Από τον Μπλιώνα, στον Κούμπα...

Ο αγώνας της αγαπημένης του ΑΕΚάρας είχε τελειώσει με νίκη. Γύρισε από την εκδρομή στο Αγρίνιο χαρούμενος. Όμως δεν πρόλαβε να πάει στο σπίτι του. Κάποιοι ''αντίπαλοι'', κάποιοι ''εχθροί'' είχαν στο νου τους έναν ακήρυχτο πόλεμο. Αυτό μεταξύ των οργανωμένων οπαδών των ομάδων. Σάββατο βράδυ που ο νεαρόκοσμος βγαίνει για να διασκεδάσει, μαζεύτηκαν κάποιοι ψυχικά άρρωστοι για να την ‘’πέσουν’’ στον ΑΕΚτζή Κούμπα και να πάρουν πόντους στον δικό τους αρρωστημένο κόσμο....

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα νέο παιδί χαροπαλεύει στη ΜΕΘ του Ασκληπιείου Βούλας, επειδή είχε την ατυχία να τον δουν κάποια ζώα με διαφορετικού χρώματος κασκόλ!

Στις 26 Οκτωβρίου 1986 η φίλαθλη Ελλάδα είχε σοκαριστεί μαθαίνοντας την είδηση της εξ αμελείας δολοφονίας του Χαράλαμπου Μπλιώνα στο Αλκαζάρ,από κροτίδα που εκτόξευσαν οπαδοί του ΠΑΟΚ πριν τον αγώνα ΑΕΛ-ΠΑΟΚ.

Στο μεσοδιάστημα πολλές οικογένειες έχουν θρηνήσει θύματα και ακόμα περισσότερες είναι αναγκασμένες να συντηρούν σακατεμένους ανθρώπους…

Η ΑΕΚ έχει πολλά τέτοια παραδείγματα στη δική της οικογένεια, με πιο χαρακτηριστικό ίσως τον Νίκο Ξηροκώστα. Μακάρι ο Κούμπα να είναι το τελευταίο και όχι μοιραίο.

Αναλύσεις για την οπαδική βία έχουν γίνει άπειρες. 

Γιατί όμως δεν μπορείς να πας ανενόχλητος στο γήπεδο φορώντας τα χρώματα της ομάδας σου;

Γιατί θεωρείς ότι οι οπαδοί των αντιπάλων είναι εχθροί;

Γιατί δεν κάθεσαι στην εξέδρα να δεις τη μπαλίτσα σου και να φύγεις από το γήπεδο ήσυχος;

Γιατί είναι μαγκιά ρε αλήτες να μαζεύεστε 10 και 20 για να χτυπήσετε έναν;

Δεν προσπαθώ να κάνω κήρυγμα. Απλά θέλω να υπερασπιστώ το δικαίωμα να βλέπω την ομάδα μου σε όποιο γήπεδο θέλω και να αναγνωρίσω το ίδιο δικαίωμα στον καθένα που υποστηρίζει άλλη ομάδα από τη δική μου.

Σε μια εποχή που γίνεται αγώνας για ίσες ευκαιρίες στους χώρους εργασίας, στην πολιτική, στο σχολείο...παντού, ανεξάρτητα από το χρώμα σου, το φύλο σου, τη θρησκεία σου, γιατί δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα να λατρεύει ο καθένας τον ποδοσφαιρικό Θεό που θέλει;

Γιατί υπάρχουν ακόμα πρόεδροι ομάδων που νιώθουν την ανάγκη να  συντηρούν συμμορίες του υποκόσμου;

Θεωρώ γελοίο να πρέπει να απαντήσω στον οποιοδήποτε αν ξέρω που είναι η ‘’Λεωφόρος Νίκης’’ ή η ‘’Λεωφόρος Στρατού’’, για να γλιτώσω το ξυλοφόρτωμα…

Θεωρώ γελοίο να τρέχουν πολιτικάντηδες στο κάθε ‘’Καραϊσκάκης’’ για να βγουν φωτογραφία δίπλα στον Πρόεδρο.

Θεωρώ γελοίο να μην μπορεί επίσημα να είναι κάποιος Πρόεδρος στη δική του ομάδα, λόγω ποινικών και άλλων αδικημάτων και η Πολιτεία όχι απλώς να παρακολουθεί ανενόχλητη, αλλά να χειροκροτεί κιόλας.

