Έφτασε λοιπόν η ώρα μετά από χρόνια να πανηγυρίσει ο
κόσμος της ΑΕΚ για κάτι που είχε – κακά τα ψεμάτα – ξεχάσει πως υπάρχει! Επιτέλους Πρωτάθλημα για την ΑΕΚάρα μας!
Ένα Πρωτάθλημα που πολλοί έχουν βάλει στόχο να το βγάλουν σκάρτο, βρώμικο, κλεμένο
και χίλια δυο άλλα.
Ένα πράγμα που μαθαίνεις από μικρός στον αθλητισμό, είναι
ότι πρέπει να ξέρεις και να χάνεις. Πρέπει να ξέρεις να διαχειρίζεσαι και την
ήττα, για να μπορέσεις κάποια στιγμή να σηκώσεις κεφάλι και να φτάσεις στο θρίαμβο. Απλά και
ξεκάθαρα!
Την τελευταία φορά λοιπόν που θυμαμαι τίτλο στο παλιό
γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια,με την ομάδα του Μπάγεβιτς το Μάϊο του 1994 , μόλις είχα επιστρέψει από
χειρουργείο αποκατάστασης πρόσθιου χιαστού για δεύτερη φορά, όπως και ο Πέτρος Μάνταλος τώρα.Στη φιέστα είχα
πάει με πατερίτσες!Το πρώτο πράγμα λοιπόν που σκέφτηκα βλέποντας τον αρχηγό της Ένωσης στην αρχική ενδεκάδα του
πρόσφατου τελικού Κυπέλλου, ήταν…''έκανες
λάθος Μανόλο,βιάστηκες,θα φοβάται να βάλει τα πόδια του στη φωτιά…''!
Όχι καμιά φοβερή προφητεία δηλαδή, αλλά το προφανές ,το
λογικό για όσους νιώθουν κάπως αυτές τις καταστάσεις. Δυστυχώς αποδείχθηκε η ''αχίλλειος
πτέρνα'' της ΑΕΚ στο ματς και με έναν παίκτη λιγότερο από την αρχή, δύσκολα
διεκδικείς τον αγώνα, ειδικά απέναντι σε έναν αποφασισμένο και λυσσασμένο
αντίπαλο, που έπαιζε για την ''τιμή του και την υπόληψή του'' που είχαν θιγεί….
Δεν θα ασχοληθώ άλλο με αυτό το κακό αγωνιστικά ματς της
ΑΕΚ, γιατί θα ήταν άδικο να μηδενίσουμε την προσπάθεια μιας ολόκληρης χρονιάς για
την πιο σταθερή ομάδα του πρωταθλήματος.
Θα ήταν άδικο να ξεχάσουμε τις νίκες σχεδόν σε όλα τα
ντέρμπυ,τις ανατροπές με τον Ολυμπιακό,τις
γκολάρες του Αραούχο,τα απίθανα του Λάζαρου, την αυταπάρνηση του Μπακάκη, την αναγέννηση του Μπακασέτα, την ποιότητα του Γκάλο και του Τσιγκρίνσκι, τη δύναμη του Λαμπρόπουλου
και του Βράνιες, την σταθερότητα των
Μπάρκα και Τσιντώτα, τα πνευμόνια του Σιμόες,
τα τρεξίματα του Γαλανόπουλου και
του Κονέ, την αυτοπεποίθηση του Λιβάγια και τις βοήθειες όλων των
ποδοσφαιριστών που με έμπνευση αλλά και αλχημείες
επέλεξε ο πανέξυπνος Μανόλο Χιμένεθ,
καταφέρνοντας να διατηρήσει ''φρέσκια'' την ομάδα μέχρι το τέλος! Μια ομάδα που
παρά τις ατυχίες με τους σοβαρούς τραυματισμούς
βασικών στελεχών της (Μάνταλου, Γιόχανσον)
δεν σταμάτησε ποτέ να παλεύει σε όποια διοργάνωση κι αν βρέθηκε, καταφέρνοντας μάλιστα
εξαιρετική πορεία στην Ευρώπη, που θα
μπορούσε με λίγη τύχη να είναι και καλύτερη!
Το Πρωτάθλημα ήταν το επιστέγασμα μιας προσπάθειας ολόκληρου
του οργανισμού ΑΕΚ να επανέλθει σε κορυφαίο επίπεδο. Ενός οργανισμού που είχε
υποστεί βάναυσα χτυπήματα κυρίως εκ των
έσω, αρχής γενομένης από το γκρέμισμα του γηπέδου. Με τη δύναμη όμως των πιστών
φιλάθλων της και της βαριάς ιστορίας, δικαίωσε ακόμα και παλαιότερες
ανεπιτυχείς προσπάθειες ανθρώπων που πάλεψαν αλλά δεν τα κατάφεραν, λόγω
συγκυριών, λόγω ''παράγκας'', λόγω άλλων προτεραιοτήτων. Δικαίωσε και τον Ντέμη Νικολαϊδη, που το 2004 έκανε
την προσωπική του υπέρβαση για να σώσει την ομάδα της καρδιάς του.
Τα δάκρυα
του ζωντανού θρύλου της ομάδας,του αξεπέραστου Κώστα Νεστορίδη στη Ριζούπολη, απεικονίζουν τη λαχτάρα του μέσου ΑΕΚτζή
γι’αυτό τον τίτλο!
Αυτός ο τίτλος
σίγουρα ανήκει σε κάθε απλό οπαδό της ΑΕΚ, που εκτός των άλλων ακολούθησε
όπου μπορούσε την ομάδα, από την πορεία το 2004 στη Βουλή, μέχρι τα χωράφια της
Γ’Εθνικής με πόνο στην καρδιά και πληγωμένο εγωισμό….
Η ΑΕΚ φίλοι μου γύρισε για τα καλά, είτε το θέλουν κάποιοι
είτε όχι!Είναι ξανά η μεγάλη ομάδα που μόλις πάτησε ξανά στα σαλόνια, έπαιξε 3 σερί τελικούς Κυπέλλου Ελλάδος και πήρε
το Πρωτάθλημα πανάξια μέσα στα γήπεδα, έχοντας το μικρότερο μπάτζετ από τους
ανταγωνιστές της!
Το έχει πει πάρα πολλές φορές ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος: ’’To
ποδόσφαιρο είναι το
ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας!’’ Γι’αυτό ακριβώς κι
επειδή έχουμε πολλές σκοτούρες στο μυαλό μας, επιτρέψτε μας παρακαλώ να πανηγυρίζουμε όταν κερδίζει τον τίτλο η ομάδα
μας! Η ΑΕΚάρα μας!
Κι ας είναι κάθε 20 χρόνια!Το χαιρόμαστε έτσι πιο πολύ!
