Απ'τον Μπιγκόν στον Ρανιέρι

 

Tόσο χάλια ξεκίνημα για την Εθνική, δεν το περίμενε ούτε ο πιο απαισιόδοξος φίλαθλος. Το να μην κερδίσεις τη Ρουμανία το έβλεπες, το να πάρεις μόνο ένα βαθμό από τους ξυλοκόπους τους Φινλανδούς εκτός, το λες και ψιλοκαλό. Το να χάσεις όμως  με κάτω τα χέρια εντός από τη Βόρεια Ιρλανδία, κάνει το ποτήρι να ξεχειλίζει.

Από την πρώτη στιγμή καταγράψαμε τις ενστάσεις μας για την πρόσληψη Ρανιέρι.(http://lakiscorner.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html )

Θυμίζει πολύ την περίπτωση Μπιγκόν στον Ολυμπιακό. Και τότε ένας Ιταλός αντικατέστησε ( για λόγους που μόνο ο Σωκράτης Κόκκαλης ήξερε) έναν επιτυχημένο προπονητή (Ντούσαν Μπάγεβιτς) και αντιμετωπίστηκε εξαρχής σκωπτικά. Τελικά γρήγορα –γρήγορα (μετά από 5 μήνες) μάζεψε τα πράγματα του,έβαλε τη χαρακτηριστική του μπεζ καμπαρντία και επέστρεψε να πιει το εσπρέσο του στην Ιταλία. Άψογος ενδυματολογικά, άχρωμος, άοσμος έως και γραφικός για τις επιλογές του αλλά και την μη επαφή με την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, ο Αλμπερτίνο Μπιγκόν (παλιά δόξα της Μίλαν δεκαετίας ’70 που είχε παλιότερα προπονήσει τη Νάπολι του Μαραντόνα), πέρασε και δεν ακούμπησε στον Ολυμπιακό. Πρόλαβε να εκτεθεί και ίσως να μείνει στην οπαδική συνείδηση για ένα επεισόδιο με τον Ζάχοβιτς, σε ντέρμπυ με τον Παναθηναϊκό όταν ο Σλοβένος έγινε αλλαγή και χρειάστηκε η παρέμβαση του Τάσου Μητρόπουλου για να περιοριστεί μόνο στα ''γαλλικά'' προς τον προπονητή του(δες εδώ στο 3:28)!

Τώρα στην Εθνική ομάδα ένας άλλος κοσμοπολίτης και στυλάτος Ιταλός, ο Kλαούντιο Ρανιέρι αντικαθιστά έναν απόλυτα επιτυχημένο προπονητή, τον Φερνάντο Σάντος (οι φήμες λένε ότι ο κ.Σαρρής δεν του έδωσε μια μικρή αύξηση που ζήτησε ο Πορτογάλος) παραλαμβάνοντας  μια ομάδα που πριν 3 μήνες παραλίγο να περάσει στους 8 του Μουντιάλ. Ο Ιταλός ερχόμενος από το Μονακό και μη έχοντας ξανά εμπειρία από πάγκο εθνικής ομάδας, αποδεικνύεται σε 3 ματς ανεπαρκής, απροετοίμαστος και απρόθυμος να εντρυφήσει στις ιδιαιτερότητες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Κανένα πλάνο, αλλοπρόσαλλες επιλογές, καθόλου πάθος, καμία καινοτομία (που να απαιτεί και το χρόνο της),κανένα στοιχείο από τα ισχυρά της ομάδας που παρέλαβε(πχ συμπαγής αμυντική διάταξη).

Μετά το ματς με τους Ρουμάνους έγινε μια προσπάθεια να συμμαζευτεί η κατάσταση, με την τοποθέτηση του Γιώργου Καραγκούνη δίπλα του σε ρόλο αλιξικέραυνου... Επίσης ανεπιτυχής κίνηση που κινδυνεύει να ''κάψει'' και τον παλαίμαχο πλέον άσσο.

Ο Κόκκαλης στην περίπτωση Μπιγκόν έκανε 5 μήνες να καταλάβει το λάθος του. Η ΕΠΟ δεν χρειάζεται ούτε 5 μέρες ακόμη για να πάρει μια νέα απόφαση. Επιλογές πολλές.Προτάσεις;Ο Σάκης Τσιώλης είναι άνεργος, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς που έχει αναλάβει το πρότζεκτ ''επιστροφή ΑΕΚ''  ίσως δείξει ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο, ακόμη κι ένα δίδυμο Κατσουράνη-Καραγκούνη ίσως είναι καλύτερο.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι οι Ιταλοί δεν μας ταιριάζουν.Κι ο Μαλεζάνι στον Παναθηναϊκό μάλλον με αρνητικό απολογισμό έφυγε. Από παίκτες δεν θυμάμαι κάποιον που να ξεχώρισε. Ίσως να φταίει ότι μας αντιμετωπίζουν με μία επίφαση σνομπισμού. Ούτε φάτσα , ούτε ράτσα λοιπόν.

Ένα λάθος πρέπει να διορθώνεται άμεσα, δεν χρειάζεται να ξεχειλώνει. Υπάρχει όμως το θάρρος και η δύναμη στην ΕΠΟ να το παραδεχτούν ή προέχουν οι επικερδείς σχέσεις με μάνατζερ και χορηγούς;  

Kάρα-symbol!

 

Κάθε φορά που ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής ''κρεμάει'' τα παπούτσια του εμφανίζεται το κλασσικό δημοσιογραφικό κλισέ  ''Ο τελευταίος των Μοϊκανών''. Γράφτηκε φυσικά και για τον Γιώργο Καραγκούνη, τον αρχηγό και δεκάρι της Ελλάδας, που δεν κατάφερε δυστυχώς να βρει συμβόλαιο στα 37 του, αν και προέρχεται από επιτυχημένες εμφανίσεις στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Φούλαμ και στο Μουντιάλ της Βραζιλίας με την Εθνική.

Το άσχημο στην  περίπτωση του ''Τυπάρα'' είναι ότι ήθελε να παίξει κι άλλο μπάλλα.Για το λόγο αυτό σίγουρα έχει χαλαστεί από το άδοξο αντίο.Το γούσταρε πολύ αυτό που έκανε,δεν ήταν ο ψυχρός επαγγελματίας.Ήταν πάντα σαν τον αχόρταγο πιτσιρικά που κλωτσάει όλη τη μέρα μια μπάλλα όπου βρεθεί κι όπου σταθεί.

Αλλά έχασε την ευκαιρία  φροντίζοντας την υστεροφημία του και έτσι δεν δέχθηκε την (ανεπίσημη) πρόταση της ΑΕΚ,αφού είχε αποφασίσει να παίξει μόνο στο αγαπημένο του Τριφύλλι. Άλλη μια περίπτωση unfair από τον Παναθηναϊκό λοιπόν σε παίκτη μεγάλης αξίας που τίμησε όσο λίγοι την ομάδα με την παρουσία του.

Τώρα σχετικά με την τοποθέτησή του δίπλα στον Ρανιέρι στην Εθνική ομάδα  σε θέση Διευθυντή Ποδοσφαίρου (?) οι γνώμες διίστανται. Αν μου επιτρέπετε να εκφράσω την δική μου από αυτή εδώ τη μικρή γωνιά, θα σας πω ότι δεν μου πολυαρέσει. Περισσότερο για τον ίδιο.

Είμαι από αυτούς που  πιστεύουν ότι θα μπορούσε να παίζει ακόμη σε ανταγωνιστικό επίπεδο(και στην Εθνική) για περίπου μια ώρα σε επιλεγμένα ματς, όπως ο Τότι ας πούμε στη Ρόμα .Από φυσική κατάσταση παραμένει άψογος, δεν είχε τραυματισμούς και έχει αυτό το βραχύσωμο σκαρί που αντέχει πολλά ακόμη.Μέσα από το γήπεδο θα μπορούσε με το πάθος του και την εμπειρία του να παρασύρει και να παραδειγματίσει τους νεότερους.