Θεωρώ απαράδεκτο να παίζει η ομάδα σου στο κορυφαίο επίπεδο και εσύ να επιτίθεσαι εντός αγωνιστικού χώρου(!) στους οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας, που συγκαλύπτει ακροδεξιά στοιχεία τα οποία ‘’συνεργάζονται’’ με άλλους ‘’εγχώριους εχθρούς-αντιπάλους’’. Κι όλα αυτά σε live μετάδοση…

Ότι και να πούμε για την περίφημη ‘’βία στα γήπεδα’’ δεν φτάνει και ίσως καταντά γραφικό.

Όμως ανεξάρτητα από ομάδες, αθλήματα, κόμματα, μεγαλοπροέδρους και ότι άλλο θέλετε, η ανθρώπινη ζωή έχει αξία ρε αποβράσματα!Μόνο αυτό μετράει!

Κανένας γονιός δεν πρέπει να κλαίει το παιδί του επειδή αυτό μπορεί να κάνει μία ανοησία ή πολύ απλά να φορά το ‘’λάθος’’ κασκόλ….

Αυτό που συνέβη στον Κούμπα, θα μπορούσε να είναι αιτία διακοπής του πρωταθλήματος για πολλά χρόνια.

Όμως και τότε με λύπη θα διαπιστώναμε ότι για μια ανάλογη επίθεση, αιτία μπορεί να είναι απλά ένα ‘’κόκκινο φανάρι’’, ένα ‘’μπινελίκι’’ ενός αγανακτισμένου πολίτη προς ένα δημόσιο λειτουργό ή απλά ένα περίφημο ελληναράδικο ‘’ξέρεις ποιος είμαι εγώ;’’.

Δυστυχώς η βία έχει ποτίσει τόσο βαθιά την καθημερινότητα μας, που ειδήσεις σαν αυτό που συζητάμε περνάνε και δεν μας προβληματίζουν καν! Συνεχίζουμε απλά το φαγητό μας...

Μέχρι να χτυπήσουν την πόρτα μας …

Ο πρώτος μου τελικός!

Έχω πάει πολλές φορές σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος.Από το 1978 σε ηλικία 6 ετών όταν ένας αγαπημένος μου θείος με πήρε μαζί του και με κράτησε 90 λεπτά στα πόδια του(ήμουνα και χοντρούλης μικρός,ζόρικο!). Ήταν το ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-0 στο Καραϊσκάκη. Έτυχε να είναι και ανήμερα των γενεθλίων μου, 4 Ιουνίου 1978.

Ο Μπάγεβιτς και ο Μαύρος έκαναν τα δυο γκολ και έγιναν στα μάτια μου υπερήρωες!Όταν έπαιζα με τους φίλους μου στη γειτονιά,στο δρόμο(ναι,είχα την τύχη να το προλάβω...) δοκίμαζα τις κινήσεις τους!Χοντρούλης όπως ήμουν πάλευα λοιπόν να κάνω ντρίμπλα με τακουνάκι που ήταν σπεσιαλιτέ του Ντούσκο!Πολύ γέλιο!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ'αυλάκι. Νίκες εντυπωσιακές (με τον Απόλλωνα 7-1), ήττες δραματικές (με ΠΑΟ στα πέναλτυ το '94 μετά τις ανατροπές και το 3-3) και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Κυρίως τελικοί στο Ολυμπιακό Στάδιο. Εκτός Αθήνας δεν πήγαινα. Δεν είμαι τόσο μάχιμος!

Έφτασε η στιγμή λοιπόν φέτος, να καλύψω και τον πρώτο μου τελικό σαν αθλητικός ρεπόρτερ, λόγω aekpassion!Eμπειρία ζωής!Το περίμενα μέρες!

Είχα πολλά ζόρια τον τελευταίο χρόνο.Η προσμονή της κάλυψης του τελικού με αναζωογόνησε!Το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα-ασχολία στην καθημερινότητά μου, που δυστυχώς κατακλύζεται από πολλή δουλειά (χωρίς απολαύσεις, όπως είναι συνήθως τα επαγγέλματα βιοπορισμού).

Η ενασχόληση μου με την αθλητική δημοσιογραφία, η ''αρρώστια'' μου για τη μπάλα και το πέρασμά μου από το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ, ήταν το διαβατήριο για τον 77ο τελικό Κυπέλλου Ελλάδος.

