Υπάρχει ΑΕΚ!

Καιρό είχαμε να δούμε την ΑΕΚ να κερδίζει ένα ματς δύσκολο και να πείθει ότι πατάει κάπως γερά στα πόδια της.Παρά τις αντίθετες προβλέψεις πέρασε από μια έδρα που λίγοι θα φύγουν με τους 3 πόντους.Για κάποιον μάλιστα παρατηρητικό παρακολουθώντας τις σκηνές των πανηγυρισμών μετά τα γκολ ,γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι παίκτες χάρηκαν πολύ αυτή τη νίκη.Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Ίσως τελικά ο Κωστένογλου αποδεικνύεται στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία ο καταλληλότερος προπονητής,ακριβώς επειδή το προφίλ του είναι χαμηλότερο συγκριτικά με αυτό της ΑΕΚ σαν ομάδα και σαν ειδκό βάρος.Όχι ότι θα πάει για πρωτάθλημα βέβαια.Όμως ένας κόουτς με αυξημένο επαγγελματικό εγωισμό ίσως και να είχε αναγάγει το θέμα Γκέντσογλου σε μείζον πρόβλημα μέσα στην ομάδα,θεωρώντας ότι δεν μπορεί ο κάθε παίκτης να λέει διάφορα εναντίον του προπονητή.Αντίθετα ο Κωστένογλου ταπεινός και ταγμένος στρατιώτης της ομάδας δεν άφησε τον εγωισμό του να τον θολώσει και άφησε το θέμα στη διοίκηση.Ποια διοίκηση;Aυτό είναι άλλο θέμα…

Πάντως σε μια εποχή που η ΑΕΚ έχει μικρύνει δυστυχώς σημαντικά σαν μέγεθος ,νίκες σαν αυτή στο Αγρίνιο ,δίνουν τη δυνατότητα αφενός να κερδίσεις χρόνο και αφετέρου να διατηρήσεις την ομάδα σε ανταγωνιστικό επίπεδο ,ώστε και οι παίκτες να κυνηγούν το αποτέλεσμα με όλες τους τις δυνάμεις και να μην αρχίσουν να σκέφτονται το πού θα παίζουν μετά τη λήξη της σεζόν.Με λίγα λόγια υπάρχει ακόμα ΑΕΚ!

Ο Δικέφαλος όπως και κάθε μεγάλη ομάδα,οφείλει να είναι πάνω από ονόματα και καταστάσεις.Ειδικά όταν τη στηρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες οπαδών.Χρειάζεται να παλέψει με ότι έχει ,ακόμα κι αν χρειάζεται να γίνονται αλλαγές θέσεων εξεζητημένες,όπως η χρησιμοποίηση του Γεωργέα σαν αμυντικό χαφ!

Εξάλλου και στην απλή καθημερινότητά μας,όπου ο οικονομικός βραχνάς έχει γίνει μόνιμος,η λογική επιβάλλει να παλέψεις με ότι έχεις και όχι να περιμένεις να... αγοράσεις καινούρια παπούτσια.

Αν…

Σε συνθήκες αβεβαιότητας και οικονομικής δυσπραγίας όπως η τωρινή,μια λογική λύση είναι(αν δεν το έχεις ήδη ρίξει στο ποτό…) να στραφείς στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε.Στην οικογένεια και σε κάποιους καλούς φίλους ή σε όποιoυς τέλος πάντων πάντων νομίζει ο καθένας ότι μπορούν να τον στηρίξουν.Κακά τα ψέματα ,μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν – αυτές τις συναντάμε μόνο στο σινεμά…

Κάπως έτσι λειτουργούν και οι ομάδες μας.Καλά τα παραμύθια με τους σεϊχηδες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες,αλλά στα δύσκολα πάλι από κάποιους ‘άρρωστους’ που είναι δηλωμένοι οπαδοί της ομάδας και ανήκουν στην ευρύτερη οικογένεια της , περιμένεις να βοηθήσουν,να ‘βάλουν πλάτη’ όπως συνηθίζουμε να λέμε.Κι ας έχουν ακούσει κατά καιρούς τα χίλια όσα και κυρίως βαριές κουβέντες για τους οικείους τους(ο νοών νοείτο),κάτι που δυστυχώς αποτελεί αναπόφευκτο παρελκόμενο της μεσογειακής μας ιδιοσυγκρασίας.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά και ιστορίες που υποδεικνύουν τα παραπάνω μπορούμε να βρίσκουμε καθημερινά.Θα σας θυμίσω την περίπτωση του Ολυμπιακού και της πιο πρόσφατης ιστορίας του,στα χρόνια του επαγγελματικού πρωταθλήματος(από το’80 και μετά δηλαδή).Με το Σταύρο Νταϊφά πρόεδρο σάρωσε τους τίτλους,αλλά όταν παρέδωσε την ηγεσία σε διαφόρους ‘σωτήρες’-λεφτάδες σαν τους απατεώνες Γιώργο Κοσκωτά και τον Αργύρη Σαλιαρέλη( ο ‘βασιλιάς των ρουμπινιών’ με τους… επιστήμονες),η κατάληξη της ομάδας είναι γνωστή. Ο αγωνιστικός και οικονομικός κατήφορος σταμάτησε μόνο όταν ανέλαβε ένας άνθρωπος ‘γαύρος’ από τα γεννοφάσκια του,σαν το Σωκράτη Κόκκαλη.Τότε ο Πρόεδρος(με το Π κεφαλαίο!) χρησιμοποιώντας την επιχειρηματική του επιρροή στον πολιτικό κόσμο ευχαρίστησε δημόσια τους 300 του κοινοβουλίου(…) που έβαλαν πλάτη για την ομάδα με τους περισσότερους φιλάθλους(πείτε το και ψήφους…)στην Ελλάδα και την έφερε στις επιτυχίες ξανά.

Αν δούμε τον ΠΑΟΚ που είναι και πιο πονεμένη ομάδα διοικητικά ,θα διαπιστώσουμε ότι παρά την τρομερή στήριξη και αφοσίωση των οπαδών του,μόνο τα τελευταία χρόνια με το ‘δικό της παιδί’ το Θοδωρή Ζαγοράκη , είδε κάποιες χαρές και κοίταξε ξανά στα μάτια τους μεγάλους της Αθήνας και αιώνιους εχθρούς του.Στον Παναθηναϊκό υπήρχε τόσα χρόνια γκρίνια για την οικογένεια Βαρδινογιάννη και μετά τα πολυμετοχικά σχήματα και τους πολλούς φραμπαλάδες πάλι από εκεί περιμένουν τη λύση...

Που θέλω να καταλήξω;Διαβάζοντας τα σενάρια περί επιστροφής του Ντέμη στην ΑΕΚ,τα οποία σίγουρα σε ένα βαθμό τα τροφοδοτεί κι ο ίδιος(κάτι σαν γκάλοπ αποδοχής)νομίζω ότι δεν θα πρέπει οι Αεκτζήδες να είναι αρνητικοί εξαρχής.Βέβαια και παλιότερα με αφορμή μια άλλη μεγάλη επιστροφή,αυτή του Ντούσαν Μπάγεβιτς ,η κιτρινόμαυρη οικογένεια διχάστηκε.Αν όμως τα πρωτοπαλίκαρα του Χατζηχρήστου δεν πολεμούσαν τον ‘πρίγκηπα’ τόσο πολύ,ίσως η ΑΕΚ να είχε σήμερα διαφορετικό κύρος και ειδικό βάρος...

