ 3-0,4/11/92 ,1-0 Ρομάριο στο 5’ και Μονακό –ΑΕΚ 4-0 , 30/9/03,2-0 στο 27’).

Πολύ περισσότερο όμως δεν πίστευε στα μάτια του ότι ο παίκτης που έβλεπε με το 20 στην πλάτη ,ήταν ο ίδιος που έβλεπε όλη τη χρονιά στο Καραϊσκάκη…Περί Χολέμπας ο λόγος λοιπόν που δυστυχώς δείχνει ότι δεν έχει προσαρμοστεί στο παιχνίδι της εθνικής ,κάνοντας δύο κακές εμφανίσεις σε ότι αφορά τις αμυντικές του τοποθετήσεις και με πλήρη ανυπαρξία στις επιθετικές του επελάσεις που τόσο περιμέναμε.


Βέβαια δεν φταίει μόνο ο νατουραλιζέ αριστερός μπακ για τα αρνητικά αποτελέσματα της ομάδας μας. Ξεκινώντας από τον Χαλκιά που αποδεικνύεται το Βατερλώ του Σάντος, συνεχίζοντας στους ‘’παλαίμαχους’’ Κατσουράνη και Καραγκούνη που ξεθεώνονται στις γιόμες, πάμε στο Σαμαρά που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ‘’απαγορεύεται’’ να γίνει αλλαγή ενώ είναι μόνιμα εκτός ρυθμού και καταλήγοντας στην ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδιασμού επιθετικής ανάπτυξης,νομίζω ότι μόνο ένα θαύμα θα μπορέσει να μας δώσει τη νίκη απέναντι στους πολύ ταχύτερους Ρώσους.Μακάρι…!

Επανέρχομαι στο ματς και στο κανονικό γκολ του Φωτάκη που ακυρώθηκε.Τότε ο ερυθρόλευκος φίλος μου εξερράγη λέγοντας  ''δεν μας αφήνουν ,δεν θέλουν να προχωρήσουμε,η Τρόϊκα...κλπ''. Βρήκα την ευκαιρία να συνεχίσω το..πείραγμα: ''Θυμάσαι τότε που λέγαμε ότι μας ακυρώθηκε ένα κανονικό γκολ ή ότι δεν μας δόθηκε ένα πέναλτυ και ,και ,και ..'' και η μόνιμη απάντηση ήταν ''πάλι γκρινιάζετε για τη διαιτησία;''. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου …

Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν και τώρα που υπάρχει κοινός τόπος συζήτησης, είναι χρήσιμο από αυτά τα ματς της Εθνικής να πετάξουν όλοι τις οπαδικές του ταυτότητες και να στηρίξουν ένα καθαρό πρωτάθλημα στο οποίο θα κερδίζει ο πραγματικά καλύτερος και όχι ο ισχυρότερος οικονομικά που μοιραία έχει και τα παρασκηνιακά ‘’κονέ’’ και την πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων της διαιτησίας.

Να αποδοκιμάσουμε όλοι ακόμη και τις διοικήσεις των ομάδων μας αν συνεχίσουν σε πρακτικές αυτού του είδους. Ουτοπικό και γραφικό ίσως αυτό που λέω για τις εποχές που ζούμε. Θα συνεχίσω όμως να υπερασπίζομαι αυτή την άποψη γιατί το πραγματικό ποδόσφαιρο θέλουμε να απολαμβάνουμε και όχι αυτό που γίνεται πεδίο επιχειρηματικών και πολιτικών συσχετισμών των εκάστοτε ισχυρών, που στο βωμό των προσωπικών τους φιλοδοξιών δεν διστάζουν να αφανίσουν ομάδες και κράτη ολόκληρα.

Καλή σας μέρα φίλοι μου!

YΓ:Τι παιχταράς είναι αυτός ο Κυριάκος Παπαδόπουλος;Πραγματικός αμυντικός ογκόλιθος!

Περιμένοντας το EURO

Σε λίγες ώρες ξεκινάει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου σε Πολωνία-Ουκρανία, το EURO 2012.

Πλέον έχουμε την πολυτέλεια να συμμετέχουμε σαν εθνική ομάδα σχεδόν σε κάθε μεγάλη διοργάνωση κι αυτό από μόνο του αλλάζει τις προσδοκίες που έχουμε από ένα τέτοιο τουρνουά. Από απλοί παρατηρητές έχουμε γίνει αξιόμαχοι αντίπαλοι ,που ελπίζοντας και στη βοήθεια της τύχης (βλ.Πορτογαλία 2004) είμαστε σε θέση να δυσκολέψουμε τη ζωή στους περισσότερους από τους λεγόμενους μεγάλους. Βέβαια για επανάληψη του θριάμβου, ούτε λόγος να γίνεται. Πόσες φορές να συνομωτήσει το σύμπαν μαζί μας;

Χρειάζεται όμως επιτέλους να καταλάβουμε ότι επιτυχία δεν είναι μόνο η πρώτη θέση ,αλλά και  μια πρόκριση από την πρώτη φάση παίζοντας καλό ποδόσφαιρο.Ας  ελπίσουμε να μην μπει ο Σάντος στη λογική του Ρεχάγκελ, να ‘’σκοτώσουμε‘’ το ποδόσφαιρο για να καταφέρουμε να τσιμπήσουμε κάτι στην παράταση ή ακόμη και στα πέναλτυ.