Έξω από αυτό,με κοστούμι ή χωρίς, νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα. Η αγάπη και ο σεβασμός των εν ενεργεία διεθνών προς το πρόσωπό του είναι δεδομένα. Όμως η γραφικότητα και η αρνητική κριτική(όσο κι αν έχει τις δημοσιογραφικές του άκρες για στήριξη) παραμονεύουν… Τέτοια πόστα χρειάζονται να μπορείς να εκφράζεις και μια ολοκληρωμένη σκέψη, χρειάζονται και έναν τρόπο να επικοινωνήσεις  σε τεχνικό επίπεδο με έναν προπονητή όπως ο Ρανιέρι που έχει δουλέψει σε τοπ συλόγους, χρειάζονται δηλαδή πράγματα που (συγνώμη αλλά) ο Καργκούνης δεν νομίζω ότι τα έχει . Με το ‘’πάμε γερά ‘’ πριν τα παιχνίδια  όσο κι αν εμπνέει η παρουσία του και μόνο, δύσκολα θα βοηθήσει.Εύχομαι κιόλας να μην καεί.

Η ΕΠΟ τον θέλει εκεί για να δώσει άλλοθι στον Κλαούντιο Ρανιέρι ,που δείχνει να έχει προβλήματα προσαρμογής.Θέλει κάποιον παλαίμαχο –σύμβολο που να απορροφά τους κραδασμούς κάποιων αποτελεσμάτων, όπως το πρόσφατο με τη Ρουμανία. Ο Καραγκούνης είναι πράγματι σύμβολο για το ελληνικό ποδόσφαιρο,ίσως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 15 ετών κι επειδή αγαπάει την Εθνική δε λέει  ‘’όχι’’, έχοντας στο μυαλό του ότι στις προπονήσεις της Εθνικής θα κλωτσάει κιόλας!

Ίσως μέσα του να πιστεύει ότι μπορεί να κάνει και ένα απίστευτο come back! Μακάρι, αυτό θα βοηθούσε περισσότερο και τον ίδιο και την Εθνική!

Αυτοί που εμπνέουν...

Μόλις έληξε ο αγώνας του ΠΑΟΚ με την Ντιναμό Μινσκ, όπου η ομάδα του Άγγελου Αναστασιάδη έριξε 6 γκολ στους Λευκορώσους! Δεν είδα το ματς, μόνο φάσεις. Δεν χρειάζεται όμως  κάτι περισσότερο για να καταλάβεις πώς ένιωσαν σήμερα οι Παοκτσήδες! Τούμπα λίμπρε (μαλαματίνα ρετσίνα με κόκα κόλα…) και ''άγιος ο Θεός''!

Είναι από τις στιγμές που όσοι έχουν φάει κάμποσες ώρες στα τσιμέντα ή στα καρεκλάκια των εξεδρών , θέλουν να τις ζουν. Να βλέπουν έναν προπονητή ή παίκτη αναμφισβήτητα και οπαδό της ομάδας τους(πες το και αρρωστάκι...) να ''τρελαίνεται'' και η ομάδα να πετάει!

Στην ΑΕΚ είχαμε την τύχη να ζήσουμε ανάλογα συναισθήματα με τον Ντέμη στο γήπεδο. Ένα ''δικό μας'' παιδί έβαζε γκολ και σκαρφάλωνε στα σύρματα της σκεπαστής …(''σε βλέπει ο Ελευθερόπουλος και τρέμει,γεια σου Ντέμη,γεια σου Ντέμη''!). Ξέρω ότι στο σημείο αυτό θα καταθέσουν κάποιοι τις όποιες ενστάσεις τους, αλλά τώρα μιλάω για κάτι άλλο. Μιλάω για ποδοσφαιρικό συναίσθημα γνήσιο που βγαίνει όταν είσαι πραγματικά οπαδός της ομάδας που αγωνίζεσαι από πιτσιρικάς και όχι ''ντεμέκ'' για να τα ακούνε οι φίλαθλοι και να σε συμπαθήσουν.

Στον Ολυμπιακό για παράδειγμα με τις τόσες επιτυχίες και τους τόσους τίτλους,πολλοί πούλησαν ''οπαδιλίκι'' .Δύσκολα όμως θα βρεις έναν παίκτη ή προπονητή που να έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τους ερυθρόλευκους. Ίσως το κατάφερνε ο ‘’Ράμπο’’ Τάσος Μητρόπουλος, αν δεν πήγαινε από δω κι από κει για ένα μεγάλο τμήμα της καριέρας του ως γνήσιος  γυρολόγος ( μέχρι και Παναθηναϊκό έφτασε!). Σίγουρα πάντως ο Λαρισαίος τριπλαδόρος Βασίλης Καραπιάλης έχει μια ξεχωριστή θέση στις ερυθρόλευκες καρδιές!

 Στο Τριφύλλι δεν τίθεται θέμα γιατί στις μεγαλύτερες δόξες του φέρθηκαν σκάρτα και έκλεισαν την καριέρα τους κάπου αλλού και πικραμένοι (πχ Σαραβάκος αν και επέστρεψε αλλά…).Έχουν μείνει βέβαια οι Δομάζος-Αντωνιάδης να λένε την ιστορία του Γουέμπλεϊ, αλλά πιστεύω και οι ίδιοι οι ''πράσινοι'' θα τους έχουν βαρεθεί (ειδικά την ιστορία του Ψηλού με τα ''εννιάρια''…).

Η Λάρισα κάποτε είχε αυτό το ''δέσιμο'' αφού πολλοί παίκτες της ήταν ντόπιοι (Βαλαώρας, Βουτυρίτσας, Μητσιμπόνας) και αποτελούσαν σύμβολα για ολόκληρη την πόλη.Στον Άρη ένα φεγγάρι είχαν σαν ιερό τοτέμ τον …Κολτσίδα (γνωστό και ως Κλο-τσίδα!).Οι λόγοι ποικίλουν...

Τέλος πάντων για μην βιαστεί κανείς να θεωρήσει τα παραπάνω απλώς γραφικά,να σημειώσω ότι στην Πρέμιερ Λιγκ (που είναι μπροστά κάποιες δεκαετίες οι άνθρωποι), φροντίζουν οι ομάδες να διατηρούν στο ρόστερ τους κάποιον (ντόπιο ή από τις ακαδημίες) ποδοσφαιριστή, που θα έχει το ρόλο της ''σημαίας'' και θα εμπνέει τους οπαδούς και τη συνέχεια της ιστορίας της ομάδας μέσα σε ένα multi culti ποδοσφαρικό μωσαϊκό.

Για επίλογο θα θυμηθώ τον ανεπανάληπτο Γιάννη Μαντζουράνη,γνωστό και ως ''Εθνικάρα''(δες εδώ)τον οπαδό - θρύλο της ομάδας του Πειραιά,που για δεκαετίες με την αξεπέραστη στεντόρεια φωνή του ενέπνεε τον απόλυτο σεβασμό και στους αντιπάλους! 

Κατάλαβε τί έγινε;

H Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου μετά από μια θετική παρουσία στο Μουντιάλ, κλήθηκε να αλλάξει γρήγορα σελίδα μπαίνοντας νωρίς-νωρίς στα προκριματικά του EURO 2016 με νέο προπονητή και τον πήχυ ήδη ψηλά.

Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να πει κανείς ότι απογοητεύτηκε από την πρώτη του Κλαούντιο Ρανιέρι στο άδειο ''Γ.Καραϊσκάκης''.Η αλήθεια είναι ότι το ψιλοπεριμέναμε κιόλας. Όχι γιατί ''έτσι ξεκίνησαν και οι δύο προηγούμενοι..'', αλλά γιατί υπήρχε μια εικόνα μεγάλης χαλαρότητας στην Εθνική, ίσως και ελαφράς διάλυσης στη μετά Σάντος εποχή.