Η εικόνα όμως που παρουσιάζει η ομάδα σε όλα τα επίπεδα πλέον είναι τραγική και συνεχώς επιδεινώνεται.Αρκεί μια βόλτα την Κυριακή στο γήπεδο και μια ματιά στα ‘επίσημα’,για να καταλάβει κανείς γιατί η ΑΕΚ έχει καταντήσει μικρή ομάδα.Μαζεύονται εκεί κάποια γερόντια που κάποτε φόρεσαν τη φανέλα με το Δικέφαλο και περιτριγυρίζουν το Μανωλά ,τον Τσιάρτα και τον Νικολάου κάνοντας καφενειακές συζητήσεις,τη στιγμή που η ομάδα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στα χνάρια του μπασκετικού τμήματος.Πιο δίπλα μερικοί ‘περίεργοι’ με πούρα και σταρλετίτσες που πουλάνε μούρη και τίποτα άλλο.Εικόνες παρακμής.

Δεν έχω διάθεση να προσβάλλω τους παλαιμάχους της ομάδας ,αλλά είναι κοινή διαπίστωση ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι μπατίρηδες τύποι που παρακαλάνε για κανένα εισητήριο ή για καμιά δουλίτσα επειδή κάποτε έτυχε να παίξουν δίπλα στο Νεστορίδη ,στο Μαύρο,στο Μπάγιεβιτς.Έτσι όμως δεν γίνεται τίποτα,καταλήγεις ομάδα συνοικιακού επιπέδου και κάποτε νομοτελειακά σβήνεις κι από το χάρτη…Αυτή είναι η εικόνα της ΑΕΚ.Γερασμένη και με περασμένα μεγαλεία τόσο μακρινά πια που δεν είναι ικανά από μόνα τους να δημιουργήσουν ελπίδα για το μέλλον.Ειδικά όταν το καράβι είναι ουσιαστικά ακυβέρνητο…

Για το λόγο αυτό και επειδή ο αιώνιος σωτήρας ‘Τίγρης’ παίζει εδώ και χρόνια τα δικά του παιχνίδια του συντηρώντας το μύθο του,θα μπορούσε να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στο Ντέμη να επανορθώσει.Σε ένα Ντέμη όμως που θα έχει κάνει την αυτικριτική του και υπό προϋποθέσεις που δεν θα του δίνουν πάλι την ομάδα ‘εν λευκώ’ με κίνδυνο να μπλέξει στον υπερφίαλο εγωισμό του και τις λάθος επιλογές.

Και πάνω από όλα αν το θέλει πολύ,πάρα πολύ ο ίδιος!
Αν…

'AEΡΑ' και σας φάγαμε λαμόγια!

‘‘Πρωί - πρωί ξεκίνησαν
τη χώρα μας να πάρουν
Ιταλοί και Γερμανοί
δικιά τους να την κάνουν.

Μα δεν τα υπολόγισαν
τόσο πολύ καλά
και πάθανε αλήθεια
μεγάλη συμφορά!’’

Αυτό το απλοϊκό ποιηματάκι είπε ο μεγάλος μου γιος στο νηπιαγωγείο με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.Μαθαίνοντας αυτά τα στιχάκια που προφανώς σκαρφίστηκε η δασκάλα του, άρχισε το παιδί να ρωτάει τί έγινε τότε, ποιοί ήταν αυτοί που ήθελαν να πάρουν τη χώρα μας, τι κάναμε εμείς κλπ

Ελάτε τώρα στη θέση μου με όλη αυτή την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά και προσπαθήστε να δώσετε μια καλή απάντηση …Από πού να το πιάσεις το θέμα. Τί να πεις στο παιδί;

Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι οι περήφανοι Έλληνες φωνάζοντας ‘ΑΕΡΑ’ κατάφεραν να σταματήσουν τους Ιταλούς του Μουσολίνι και να καθυστερήσουν τους Γερμανούς Ναζί τόσο όσο χρειαζόταν για να τους αποτελειώσουν στη συνέχεια οι Ρώσοι. Το γενναίο ΟΧΙ που ακούστηκε τότε ειπώθηκε από τον δικτάτορα Μεταξά , από τον άνθρωπο δηλαδή που εύκολα θα μπορούσε να πει ΝΑΙ.Kάπως έτσι και με πολλούς αγώνες από το σύνολο του λαού(δεν μπαίνω σε κομματικά μονοπάτια) διασφάλιστηκε η εθνική μας κυριαρχία.

Τώρα όμως η Κυβέρνηση κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (???) συμπεριφέρονται με μία καθεστωτική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία κανένας δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται και όταν το κάνει αυτό υπονομεύει την πατρίδα ! Έτσι απλά!

Τους φτύνουν και αυτοί κάνουν ότι βρέχει! Το 2011 η επέτειος του ΟΧΙ δυστυχώς συνέπεσε με ένα μεγάλο ΝΑΙ στους εντολοδόχους δανειστές μας ,στους οποίους ο Παπανδρέου και η συμμορία του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της χώρας για να πάρουν ότι θέλουν! Ότι τραβάει η ψυχή τους!Από τα ασημικά που λέγαμε το καλοκαίρι, φτάσαμε σε ολόκληρο το σπίτι πια…Και συνεχίζουν να μας λένε ότι μας έσωσαν!Πάλι!

Και μετά οι αντιδράσεις που υπήρχαν στις παρελάσεις από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη θεωρούνται μεμονωμένες!Και πολύ περισσότερο ότι υπονομεύουν την προσπάθεια!Και ο θιγμένος Παπούλιας να στηρίζει την κυβέρνηση (λέγοντας ότι κάθε 4 χρόνια την εκλέγει ο λαός…) και να απορεί αφού θεωρεί ότι ο κόσμος έχει αποδεχτεί την όλη κατάσταση!Έχει ξεσηκωθεί ο λαός γιατί δεν αντέχει και αυτοί ψάχνουν να βρουν υποκινητές και εχθρούς του έθνους!Για πόσο μαλάκες μας έχουν τελικά ;;;

Ειδικά αυτό το περιστατικό με τον Παπούλια στη Θεσσαλονίκη υπογραμμίζει τον ξεπεσμό όχι μόνο των θεσμών αλλά και όλων αυτών που πρωταγωνιστούν στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών,έχοντας κάνει το άσπρο μαύρο ,τρώγοντας με χρυσά κουτάλια μέσα από το πιάτο μας…

Έτσι φτάσαμε να έχουμε από τη μια πρωθυπουργό ‘yesman’ που ακόμη τον λέμε Γιωργάκη(!) και από την άλλη έναν ευνουχισμένο Αντώνη Σαμαρά ,φορτωμένο με τις αμαρτίες του πρόσφατου παρελθόντος της ΝΔ ,που κάνει ότι γαβγίζει καμιά φορά για τα μάτια του κόσμου. Και από πάνω κορώνα στο κεφάλι τους,τον Παπούλια που τόσο καιρό κάνει τον κομπάρσο στις τηλεοπτικές ενημερώσεις από ΓΑΠ και Βενιζέλο και ξαφνικά θίχτηκε γιατί τον αποδοκίμασαν και αναγκάστηκε να φύγει θορυβημένος,αφού πίστευε ότι ο κόσμος θα του πέταγε λουλούδια και θα τον αποθέωνε,λέγοντας έτσι ευχαριστώ στον εγγυητή του πολιτεύματος...