Πάνω από όλα το EURO είναι μια γιορτή του ποδοσφαίρου και πρέπει έτσι να την αντιμετωπίσουμε . Μια γιορτή που η Ελλάδα κατάφερε να συμμετάσχει για πρώτη φορά το μακρινό πια 1980 στην Ιταλία. Επειδή είναι το πρώτο μεγάλο τουρνουά που θυμάμαι, το μόνο που συγκράτησα στη μνήμη μου είναι ότι η Ελλάδα φορούσε asics tiger (!) και ο Πουπάκης ολόμαυρη εμφάνιση…Τι προσέχουν τα παιδιά!

Αργότερα στη Γαλλία το 1984 ήταν το τουρνουά του Μισέλ Πλατινί, που έκανε πράγματα και θαύματα (πρώτος σκόρερ με 9 γκολ) για να φτάσει με ένα ‘’τζούφιο’’ φάουλ στον τελικό του ‘’Παρκ Ντε Πρενς’’ εναντίον των Ισπανών, να αναγκάσει τον Λουίς Αρκονάντα στο μεγάλο λάθος και να στείλει τους ‘’πετεινούς’’ στον έβδομο ουρανό.http://www.youtube.com/watch?v=DRjzNsUgK6s
Οι Γάλλοι του Μισέλ Ινταλγκό(με τις φοβερές εμφανίσεις ,μην ξεχνιόμαστε!) είχαν την τύχη να διαθέτουν 4 μεγάλους  χαφ τότε (Πλατινί,Ζιρές,Τιγκανά,Φερναντέζ) .Εκεί είδαμε και τον Ζάετς (σαν λίμπερο) με την ενωμένη Γιουγκοσλαβία, τους Δανούς να αρχίσουν να δείχνουν τα δόντια τους, τους Πορτογάλους να κλέβουν την παράσταση με το φαντεζί ποδόσφαιρο και τους Ισπανούς που παραλίγο να κάνουν τη ζημιά στους οικοδεσπότες, έχοντας στη σύνθεσή τους τον θρυλικό σέντερ φορ της Ρεάλ Κάρλος Σαντιγιάνα (πολλοί τότε τον έλεγαν Σαντιλιάνα …).

Το 1988 στη Γερμανία είχαμε τους ιπτάμενους Ολλανδούς με την ‘’Αγία Τριάδα’’ της Μίλαν (Φαν Μπάστεν,Γκούλιτ,Ράϊκαρντ) να καταβάλει τους υπερηχητικούς Σοβιετικούς(με τους ερυθρόλευκους Λιτόφτσενκο,Προτάσοφ). Για να γίνει αυτό χρειάστηκε το γκολ – χάϊλαϊτ του μεγάλου Μάρκο Φαν Μπάστεν που ‘’κάρφωσε’’τον γίγαντα Ρινάτ Ντασάεφ.
 http://www.youtube.com/watch?v=eENUIMGq0LE  

Το 1992 έγινε η μεγαλύτερη έκπληξη πριν τη δική μας .Στη Σουηδία έπρεπε να παίξουν κανονικά οι Σέρβοι που είχαν προκριθεί. Η ΟΥΕΦΑ όμως με μια πρωτοφανή απόφαση τους απέκλεισε λόγω του εμφυλίου πολέμου που τους βασάνιζε τότε. Στη θέση τους πήγαν οι ‘’επιλαχόντες’’ Δανοί που είχαν ήδη αρχίσει το μπιτς φούτμπολ… Τελικά χωρίς καν προετοιμασία πήγαν και το πήραν νικώντας το μεγάλο φαβορί, τους πρωταθλητές κόσμου Γερμανούς(1990 Ιταλία).
http://www.youtube.com/watch?v=WRg428nAuEo&feature=related

Το 1996 ‘’το ποδόσφαιρο γύρισε σπίτι του’’ όπως έλεγε το σλόγκαν των Άγγλων ,αλλά οι οικοδεσπότες πάλι έμειναν με άδεια χέρια. Σε μια φανταστική από πλευράς ατμόσφαιρας και γηπέδων διοργάνωση, τελικά ο Όλιβερ Μπίρχοφ στον ξαφνικό θάνατο ‘’σκότωσε’’ τους εκπληκτικούς Τσέχους ,με φόντο το παλιό Γουέμπλεϊ.
http://www.youtube.com/watch?v=c3UH2JJi3yY
.Μορφή των Γερμανών ο λίμπερο(πρώην Ανατολικός) Ματίας Ζάμερ. Το γκολ που έμεινε στις μνήμες ήταν αυτό του Γκασκόϊν, στο μεγάλο ντέρμπυ Αγγλίας-Σκωτίας, όταν μετά από μια μακρινή μπαλλιά και καθώς πάταγε μεγάλη περιοχή αντί να κατεβάσει τη μπάλλα ,την πέρασε πάνω από τον αμυντικό που ερχόταν με φόρα και πριν σκάσει στο έδαφος με ένα μονοκόματο σουτ την έστειλε στα σκωτσέζικα δίχτυα πανηγυρίζοντας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο!
http://www.youtube.com/watch?v=g0NT6aUwN8c 