Ο Ιταλός πρώην προπονητής της Μονακό, που αναλαμβάνει για πρώτη φορά ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δείχνει να μην πολυκατάλαβε που ήρθε και τί καλείται να επιτύχει. Τουλάχιστον για αρχή. Δεν πείθει ότι ήρθε για να δουλέψει. Και έχει να διαδεχθεί έναν πολύ δουλευταρά κόουτς , όπως ήταν ο Φερνάντο Σάντος. Χθες μου θύμισε πολύ τον Σβεν Γκόραν Έρικσον. Άψογο ντύσιμο, μαύρισμα, ποδοσφαιρικός πολιτισμός, αλλά από μπάλλα τίποτα!

Γιατί; Eπειδή  δεν μπορεί  να βάζει βασικό το Γιώργο Σαμαρά , που μόλις βρήκε ομάδα (και να τον εκθέτει ουσιαστικά) ή τον Μήτρογλου, χωρίς ματς στα πόδια του εδώ και καιρό και να τον αφήνει να ταλαιπωρείται 90 λεπτά. Δεν γίνεται να ξεκινάει  τον Μάνταλο (για να πει ότι τόλμησε) και να αφήνει  έξω τον Κονέ. Δεν γίνεται να κρατάει  μέσα τον αργό Ταχτσίδη και να βγάζει  τον δραστήριο Σάμαρη. Τέλος ο Διαμαντάκος είναι φορ περιοχής και όχι εξτρέμ…

Υπάρχουν κι άλλα.Σαν προπονητής εξέδρας βλέπεις  τα πιο ''κραχτά''. Απογοήτευση από την Εθνική που έδωσε μπόνους στους Ρουμάνους,οι οποίοι  περίμεναν αυτή τη νίκη σαν εξιλέωση για τον αποκλεισμό τους από τα μπαράζ του Μουντιάλ.

Ίσως είναι υπερβολή, αλλά με τέτοια εικόνα θα κινδυνέψουμε να προκριθούμε ακόμη κι από έναν τέτοιο όμιλο. Κι αν όντως συμβεί αυτό, δεν θα μπορεί κανείς να λέει ότι καλομάθαμε στις προκρίσεις και άλλα παρόμοια. Αν θέλεις να είσαι καλή ομάδα και να παίζεις στις μεγάλες διοργανώσεις, δεν έχει σημασία αν παίζεις με τη Ρουμανία ή τα Νησιά Φερόες και αν είναι Σεπτέμβριος ή Δεκέμβριος. Όλα τα ματς σε όλες τις εποχές του χρόνου, δίνουν 3 πόντους στη νίκη ,έναν στην ισοπαλία και τίποτα στην ήττα.

Ελπίζω να το αντιληφθήκατε κ.Ρανιέρι! 

Το χαμένο ποδοσφαιρικό DNA

Ποια είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου; Μέχρι την περασμένη Τρίτη 8 Ιουλίου 2014, η πιο δημοφιλής απάντηση ήταν ''Βραζιλία''!

Από εκείνο το βράδυ και μετά τα πάντα άλλαξαν. Τα δάκρυα των Βραζιλιάνων για την αφύσικη 7άρα μέσα στην έδρα τους από τους τρομακτικά αποτελεσματικούς Γερμανούς, δεν φτάνουν για να καλύψουν το μέγεθος της ποδοσφαιρικής ντροπής ενός ολόκληρου έθνους. Η πραγματική ντροπή βέβαια ήταν μάλλον η ανάληψη της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου (δες εδώ δηλώσεις Ρομάριο) και πολύ περισσότερο των Ολυμπιακών του 2016 από μια χώρα που δεν έχει πού να κοιμηθεί και τί να φάει…

Μετά το ποδσφαιρικό σοκ και δέος, σκέφτηκα  το διαφημιστικό σποτάκι της NIKE για το Μουντιάλ (The Last Game)το οποίο  λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο προφητικά αλλά μάλλον υπέρμετρα ρομαντικά!Γιατί στην πραγματικότητα οι κλώνοι νίκησαν! Γιατί αυτοί που έπαιζαν με τις φανέλες αλά Φλαμένγκο που έλεγε ο Σπυρόπουλος (αλά Καλαμαριά θα έλεγα εγώ…), δεν ήταν άνθρωποι με αισθήματα, ήταν ρομπότ! Τα έκαναν όλα τέλεια και σχεδόν δεν το πανηγύρισαν. Τέλειωναν τις φάσεις με ένα στυλ ''κάναμε τη δουλειά μας, πάμε παρακάτω'' και στο τέλος ''πάμε για ξεκούραση, έχουμε άλλη μια αποστολή''. Αφύσικο ,απάνθρωπο, αχώνευτο.

Τους βλέπεις,τους βγάζεις το καπέλο,αλλά σκέφτεσαι  ''δεν είναι δυνατό να απουσιάζει πλήρως το συναίσθημα''. Να λέγεσαι πχ Μίροσλαβ Κλόζε, να έχεις βάλει  γκολ στο ματς του αιώνα, να είσαι πλέον ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών (!) σε Μουντιάλ και αντί για κωλοτούμπες από τη χαρά σου, να περιορίζεσαι σε κάποιες ''κρύες'' αγκαλιές με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής. Ποδοσφαιρικός πολιτισμός θα αντιτείνει κάποιος. Σωστό κι αυτό, αλλά… Είπαμε να μη γίνεις και Μαραντόνα (δες εδώ), αλλά όχι κι έτσι.

Για να φτάσουν οι Γερμανοί σε αυτό το …μάλλον τέλειο, χρειάστηκε να ταπεινωθούν πριν 13 χρόνια (2 Σεπτεμβρίου 2001) μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου από τους Άγγλους.Ήταν αγώνας προκριματικών για το Μουντιάλ 2002 και η ομάδα τότε του Σβεν Γκόραν Έρικσον με Μπέκαμ,Τζέραρντ και Όουεν(χατ τρικ ) είχε σκορπίσει στους 5 ανέμους τα σκουριασμένα  πάντσερ  του Ρούντι Φέλερ (1-5! δες video).Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το κάζο των Βραζιλιάνων τώρα!

Οι ηττημένοι έβαλαν όμως  το κεφάλι  κάτω, όπως συνηθίζουν άλλωστε και δούλεψαν. Βρήκαν τι έφταιγε, βρήκαν τι χρειάζονται (παίκτες) και άνοιξε η ''Πύλη του Βραδεμβούργου'' για τους μετανάστες που χρόνια τους αποκαλούσαν με μάλλον υποτιμητική χροιά - οι ίδιοι οι Γερμανοί-  ‘’Γκασταρμπάϊτερ’’. Από αυτή τη δεξαμενή βρέθηκαν τα κομμάτια που έλειπαν. Θες από Τουρκία(Οζίλ), από Τυνησία(Κεντίρα), από Γκάνα (Μπόατενγκ),από Ισπανία (Γκόμεζ) ή από Πολωνία που είναι και δίπλα (Ποντόλσκι,Κλόζε), έφτασαν για να ''δέσει το γλυκό'' με τις καθαρόαιμες γερμανικές αρετές των Λαμ,Νόϊερ,Χούμελς και Σβάϊνστάϊγκερ για να παρουσιάσουν (ήδη από το 2010) ένα ποδοσφαιρικό όχι ακριβώς  υπερθέαμα, αλλά σίγουρα άριστο από τακτικής -τεχνικής πλευράς,φυσικής κατάστασης και αποτελέσματος.

Οι Βραζιλιάνοι του γραφικού Σκολάρι  βάλθηκαν με το ζόρι να  βαφτίσουν το μεγάλο τυχερό μέσα στην ατυχία του Nεϊμάρ (αφού δεν έμεινε ανάπηρος…) νέο Πελέ, όπως γίνεται δεκαετίες τώρα, αλλά οι παλιότεροι  (βλ.Ζίκο,Ρομάριο,Ριβάλντο,Ρονάλντο ) και πιο μπαρουτοκαπνισμένοι ήταν και καθόλου μόνοι...