Δηλαδή τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει ο Παπανδρέου ότι πρέπει να πάμε σε εκλογές;Aκόμη και στα γήπεδα δεν ασχολούνται με τη μπάλλα αλλά με τα πανώ πολιτικού περιεχομένου ,όπου η ΕΠΟ έδωσε διαταγή διακοπής,όταν δεν το έχει κάνει με ανοιγμένα κεφάλια!

Ωραία και τι θα βγει με τις εκλογές;Καταρχήν δεν περιμένουμε μαγική λύση ,γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοια.Το βασικό είναι ότι θα ξεκινήσει μια διαδικασία εκτόνωσης της οργής του κόσμου ,στη λογική ότι καλείται πλεόν να αποφασίσει με την ψήφο του τι θέλει.Αυτή η κυβέρνηση όχι μόνο δεν νομιμοποιείται να παίρνει τέτοιες αποφάσεις αλλά είναι και αποδεδειγμένα αποτυχημένη.

Δεν μπορεί ο Μόσιαλος και ο Τόλκας να βγαίνουν στα κανάλια καθημερινά και να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας,κάνοντας τα νεύρα μας τσατάλια.Δεν μπορεί βέβαια και ο Μιχελάκης από την απέναντι πλευρά ,γιατί απλώς παρακολουθεί χωρίς επιχειρήματα αφού πάνω κάτω τα ίδια πιστεύει...

Έτσι μοιραία μόνο αυτή η συμπεριφορά μας μένει ,την οποία έκαναν πράξη χιλιάδες συμπατριώτες μας σε όλη τη χώρα στις χθεσινές παρελάσεις. Να τους διώξουμε από τις θέσεις τους ,πριν προλάβουν να μας τρελάνουν τελείως!

''Αέρα'' και σας φάγαμε λαμόγια!

ΥΓ: «Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο πράξιν. Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».
(Eφημερίδα «Βραδυνή», 2/6/1941)(επισημάνθηκε στο f/b από το Mike Dimitropoulos)

Πάθος ,αλαζονεία και παλιές κακές συνήθειες!

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα όπου ποτέ δεν βγήκε νικητής με την αναγραφή και μόνο των συνθέσεων των ομάδων στο φύλλο αγώνα.Δίπλα στο όνομα του κάθε ποδοσφαιριστή αναγράφεται απλά ο αριθμός του δελτίου και αυτός της φανέλας του. Ούτε το συμβόλαιό του, ούτε ο ατζέντης του,ούτε τα στατιστικά του μέχρι το συγκεκριμένο ματς.

Για να κερδίσεις ένα ματς πρέπει να αγωνιστείς καλύτερα από την άλλη ομάδα, να έχεις καλύτερη τακτική, περισσότερη ψυχή ή τουλάχιστον περισσότερη τύχη. Σκόπιμα δεν αναφερόμαστε σε εξωγενείς παράγοντες (στησίματα,διαιτησίες κλπ).

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μηχανοκίνητος αθλητισμός για να έχεις ανάλογα τα οικονομικά της ομάδας τεχνολογική υπεροχή έναντι των αντιπάλων,ούτε μπάσκετ για να πάρεις τον ψηλότερο παίκτη που υπερέχει δεδομένα έναντι του κοντύτερου.

Σε αυτά στηρίχτηκε ο Νίκος Κωστένογλου στο ντέρμπυ με τον Ολυμπιακό (εκτός της …άνωθεν βοήθειας ) και με ψυχωμένους παίκτες που κατάλαβαν την ιδιαιτερότητα του αγώνα για τον κόσμο της ΑΕΚ,αντιμετώπισε την μπλαζέ ενδεκάδα του φοβισμένου Ερνέστο Βαλβέρδε. Σε ένα ματς κομβικό για την ΑΕΚ, όπου διακυβεύονταν πολλά(και αυτό ισχύει ακόμα) ,η Ένωση αδικείται τελικά από το 1-1 και ο Ολυμπιακός θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να αποδείξει ότι είναι πράγματι ο καλύτερος.Μάλλον το πρώτο που πρέπει να φοβάται είναι η αλαζονική συμπεριφορά του και μετά όλους τους άλλους…

Ο Κωστένογλου εκμεταλλεύθηκε τη συσπείρωση που συνήθως δημιουργεί η αλλαγή προπονητή σε μία ομάδα και το γεγονός ότι αυτά τα ντέρμπυ έχουν ένα ειδικό βάρος για τους φιλάθλους της ΑΕΚ, κατάφερε να παρουσιάσει μια ομάδα που κάλυψε σε δύναμη και πάθος την όποια διαφορά δημιουργούσε η ποδοσφαιρική ποιότητα των παικτών του Ολυμπιακού.Την άλλη Κυριακή μπορεί φυσικά να δούμε ξανά τα γνωστά στοιχεία παθογένειας της ομάδας.

Μετά από ένα τέτοιο ντέρμπυ όμως ο οπαδός (όχι μόνο της ΑΕΚ) φεύγει από το γήπεδο έχοντας καταλάβει ότι η ομάδα του έδωσε τα πάντα,έκανε την προσπάθεια που μπορούσε, πάλεψε και δέχεται το όποιο αποτέλεσμα ψύχραιμα αντί να ψάχνει καρέκλες και τζαμαρίες για να εκτονωθεί…

Δυστυχώς όμως όταν ο κάθε Κωνσταντινέας βγάζει 3(!) κίτρινες για διαμαρτυρία(!) στο δεκάλεπτο,δεν μπορείς να είσαι αισόδοξος.Γιατί σε όσους βιαστούν να πουν το κλασσικό ‘‘πάλι η διατησία φταίει’’ θα απαντήσω με τις δηλώσεις Αδαμίδη μετά το ματς και θα αντιστρέψω την ερώτηση: Σε αγώνα Ολυμπιακού –ΑΕΚ στο Γ.Καραϊσκάκης υπάρχει περίπτωση να δουν 3 ερυθρόλευκοι κίτρινη στο πρώτο δεκάλεπτο(!!!);

Τα όρια της γελοιότητας

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011,ΟΑΚΑ:
ΑΕΚ - Στούρμ Γκρατς 1-2
Ρεπορτάζ: Οδυνηρή ήττα της ΑΕΚ,έμφαση στη λάθος αλλαγή του Λεονάρντο από το Χιμένεθ και δηλώσεις του αντιπάλου προπονητή που…ευχαριστούσε το Μανόλο για το ‘δώρο’ .
Απάντηση Χιμένεθ: ‘ ..τον έβγαλα γιατί συνήθως σε αυτό το σημείο μου ζητάει αλλαγή…’
Αντιδράσεις: Έτοιμος ο Κωστένογλου να αναλάβει ,πολλές πιθανότητες για Άγγελο Αναστασιάδη ,στο (πολύ) βάθος και Βαγγέλης Βλάχος. Τελευταίο παιχνίδι του Ισπανού στη Νέα Σμύρνη με Πανιώνιο – Δευτέρα πρωί ανακοινώνεται ο νέος εκλεκτός. ‘Αγκάθι’:η μεγάλη αποζημίωση του Χιμένεθ…’/πηγή:ΠΑΕ ΑΕΚ