Το 2000 σε Βέλγιο – Ολλανδία είχαμε ένα φοβερό παιχνίδι μεταξύ Αγγλίας – Πορτογαλίας (2-3) για τη φάση των ομίλων, έναν επεισοδιακό  ημιτελικό  Πορτογαλίας –Γαλλίας(1-2 στην παράταση) και τον εκτελεστή Τρεζεγκέ στην παράταση του τελικού (Γαλλία-Ιταλία 2-1 με ‘’ξαφνικό θάνατο’’),να παίρνει  τη μπουκιά από το στόμα των Ιταλών που μέχρι τις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας κέρδιζαν 1-0!
 http://www.youtube.com/watch?v=GwNekXYhacM

Για το 2004 δεν θα πω τίποτα γιατί είναι όλα τόσο έντονα που τα θυμόμαστε σαν να τα ζούμε τώρα.Το μόνο που θα πω είναι ότι το δικό μου γούρι ήταν οι πίτσες της γυναίκας μου ,που αναγκάστηκε μετά την πρώτη νίκη να τις φτιάχνει σε κάθε αγώνα της Εθνικής μας!
http://www.youtube.com/watch?v=OVU6XYJPLw8

Το 2008 στην Αυστρία είχαμε την ξεφτίλα μετά τον θρίαμβο και την ‘’αρχοντοχωριάτικη‘’ συμπεριφορά διεθνών και τεχνικού επιτελείου. Από εκεί και πέρα σε ένα αδιάφορο γενικά τουρνουά χωρίς συγκινήσεις ,οι Ισπανοί επιβεβαίωσαν την ανοδική τους πορεία και κέρδισαν στον τελικό τους Γερμανούς πιο εύκολα από ότι δείχνει το τελικό 1-0.

Αυτό που μένει λοιπόν είναι τα ωραία γκολ,οι ωραίες φάσεις ,οι περίτεχνες ενέργειες,το κάτι ξεχωριστό τέλος πάντων που ομορφαίνει το ωραιότερο άθλημα στον κόσμο! Γι’αυτό βγάλτε τις τηλεοράσεις στο μπαλκόνι, παγώστε καλά τις μπύρες σας και απολαύστε ποδόσφαιρο! Vai forte Fernando,Πάμε γερά παιδιά!

Πιο μεγάλος κι από τον Κολοσσό!

Στα ελληνικά γήπεδα στο κέντρο της άμυνας έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ψηλά παιδιά ,που δεν την ''βρίσκουν'' πάντα(!) αλλά είναι αρκούντως σκληροί για να σταματάει τουλάχιστον ο αντίπαλος (με ή χωρίς τη μπάλλα.…).Άξιοι εκπρόσωποι αυτού του στυλ οι Καλιτζάκης και Κυργιάκος.Αυτοί που πραγματικά όμως διακρίθηκαν ήταν λίγοι, διαθέτοντας εκτός της απαραίτητης δύναμης και καλή τεχνική κατάρτιση,αντίληψη του βάθους στην άμυνα (πιο πολύ για το λίμπερο παλιότερα) ώστε να ‘’διαβάζουν’’ τις φάσεις και να καλύπτουν τα κενά των υπολοίπων. Τέτοιοι ήταν ο Μητσιμπόνας, ο Κυράστας,ο Μανωλάς.

Πριν λίγες μέρες ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τον σπουδαιότερο (προσωπική μου άποψη) Έλληνα κεντρικό αμυντικό της τελευταίας δεκαετίας. Ο Τραϊανός Δέλλας δεν μπόρεσε να νικήσει τη φθορά που προκάλεσε ο χρόνος στο γιγάντιο κορμί του και αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, έχοντας τιμήσει τα εθνικά μας χρώματα κατακτώντας το περίφημο EURO 2004.

Ταυτόχρονα η καριέρα του που ξεκίνησε από τον Άρη και είχε ενδιάμεσους σταθμούς την Πρέμιερ Λιγκ (Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ),το Καμπιονάτο (Περούτζια,Ρόμα) και την Κύπρο (Ανόρθωση), χαρακτηρίστηκε σε μεγάλο βαθμό από το διπλό πέρασμά του από την ΑΕΚ, όπου αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους οπαδούς της ομάδας ,αλλά έμεινε με την πίκρα της μη κατάκτησης ενός Πρωταθλήματος (το...γραφειοκρατικό 2008).Οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ευτύχησαν να δουν με το Δικέφαλο τους δύο κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς στα τελευταία 25 χρόνια, τον Στέλιο Μανωλά και τον Τραϊανό Δέλλα.

Αγωνιστικά ο Μανωλάς ήταν πιο πολύ στόπερ και ο Δέλλας πιο πολύ λίμπερο. Ο πρώτος ήταν πιο γρήγορος και ανίκητος στις αναμετρήσεις ένας με έναν ,ο Τράϊ ήταν περισσότερο εγκεφαλικός και τεχνίτης(εξάλλου έπαιξε και σαν αμυντικό χαφ για λίγο στην Ανόρθωση του Κετσπάγια και μάλιστα σε αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ), ενώ ‘’διάβαζε’’ καλύτερα τις φάσεις. Το γεγονός ότι ήταν αργός και δεν ‘’έστριβε’’ γρήγορα όπως λέμε, το κάλυπτε με τις σωστές τοποθετήσεις του.