Η τάση των Βραζιλιάνων τα τελευταία 20 περίπου χρόνια να προσπαθούν να μοιάσουν στους Ευρωπαίους,τελικά τους κατέστρεψε! Μετά τα αποτυχημένα Μουντιάλ ’82,΄86 και ’90,όπου έπαιζαν ωραία μπάλλα,αλλά στα δύσκολα παρουσιάζονταν αφελείς , τους έκανε να προβληματιστούν.Η συνεχής επαφή με αμυντικογενείς προπονητές(βλ. Μουρίνιο,Μπλαν κά.)και αυστηρά πειθαρχημένα σύνολα, τους αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά. Ίσως ήρθε η ώρα να ξαναφήσουν λίγο τα γκέμια χαλαρά εκεί όπου το ποδόσφαιρο είναι πρώτα απ'όλα θρησκεία, μήπως και οι πιτσιρικάδες που έρχονται από πίσω με μια μπάλλα στα πόδια,ξαναβρούν το χαμένο ποδοσφαιρικό τους DNA!

Mέχρι τότε  ''…πιστεύω εις έναν Θεό…Λιονέλ Μέσι'', για να ανέβει στην κορυφή το ποδόσφαιρο της φαντασίας και της περίτεχνης ντρίμπλας  απέναντι στο βιομηχανοποιημένο των κλώνων που βλέπουμε με τρόμο να παρελαύνουν στα γήπεδα της Βραζιλίας. Σε έναν διαχρονικό  ναό του ποδοσφαίρου,στο θρυλικό Μαρακανά, η ευχή μας  είναι να γίνει το θαύμα και το ποδόσφαιρο να ξαναγίνει  η ''μπάλλα που αγαπάμε'' μέσα από τις φανέλες της Αργεντινής!

 Όσοι θέλουν το αντίθετο,υπάρχει και το  Playstation! 

Κόντρα στη λογική!

Ξημερώματα  25^ης Ιουνίου 2014. Ένα μακρόσυρτο ''Γκοοοοοοολλλλλλλλ'' ακούγεται από το Διδυμότειχο ως τη Γαύδο και από την Κω μέχρι τα Γιάννενα.

 Η Ελλάδα του μνημονίου, της ασφυκτικής φορολογικής εκμετάλλευσης του ''απλού κοσμάκη'', των νέων ανέργων ,επιτέλους βρίσκει κάτι που την ενώνει. Βρίσκει κάτι που την κάνει να τρέξει αυθόρμητα στους δρόμους να πανηγυρίσει μια τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία και να ξεχάσει τη μιζέρια που μας έχουν επιβάλει. Όπως μόνο με τον αθλητισμό (με το μπάσκετ επίσης πολλές φορές) έχει ξανασυμβεί.

Κάποιος θυμήθηκε σήμερα ότι ο κόσμος είχε να βγει στην Ομόνοια από το 2005 όταν η Εθνική Μπάσκετ με τον Δημήτρη Διαμαντίδη (''βάλτο αγόρι μου'') είχε κατακτήσει το Εurobasket στο  Βελιγράδι. Ένα μόλις χρόνο μετά το ανεπανάληπτο Εuro της Πορτογαλίας, όταν ψύχραιμα και χωρίς ντροπές πια  μπορούμε να λέμε ότι τότε  ''κοιμήθηκε ο Θεός…''.

Ο Φερνάντο Σάντος έχοντας πιάσει για τα καλά τον σφυγμό του Έλληνα, έχοντας κάνει πολλές φορές δηλώσεις πιο πατριωτικές από πολλούς λαϊκιστές  πολιτικούς-λαμόγια , έδωσε χθες το σύνθημα: ’’Έλληνες βγείτε στους δρόμους’’!

Κι είναι πραγματικά μαγικό πώς ο κόσμος φώναξε ένα ''γκοοοολλλλ'' για ένα πέναλτυ που μπήκε στην άλλη άκρη του κόσμου, λες  και λυτρώθηκε! Το είχε ανάγκη όλη η Ελλάδα αυτό το ξέσπασμα! Το είχε ανάγκη γιατί με την λογική που θέλουν να μας επιβάλουν τα τελευταία χρόνια οδηγούμαστε στο γκρεμό και προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκεί είναι  ο…παράδεισος με τα πιλάφια, που λένε και στους Μουσουλμάνους! Το είχε ανάγκη όλη η Ελλάδα γιατί είδαμε τι πραγματικά μπορούμε να καταφέρουμε κόντρα στη λογική! Γιατί η λογική χθες έλεγε ότι δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε ούτε ένα γκολ. Και βάλαμε δύο, έχοντας χάσει άλλα τρία!

Με την ευχή να συνεχίσουμε αυτό το παράλογο όνειρο και αυτή η επιτυχία να είναι απλά η μεγαλύτερη μέχρι την Κυριακή εναντίον της Κόστα Ρίκα (όπως είχε πει κάποτε ο μεγάλος Νίκος Γκάλης), ένα μεγάλο ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ'' στον Σάντος και τους διεθνείς μας για τη χαρά που μας έδωσαν!Μετά από πολύ κράξιμο (είναι αλήθεια) που όμως είχε βάση(!), γιατί χθες απέδειξαν ότι μπορούν να παίξουν  και μπάλλα!

Η Βραζιλία που αγάπησα!

Στα μάτια ενός δεκάχρονου όλα μοιάζουν πελώρια. Απόλυτα. Εκθαμβωτικά.Kαι κυρίως εφικτά!

Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι καλά ήταν αυτό της Ισπανίας, το μακρινό πια 1982.Το ''ESPANA ‘82''! Ο Νaranjito,μια πολύ ωραία μασκότ-πορτοκάλι, αποτελούσε το σήμα κατατεθέν. Όλοι  οι πιτσιρικάδες  προσπαθούσαμε να μάθουμε τους παίκτες των ομάδων μέσα από  τα χαρτάκια της Panini.Δεν υπήρχε διαδίκτυο και τα κανάλια της αποκλειστικά Δημόσιας τότε Τηλεόρασης ήταν μόλις δύο. Πλέον όμως υπήρχε ζωντανή μετάδοση για όλους τους αγώνες και για όσους ήταν πιο προνομιούχοι και σε έγχρωμη εκδοχή, αφού  δεν ήταν και λίγοι αυτοί που ακόμη παιδεύονταν με τα τεράστια κουμπιά και τα ''χιόνια'' της ασπρόμαυρης τηλεόρασης!

Όταν άρχισαν οι αγώνες εμφανίστηκε ένας τεράστιος μαγνήτης ποδοσφαιρικού θεάματος!Η Εθνική Βραζιλίας με Ζίκο, Σώκρατες, Φαλκάο, Έντερ, Τζούνιορ και αρκετούς άλλους πραγματικούς βιρτουόζους της μπάλας, που είχαν πρώτο στόχο την ντρίμπλα και τα πάσης φύσεως τσαλίμια και μετά το κυνήγι του αποτελέσματος. Εκείνη η Βραζιλία ήταν μια μηχανή παραγωγής φάσεων με τον πιο περίτεχνο τρόπο, που προσπαθούσε να ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό φίλαθλο. Δεν την βλέπαμε και συχνά όπως τώρα που υπάρχει υπερπροσφορά ποδοσφαιρικών αγώνων, οπότε καθετί έμοιαζε γιγάντιο και εντυπωσιακό!

Μακριά από συστήματα, αλληλοκαλύψεις και φάουλ σκοπιμότητας. Ένα κλασσικό και ελεύθερο 4-4-2. Μακριά από λογικές ''να μη φάμε γκολ'', με τα μπακ να προσπαθούν να ντριμπλάρουν και να πατήσουν στην αντίπαλη περιοχή!

