Ξεπέρασε τον εαυτό του!

Ο Φερνάντο Σάντος αν είχε το 10% της κωλοφαρδίας του Ρεχάγκελ (ναι το γράφω έτσι ωμά!), όπως ακριβώς μου το είπε πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, δεν ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσε να έχει ήδη πετύχει με αυτή την ομάδα!

Αρχής γενομένης- θα συμπλήρωνα - με το EURO 2012 σε Πολωνία-Ουκρανία όπου η Εθνική μας έπαιξε καλή μπάλλα, προσπάθησε να κάνει παιχνίδι κι όχι μόνο να αμυνθεί με…λίμπερο(!) και κατάφερε να προκριθεί από τον όμιλο (φάση των 8) για πρώτη φορά στην ιστορία της, ακόμη κι όταν όλα ήταν εναντίον της. Τα κατάφερε τελικά με γκολ του  Καραγκούνη να νικήσει τη Ρωσία και να πάει στα νοκ άουτ ματς αντίπαλος της Γερμανίας της κυρίας Μέρκελ, όπου φυσιολογικά (αν και το πάλεψε) υπέκυψε(2-4).

Για τον Σάντος η πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι κατά τη γνώμη μου η απόλυτη δικαίωση για την ποσότητα και ποιότητα της δουλειάς του στην Ελλάδα και στην Εθνική ομάδα ειδικότερα.Πολύ περισσότερο είναι μια πραγματική προσωπική υπέρβαση, γιατί σε συλλογικό επίπεδο τόσο με ΑΕΚ όσο και με Μπενφίκα, πάντα τα θαλάσσωνε λίγο πριν την επιτυχία (πρωτάθλημα). Ακόμη όμως και στις αποτυχίες του, οι παίκτες ‘’έπιναν νερό στ’όνομά του’’.Αυτό από μόνο του λέει πολλά!

Όπως λέει πολλά και η εμμονή του Ντέμη Νικολαΐδη που έφερε για δεύτερη φορά το 2004 (όταν επιχείρησε - άλλο αν απέτυχε να αναστήσει την ΑΕΚ) τον καλύτερο προπονητή που είχε συνεργαστεί ποτέ (κατά προσωπική του δήλωση),τον Πορτογάλο που έγινε Έλληνας ,Φερνάντο Σάντος.

Βέβαια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τον Σάντος πρωτοπαρουσίασε στο ελληνικό κοινό ο Βιg Mac - Μάκης Ψωμιάδης, όταν ως πρόεδρος της ΑΕΚ έφερε  τον ‘’9^ο καλύτερο προπονητή στην κατάταξη της FIFA’’ (δες το απολαυστικό βίντεο εδώ , στο 1:52)!

Πάντως για την ψωρωκώσταινα του ΔΝΤ και της μιζέριας το να έχει την Εθνική της ομάδα ανάμεσα στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές δυνάμεις του κόσμου, δεν είναι απλά επιτυχία. Είναι ελπίδα για όλους.

 Ότι ακόμη κι εκεί που όλα φαίνονται χαμένα, μπορείς να τα καταφέρεις!

Μόνο στη γήπεδο!

Όποιος βρέθηκε χθες βράδυ στο ‘’Καραϊσκάκης’’ θα πρέπει να νιώθει τουλάχιστον τυχερός. Η Εθνική μας ομάδα όχι μόνο νίκησε με σκορ που της δίνει το πάνω χέρι στην υπόθεση πρόκριση για το Μουντιάλ, αλλά έκανε και μια από τις καλύτερες εμφανίσεις των τελευταίων ετών. Έπαιξε τέτοια μπάλλα που έκανε πολλούς από εμάς που γκρινιάζαμε για τις μέχρι τώρα κακές εμφανίσεις της στον όμιλο, να σηκωθούμε όρθιοι και να την χειροκροτήσουμε!

Μέσα σε ένα γήπεδο κατάμεστο, με κόσμο που δεν είχε ιδιαίτερο παλμό στην αρχή (οι 1500 περίπου Ρουμάνοι σε μια γωνιά έκαναν περισσότερη φασαρία) και με την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσει ένα κλειστό ματς με 0-1 γκολ, η επιθετικότητα  και  η  αποτελεσματικότητα από νωρίς της ομάδας του Σάντος και κυρίως το πάθος να βάλουν και όχι να μη δεχτούν γκολ, παρέσυρε όλους σε ένα συνεχές τραγούδι ‘’Ελλάς,ολέ-ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ’’!

Ωραίες ποδοσφαιρικές στιγμές! Βέβαια μέσα σε όλη αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, σε ένα σύγχρονο γήπεδο πάντα βρίσκεις ακροβολισμένους διάφορους ‘’κολλημένους’’, που ψάχνουν αφορμές  με χειρονομίες και χρήση λέϊζερ, πίσω από την ασφάλεια όμως μιας διμοιρίας ΜΑΤ ή του προστατευτικού διχτυού…Και δεν μιλάμε για άμυαλους πιτσιρικάδες, μιλάμε για 40άρηδες με iphone …Όπως το έλεγε ο Γεωργίου ‘’ο κλασσικός, ο μαλάκας  ο Έλληνας’’!

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, οι διεθνείς μας με εξαίρεση τον μπλαζέ Γιώργο Σαμαρά(…), έκαναν ότι μπορούσαν για το καλύτερο και το πέτυχαν. Μεγάλη εμφάνιση από τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, που δικαιολογεί απόλυτα την συμμετοχή του στην Μπουντεσλίγκα με την Ντόρτμουντ.