Ταυτόχρονα ήταν ένας ηγέτης μέσα στο γήπεδο ,ένας παίκτης που ήξερε πότε θα βάλει τις φωνές στους συμπαίκτες του και πότε θα τους καθησυχάσει. Έδινε πάντα τον καλύτερο του εαυτό ακόμη κι όταν ήταν φανερό ότι οι συχνοί τραυματισμοί που τον ταλαιπωρούσαν(στη μέση) τον επηρέαζαν ακόμη και στις απλές κινήσεις του. ’Ηταν από τους αμυντικούς που παρά το ύψος του , έπαιζε καλά και με την μπάλλα κάτω ,βάζοντας πολλά γκολ με σουτ (εκτός από κεφαλιές φυσικά).

Κλείνοντας με μια βαθιά υπόκλιση στην ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του ‘’Κολοσσού’’ του ευχόμαστε τα καλύτερα για τις προπονητικές του φιλοδοξίες. Ο ίδιος απλά ζητά να τον θυμούνται και μετά τους τίτλους τέλους  ''Είμαι χαρούμενος με όσα πέτυχα στην καριέρα μου … ο ποδοσφαιριστής Δέλλας τελείωσε. Από εδώ και πέρα μετράει ο άνθρωπος. Εγώ θέλω ο ίδιος που μου χτυπούσε την πλάτη πριν να το κάνει και τώρα''. 

Μαθημένα τα βουνά

Η ομάδα του Νίκου Κωστένογλου με τα χίλια μύρια προβλήματα και κυρίως με τις εμφανείς αδυναμίες στο ρόστερ, πάλεψε όσο καλύτερα μπορούσε στη διαδικασία των πλέϊ οφ και με βάση την εικόνα της θα ήταν πιο δίκαιο να έπαιρνε αυτή το εισιτήριο για τα προκριματικά του Ταάμπιονς Λιγκ.

Στην Τούμπα στάθηκε καλά και έχασε στο παρά πέντε από τυχερό γκολ και αμυντική αδράνεια.Στο πρώτο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό απέδειξε ότι θα παλέψει γερά και πέτυχε μια ξεκάθαρη νίκη,με highlight το φοβερό γκολ του Κλωναρίδη. Με τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ έκανε μια τρομερή ανατροπή ψυχολογίας ,παρότι θα μπορούσε να έχει χάσει από το ημίχρονο αν υπολογίσουμε τις ευκαιρίες των δύο ομάδων. Στο Περιστέρι έχασε με ένα γκολ – καραμπόλα ,ενώ άξιζε τουλάχιστον το βαθμό της ισοπαλίας. Με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης και έφτασε στο ματς-τελικό με τον Παναθηναϊκό για την πρώτη θέση.

Αξίζει να τονίσουμε ότι πριν ξεκινήσει αυτή η σειρά των αγώνων κανείς δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη. Όταν όμως με το ‘’καλημέρα’’ ακυρώνεται (και ενώ το σκορ ήταν 0-0 στο 15ο λεπτό) κανονικό γκολ του Λυμπερόπουλου ,χωρίς καμία αντίδραση ακόμη και από την πλευρά της ΑΕΚ(!),καταλαβαίνεις ότι δεν επιτρέπεται ο Δικέφαλος να ονειρευτεί. Στο προηγούμενο εντός του Τριφυλλιού με τον ΠΑΟΚ είχαμε ακόμη μία τόσο ξεκάθαρη φάση ,όπου δεν δόθηκε πέναλτυ σε ανατροπή του Φωτάκη (σκορ 1-0).

Φυσικά και δεν έχει σημασία το επιχείρημα κάποιων ‘’και τι θα κατάφερνε αυτή η ΑΕΚ στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ’’. Γιατί εύκολα το αντιστρέφεις και λες ‘’αυτός ο ΠΑΟ τί παραπάνω θα καταφέρει;’’ .

Η ουσία είναι ότι η ακυβέρνητη ΑΕΚ αντιμετωπίζεται για άλλη μια φορά σαν μικρή ομάδα και δεν παίρνει ούτε αυτό που δικαιούται. Αποχωρεί από το γήπεδο με την πίκρα .Αποχωρεί έχοντας χάσει την ευκαιρία να ζεστάνει τους φιλάθλους της ενόψει της νέας σεζόν και να ενισχύσουν με μερικά διαρκείας παραπάνω με την πιθανότητα (έστω και μικρή) της συμμετοχής στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης .

Κρίμα κι άδικο,αλλά μπράβο στην προσπάθεια του Νίκου Κωστένογλου που κράτησε την ομάδα ζωντανή μέχρι το τέλος.

Προπονητής εξέδρας

Ανέκαθεν η ανακοίνωση της αποστολής της Εθνικής ομάδας για μια διοργάνωση προκαλούσε (και θα προκαλεί ) μεγάλο ντόρο. Λίγο η υποκειμενική κρίση του καθενός για το τι είναι καλό και χρήσιμο στο ποδόσφαιρο, λίγο το μικρόβιο του προπονητή, λίγο οι οπαδικές προτιμήσεις , οδηγούν σε γκρίνια και σελίδες αναλύσεων για τις όποιες επιλογές.

Όσο είχαμε τον Ρεχάγκελ και τα κλασσικά ‘’κολλήματα’’ του ,ότι και να λέγαμε χτυπούσε τοίχο. Δεν άλλαζε γνώμη ο τυχερός Γερμανός που δικαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα αποτελέσματα, αλλά συνοδεύτηκε από εξώφθαλμες αδικίες σε ποδοσφαιριστές που εκείνο το διάστημα ‘’έβγαζαν μάτια’’ με την απόδοσή τους μέσα στο γήπεδο (Στολτίδης , Ζήκος).

