Πού είσαι ρε Μπλάνκο…?

‘‘Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς που δεν ξημερώνουν..’’,τραγουδάει ο Αντώνης Ρέμος και αφιερώνεται με νοσταλγία στον Ίσμαελ Μπλάνκο μετά το χθεσινό 1-1 της ΑΕΚ με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ.Είναι κάποιοι αγώνες που μέχρι το ξημέρωμα να παίζεις ,γκολ δεν μπαίνει.Και δεν μπαίνει γιατί δεν υπάρχει ο παίχτης που θα κάνει αυτή τη δουλειά.

Το πρόβλημα της Ένωσης (και χθες) ήταν φανερό.Λείπει ο σκόρερ,λείπει αυτός που έχει το εύκολο γκολ,λείπει ένας Μπλάνκο…Ο Ίσμαελ άκουσε τον μάνατζερ του και τώρα αγνοείται η τύχη του,χάθηκε από τον ποδοσφαιρικό χάρτη…Ο Δικέφαλος στηρίζεται στον Σιαλμά και στον Μπέλεκ.Ο πρώτος καλός είναι και φιλότιμος ,ο δεύτερος είναι ταύρος και μαχητής.Κανένας δεν είναι Μπλάνκο,κανένας δεν μπορεί να ξελασπώσει την ομάδα όταν το χρειάζεται,κανένας δεν αντέχει το βάρος της φανέλας.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η ΑΕΚ άξιζε χθες τη νίκη,πάλεψε τον αγώνα,πίεσε την Ξάνθη αλλά δεν μπόρεσε να την ‘‘τρυπήσει’’ σε κάποια από τις αρκετές ευκαιρίες που δημιούργησε,κυρίως στο 2ο ημίχρονο.
Ο Λυμπερόπουλος κάνει ότι μπορεί για τα χρόνια του,ο Κάρλος είναι(κατά τη γνώμη μου) μεγάλος παίχτης,μοντέρνο χαφ, αλλά ιδιαίτερα άπειρος και χωρίς καθαρό μυαλό όταν τα πράγματα ζορίζουν.Το είδαμε αυτό και στον αγώνα με τον Ατρόμητο,σε ένα ματς που όπως το έχασε η ΑΕΚ ,έτσι θα μπορούσε και να το έχει κερδίσει.

Επομένως καταλήγουμε πάλι στο αρχικό ερώτημα:ποιός θα βάλει τη μπάλλα στο ‘‘πλεκτό’’;Κρίμα για την ομάδα ,κρίμα και για τον ‘‘Ζορό’’, γιατί η ΑΕΚ του Κωστένογλου που παλεύει (και με το παραπάνω) όλα τα παιχνίδια,θα μπορούσε να έχει μερικούς πόντους παραπάνω κερδίζοντας με μισό-μηδέν,αν είχε την πολυτέλεια να φοράει ακόμη ο Αργεντίνος τα κιτρινόμαυρα.

Οι μεγάλες ‘‘μικρές’’ μας στιγμές

''Η ζωή είναι μικρή ,κοίτα να την χαρείς'',σου λένε οι μεγαλύτεροι.Όταν όμως είσαι 20 χρονών δεν πολυδίνεις σημασία,συνήθως γυρίζεις από το άλλο πλευρό.Όταν είσαι 30 αρχίζεις και το ψιλοψάχνεις να δεις τι ακριβώς σημαίνει,ειδικά αν η περίπτωση του γάμου έχει αρχίσει να σε απασχολεί.Στα 40 μάλλον το έχεις καταλάβει.

Έχεις σίγουρα κάνει κάποιον απολογισμό για ότι έχεις ζήσει.Ανάλογα και τη διάθεση ,αν το ταμείο βγαίνει συν έχει καλώς.Αν είναι μείον,που ίσως είναι πιθανότερο αυτή την εποχή,αγχώνεσαι.Αν μάλιστα ζεις στην Ελλάδα έχεις για τα καλά καταλάβει τα τελευταία δυο χρόνια,ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να μπορέσεις να ξαναζήσεις όπως έζησες.

Φυσικά δεν εννοώ τις σαχλαμάρες περί χλιδάτης ζωής και υπερκατανάλωσης που προσπαθούν να μας χρεώσουν συλλογικά για να νιώσουμε συνυπεύθυνοι και να μετριάσουν τις αντιδράσεις μας.Όσοι τα έκαναν ,τα έκαναν και όσοι δεν …πάλι επιλογή τους.Σωστή ή λάθος είναι προσωπική εκτίμηση του καθενός.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πλέον έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος της καθημερινότητάς μας,έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές μας και παντού γύρω ακούς γκρίνιες, κατάρες και κλάματα.Δεν βγαίνει η ζωή έτσι ρε γαμώτο!Κάτι πρέπει να κάνουμε.