ΑΕΚ-ΠΑΟΚ για 3η σερί φορά.Το έβλεπα ότι για να κερδίσει η ΑΕΚ έπρεπε να συμβούν πολλά.Δεν συνέβηκαν τελικά. Εγώ επικεντρώθηκα στο επαγγελματικό κομμάτι της δημοσιογραφικής κάλυψης από την προηγούμενη μέρα, όταν και παρέλαβα τη διαπίστευσή μου από την ΕΠΟ στην αίθουσα ΜΜΕ στο ΟΑΚΑ.
''Φτιάχτηκα'' πραγματικά! Θα βρισκόμουν σε έναν τελικό Κυπέλλου σαν αθλητικός ρεπόρτερ!Πείτε με και γραφικό, αλλά πραγματοποίησα ένα όνειρό μου.Δεν είναι και μικρό πράγμα!

Στα πλαίσια του...δημοσιογραφικού δαιμονίου, προσπάθησα να κάνω πράγματα.Να μην μείνω απλώς θεατής-παρατηρητής.Έκανα ένα ωραίο ''κονέ'' με δημοσιογράφους από ΠΑΟΚτσίδικο site και βγάλαμε ένα πολύ καλό pregame show μια ώρα πριν τη σέντρα, μιλώντας καθαρά ποδοσφαιρικά.Πολύ το φχαριστήθηκα κόντρα στο νοσηρό κλίμα του αγώνα.Μεταδώσαμε και γράψαμε τον αγώνα με τον πιο επαγγελματικό τρόπο.Ασχολήθηκα μόνο με το ποδόσφαιρο.Με τον Κρέσπο και τον Βαρέλα, που μέχρι σήμερα να παίζαμε γκολ δεν θα τους βάζαμε!Με τα τρικ του Λουτσέσκου, που νίκησε κατά κράτος τον Μανόλο.Με την ψυχή του Μιχάλη Μπακάκη που πάλευε να ανέβει στην πλάτη του Άκπομ για να ανακόψει επιθέσεις.Respect!

Όμως ήταν ένας αγώνας που είχε προσκεκλημένους όλους αυτούς που καταστρέφουν το ποδόσφαιρο, που δεν νοιάζονται για το ποδόσφαιρο, που δεν νοιάζονται για την ομάδα τους,αλλά με πρόσχημα αυτήν θέλουν να επιβεβαιώσουν το αρρωστημένο τους ''εγώ''.Το κατάφεραν!Έδιωξαν όλους τους άλλους κι έκαναν το δικό τους πάρτυ. Χαμένοι στις ουσίες και στο φανατισμό τους.
Υπήρξαν στιγμές που μετέδιδα τον αγώνα και λοξοκοιτούσα μήπως με πάρουν τα σκάγια!Δεν με ένοιαζε όμως!Το γούσταρα πολύ που ήμουν εκεί.Που περιέγραφα τον τελικό που έπαιζε η ΑΕΚάρα μου κι ας τον έχασε!Εγώ θα σ'αγαπώ και μη σε νοιάζει!

Σίγουρα όμως υπήρξαν στιγμές που έλεγα μέσα μου ''καλά ρε τι κάνεις;Aν κάνουν ντου αυτοί της Θύρας 4 που είχαν καταλάβει τις θέσεις VIP του ΟΑΚΑ, πάμε χαμένοι!''Το ξεπερνούσα όμως γρήγορα,επικεντρώνοντας την προσοχή μου στον αγωνιστικό χώρο.Όσοι έπρεπε να είναι εκτός γηπέδου ήταν εκεί! Λυπηρό! Αποτυχία ΕΠΟ, Αστυνομίας και Υπουργείου.Δύσκολα βρίσκεις ελπίδα ότι αυτό θα αλλάξει, ότι αυτό θα βελτιωθεί.Γι'αυτό και πολλοί με κράζουν.... '''τί θέλεις και μπλέκεις, με τι ασχολείσαι....''!

Είχα σχέδια για μετά τη λήξη.Είχα την ελπίδα ότι θα βγούμε φωτογραφίες με το Κύπελλο.Ότι θα καλύψω πανηγύρια και θα ξενυχτήσουμε στη Νέα Φιλαδέλφεια, έξω από τη Σκεπαστή.
Δεν πειράζει όμως.Πάλι εδώ θα είμαστε.Στον επόμενο τελικό.Κι ας είναι μέσα στη Τούμπα!

Εξάλλου το είπα και παραπάνω!Το Σάββατο της 11ης Μαΐου έκανα μετάδοση δίπλα στη Θύρα 4 που είχε μεταφερθεί στο ΟΑΚΑ !
Θα έχω να το λέω.....Δεν ξενερώνουμε ποτέ!

Μια βόλτα στο γήπεδο

''Τέλειωσέ το - το ευλογημένο - δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω!''

Σημερινή αυτοψία στα ιερά χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας...

περισσότερα ... ΕΔΩ