Ο Τζιώλης που έχει ακούσει τα χίλια όσα, ήταν ίσως ο καλύτερος στα χαφ και δικαιώνει τον Σάντος για την επιλογή του. Μπροστά βέβαια ο killer Μήτρογλου μαζί με τον πάντα παθιασμένο Σαλπιγγίδη, ολοκλήρωσαν μια μεγαλειώδη εμφάνιση στέλνοντας την μπάλλα στα δίχτυα τρεις φορές,κάτι που με λίγη τύχη θα μπορούσε να γίνει και δυο φορές ακόμη. Να τονίσουμε και την ολιγόλεπτη συμμετοχή του Γιώργου Καραγκούνη, που έκανε ότι ακριβώς έπρεπε, έμπειρος πια και αιώνια διψασμένος για μπάλλα.

Τέλος για τον Φερνάντο Σάντος έχω καταθέσει σε αυτό το blog τον σεβασμό μου και την εκτίμησή μου σαν προπονητή, όπως και την  κριτική μου για τον συντηρητικό τρόπο ανάπτυξης όχι μόνο της Εθνικής αλλά και της ΑΕΚ παλιότερα. Και κυρίως για το φόβο του πριν την επιτυχία. Χθες μας διέψευσε και παρέταξε μια ομάδα με επιθετική φιλοσοφία αιφνιδιάζοντας κυρίως τον Πιτούρκα, που περίμενε passing game και χαμηλό τέμπο.

Αναζητώντας πάντα το καλύτερο, θα τον ρωτούσα γιατί άλλαξε τον Μήτρογλου και άφησε μέσα 90 λεπτά τον Σαμαρά, όπως και γιατί δεν έβγαλε νωρίτερα τον Κατσουράνη που είχε κουραστεί εμφανώς και έπαιζε με κίτρινη.

Με την ευχή να ολοκληρωθεί το θαύμα στο Βουκουρέστι, εμείς οι απλοί φίλαθλοι αρχίζουμε να ονειρευόμαστε την τρίτη συμμετοχή της Ελλάδας στο Μουντιάλ, ξεφεύγοντας λίγο από την μιζέρια που μας καταδικάζει το πολιτικό μας σύστημα.

Γιατί τελικά μόνο όταν ακούς τον Εθνικό Ύμνο στο γήπεδο μπορείς να νιώσεις χαρούμενος για την Ελλάδα! 

Θα είμαστε μέσα!

'' -    Παππού γιατί κλαις;

-         Eδώ ήταν το σπίτι μας, ραγίζει η καρδιά μου…

-         Ήταν ωραίο;

-         Ήταν κομμάτι του εαυτού μας…''

Στο βίντεο για την παρουσίαση της ''Αγιά Σοφιάς'' με τον Κώστα Βουτσά να εξηγεί στον εγγονό του , τι υπήρχε στη θέση του σημερινού χορταριασμένου οικοπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, ράγισαν κι οι πέτρες! Τα μάτια των Αεκτζήδων βούρκωσαν…Οι αναμνήσεις του παλιού γηπέδου,του Ναού του Δικεφάλου,έφεραν στο προσκήνιο σκηνές  θριάμβου που πολλοί από εμάς είχαν την τύχη να ζήσουν! Οι χαμένες πατρίδες των προσφύγων της Μικράς Ασίας που γέννησαν την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως και η αγάπη για τον κιτρινόμαυρο Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου,ξαναζωντανεύουν στον ''Ιερό'' χώρο μας.

Δεν είμαι υπερβολικός,πιστέψτε με! Περιγράφω απλά τα συναισθήματα που δημιούργησε η καταπληκτική παρουσίαση για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ ,την ''Αγιά Σοφιά''!Συγκίνηση,χαρά,νοσταλγία κι ελπίδα! Την αντίθεσή μου για κάποιες από τις τακτικές Μελισσανίδη, την έχω καταγράψει μέσα από αυτό το blog. Όμως αυτή η κίνηση και πολύ περισσότερο η σιγουριά που εμπνέει ο Τίγρης ότι το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα, κερδίζει σιγά-σιγά και τους πιο δύσπιστους!

Αν το πραγματικό γήπεδο γίνει όπως αυτό που είδαμε στο 3D( ή έστω περίπου),θα πρόκειται για ένα μοναδικό στον κόσμο ποδοσφαιρικό χώρο! Η αρχιτεκτονική και η αισθητική που παραπέμπουν στο Βυζάντιο και στην Κωνσταντινούπολη, θυμίζουν τις ρίζες της Ένωσης και αποτίουν φόρο τιμής στον κατατρεγμένο αλλά περήφανο Πρόσφυγα και στις ιστορικές μορφές της ομάδας. Όπως αυτή του αείμνηστου Λουκά Μπάρλου, που θα βρει το στασίδι του στο εκκλησάκι του Οσίου Λουκά  μέσα στο νέο γήπεδο!

Η ανατριχίλα που διαπέρασε το κορμί κάθε γνήσιου Αεκτζή, παρακολουθώντας ένα σύγχρονο γήπεδο με σουίτες,εστιατόρια και μπαρ αλλά και στιλβωτήρια, κουρεία και χαμάμ(!),συνοδεύτηκε από ένα πρώιμο άγχος. ''Πρέπει να καταφέρω να είμαι κι εγώ εκεί''!

Μαγκιά σου ρε Τίγρη, μας έκανες να δακρύσουμε σήμερα!