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011,Νέα Σμύρνη:
Πανιώνιος – ΑΕΚ 0-1
Ρεπορτάζ: Ενώ μέχρι και ο εκφωνητής του αγώνα συχνά – πυκνά αναφερόταν στο θέμα της αλλαγής προπονητή στην ΑΕΚ, στο ΄90 η συνταγή χάλασε και τα πρωτοσέλιδα που ήταν έτοιμα να βγουν καταστράφηκαν. Κεφαλιά ο Μανωλάς ,γκολ και αφιέρωση στον προπονητή! Η διοίκηση που απλά περίμενε τη λήξη του αγώνα για να ανακοινώσει τον νέο κόουτς,κάνει φοβερή κωλοτούμπα και διατηρεί τον Ισπανό στη θέση του!

Κάποιες φορές δεν χρειάζεται να λέμε πολλά.Τα όρια της γελοιότητας έχουν ξεπεραστεί εδώ και καιρό από τον κ.Αδαμίδη , ενώ εντείνεται ο γενικός ξεπεσμός της ομάδας της ΑΕΚ από συμπεριφορές όπως αυτές. Είπα-ξείπα και ράβε – ξήλωνε είναι η λογική της διοίκησης του άσχετου με το ποδόσφαιρο δικηγόρου.

Το επόμενο πατατράκ για την ΑΕΚ δεν είναι μακριά. Στις 15 Οκτωβρίου υπάρχει το ντέρμπυ με τον Ολυμπιακό .Ποιός πιστεύει ότι με αυτή την κατάσταση μπορεί να σταθεί όρθια η ομάδα στο γήπεδο,που έτσι κι αλλιώς έχει φανερές αδυναμίες στη σύνθεσή της;

Προχθές ξεκίνησε το πρωτάθλημα μπάσκετ της Α2.Η ΑΕΚ …Αθηνών(έτσι τη βάφτισε η Galanis sposrts data για να μην τη μπερδεύουμε με την ΑΕΚ Άργους…) νίκησε τον Αρκαδικό.Με τέτοια μυαλά φοβάμαι ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα αγωνιούμε για το ΑΕΚ – Αγροτικός Αστέρας στο ποδόσφαιρο…Κρίμα!

Χωρίς νεύρο,χωρίς πάθος ,χωρίς αξιοπρέπεια.

‘‘Για πες στον θείο, τί ομάδα είσαι αγόρι μου;’’
Είναι μια κλασσική ατάκα των απανταχού χαζομπαμπάδων που έχουν λίγο ψώνιο με τη μπάλλα (δε βγάζω απ’έξω την ουρά μου)!Πείτε το και οπαδική ματαιοδοξία που ζητάει επιβεβαίωση μέσα από το στόμα του μικρού μας παιδιού ή απλά μια προσπάθεια να του περάσουμε κάποιες απόψεις μας(κλασσικό γονεϊκό κουσούρι).Φυσικά ανάλογα την απάντηση αντιδράς σχολιάζοντας με ανακούφιση και καμάρι ή ψιλοτσαντίλα για τον συγγενή που έκανε το παιδί να λοξοδρομήσει!

Θα μου πεις μικρό το κακό ,δεν έγινε και τίποτα αν με τον τρόπο σου ‘επιβάλλεις’ στο παιδί σου την οπαδική προτίμηση και αφήσεις άλλες σοβαρότερες επιλογές (πχ την πολιτική – ιδεολογική) στην απόλυτα δική του επιλογή και ευχέρεια,όταν πια θα έχει και το μυαλό να το κάνει.Εξάλλου σε αυτή τη διαδικασία κρύβεται και μια ιεροτελεστία μύησης του μικρού γιου στην ποδοσφαιρική μαγεία.Κάπου το θέλεις μέσα σου να κάτσεις να δεις ένα ματσάκι της ομαδάρας σου με τον γιο σου και αργότερα που δεν θα σου πολυδίνει σημασία να σε φωνάζει καμιά φορά να πάτε μαζί στο γήπεδο...

Λοιπόν και για να αφήνω τις φιοριτούρες ,ξέρετε τι ζόρι είναι να κάνεις σήμερα τα παιδιά σου ΑΕΚ;;'Αθλος!Kανονικά αν υπήρχε σοβαρότητα στη συγκεκριμένη ΠΑΕ και στον τρόπο λειτουργίας της ως εταιρία,θα έπρεπε κάθε Κυριακή στο γήπεδο να βραβεύει και έναν πατέρα που κάνει Αεκτζή το γιο του!Δεν θα είμαστε και πολλοί πλέον!

Εγώ προς το παρόν το έχω καταφέρει ‘‘εις διπλούν’’(δε θέλω ειρωνίες!),αλλά αγχώνομαι καθώς αρχίζουν να μεγαλώνουν και αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν τι σημαίνει ΑΕΚ τώρα...Ήδη στο νηπιαγωγείο που πάει ο μεγάλος μου γιος έχουν αρχίσει και του λένε για την 'ΑΕΞΑΡΑ'... Ότι και να τους πω για ιστορία και περασμένα μεγαλεία ,θα θέλουν να καμαρώσουν και κάτι φρέσκο.Για το Κύπελλο που πήραμε πέρυσι(στον τελικό της ντροπής) ,μόνο ο Χιμένεθ καμάρωνε όλο το καλοκαίρι,λες και πήραμε το Τσάμπιονς Λιγκ(ας όψεται η λόμπα του Μίτσελ και η ευγενική προσφορά του Καρνέζη)!

Διαφωνώ πλήρως με τον Ντέμη που είχε πει πριν κάποια χρόνια σαν πρόεδρος της ΑΕΚ ‘‘ όσοι θέλουν νίκες και πρωταθλήματα ,να γίνουν άλλη ομάδα’’. Διαφωνώ και με τους φίλους του Ολυμπιακού που θέλουν πρωτάθλημα με οποιονδήποτε τρόπο.Το διασκεδάζω όταν ακούω στο γήπεδο να λένε ότι αν η ομάδα δεν έχει παίχτες που το όνομα τους καταλήγει σε ‘–όγλου’ ή ‘–ίδης’ δεν είναι ΑΕΚ(εννοώντας ότι η ομάδα έχει χάσει κάθε επαφή με τις ρίζες της).


Τι θέλω να πω με όλα αυτά ;Απλά και όχι μόνο για την ΑΕΚ ,ότι είναι ντροπή για κάθε ομάδα να μπαίνει μέσα στο γήπεδο με παίκτες – μισθοφόρους ,που απλά περιμένουν να τελειώσει το 90λεπτο ,όπως περιμένει ο δημόσιος υπάλληλος να σχολάσει από την υπηρεσία του!
Χωρίς νεύρο,χωρίς πάθος ,χωρίς αξιοπρέπεια.