Μοναδικός στόχος το γκολ λοιπόν. Το οποίο έμπαινε με πολλούς τρόπους. Με συνδυασμός τύπου τίκι-τάκα σημερινής Μπάρτσα, με οβίδες από τα 30μ., με προσποιήσεις και ''άδειασμα'' ακόμα και του τερματοφύλακα, με απευθείας φάουλ, με ότι ήθελες!

Και όλα αυτά με στυλ και φινέτσα. Με το αρχοντικό παράστημα του Σώκρατες και τον ιδιαίτερο  τρόπο εκτέλεσης στα πέναλτυ (χωρίς φόρα!), με το πάθος αλλά και την ψυχραιμία του κεντρικού χαφ Φαλκάο, με τις εμπνεύσεις και τα τακουνάκια του Ζίκο, με τις οβίδες του αριστεροπόδαρου  Έντερ.

Όμως η αχίλλειος πτέρνα αυτής της ομάδα ήταν κάτω από τα δοκάρια της. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ταίριαζε με την υπόλοιπη ομάδα, ίσως γιατί είχαν ξεχάσει να ασχοληθούν σοβαρά με αυτή τη θέση, αφού πάντα κοιτούσαν το αντίπαλο τέρμα! Ο ….''ασκεπής'' κύριος Πέρεζ, θύμιζε τερματοφύλακα μόνο επειδή φορούσε τα γάντια!

Στις 5 Ιουλίου 1982 αυτή η ομάδα έπαψε να υπάρχει.Εκείνο το ζεστό απόγευμα στη Σεβίλλη ''σκόνταψε'' πάνω στην κυνική Ιταλία του Έντσο Μπέαρζοτ, που κατάφερε με τη ρέντα του Πάολο Ρόσι να της στερήσει την πρόκριση ένα βήμα πριν τα ημιτελικά. Όλα τα παραμύθια δυστυχώς δεν έχουν ωραίο τέλος!

Αν  μια μηχανή του χρόνου μπορούσε να με γυρίσει πίσω και να δω από κοντά έναν αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου, θα επέλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη αυτή την ομάδα.Για 90 λεπτά μαγείας, 90 λεπτά σάμπας και στιγμιαίας έμπνευσης.Για κόλπα με τη μπάλα που μετά οι μικροί δοκιμάζουν να τα κάνουν στο δωμάτιο τους με ένα μικρό μπαλάκι και νιώθουν σαν να παίζουν οι ίδιοι στο γήπεδο. Χωρίς απαραίτητα να κοιτάω το σκορ!

Από ουσία και σκοπιμότητες χορτάσαμε. Όχι άλλους Μουρίνιο! Εκτός αν πρόκειται να πανηγυρίσουμε μια πρόκριση της Εθνικής μας.Κι ας είναι με μισό μηδέν!

Ανανέωση τώρα!

Λίγο η προσμονή για το Μουντιάλ, λίγο οι αϋπνίες, με οδήγησαν σε μια …αγρυπνία για την Εθνική, για το φιλικό ματς με τη Νιγηρία που έγινε σήμερα τα ξημερώματα (Τετάρτη 4 Ιουνίου, 02:00  ώρα Ελλάδας).

Είχα κοιμηθεί κανένα διωράκι και ξύπνησα για την έναρξη ακούγοντας την Καλομοίρα (!) να τραγουδάει τον Εθνικό μας Ύμνο! Η όλη ατμόσφαιρα σε γήπεδο ράγκμπυ στη Φιλαδέλφεια (φούτμπολ για τους Αμερικάνους), θύμιζε έντονα το Μουντιάλ 1994,όταν και τότε αντιμετωπίσαμε τους Νιγηριανούς (πάλι ξημερώματα, κάπου στις 4 το πρωί αν θυμάμαι καλά).

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η Ελλάδα ήταν σαφώς καλύτερη σε σχέση με αυτό το ανιαρό πράγμα που παρακολουθήσαμε απέναντι στους Πορτογάλους. Ο Σάντος έδωσε ευκαιρίες σε νεότερους παίκτες, όχι στη συνηθισμένη ενδεκάδα δηλαδή και οι περισσότεροι έδειξαν ότι μπορούν να  ''κλέψουν'' μια θέση. Σε γενικές γραμμές και παρά το γεγονός ότι πάλι μείναμε στο 0-0, αν έπρεπε με βάση τις ευκαιρίες να κερδίσει μία ομάδα, θα ήταν η δική μας.

Οι Νιγηριανοί ήταν αρκετά σκληροί αλλά μας έδωσαν πολλούς  χώρους που κυρίως ο Φετφατζίδης και ο Καραγκούνης εκμεταλλεύθηκαν για να ''σπρώξουν''  την ομάδα μπροστά. Φάνηκε ότι χρειάζονται και οι δύο μέσα αν θέλουμε κάποια στιγμή να βάλουμε και γκολ! Ειδικά ο παίκτης της Τζένοα είχε κάποιες ενέργειες μαγικές ''αλά Μέσι''. Πίσω τους σαν αμυντικό χαφ ο πολύ καλός Παναγιώτης Ταχτσίδης, που αν ήταν και λίγο γρήγορος θα αποτελούσε σίγουρα  βασική επιλογή. Ο Σάμαρης φάνηκε λίγο επιπόλαιος και άνευρος, χωρίς να είναι κακός, ενώ ο Γκέκας μπροστά δεν πήρε καθόλου τη μπάλα. Ο Χριστουδουλόπουλος επίσης ήταν πολύ καλός, όπως  και ο Βαγγέλης Μόρας που έχει το πλεονέκτημα ότι παίζει καλά με την μπάλα κάτω και μπορεί να ξεκινάει επιθέσεις.

Στους  τερματοφύλακες, φάνηκε ότι αν χρειαστεί πίσω από τον Καρνέζη  υπάρχει ο Καπίνο (μπήκε στο δεύτερο στη θέση του Γλύκου), που ''απογειώθηκε'' εντυπωσιακά στο τέλος κι έσωσε ένα μακρινό δυνατό σουτ. Από τις αλλαγές του δευτέρου ημιχρόνου ξεχώρισε ακόμη ο Κονέ σαν δεξί χαφ και έδειξε επίσης ότι μπορεί να βοηθήσει, ενώ πάλι μπλαζέ εμφανίστηκε ο Γιώργος Σαμαράς που έχασε κι ένα σίγουρο γκολ.

Συμπερασματικά, ο Φερνάντο Σάντος θα έχει πολλά για να προβληματιστεί καθώς είδε μια ομάδα να αποδίδει καλύτερα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού χωρίς Κατσουράνη, Τζιώλη, Μανιάτη και Σαμαρά, κυρίως χάρη σε ποδοσφαιριστές που μάλλον δεν υπολόγιζε για βασικούς.

Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να πετάξει έξω τους ''δεινόσαυρους'' και να στηριχθεί σε νέους που μπορούν να συνεχίσουν την καλή πορεία της Εθνικής μας.

Αξέχαστα αστέρια,αξέχαστων τελικών!

Στη Λισσαβώνα, στην έδρα των Αετών της Μπενφίκα, θα στεφθεί απόψε Βασίλισσα της Ευρώπης μια από τις Ρεάλ ή Ατλέτικο. Και αν για τη Ρεάλ αυτό είναι κάτι που προβλέπεται (για να μην πω αυτοσκοπός), για την άσπονδη συμπολίτισσά της είναι ένα θαύμα. Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που κατάφερε να ξεπεράσει και τη σημερινή της αντίπαλο αλλά και την Μπαρτσελόνα και να κατακτήσει το ισπανικό πρωτάθλημα. Μια υπέροχη χρονιά για την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε έτσι κι αλλιώς!