Ο Σάντος μέχρι τώρα είχε πείσει ότι προσπαθούσε να δίνει ευκαιρίες σε όλους και να είναι όσο γίνεται ακριβοδίκαιος. Έδειξε τόλμη στη χρησιμοποίηση νέων παικτών ,ενώ καλούσε πάντα και τους πιο έμπειρους, προσπαθώντας να διατηρήσει την καλή ‘’χημεία’’ της ομάδας. Έχει πείσει με λίγα λόγια ότι το κριτήριό του είναι καθαρά αγωνιστικό και καθόλου δημοσιοσχετίστικο.

Με αυτά κατά νου δεν μπορείς να μην έχεις τουλάχιστον απορία για τη μη κλήση του Διονύση Χιώτη,  μετά την καλύτερη σεζόν της καριέρας του με αποκορύφωνα τις εμφανίσεις του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλιστα στερεί από τον τερματοφύλακα του ΑΠΟΕΛ την τελευταία του ευκαιρία να αγωνιστεί στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης, αφού βαδίζει πια στα 35 …Αντ’αυτού επιλέχθηκαν ο Τζόρβας ( δεν παίζει βασικός στην Παλέρμο…), ο Σηφάκης (έχασε όλη τη σεζόν λόγω τραυματισμού…) και ο Χαλκιάς( ο πιο έμπειρος,αλλά και ο ρέκορντμαν στις γκέλες…).Το να βάλουμε στο τραπέζι τα ονόματα των Κωνσταντόπουλου και Καρνέζη για την τριάδα των γκολκίπερς μάλλον είναι περιττό τελικά.

Στους μέσους ξεκινάμε από τον Κατσουράνη αναγκαστικά αφού δεν υπάρχει άλλος και ξαναβλέπουμε τον Καραγκούνη, μάλλον σαν φόρο τιμής στην προσφορά του στην Εθνική ομάδα. Ερώτηση: Δεν χωρούσε στις επιλογές των χαφ ένας από τους κορυφαίους του Ατρομήτου αλλά και  του πρωταθλήματος, ο Ανδρέας Τάτος;

Στην επίθεση η γκρίνια και η έκπληξη εστιάζεται στη μη κλήση του Κλάους Αθανασιάδη. Ο σέντερ φορ του ΠΑΟΚ έδειξε φέτος με  την ευχέρεια του στο σκοράρισμα ότι άξιζε μια θέση έστω στην προεπιλογή για το ΕURO.Σίγουρα περισσότερο από τον Λυμπερόπουλο(τεράστιο ειδικό βάρος αλλά πολύ αργός πια για να προσφέρει) , από το Νίνη (που έχασε σχεδόν όλη τη σεζόν),από το Φετφατζίδη(που γυάλιζε τον πάγκο του Ολυμπιακού) ή και από τον Φορτούνη που αναμένεται να κοπεί έτσι κι αλλιώς.

Είναι γνωστό ότι ο Σάντος παίζει με ένα σύστημα,το 4-3-3 που μετατρέπεται σε 4-5-1 όταν η ομάδα αμύνεται.Είναι επίσης γνωστό ότι φτιάχνει ομάδες που πρώτα κοιτάνε να μη φάνε γκολ και ύστερα το πώς και αν θα βάλουν. Πάνω σε αυτή τη βάση και έχοντας τις συγκεκριμένες επιλογές, θα ξαναδούμε τον Κατσουράνη να κοντρολάρει το ρυθμό και τον Κάρα να κουβαλάει χωρίς λόγο τη μπάλλα.Από τους υπόλοιπους χαφ δύσκολα κάποιος θα κάνει τη διαφορά. Από τα αριστερά θα έχουμε τον αργό και βαρύ Σαμαρά και από εκεί και πέρα ότι προλάβουν από τις τελειωμένες φάσεις που κυνηγούν ο Γκέκας και ο Σάλπι.

Είναι λίγο ισοπεδωτική και απλοϊκή η παραπάνω λογική, είναι όμως και η εικόνα της ομάδας στα προκριματικά (που εκφράζει τον προπονητή Σάντος),οπότε θα διακινδυνέψω την πρόβλεψη ότι ο πιο επικίνδυνος παίκτης μας θα είναι ο Τοροσίδης ...! Βέβαια πολλές εναλλακτικές δεν υπάρχουν και γι’αυτό δεν ευθύνεται ο Σάντος , αφού οι περισσότερες ομάδες της Σούπερλιγκ προτιμούν τα φθηνά εργατικά …πόδια αλλοδαπών.

Φοβάμαι ακόμη ότι το φάντασμα του Ότο στοιχειώνει το Φερνάντο Σάντος, που δημιούργησε απορίες με τις συγκεκριμένες επιλογές. Προτίμησε τις δοκιμασμένες και σίγουρες (κατά τη γνώμη του) λύσεις, έτσι ώστε πιστός στη λογική του να έχει πρώτο στόχο να μη διασυρθεί όπως ο προκάτοχός του στο EURO 2008 και μετά ότι προκύψει. Έτσι κι αλλιώς κρατάμε μικρό καλάθι για τη συγκεκριμένη διοργάνωση.