ΥΓ:Όλα τα παραπάνω τα λέει πολύ ωραία ,με άλλο στυλ η ΟRIGINAL στη χθεσινή ανακοίνωσή της,που θυμίζει την ORIGINAL που ξέραμε και όχι αυτή που θέλει να κουμάντο στα διοικητικά.

Ανατροπή τώρα!

Συνήθως σ’αυτήν εδώ τη διαδικτυακή γωνιά, γράφω για τη μπαλλίτσα που μας αρέσει,που μας παθιάζει,που αγαπάμε.’Ετσι για να ξεφεύγουμε λίγο και να βρίσκω την ευκαιρία να λέω κάτι για την ΑΕΚ(που μόνο μας πληγώνει και καθόλου δεν μας πορώνει τα τελευταία χρόνια),για το ελληνικό πρωτάθλημα(λέμε τώρα…) και γενικά ότι άλλο ποδοσφαιρικό (κυρίως)μας κάνει κάποια εντύπωση.

Αυτά βέβαια γίνονται όταν υπάρχει μια καλή σχετικά διάθεση έτσι ώστε οι γραμμές αυτές να βγάζουν λίγο πλακίτσα,προβληματισμό,να είναι αφορμή να προχωρήσει μια κουβέντα. Χωρίς παρωπίδες και οπαδικά κολλήματα.Ούτε φυσικά με σκοπό να το παίξουμε έγκυροι αναλυτές και ξερόλες.

Εδώ και καιρό ψάχνω να βρω αυτή τη διάθεση για να τελειώσω μια γραμμή χαλαρός,χωρίς να γκρινιάζω για την κατάσταση, χωρίς να μιζεριάζω για την καθημερινότητα.Πώς όμως όταν πολλοί γύρω σου έχουν ήδη το άγχος της καθημερινής επιβίωσης,ενώ η νοητή οριακή γραμμή μεταξύ αξιοπρεπούς διαβίωσης και αγχωτικής καταδίωξης μιας φρατζόλας ψωμιού,μας πλησιάζει όλους απειλητικά!

Όλο λέω να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις ,να μη διαβάζω εφημερίδες,να μην ψάχνω νέα στο ίντερνετ.Έτσι κι αλλιώς τα ραβασάκια με τους φόρους θα έρθουν.Το θέμα είναι ότι στερέψαμε ,
το δικό μας βαρέλι έπιασε πάτο.Ο Βενιζέλος απολαμβάνει τα προνόμια του αντ’αυτού,με το βλέμμα του να γίνεται πιο μοχθηρό και πιο εκδικητικό μέρα με τη μέρα.

Οπότε ποια μπάλλα μας λες τώρα…

Είναι όμως εξίσου άμεση ανάγκη να ζήσουμε ,να συνεχίσουμε να προχωράμε,να συνεχίσουμε να παλεύουμε.Να μην αφήσουμε την απογοήτευση να μας λυγίσει το ηθικό,να σκύψουμε το κεφάλι και τελικά να παραιτηθούμε,παραδίδοντας ταυτόχρονα και τα κλειδιά του σπιτιού μας.

Οκ,τα λόγια είναι εύκολα και ειδικά τον τελευταίο καιρό όλο αναλύσεις και εκτιμήσεις είμαστε. Είναι όμως ανάγκη για τον καθένα να σηκώσει κεφάλι και να ζήσει!Πόσες μέρες ,πόσους μήνες θα αφήσουμε να μας φάνε ακόμα;Πότε θα ξαναγελάσουμε κανονικά;

Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, δεν κάνω κήρυγμα.Μια αγωνία εκφράζω, ψάχνοντας παράλληλα κάπου να πιαστώ για να φύγω προς τα εμπρός. Το να παρακολουθείς ας πούμε το πρωτάθλημα της Σούπερλιγκ δεν βοηθάει σίγουρα να διώξεις την κατάθλιψη...

Ώρες-ώρες ζηλεύω κάποιους τύπους που στήνουν καλάμια και κάθονται με τις ώρες και περιμένουν πότε θα τσιμπήσει το ψάρι.Όμως ρε γαμώτο,δεν μου αρέσει το ψάρεμα ,όπως δεν μου αρέσει και να μου λένε κάνε το κορόϊδο,μη μιλάς πολύ και τα σχετικά που βρίσκουν καλή εφαρμογή μόνο στην περίοδο της στρατιωτικής θητείας.

Γι’ αυτό σηκώνομαι από τον καναπέ ,βγαίνω στους δρόμους και διεκδικώ με μια απεργία ,με μια στάση εργασίας το δικαίωμα στην ελπίδα.Μπορεί και να μην καταφέρω τίποτα-θα έχω όμως ήσυχη τη συνείδησή μου ότι το πάλεψα.Κάθε μέρα αυτό το συνειδητοποιούν όλο και πιο πολλοί.Είναι μονόδρομος,μόνο η μαζικότητα μπορεί να φέρει αποτέλσμα.
Όχι για κανένα άλλο λόγο,αλλά θα μου άρεσε να ξαναγίνει κάποια στιγμή το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ κεντρικό σημείο στο Σαββατοκύριακό μου!

Φτάνει η Ισπανολαγνεία!

‘‘ Οι φίλοι της ΑΕΚ έχουν ανεχθεί και τραβήξει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια , που ακόμη κι ο Μουρίνιο να ερχόταν επιφυλακτικοί θα ήταν για το μέλλον της ομάδας.Λογικότατο.

….‘Ετσι λοιπόν με το Χιμένεθ ,είμαστε αναγκασμένοι να κρατάμε ‘μικρό καλάθι’ για να μην την ξαναπατήσουμε. Εξάλλου το ρόστερ της ομάδας έχει χτυπητές αδυναμίες.

….Συμπερασματικά ,μια ΑΕΚ χωρίς δικό της γήπεδο και με τη συγκεκριμένη δυναμική που αυτό της έδινε, με διοίκηση-φάντασμα που ευτυχώς βρήκε έναν εκπρόσωπο (Αδαμίδης) που τα πάει αρκετά καλά, ένας Χιμένεθ δε φτάνει για να την ξανακάνει πραγματική ΑΕΚ.’’

Aυτά λέγαμε μεταξύ άλλων (άρθρο 7.10.11) λίγες μέρες μετά την άφιξη του Χιμένεθ στην Ελλάδα. Δεν διεκδικώ βέβαια δάφνες για τα αυτονόητα, μην τρελλαθούμε. Απλά κοιτώντας αυτές τις γραμμές, αναρωτιόμουν αν η ΑΕΚ έκανε έστω κι ένα βήμα μπροστά από τη στιγμή που έφυγε ο Μπάγεβιτς. Κατά τη γνώμη μου όχι μόνο δεν το έκανε,αλλά γύρισε πολλά προς τα πίσω!