Οι περισσότεροι θα στηθούμε μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες για να δούμε το ματς όπως πάντα κάθε χρόνο τέτοια εποχή.Μια παράδοση συγκινητική που κάθε φορά δημιουργεί προσμονή και αγωνία. Για τους ελάχιστους που η τύχη μπορεί να τους φέρει στις εξέδρες του γηπέδου είναι σίγουρα εμπειρία ζωής! Ειδικά αν είναι και η ομάδα σου...

Αναπόφευκτα οι παρέες φίλων που σχηματίζονται για την παρακολούθηση του αγώνα, κάνουν και τα απαραίτητα φλας μπακ, επαναφέροντας αγαπημένες στιγμές και ήρωες από τον Τελικό των Τελικών. Στη μνήμη καθενός μένουν χαραγμένες πιο έντονα κάποιες ομάδες ή κάποιοι παίκτες που μπορεί να μην ήταν οι κορυφαίοι, μπορεί να μην κέρδισαν τελικά, αλλά έκαναν κάτι που ξεχώρισε.

Ποιός δεν θυμάται εκείνο τον απίστευτο Ρουμάνο τερματοφύλακα της Στεάουα, με σωματοδομή σαν αυτή του σημερινού πρωταγωνιστή Τιμπό Κουρτουά, τον περίφημο Xέλμουτ  Ντουκαντάμ ο οποίος με 4(!) αποκρούσεις πέναλτυ ( Σεβίλλη 1986) στέρησε το τρόπαιο από την Μπαρτσελόνα και χάρισε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο στη Στεάουα ; Oι θρύλοι που ακολούθησαν τη μετέπειτα πορεία του με το καθεστώς Τσαουσέσκου ακόμα προκαλούν ερωτηματικά.

Ποιος δεν θυμάται το εκπληκτικό σε έμπνευση κι εκτέλεση  ''τακουνάκι'' του Αλγερινού Μαντζέρ (Βιέννη 1987) που ισοφάρισε σε 1-1 και  χάρισε το Κύπελλο στην Πόρτο απέναντι στη Μπάγερν (τελικό σκορ 2-1);

Ποιος ξεχνάει τις φοβερές τεσσάρες της μεγάλης Μίλαν του Αρίγκο Σάκι με Γκούλιτ,Ράϊκαρντ και Φαν Μπάστεν (1989 Βαρκελώνη με Στεάουα) ή του Φάμπιο Καπέλο με Σαβίσεβιτς, Ντεσαϊγί και Μασσάρο (1994 ΟλυμπιακόΣτάδιο Αθήνας) εναντίον  της Μπαρτσελόνα του Ρομάριο; Κοινό σημείο των  δύο επιτυχιών, οι ηγετικές παρουσίες των Φράνκο Μπαρέζι και Πάολο Μαλντίνι.

Αξέχαστος είναι φυσικά και άλλος ένας τελικός στη Βαρκελώνη ( 1999), όταν η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον με Σμάϊχελ και Μπέκαμ ''έκλεψε'' το τρόπαιο από τη Μπάγερν του Ματέους (που τότε στα τελευταία του έπαιζε λίμπερο).

Οι ιστορίες δεν είναι δυνατό να τελειώσουν.Ο κατάλογος με τις μαγικές στιγμές είναι ατελείωτος. Η ευχαρίστηση πάντα μεγάλη!

Θα κλείσω με το ωραιότερο ίσως γκολ όλων των τελικών! Το εκπληκτικό βολ-πλανέ του Ζινεντίν Ζιντάν στο 9ο τρόπαιο της Ρεάλ Μαδρίτης (Γλασκώβη2002) απέναντι στην - έκπληξη της χρονιάς τότε -  Μπάγερ Λεβερκούζεν του Μπάλλακ.

Βάλτε μπύρες να παγώνουν και πάμε γι’άλλα απόψε!

Γελοίες δικαιολογίες προς πρόθυμους ακροατές

 

Έψαχνα κάποια παλιά βίντεο από τον τελευταίο αγώνα της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, που έγινε περίπου τέτοιες μέρες πριν 11 χρόνια (3 Μαΐου 2003, ΑΕΚ-Άρης 4-0). Δεν θυμόμουν πολλά είναι αλήθεια (δυστυχώς ή ευτυχώς).Εξάλλου τότε είχαν γίνει δύο-τρία ματς που όλο λέγαμε ‘’το τελευταίο’’ αλλά τελικά γινόταν κι άλλο ένα και μετά άλλο ένα …

Δεν θυμόμουν για παράδειγμα ότι η ΑΕΚ στο τελευταίο της αυτό ματς στο ''Ναό'' με τις μπουλντόζες να έχουν πάρει θέση μπροστά από το πέταλο της Θύρας 21, φόρεσε τις βυζαντινοπροερχόμενες(!) μπορντώ εμφανίσεις που τόσες αντιδράσεις είχαν προκαλέσει τότε… Πολύ περισσότερο όμως δεν θυμόμουν (συνήθως η μνήμη διαγράφει τα κακά με το πέρασμα των χρόνων) ότι και σε αυτό το ματς υπήρξε η γνωστή κόντρα στις εξέδρες με Μπαγεβιτσικούς και αντι-Μπαγεβιτσικούς… Παιδάκια στη ''σκεπαστή'' που ήταν βρέφη όταν ο Ντούσαν παρουσίαζε στο γήπεδο μία από τις εντυπωσιακότερες ομάδες όλων των εποχών στην Ελλάδα, τον έβριζαν χυδαία και άρχιζαν το ξήλωμα του υπό κατεδάφιση γηπέδου μια ώρα αρχίτερα πετώντας καρεκλάκια στις αστυνομικές δυνάμεις. Μετά το τέλος του αγώνα ο ανεκδιήγητος τότε πρόεδρος Γιάννης Γρανίτσας,  γνήσιος εκπρόσωπος των ΠΑΣΟΚων μιας άλλης εποχής, δήλωνε για τα ανεξήγητα επεισόδια στις κάμερες ότι ''οι φίλαθλοι ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με την επικείμενη κατεδάφιση του γηπέδου, που ήθελαν να πάρουν τα καρεκλάκια για …σουβενίρ''!

11 χρόνια μετά στο ελληνικό ποδόσφαιρο εξακολουθεί να υπάρχει η ίδια νοοτροπία, παρότι μεσολάβησε ο άθλος του EURO 2004,παρά το γεγονός ότι η Εθνική μας παίρνει πλέον μέρος σταθερά σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, παρά το γεγονός ότι έχουμε μόνιμα ομάδες στα ευρωπαϊκά Κύπελλα. Οι παράγοντες που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένουν τα ίδια σκατά! Δεν πέρασε πολύς καιρός(αν και κουκουλώθηκε επιμελώς και δεν πήρε διαστάσεις) η δίωξη των νυν και πρώην προέδρων της ΕΠΟ (Γκαγκάτσης, Πιλάβιος, Σαρρής) για υπεξαίρεση εκατομμυρίων για κάποιες εργομετρικές μετρήσεις ποδοσφαιριστών που δεν έγιναν ποτέ!

Σχεδόν ταυτόχρονα με τη γενική κατακραυγή και τιμωρία για κάθε είδους ρατσιστικές συμπεριφορές ανά την υφήλιο (περιπτώσεις Στέρλινγκ στο ΝΒΑ και Ντάνι Άλβες), βγαίνει επίσημα η ΠΑΕ ΠΑΟΚ και δηλώνει για το περιστατικό της μπανάνας που πέταξαν οι Μακεδόνες φίλαθλοι στον ημιτελικό σε έγχρωμο παίκτη του Ολυμπιακού  στην Τούμπα  ''ότι οι φίλαθλοι είχαν φέρει μαζί τους μπανάνες για να τις φάνε, αλλά πέταξαν μία όπως θα πέταγαν κάτι άλλο…''!

Όταν πριν λίγα χρόνια στο γήπεδο του Ολυμπιακού μπήκαν μέσα οπαδοί των ερυθρολεύκων και κυνηγούσαν τους παίκτες του Παναθηναϊκού (!), ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωνε  ''…σήμερα διδάξαμε ήθος''!