Καλή τύχη στην Εθνική μας και μακάρι να μας δώσει έστω και λίγη χαρά γιατί το έχουμε πραγματικά ανάγκη.  

Φαλκάο και γκοολλλλ!

Άψογο κοντρόλ , ‘‘χάϊδεμα’’ της μπάλλας με το δεξί και δυνατό σουτ με το αριστερό.

Κατάληξη; Δίχτυα! 

Αλλιώς; Σέντρα από τα πλάγια στο ύψος του πέναλτυ ,σπάσιμο της μέσης και ‘’τίναγμα’’κόμπρας με ορμή προς τη μπάλλα ,κεφαλιά και…πάλι δίχτυα. Όπως κι αν το προτιμάτε αυτά συμπεριλαμβάνονται στο  μενού σκοραρίσματος  ενός χαρισματικού σέντερ φορ, του Radamel Falcao García Zárate ή απλά Φαλκάο!

Ο Κολομβιανός σούπερσταρ της Ατλέτικο Μαδρίτης ,έβαλε για δεύτερη συνεχή χρονιά τη σφραγίδα του στο Γιουρόπα Λιγκ. Πέρυσι με τα γκολ του βοήθησε στην κατάκτηση του τροπαίου την Πόρτο, φέτος έκανε το ίδιο για τους Ισπανούς. Έγινε μάλιστα ο πρώτος στην ιστορία του( πρώην κυπέλλου Ουέφα) Γιουρόπα Λιγκ που αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ σε δύο σερί διοργανώσεις! Δικαίωση για τα 40εκ.€(!) που ξόδεψε η Ατλέτικο  για να τον αποκτήσει  από τους Δράκους του Ντραγκάο.

Ο Φαλκάο ‘’τραβάει’’ πάνω του την προσοχή για χίλιους δυο λόγους. Για τις κυρίες θυμίζει  κάτι σε…Άντόνιο Μπαντέρας! Για τους ποδοσφαιρόφιλους είναι  κλασσική λατινοαμερικάνικη ‘’μπαλλαδόφατσα’’. Αέρινη κίνηση με τις απαραίτητες  επιδείξεις τεχνικής που πάντα γουστάρει ο οπαδός. Όσο  άγριος χρειάζεται για να φοβίζει τον αντίπαλο αμυντικό. Διαρκής απειλή από τη στιγμή που θα πάρει τη μπάλλα στα πόδια του, μέσα ή έξω από την περιοχή. Πάθος  στις διεκδικήσεις,υψηλή τεχνική κατάρτιση, εκρηκτικότητα,δυνατό αριστερό, επαρκές δεξί και φυσικά ένστικτο και αυτοπεποίθηση  μεγάλου σκόρερ.

Στο 2^ο γκολ του τελικού του Βουκουρεστίου, μόλις η μπάλλα έφτασε στα πόδια του μέσα στην μικρή περιοχή, απλά περιμέναμε με ποιο τρόπο θα στείλει τη μπάλλα στα δίχτυα. Στο  1^ο του άφησαν όσο χώρο χρειαζόταν για να φέρει τη μπάλλα το αριστερό . Και το έκανε όπως ακριβώς ήθελε. Killer !

Ακόμη και ο τρόπος που πανηγυρίζει τα γκολ σε ξεσηκώνει από την πολυθρόνα. Θέλεις να κλωτσήσεις μια μπάλλα. Νιώθεις τη χαρά του και την έκσταση που αποτυπώνεται  στο πρόσωπό του την ώρα που κοιτάει τον…ύψιστο και του αφιερώνει τα γκολ. Θρησκόληπτος Λατίνος γαρ…

Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη τέτοιους σταρ που το διαφημίζουν ,που κάνουν τον κόσμο να θέλει να το παρακολουθεί, και τα παιδιά να παίξουν. Ελπίζω στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014 να περάσει η Κολομβία για να έχουμε την ευκαιρία να τον ‘’χαζέψουμε’’  σε  μια κορυφαία διοργάνωση. Εκεί θα έχει την ευκαιρία να καταξιωθεί  για πάντα στη συνείδηση των φιλάθλων, όπως συνέβη δυο χρόνια πριν με τον Ντιέγκο Φορλάν που πάλι με την Ατλέτικο κατέκτησε το Γιουρόπα και μετά μάγεψε στο Μουντιάλ της Αφρικής με την Ουρουγουάη.

Kαταθέτω την άποψη ότι αυτή τη στιγμή συγκρίνεται μόνο με τον Ντιντιέ Ντρογμπά , με την έννοια ότι και οι δυο είναι κλασσικοί σέντερ φορ που αγωνίζονται μόνοι τους στην κορυφή της επίθεσης και  ενσαρκώνουν την επιθετικότητα της ομάδας τους.

Φαλκάο λοιπόν και γκολ,γκολ,γκολ,γκοοοοοοοοοοοοολ!!!!!!

 

Ήρθε η ώρα για ‘’μονό’’;

ΟΑΚΑ,28 Απριλίου 2012.
Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας : Oλυμπιακός – Ατρόμητος 1-1
(2-1 στην παράταση).

Τι έχεις να θυμάσαι;
- To χαμένο πέναλτυ του Χολέμπας
- Την καταπληκτική ατομική ενέργεια του Μανιάτη και την άψογη εκτέλεση ‘’killer’’ του Τζιμπούρ στο 1-0.
- Το τυχερό γκολ του Ιγκλέσιας, μετά την κόντρα στο Χολέμπας.
- Την εκπληκτική κίνηση του Φουστέρ στο 120’ και  την  κεφαλιά-γκολ = κύπελλο  Ελλάδας 2012 .