Το κυριότερο πισωγύρισμα και η μεγάλη ήττα,είναι ότι η ΑΕΚ έχασε την όποια δυναμική είχε η φανέλα της και πλέον ο κάθε αντίπαλος την αντιμετωπίζει σαν ομάδα μικρού βεληνεκούς. Εκεί που όποιος ερχόταν να αντιμετωπίσει την ΑΕΚ στην Αθήνα,το έκανε λόγω προγράμματος χωρίς να περιμένει κάτι παραπάνω από μια καλή εμφάνιση(όπως δηλ.συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια με τις ομάδες που επισκέπτονται το ‘‘Γ.Καραϊσκάκης’’),τώρα έρχονται για να διεκδικήσουν τη νίκη(και φυσικά καλά κάνουν) γιατί βρίσκουν απέναντί τους μια ενδεκάδα παλαιμάχων και άμπαλων ,που τυχαίνει να φοράνε μια κίτρινη φανέλα με ένα δικέφαλο (ξεπουπουλιασμένο)στο στήθος.

Σε μια περίοδο έντονης ισπανολαγνείας του ελληνικού ποδοσφαίρου(ελέω Βαλβέρδε) ο κ.Χιμένεθ επιπλήττει το Νίκο Γεωργέα για την αγωνιστική εικόνα στις Βρυξέλλες, λέγοντας του ότι δεν μπορεί να παίξει στο Ισπανικό πρωτάθλημα!
Ποιός του το είπε;O πρώην προπονητής της παιδικής ομάδας της Σεβίλλης ,που στα νιάτα του ήταν ένα σκληροτράχηλο αριστερό μπακ τύπου Καράμπελλα. Ξαναλέω, ποιος; O προπονητής που τη μία λέει ‘‘θα πεθάνω με αυτούς που έχω’’ και την άλλη(βλ.ήττα από Παναχαϊκή!) λέει ότι δεν του έκαναν τις μεταγραφές που ζήτησε! Aυτή η έκφραση ασέβειας προς έναν ποδοσφαιριστή που έχει αυτογνωσία και ξέρει ότι δεν κάνει μαγικά με το τόπι, αλλά έχει όση ψυχή έχουν και οι άλλοι δέκα μαζί,ισοδυναμεί με ειρωνία σε κουτσό ότι δεν μπορεί να περπατήσει(και το ξέρει!).Ντροπή Μανόλο!

Ίσως βρείτε υπερβολική αυτή την άποψη, αλλά νομίζω ότι είναι πλέον τέτοιου μεγέθους οι ευθύνες του Ισπανού για το χάλι της ομάδας ,που το μόνο που απομένει είναι να να πάει να αναζητήσει την τύχη του στο πρωτάθλημα της χώρας του ,όπου όμως το αλαζονικό του ύφος δεν θα μπορεί να σταθεί εύκολα ,αφού οι ‘ταυρομάχοι’ τον έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ(βλ.και Φέρερ)!

Και μην ξανακούσω για μπάτζετ και αηδίες.Ο ΠΑΟΚ τι μπάτζετ έχει, ή ο ΑΠΟΕΛ που θριάμβευσε επί της Ζενίτ (πέρυσι που οι Ρώσοι διέσυραν την ΑΕΚ πάλι για το μπάτζετ μίλαγε ο Μανόλο…).‘‘Το πολύ το κυρ-ελέησον το βαριέται κι ο Θεός!’’

Και αφού αναφέρθηκε ο μεγαλοδύναμος κ.Αδαμίδη, δεν κάνετε μια πρόταση στον Άγγελο Αναστασιάδη, να συμμαζέψει την ομάδα και να αναστήσει τα κουρασμένα παληκάρια με τη βοήθεια της Παναγιάς!

‘‘Παιδιά,να παίξω κι εγώ;’’

Η 11η Σεπτεμβρίου εκτός από μαύρη επέτειος της πτώσης των δίδυμων πύργων πριν δέκα χρόνια,είναι παραδοσιακά και η ημερομηνία έναρξης της σχολικής χρονιάς(φέτος βέβαια 'πέφτει' Κυριακή και οι πόρτες ανοίγουν τη Δευτέρα).

Τα μικρότερα και ανυποψίαστα παιδάκια περιμένουν με λαχτάρα να ανοίξουν τα σχολεία ,να ξαναδούν τους φίλους τους και κυρίως να παίξουν.Τα μεγαλύτερα , έχοντας αρχίσει να ζορίζονται από τον όγκο των μαθημάτων και μπαίνοντας στην πολύπλοκη και αλλοπρόσαλη εφηβεία τους ,αντιδρούν πιο αρνητικά αφού σε πρώτη φάση θα χάσουν …τον ύπνο τους .Και πάει λέγοντας…

Υπάρχουν όμως και κάποια σημεία – σταθμοί στη σχολική μας καριέρα,που είναι κατά τη γνώμη μου τα ‘περάσματα’ από το δημοτικό στο γυμνάσιο (κυρίως) και μετά από κει στο λύκειο. Πάνω δηλαδή που έχεις συνηθίσει τους δασκάλους (οι μικρότεροι) και τους καθηγητές (οι πιο μεγάλοι),οφείλεις να προσαρμοστείς σε μια νέα πραγματικότητα. Κυρίως σε ένα νέο ρυθμό διδασκαλίας και μελέτης ,αλλά και προσαρμογής σε ένα νέο περιβάλλον που συνεπάγεται πολλές φορές νέους φίλους ή απομάκρυνση από παλιούς λόγω επιλογής σχολείων ,μετακινήσεων κλπ.

Αν κρίνω από τα δικά μου χρόνια ,το ‘πέρασμα’ αυτό από την έκτη δημοτικού στην πρώτη Γυμνασίου, μου είχε φανεί βουνό. Στο δημοτικό είχαμε μόνο το δάσκαλο ή τη δασκάλα να μας κάνει από ανάγνωση κι ορθογραφία μέχρι μουσική(ωδική!) και γυμναστική (με εκείνα τα ανεκδιήγητα παραγγέλματα: ‘ανάταση – πρόταση - έκταση’ που ακόμη εκτελούν κάποιοι παππούδες στην παραλία…).Ξαφνικά στο γυμνάσιο έπρεπε να μάθουμε να ζούμε με ένα διαφορετικό καθηγητή κάθε ώρα! Αυτό και μόνο ήθελε το χρόνο του για να καταλάβεις τι γίνεται.

Εμένα ταυτόχρονα τότε μου είχε πέσει και μια μετακόμιση .Από Ζωγράφου στα Άνω Πατήσια και από την πλατεία Αγίου Θεράποντα και το 1ο Δημοτικό Σχολείο στο σχολικό(?) συγκρότημα της Γκράβας και το 22ο Γυμνάσιο Αθηνών….!Που σήμαινε ότι έχανα τις παρέες μου και έμπαινα σε ένα καινούριο χώρο με πολλά σχολεία και χιλιάδες παιδιά,όπου δεν ήξερα κανέναν!Σοκ!

Ευτυχώς όμως ένα πράγμα ήξερα να το κάνω καλά και μου άρεσε πολύ.΄Επαιζα μπάλλα. Αυτό ήταν, δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο για να γίνει άμεσα η πλήρης ενσωμάτωση μου σε μία ανομοιόμορφη , άγνωστη και λίγο τρομακτική (λόγω του άγνωστου αλλά και λόγω του περιβάλλοντος) μαθητική κοινότητα. Το ποδόσφαιρο ως μέσο κοινωνικοποίησης λοιπόν.