Το περασμένο Σάββατο για να δούμε ωραία μπάλλα και να ευχαριστηθούμε τον τελικό Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, χρειάστηκε να στηθεί πολεμική επιχείρηση για να αποτρέψει τις όποιες σκέψεις για επεισόδια (χωρίς να το καταφέρει σε απόλυτο αλλά τουλάχιστον στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό).Έτσι κι αλλιώς αν τελικά συνέβαιναν θα έβγαιναν χέρι-χέρι οι δύο ΠΑΕ να κατηγορήσουν την Αστυνομία για ‘’ελλιπή και αναποτελεσματικό σχεδιασμό‘’, όπως έκανε πχ η ΠΑΕ ΑΕΚ τρία χρόνια πριν για τα επεισόδια που δημιούργησαν κιτρινόμαυροι οπαδοί πριν καν ξεκινήσει ο τελικός με τον Ατρόμητο…

Είναι όπως λέμε ‘‘από όπου κι αν το πιάσεις, βρωμάει…’’. Και επειδή ότι βρωμάει θέλει ή κόψιμο ή πέταμα κι όχι γάζες για να το κρύβουν, έχουμε πάψει να πιστεύουμε ότι κάτι καλό θα γίνει και απλά…αλλάζουμε κανάλι. Σε αυτά που δείχνουν αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ, Γιουρόπα Λιγκ ,Πρέμιερ Λιγκ ή κάποιου άλλου μεγάλου ευρωπαϊκού πρωτάθλήματος. Εκεί που θέλουν να βλέπουν μπάλλα και δεν αστειεύονται με όποιον προσπαθεί να καταστρέψει αυτή την επιλογή.

Γιατί είναι καθαρά θέμα επιλογής τελικά. Εμείς εδώ καθόμαστε κι ακούμε γελοίες δικαιολογίες αφού δυστυχώς έχουμε ακόμα κοινό πρόθυμο να τις δεχθεί.

Όπως φοβάμαι ότι θα γίνει και στις ερχόμενες εκλογές…

  

Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ – Απόλλων Καλαμαριάς 0-3!

‘’Ο ΟΠΑΠ σας ενημερώνει…Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ – Απόλλων Καλαμαριάς 0-3!’’

Aυτό το απίστευτο σλόγκαν  ακούγαμε από τις...κασσέτες που κυκλοφορούσαν οι προφητικές δουλειές του μεγάλου διασκεδαστή Χάρυ Κλυνν τη δεκαετία του ’80. Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ήταν (ίσως το ''μαλακά ,πιο μαλακά''?), θυμάμαι όμως ότι ο –κατά κόσμον- Βασίλης Τριανταφυλλίδης ήταν τότε και πρόεδρος του αγαπημένου του Απόλλωνα Καλαμαριάς, όπως και της ΕΠΑΕ (πρόγονος της Σούπερλιγκ).

Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά φυσικά έχουν αλλάξει και κυρίως η συχνότητα με την οποία ελληνικές ομάδες επισκέπτονται το Μάντσεστερ, ελέω των πολλών αναμετρήσεων που προκύπτουν από τον τρόπο διεξαγωγής των ευρωπαϊκών κυπέλλων (για τους νεότερους να θυμήσουμε ότι κάποτε οι αγώνες ήταν νοκ-άουτ σε διπλές συναντήσεις από τον πρώτο γύρο και πάντα με κλήρωση).

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός λοιπόν έχουν πατήσει το χορτάρι του Ολντ Τράφορντ αρκετές φορές, φεύγοντας όμως πάντα με σκυμμένο το κεφάλι μετά τα 90 λεπτά της αναμέτρησης. Κοινό στοιχείο βέβαια είναι ότι όλες αυτές τις φορές προπονητής των ''μπέμπηδων'' ήταν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Αύριο Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014, θα δούμε κάτι ξεχωριστό. Με τον Ντέϊβιντ Μόγιες ίσως στην τελευταία του παράσταση στο ''θέατρο των ονείρων'' και μετά το 2-0 του πρώτου αγώνα στον Πειραιά, η Γιουνάϊτεντ είναι αυτή που αγχώνεται και φοβάται το κάζο του αποκλεισμού, καθώς και η γενικότερη φετινή της εικόνα παραπέμπει σε εποχές προ Φέργκιουσον, όταν κατάφερνε μετά κόπων και βασάνων να αποκλείσει τον Αθηναϊκό του Τζαλακώστα και του Σαργκάνη!

Ο Ολυμπιακός πάει στο Μάντσεστερ με στόχο να διαχειριστεί το σκορ του πρώτου αγώνα και να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που θα πετάξει εκτός σε νοκ-άουτ γύρο την ιστορική του αντίπαλο. Ακόμη κι αν είναι στα μαύρα της τα χάλια.

Με αυτές τις σκέψεις προσπαθώ να καταλήξω σε κάτι που σχεδόν μόνιμα απασχολεί καφενειακές και τηλεοπτικές κουβέντες  σε ανάλογες περιπτώσεις. Είναι καλύτερος ο Ολυμπιακός φέτος από τον Ολυμπιακό πχ του Μπάγεβιτς που αποκλείστηκε στην φάση των ομίλων από τη Λίβερπουλ στο Άνφιλντ, σε εκείνο το αλησμόνητο φινάλε με τις οβίδες του Τζέραρντ; Ή από τον  Παναθηναϊκό του Μαρκαριάν  που παραλίγο στην προημιτελική φάση να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα; Ή από την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς πάλι(στην 2^η θητεία) που πήρε 6 ισοπαλίες σε 6 ματς(!) και είναι από τις ελάχιστες που έχουν γυρίσει ματς με 2 γκολ χάντικαπ μέσα στο Μπερναμπέου (2-2 τελικό); Ή βάλτε και όποια άλλη ομάδα θέλετε και θυμάστε.

Έχω τη γνώμη ότι ανεξάρτητα από οπαδική τοποθέτηση, από ηλικία και τις αντίστοιχες εμπειρίες και επιρροές, από προτιμήσεις και γούστα γενικότερα, πάντα θα καταλήγουμε στο ίδιο σημείο. Αν πραγματικά γουστάρεις την μπάλλα και πετάγεσαι από τη θέση σου στις  μεγάλες φάσεις, όπως με την φοβερή ντρίμπλα του Ρεντόντο κάποτε στο Ολντ Τράφορντ με τη φανέλα της Ρεάλ(εδώ) ή τη γκολάρα του Καραγκούνη στο ίδιο γήπεδο(εδώ), το μυαλό σου έστω και λίγο θα ''φεύγει''… 

Και αν είσαι νέος (ποδοσφαιρικά) θα φαντάζεσαι ότι βάζεις παπούτσια, φανέλα ,σορτσάκι και σκοράρεις με τον πιο απίθανο τρόπο το νικητήριο γκολ της ομάδας σου(στο τελευταίο λεπτό πάντα!).Αν είσαι μεγαλύτερος θα φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια γωνιά της εξέδρας να ''τρελλαίνεται'' από τη χαρά ενός σημαντικού γκολ για την ομάδα σου! Για την ΑΕΚ,τον Ολυμπιακό,τον Παναθηναϊκό,τον ΠΑΟΚ,την Λάρισα,την Καλαμαριά…!

Ελπίζω για όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου τα αστέρια του Τσάμπιονς Λιγκ να μας δίνουν πότε-πότε λίγη από την φανταχτερή τους χρυσόσκονη για να αντέξουμε τη σκόνη από τα  ξερά γήπεδα της καθημερινότητας μας και της ελληνικής Σούπερ-λιγδ!

ΥΓ: Για τους σινεφίλ υπάρχει μια παλιά αλληγορική ταινία (Field of dreams,1989) με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κόστνερ, που εξυμνεί την αγάπη του για το μπέϊζμπολ. Αξίζει!

Fuerza tigre!