Όχι δεν πιστεύω σε θαύματα.Οργίζομαι που υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας πολλοί που κανονικά θα έπρεπε να είναι φυλακή ή έχουν διευθυντικές θέσεις σε χώρους εργασίας αντί να πληρώνουν και εισιτήριο για να τους αφήνουν να μπαίνουν μέσα...Θα μου πείτε καλή η έκθεση ιδεών,αλλά πού είναι η άκρη του νήματος;Τι προτείνεις;

Αν χρειάζεται να προτείνω κάτι για να μη μείνουν μετέωρα όλα τα παραπάνω θα μπορούσα να πω μόνο ένα: Ήρθε η ώρα να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του,απέναντι στον εαυτό του και στην οικογένειά του.Το ηθικό χρέος προς τον εαυτό του ο καθένας βέβαια το ορίζει διαφορετικά.Ας μην αφησουμε τουλάχιστον να μας πάρουν και τις μικρές χαρές της ζωής μας.Όποιες κι αν είναι αυτές . Μπάλλα,σινεμά,τάβλι ότι ευχαριστεί τον καθένα.Τώρα το έχουμε πιο πολύ ανάγκη από ποτέ.

Σε μια αληθινή ιστορία που έχει καταγραφεί στη χώρα μας από το Χρήστο Σωτηρακόπουλο,ένας ΔυτικοΓερμανός που ατυχώς βρέθηκε από την άλλη μεριά του ‘’τείχους του αίσχους’’ στην περιοχή του Βερολίνου,κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον του για τη ζωή πηγαίνοντας κάθε δεύτερη Κυριακή στο κοντινότερο σημείο του Τείχους προς το Ολυμπιακό Στάδιο,την έδρα της αγαπημένης του Χέρτα!Οι ιαχές του πλήθους και μόνο (!) κατάφεραν να τον συντηρήσουν στα λογικά του και να σταθεί όρθιος μέχρι να επιστρέψει στο σπίτι του.

''Θα γυρίσει κι ο τροχός…’’!

Τέτοια μέρα κάθε χρόνο την περνάω σχεδόν με τον ίδιο τρόπο:ξυπνάω σχετικά αργά(με τα παιδιά το ''αργά'' είναι εννιά – εννιάμιση το πολύ..),πίνω ένα καφέ με βασιλόπιτα και κάθομαι έχοντας καλή διάθεση από το αλισβερίσι των ημερών με τα δώρα ,την όποια γιορτινή ατμόσφαιρα και βαρύ στομάχι από το πολύ φαγητό και ποτό.Μετά το απόγευμα αρχίζει η μελαγχολία για την πρώτη εργάσιμη ημέρα του έτους.

Κάπου ανάμεσα κάνω και κάποιες σκέψεις τύπου ανασκόπησης της περασμένης χρονιάς και σχεδίων για τη νέα .Φέτος με την πρώτη εργάσιμη του έτους σε μια δουλειά που εδώ και 3 μήνες δεν πληρώνει (…φαντάζομαι υπάρχουν πολλοί από εσάς που βιώνετε παρόμοιες καταστάσεις) φαντάζει να είναι περισσότερο δύσκολη από ποτέ.Γιατί εκεί που συνήθως εύχεσαι ‘‘καλή χρονιά’’ και τα σχετικά,τώρα δυσκολεύεσαι να μην ρωτήσεις πρωί-πρωί:''…ακούσατε αν και πότε θα πληρωθούμε;''.

Είναι επομένως από τις ελάχιστες φορές που δεν προσδοκώ τίποτα απολύτως από τη νέα χρονιά και κυριεύομαι από αγωνία για το τι άλλο μπορεί να μας ζητήσουν και μέχρι που και πόσο μπορούμε να αρνηθούμε υπερασπιζόμενοι τα κεκτημένα και υπάρχοντά μας.

Τέτοιες μέρες τα παλιότερα χρόνια(…) εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι κάναμε κουβέντα για τις μεταγραφές της χειμερινής περιόδου και φέτος δεν ξέρουμε καλά – καλά πότε ξαναρχίζει το πρωτάθλημα…Κάποτε η ΑΕΚ είχε φέρει Χριστούγεννα παιχταράδες σαν τον Μάρτον Εστερχάζι και τον Τόνυ Σαβάφσκι.Φέτος παίρνει τον Πετρόπουλο,μάλλον περισσότερο επειδή ο υψηλόσωμος σέντερ φορ ήθελε να φύγει από τον Παναθηναϊκό και λιγότερο γιατί ήθελε την ΑΕΚ.Καλή μεταγραφή τηρουμένων των αναλογιών αλλά και πάλι ..ποιός ασχολείται;’’ Έλλειψη χρημάτων,στάση εμπορίου’’, έλεγαν οι παλιότεροι και είναι μια φράση που χαρακτηρίζει και το ελληνικό ποδόσφαιρο που περιμένει τον(αφελή) πρίγκιπα του παραμυθιού που θα έρθει να το σώσει από τα λαμόγια.

Οι συνηθισμένες ευχές για υγεία ,ευτυχία ,αγάπη και όλα τα υπόλοιπα ακούγονται πιο τετριμέννες και ανούσιες από ποτέ.Οι περισσότεροι προσπαθούν να ευχηθούν κάτι για το καλό και αυτό είναι.Περισσότερο προσπαθούμε να κερδίσουμε χρόνο και λιγότερο πιστεύουμε ότι κάτι θα πάει καλά.

Επειδή δεν θέλω κι εγώ να σας μαυρίσω την καρδιά (αρκετοί το κάνουν με επιτυχία!) απλά θα παρατηρήσω πώς ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στη ζωή μου,έγινε όταν δεν το περίμενα!Επομένως υπομονή και δύναμη γιατί κάτι καλό θα έρθει τελικά ,που θα πάει!
’’Θα γυρίσει κι ο τροχός….’’!