‘‘Παιδιά να παίξω κι εγώ;’’ ,ήταν η απλή ερώτηση που είχα να κάνω .Mετά είχα πάλι φίλους ,καινούριους φίλους και η Γκράβα φαινόταν λιγότερο τρομακτική από πριν!Καλή σχολική χρονιά!

ΥΓ:Γιώργο χρόνια πολλά!

MEGA(λη) κοροϊδία!

Τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει στην παρουσία των συνδρομητικών καναλιών και κυρίως της NOVA στην αθλητική μας τηλεθέαση. Πάνω που είχαμε βρει κάποιο ρυθμό είτε αγοράζοντας το πακέτο της Νοva,είτε πηγαίνοντας στην καφετέρια της γειτονιάς με τους φίλους μας, (είτε σκαρφιζόμενοι και ...λιγότερο νόμιμους τρόπους),ήρθε το CONN-X TV με τους αγώνες του κυπέλλου από πέρυσι να μας ξεβολέψει!

Και καλά όλα αυτά,μέσα σε ένα περιβάλλον όπου όλα κρίνονται με το κέρδος που σου αποφέρει η οποιαδήποτε ενέργεια, μπορείς να τα καταλάβεις (όχι να τα δικαιολογήσεις) επειδή είναι πλέον ο νόμος της αγοράς,τον οποίο ορίζουν οι διαφημιστικές εταιρείες. Όταν όμως τα δικαιώματα των αγώνων της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου έχουν παραχωρηθεί από την ΕΠΟ στο MEGA,το οποίο είναι κανάλι μη συνδρομητικό ,δεν μπορείς με τίποτα να τους συγχωρέσεις τη μη μετάδοση του προχθεσινού αγώνα της Ελλάδας στο Ισραήλ!

Και δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε ματς χωρίς ενδιαφέρον( με αυτή τη δικαιολογία ‘χάσαμε’ και το φιλικό στη Βοσνία πριν κανά δυο βδομάδες).Μιλάμε για ένα κρισιμότατο παιχνίδι που οριοθετούσε ανάλογα το αποτέλεσμα και τις πιθανότητες συμμετοχής της εθνικής μας στο EURO 2012.

Η επίσημη δικαιολογία του MEGA ήταν ότι η ώρα του αγώνα ήταν αντιεμπορική. Τι νοιάζει τον φίλαθλο όμως η εμπορικότητα ή μη του αγώνα της εθνικής ομάδας,όταν μάλιστα βλέπουμε που μας έχει οδηγήσει το διαρκές κυνήγι της εμπορικότητας και του κέρδους:Στους Μπέους και στους Μάκηδες!

Να λοιπόν που θα έπρεπε να παρέμβει η κρατική τηλεόραση ,που όλοι θέλουν να φιμώσουν, ώστε να προβάλλει έναν αγώνα πανελλήνιου ενδιαφέροντος, τουλάχιστον ως αντιστάθμισμα των διμηνιαίων καταβολών όλων των σπιτιών προς αυτή. Και πολύ περισσότερο σε μια εποχή που η εμφάνιση της εθνικής μας ομάδας είναι από τις λίγες αφορμές που μας κάνει να νιώσουμε ωραία που γεννηθήκαμε και ζούμε σε αυτό τον τόπο.

Ντροπή κ.κ. υπεύθυνοι του MEGA για τη συγκεκριμένη σας αντίδραση,συγχαρητήρια και καλή συνέχεια στον Φερνάντο Σάντος και στο αξιόμαχο σύνολο των (πολλών)νέων διεθνών μας.

‘Κολλημένος με τη μπάλλα’

Τα τελευταία χρόνια, οι ψυχολόγοι έχουν αρχίσει να ξετυλίγουν τη συμπλεγματική σχέση μεταξύ ποδοσφαίρου και αντρικής ψυχής.Έπεσε στα χέρια μου ένα σχετικό άρθρο του 2008,εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα αφού παραθέτει πολλά στοιχεία που δικαιολογούν το πάθος με την μπάλλα,το ερμηνεύουν ,το εκθειάζουν αλλά και το καυτηριάζουν όταν φτάνει να παίρνει τον απόλυτο έλεγχο της ζωής του φιλάθλου(κάτι που περιγράφει εξαιρετικά ο Nick Hornby στο βιβλίο του ‘Ο πυρετός της μπάλλας’/’fever pitch’).Παραθέτω κάποια από τα στοιχεία με τη σιγουριά ότι θα αναγνωρίσετε στοιχεία του εαυτού σας ,που ίσως βοηθήσουν στην κατανόηση αυτού του ιδιόμορφου ‘κολλήματος’ με τη στρογγυλή θεά!