Αυτό είναι το φιλμ του αγώνα. Ενός αγώνα που αν δεν ήξερε κάποιος ότι πρόκειται για τελικό εγχώριας διοργάνωσης και έκρινε από τον τρόπο που αγωνίζονταν οι ομάδες, θα έλεγε ότι πρόκειται για επίσημο φιλικό…

Ήταν τέτοια η έλλειψη πάθους από τον Ατρόμητο,που έδινε την εντύπωση ότι κατέβηκε απλώς για να χάσει αξιοπρεπώς. Ο Δώνης που σε άλλα παιχνίδια ωρύεται (δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αποβληθεί από τον πάγκο), χθες σε ένα τόσο σημαντικό ματς τίτλου, σκέφτηκε ίσως ότι πρέπει να βελτιώσει το ίματζ του… Τάτος(κυρίως) και Μήτρογλου έπαιξαν αντιμετωπίζοντας συνειδησιακό πρόβλημα απέναντι στην ομάδα που ανήκουν(!),οπότε η παρουσία τους δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Μιλάμε βέβαια για τους 2 κορυφαίους της φετινής σεζόν για το Περιστέρι, παίκτες –βαρόμετρο για την απόδοση όλης της ομάδας.

Από την άλλη ο ήδη πρωταθλητής και πλεόν νταμπλούχος Ολυμπιακός (πανάξια) όντας καλύτερη ομάδα ,μπουχτισμένος από τίτλους και ματς αδιάφορα ,αφού η διαφορά δυναμικότητας με τους εγχώριους αντιπάλους είναι εμφανής, βρήκε κίνητρο στο ‘’τελευταίο αντίο’’ του σοβαρού τεχνικού Ερνέστο Βαλβέρδε. Προπονητές σαν τον Ισπανό έχει ανάγκη το ποδόσφαιρό μας, καθώς έδειξε (εκτός από ικανότητα) απαράμιλλο ήθος και σωστή νοοτροπία σε δύσκολες στιγμές και κόντρα στο γενικό θυμικό της ομάδας του (π.χ περσινά έκτροπα στο ντέρμπυ Ολυμπιακού-ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη με την είσοδο φιλάθλων στο γήπεδο και τις τραγικές διαιτητικές αποφάσεις του Καλόπουλου).

Μετά βγήκαν όλοι αγκαλιασμένοι μιλώντας για γιορτή του ποδοσφαίρου κλπ. Βέβαια θα ήθελα να τα έλεγε αυτά ο Μαρινάκης ακόμη κι αν έχανε τελικά στα πέναλτυ το κυπελλάκι ,αλλά….the winner takes it all!

Τέλος σεζόν. Τα πλεϊ οφ έτσι κι αλλιώς δεν πολυενδιαφέρουν τους ποδοσφαιρόφιλους, περισσότερο αγγαρεία είναι. Χρόνος για σκέψη λοιπόν. Είμαι σίγουρος ότι και οι φίλοι του ‘’γαύρου’’ κάθε χρόνο ξενερώνουν και περισσότερο,παρά τους τίτλους.

‘’Αντίπαλον δέος ‘’ δεν υπάρχει πλέον μετά την πλήρη κατάρρευση και του Παναθηναϊκού (η ΑΕΚ το έχει καταφέρει αυτό εδώ και χρόνια),οπότε ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σκεφτεί και ο πρώτος λιγάκι το ‘’προϊόν’’ που λένε και οι διαφημιστές. Το ποδόσφαιρο δηλαδή που μέχρι πριν μερικά χρόνια παρακολουθούσαμε με αγωνία. Γιατί ακόμη κι αν είναι όλα καθαρά(που δεν είναι) ,ακόμη και αν δεχτούμε ότι φτάσαμε εδώ αποκλειστικά λόγω καλής ή κακής  οικονομικής διαχείρισης ( και καθόλου λόγω παράγκας…) όταν δεν υπάρχει αντίπαλος δεν μπορείς να παίξεις μόνο σου μπάλλα…

Εκτός κι αν ήρθε η ώρα για το κλασσικό ‘’μονό’’ που παίζαμε μικροί…

Νέοι άνδρες στην Βουλή!

‘’E ,ρε έρμε Γκόρτζο ,τι όνειρο να ‘βλεπες χθες βράδυ..;’’,είναι μια από τις αξέχαστες ατάκες, του κομματάρχη Kοσμά Σκούταρη (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) στην ταινία ‘’Τζένη-τζένη’’ (Φίνος φιλμς, 1966).

Ο ‘’ανηψιός’’ Νίκος Μαντάς (Ανδρέας Μπάρκουλης) του προύχοντα του νησιού Μίλτου Κασσανδρή (Λάμπρος Κωνσταντάρας) ,κατεβαίνει στον πολιτικό στίβο και χρειάζεται την υποστήριξη του έμπειρου Σκούταρη ,που μέχρι χθες υποστήριζε το ‘’παιδί του λαού’’ ,τον Γκόρτσο…Ακολουθούν πολλά ευτράπελα , όπου περιγράφεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο η όλη διαδικασία της προεκλογικής περιόδου στην Ελλάδα, με τα πάρε-δώσε ,τα ρουσφέτια και τα κλασσικά κεράσματα στο καφενείο… Κεντρικό σύνθημα: ’’Νέοι άνδρες στη Βουλή’’.

Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα ,μια βδομάδα πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές της Μεταπολίτευσης και καλούμαστε να πάρουμε θέση ΑΠΕΝΑΝΤΙ στην κατεστημένη κατάσταση. Να πούμε ΟΧΙ στα τρομοκρατικά διλήμματα που μιλούν για χάος, σε περίπτωση που δεν ψηφίσουμε τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Τι ζητάμε δηλαδή; Ανθρώπους ικανούς που θα μπουν στη Βουλή χωρίς να έχουν υπογράψει συμβόλαια και δεσμεύσεις και δεν χρωστάνε σε κανέναν κερατά! Ανθρώπους που τολμούν να τρίψουν τα Μνημόνια στη μούρη αυτών που τα εμπνεύστηκαν και τα στηρίζουν.


Ένα τέτοιο άφθαρτο πρόσωπο, μια καλή και δυνατή επιλογή στη Β’ Αθηνών είναι ο Μπάμπης Αποσκίτης (Ανεξάρτητοι Έλληνες).Μην τον συνδέσετε με τον Καμμένο, αν θέλετε τη γνώμη μου. Να τον συνδέσετε με τη γενναία στάση του να σηκωθεί να φύγει στο παρά πέντε από τις λίστες της ΝΔ στην Αρκαδία,μετά τις συνεχείς παλινωδίες της προεδρίας του κόμματος. Έφυγε από τη σιγουριά ενός τόπου όπου εκπροσωπεί μια οικογένεια με πολιτική παράδοση γενεών και με ιδιαίτερο ειδικό βάρος στις τοπικές κοινωνίες. Κι αυτό γιατί δεν μπορούσε να είναι στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά (Αντώνη Κομανέτση κατά το Χάρυ Κλυν για τις κωλοτούμπες του..),του Ανδρέα Λυκουρέτζου και του προσώπου που εγγυάται τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Γιατί τον Μπάμπη Αποσκίτη; Γιατί απλά, μπορείτε να είστε σίγουροι πώς αν τον βάλετε στη Βουλή θα τους τα πει έξω απ’τα δόντια, δεν θα κάνει πίσω πουθενά. Δώστε του τη δύναμη να σταθεί απέναντι σε αυτούς που μας σπρώχνουν στον γκρεμό. Κυρίως γιατί δεν έχει κανένα πίσω του παρά μόνο την οικογένειά του ,που τον στηρίζει σθεναρά.

http://www.facebook.com/AposkitisCharalampos
http://i-m.co/babisaposkitis/aposkitis/  

Άμα δε θέλει να μπει…

Yπάρχει μια αμιγώς ποδοσφαιρική έκφραση που περιγράφει αγώνες όπου είναι προφανές ότι η μία ομάδα έχει άστρο και η άλλη ένα μαύρο σύννεφο από πάνω της:
''…μέχρι το πρωί να παίζουν γκολ δεν βάζουνε..''.

Νομίζω ότι κάτι τέτοιο παρακολουθήσαμε στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ Τσέλσι και Μπαρτσελόνα. Οι Ισπανοί έπαιζαν τους Άγγλους σαν τη γάτα με το ποντίκι από την αρχή του ματς.Όμως το ''ποντίκι'' ξέφυγε για μια στιγμή και έκανε το γκολ στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου με έναν παίκτη πραγματικό λιοντάρι.Τον αξεπέραστο Ντιντιέ Ντρογκμπά,τον επιθετικό που ενσαρκώνει μόνος του κάθε προσπάθεια για γκολ των ''μπλε'' εδώ και πολλά χρόνια.

Τελικό σκορ 1-0 ,άδικο με βάση τις ευκαιρίες και τα δοκάρια της Μπάρτσα ,αλλά δίκαιο με βάση την τακτική του Ντι Ματέο που ανάγκασε το Μέσι στο πρώτο μέρος να γυρίζει πολύ πίσω για να παίρνει τη μπάλλα και στο δεύτερο να αναγκάζεται να πηγαίνει ''μόνος εναντίον όλων'' μήπως και καταφέρει να διασπάσει την πολύ καλή αμυντική διάταξη των Λονδρέζων.

Ήταν φανερή η διαφορά στην ποιότητα των δύο ομάδων.Ήταν φανερή επίσης η δίψα και η θέληση των γηπεδούχων να σταματήσουν επιτέλους το ''μπλαουγκράνα'' τρένο.Ήταν φανερό από ένα σημείο και μετά ότι δεν πρόκειται να βάλει γκολ η κάτοχος του τροπαίου,γιατί απλά ''δεν την ήθελε'' χθες.

''Συν Αθήνα και χείρα κίνει..'',έλεγαν οι Αρχαίοι μας και αυτό ακριβώς συνέβη χθες στο Στάμφορντ Μπριτζ,υπογραμμίζοντας την υπερπροσπάθεια της Τσέλσι να μη δεχθεί γκολ. Πολύ περισσότερο ίσως ισχύει αυτό που λένε οι νεοέλληνες στα γήπεδα ''άμα δε θέλει να μπει η #$%^ μπάλλα ,δεν μπαίνει με τίποτα!''.