‘’Νοέμβριος 1992, Γήπεδο Γαλατσίου, Πρωτάθλημα Β’ ΕΠΣΑ, Κορωνίδα-Ελπίδα Αγ.Αναργύρων.

Λίγα λεπτά  πριν από τη λήξη  γίνεται μια μπαλλιά προς την εστία της Ελπίδας. Ένας 20χρονος μεσοεπιθετικός ξεχύνεται προς το τέρμα. Πριν τον τερματοφύλακα υπάρχει μόνο ο σέντερ μπακ. Εκμεταλλευόμενος των γκελ της μπάλλας στο ξερό γήπεδο, του την ‘’τσιμπάει’’ και την περνάει από πάνω του. Ο ίδιος δεν πέρασε ποτέ! Εκεί, μαζί με το αριστερό του γόνατο έμειναν και οι όποιες ελπίδες για ποδοσφαιρική καριέρα…λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή.’’

Ρανταμέλ Φαλκάο,περαστικά!

Oύτε καζαμίας πια!

Μέχρι πριν λίγα χρόνια συνηθιζόταν να δημοσιεύεται στα διάφορα έντυπα ο περίφημος ‘’καζαμίας’’ του νέου έτους. Δεν ξέρω  πώς ακριβώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία αλλά κάποιος ευφάνταστος συντάκτης(ίσως και αστρολόγος) έγραφε με περίσσευμα κεφιού τα γεγονότα που ΘΑ συνέβαιναν κατά τη διάρκεια του έτους, ανά μήνα συνήθως ,με έντονη τη χιουμοριστική διάθεση αλλά και την πεποίθηση ότι οι προβλέψεις θα βγουν!

Φέτος απ’ότι είδα δεν υπάρχει τίποτα απ’όλα αυτά, ή τουλάχιστον έχουν περιοριστεί αισθητά. Τη θέση του καζαμία έχουν πάρει απανωτές ανακοινώσεις του Υπ.Οικονομικών και της Γεν.Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων (Θεοχάρης). Κάπου ανάμεσα το μόνο που διέκρινα την πρώτη μέρα του 2014 ήταν μια δήθεν είδηση που σοβαρά-σοβαρά παρέπεμπε σε έκτακτη ανακοίνωση του Υπ.Οικονομικών (πάλι) με την οποία ο  Στουρνάρας καλούσε όποιον είχε κερδίσει το φλουρί στην βασιλόπιτα, να σπεύσει στην πλησιέστερη ΔΟΥ να το δηλώσει για να υπολογιστεί επιτόπου και ο φόρος που του αναλογεί! Τέτοια κατάντια….

Είναι δυστυχώς πραγματικότητα ότι δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο, μάλλον κάτι χειρότερο από αυτό που ζήσαμε στο ήδη τραγικό 2013. Είναι μια πεποίθηση που έχει παγιωθεί πια στους περισσότερους και μετά την – ας πούμε – ανεμελιά των ημέρων, επιστρέφει με πιο άγρια μορφή στη διάθεσή μας.

Δεν είναι απαισιόδοξο αυτό που γράφω, είναι ρεαλιστικό. Αν εκπροσωπούσα  τράπεζες, κυβέρνηση ή Τρόϊκα, θα μπορούσα να γράφω το γνωστό ποιηματάκι περί πρωτογενούς πλεονάσματος και πιθανολογούμενης αλλαγής διάθεσης από τους δανειστές γιατί δείξαμε ότι είμαστε υπάκουοι…Μόνο μην γίνει κανένα ‘’ατύχημα’’ και ‘’πέσει’’ η κυβέρνηση που εγγυάται την ομαλότητα και την σταθερή πορεία μέσα στο τούνελ. Μην τελειώσουν οι μπαταρίες από τους φακούς δηλαδή για να βλέπουμε στο σκοτάδι!Γιατί είπαμε από φως, τίποτα!

Που είναι το καλύτερο; Που είναι η βελτίωση; Ότι βλέπεις καθημερινά όλο και περισσότερους να ψάχνουν στα σκουπίδια και φοβάσαι μην έρθει κι η σειρά σου; Ότι τα βάζεις κάτω και οι φόροι πάντα ξεπερνούν τα ήδη ελάχιστα μηνιαία έσοδα; Ότι ψάχνουν τρόπους να πληρώνει και να διπλοπληρώνει ο πολίτης (έχει,δεν έχει) για τις ‘’δημόσιες’’ υπηρεσίες υγείας; Ότι βάζουν επιπλέον πρόστιμα στην καθυστέρηση πληρωμής φόρων, θεωρώντας ότι ακόμη τα κρύβουμε; Και εκεί που τα κρύβουν ούτε που ακουμπάνε.Επιπλέον για να τα δικαιολογήσουν δημοσιεύουν  μια εξώφθαλμη περίπτωση παρανομίας(συνήθως στο δημόσιο) και τα τσουβαλιάζουν όλα εκεί μέσα.

Ακόμη χειρότερα αν έχασες τη δουλειά σου, έχεις καμιά ελπίδα ότι θα βρεις άλλη; Αν δεν έχεις πετρέλαιο να ζεσταθείς μέσα στο ίδιο σου το σπίτι (μέχρι να σου το πάρουν κι αυτό),πόσο θετικά μπορείς να σκέφτεσαι;Kαι παράλληλα ακούς για τον ένα και τον άλλο που συνεχίζουν να παίρνουν μίζες, να κλέβουν το χρήμα των φορολογουμένων, να ομολογούν κατόπιν εορτής ότι πήραν το κατιτίς τους για να είμαστε άρτια εξοπλισμένοι και να μην μας αγγίξει ο κακός Τούρκος….

Ακόμη και στις κουβέντες σε τραπεζώματα λόγω των Χριστουγέννων και παρά το ευδιάθετο κλίμα των ημερών, κανείς- μα κανείς, ακόμη κι από γνωστούς που εξέφραζαν μέχρι πρότινος αισιοδοξία, δεν βλέπει να έρχεται κάτι θετικό. Όλοι κουμπωμένοι, φοβισμένοι, απαισιόδοξοι. Και δυστυχώς γερασμένοι από την κακή διάθεση.

Πειστική πρόταση δεν υπάρχει ή δεν μπορούμε να τη δούμε μέσα από τη μιζέρια στην οποία έχουμε περιέλθει.Kαι δεν εννοώ φυσικά πολιτική. Αυτές οι προτάσεις έχουν ξεπεραστεί σε τέτοιο βαθμό που πρέπει να περάσουν 30 χρόνια για να πιστέψει κανείς το ελάχιστο από πολιτικό λόγο.

Όλοι ψελλίζουν ‘’κάνω υπομονή’’ ή ‘’ελπίζουμε’’ ή ‘’ δεν μπορεί ,κάπου θα γυρίσει’’ πιο πολύ σαν ευχολόγιο.

Η ψαλίδα ανοίγει περισσότερο. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Και το μεγάλο τμήμα που αποτελούσε την περίφημη μεσαία τάξη, δεν υπάρχει πια. Εξαϋλώθηκε. Απλά όσοι ακόμα έχουν μια δουλειά επιζούν, όσοι δεν την έχουν πεθαίνουν. Συγνώμη αλλά έτσι είναι.

Και μετά ανοίγεις την τηλεόραση και πέφτεις σε μια επικοινωνιακή καταιγίδα που ξαφνικά ανακάλυψε ότι  ο Λιάπης είναι γελοίος, ο διοικητής του ‘’Παίδων’’( Τομπούλογλου) τα ‘’παίρνει’’ ενώ ο ηλίθιος ο Άδωνις διατυμπανίζει την στήριξή του στο μνημόνιο και  κάνει το άσπρο - μαύρο! Κι ας πέθανε ένας συμπολίτης μας καρκινοπαθής, λόγω του 25ευρου…

Ρε καλύτερα με τον καζαμία! Που είναι αυτές οι εποχές!