• Το ποδόσφαιρο έχει αποδειχθεί επιστημονικά πως είναι το πιο συναρπαστικό άθλημα για να παρακολουθήσει κάποιος!( Ερευνητές στο Εθνικό Εργαστήριο Λος Αλαμος,Νέο Μεξικό)
• Το αγαπημένο παιχνίδι μας επίσης διεισδύει στη μοναδική καλωδίωση του ανδρικού εγκεφάλου και την πολύ καλά εγκατεστημένη ανώτερη αντίληψη της αίσθησης του χώρου. Αυτό είναι που ενεργοποιεί την ικανότητά μας να εκτιμούμε αποστάσεις, κατευθύνσεις και γωνίες της μπάλας και κάνει το ποδόσφαιρο κι άλλα σπορ, όπως ο μηχανοκίνητος αθλητισμός, τόσο σαγηνευτικά για το αντρικό κοινό.
• Το να παρακολουθούμε παιχνίδια επίσης έχει καταπληκτική επίδραση πάνω μας, ορμονικά, γεγονός που εξηγεί έως ένα βαθμό την εθιστική φύση του.
• Yπάρχει έκρηξη αδρεναλίνης και αυξημένοι χτύποι της καρδιάς. Ερευνα του ΒΒC στη Βρετανία έδειξε ότι ένα γκολ του Ρούνεϊ κάνει τις καρδιές των οπαδών της Μάντσεστερ να εκτοξεύονται στους 160 χτύπους ανά λεπτό!
• Παίρνοντας δείγματα σάλιου από οπαδούς μετά τα πέναλτι του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 στις ΗΠΑ, ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια είδαν ότι τα επίπεδα τεστοστερόνης των Βραζιλιάνων είχαν απογειωθεί κατά 28%, ενώ των Ιταλών είχαν μειωθεί σχεδόν στο ίδιο ποσοστό. Υπάρχει όμως και μία σκοτεινή πλευρά: η τεστοστερόνη σχετίζεται με την επιθετικότητα και τα περιστατικά βίας.
• Ο συνδυασμός ποτού, αντρικής παρέας και "δεν πάω σπίτι μου (ή στη δουλειά) απόψε" είναι εξαιρετικά συνηθισμένος» λέει ο Bert Moorhouse, διευθυντής του Τμήματος Ερευνας στις ποδοσφαιρικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης.
• «Οι άντρες συχνά ξεπερνούν το επίπεδο της αγάπης για την ομάδα τους και φτάνουν σε μη υγιή επίπεδα μανίας, σε έναν περίεργο ανταγωνισμό για να δείξουν αφοσίωση μέσα από καβγάδες, τατουάζ, ακόμα και δίνοντας σε κάποιο κατοικίδιο ή παιδί τους το όνομα ενός παίκτη. Επίσης, το να συσσωρεύουν στη μνήμη τους στατιστικά είναι κι αυτό ένα στοιχείο ανταγωνισμού - όσο πιο απίθανες λεπτομέρειες θυμάσαι τόσο καλύτερος οπαδός είσαι» προειδοποιεί ο ψυχολόγος Αndy Barton.
• Αν το ποδόσφαιρο παίρνει τον έλεγχο της ζωής σου, ο Barton προτείνει να κάνεις μία μεγάλη, σκληρή ερώτηση στον εαυτό σου: ΓΙΑΤΙ; «Πρέπει να διαπιστώσεις τι είναι αυτό που κερδίζεις από το ποδόσφαιρο, εκτός από την ευχαρίστηση του να το παρακολουθείς».
• Άλλοι ψυχολόγοι συμφωνούν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς διασκέδαση, είναι θεραπεία. Μας επιτρέπει να εκφράζουμε συναισθήματα, που μπορεί σε άλλες στιγμές να συσσωρεύαμε μέσα μας. «Είναι αποδεκτό να κλάψεις όταν η ομάδα σου αποκλείεται ή υποβιβάζεται, αλλά όχι όταν βλέπεις τις Σχέσεις Στοργής». Επίσης, μας επιτρέπει να βγάζουμε την οργή μας. «Τα ματς προσφέρουν την ευκαιρία να ουρλιάξουμε όσο δυνατά θέλουμε, σχεδόν ό,τι θέλουμε, χωρίς τον κίνδυνο να μας συλλάβουν».
• Οταν παρακολουθείς ποδόσφαιρο, χτίζεις σχέσεις. Το 90% των ανδρών που πηγαίνουν στο γήπεδο το κάνουν με φίλους ή συγγενείς και το ποδόσφαιρο είναι συχνά η κόλλα που κρατάει αυτούς τους άντρες μαζί.
• Οταν τα πράγματα πάνε καλά στο γήπεδο, μπορείς προφανώς να απολαύσεις τη δόξα που αντανακλάται. «Σημαίνει ότι οι άντρες μπορούν να ταυτιστούν με το να είναι "νικητές", το οποίο προφανώς έχει θετικές επιδράσεις στη διάθεση».
• Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους, το ποδόσφαιρο μπορεί να μην είναι θέμα ζωής ή θανάτου, αλλά οι άντρες σίγουρα θα ήταν πιο φτωχοί συναισθηματικά κι εγκεφαλικά χωρίς αυτό.

Σίγουρα θα αναγνωρίσατε πολλά στοιχεία του εαυτού σας στα παραπάνω, ελπίζω μόνο στα θετικά!

Η καλή μέρα απ’το πρωί (δεν) φαίνεται

H πρόκριση της ΑΕΚ στους ομίλους του Europa League αντιμετωπίστηκε με ψυχραιμία και ορθολογισμό (ακόμη κι από τον οπαδικό τύπο), περισσότερο μάλιστα σαν λογιστικό γεγονός και λιγότερο σαν ποδοσφαιρικό. Είναι ένα δείγμα προόδου αντίληψης, αφού ο φίλαθλος κόσμος δεν αντέχει να τον κοροϊδεύουν παρουσιάζοντας του το άσπρο για μαύρο και το αντίστροφο - απλά ενδιαφέρεται να δει την ομάδα του να παίζει καλή μπάλλα.

Από την ΑΕΚ δεν το είδαμε μετά από δύο 90λεπτα και ένα ημίωρο παράτασης και ούτε φαίνεται πώς θα το δούμε στην προσεχή ποδοσφαιρική σεζόν. Ελάχιστα ήταν τα θετικά στοιχεία που μπορούσε κανείς να διακρίνει στους κιτρινόμαυρους, έχοντας απέναντι μια ομάδα που κάθε άλλο παρά φόβητρο μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Σαν συνέπεια ένας ρεαλιστής οπαδός του Δικεφάλου φαίνεται να ελπίζει για κάτι θετικό στηριζόμενος περισσότερο στην ανυπαρξία των υπολοίπων ανταγωνιστών και κυρίως του ανεκδιήγητου Παναθηναϊκού(ο Ολυμπιακός δεν λογίζεται ως τέτοιος, είναι μια κατηγορία μόνος του).

Από αυτά τα παιχνίδια λοιπόν με την Ντιναμό Τιφλίδας ,το συγκρότημα που παρέταξε ο Μανόλο Χιμένεθ ήταν - σε πρώτη ανάγνωση - χειρότερο από αυτό που τέλειωσε το περσινό πρωτάθλημα(!). Δυστυχώς ακόμη ‘κρέμεται’ κυριολεκτικά από το πόσο κρατάνε τα πόδια του 35χρονου Τραϊανού Δέλλα. Ακόμη είδαμε στο παιχνίδι της Τιφλίδας στην κορυφή της επίθεσης τον Νίκο Λυμπερόπουλο(λόγω εμπειρίας…) αντί του δυνατού και περισσότερο ανθεκτικού στο σκληρό παιχνίδι Μπέλεκ, τον οποίο στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ, ο Ισπανός προπονητής υποχρέωσε να παίζει στα άκρα (ενώ λόγω σωματότυπου και κινήσεων είναι κλασσικός σέντερ φορ).Το να παρακολουθείς τον Λύμπε να ταλαιπωρείται, προσπαθώντας να στρίψει και με κόντρες να τρυπήσει την αντίπαλη άμυνα) είναι κάτι που και ο ίδιος ο Καλαματιανός θα πρέπει να συζητήσει με τον προπονητή του...

Σχετικά με τον Γκούντγιονσεν η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε και να ‘βγάζει μάτια’ από την αρχή. Αλλά κι αυτό το χάλι; Moιάζει με παλαίμαχο που μόλις άρχισε προπονήσεις για να πάρει μέρος σε αγώνα επίδειξης. Σταματημένος, χωρίς δυνάμεις ,χωρίς καθόλου φρεσκάδα και όρεξη ,δεν θυμίζει ούτε σε κάτι τον παλιό καλό του εαυτό. Με το πέναλτυ στην Γεωργία κέρδισε ταυτόχρονα και χρόνο προσαρμογής. Πάντως μέχρι την …παρέλαση θα πρέπει να έχει δείξει κάτι από την μεγάλη ποδοσφαιρική του αξία ,γιατί η ΑΕΚ δεν έχει την πολυτέλεια να αποτελέσει τον ποδοσφαιρικό οίκο ευγηρίας του Ισλανδού άσσου.

Σχολιάζοντας τις επιλογές του Χιμένεθ (με δεδομένο όμως ότι ο προπονητής σίγουρα κάτι παραπάνω γνωρίζει από εμάς),απλώς να θυμίσουμε ότι πέρσι πολλοί υποστήριζαν ότι ήταν εγκλωβισμένος από τις επιλογές του προκατόχου του, Ντούσαν Μπάγεβιτς. Φέτος; Σχεδίασε την ομάδα όπως αυτός ήθελε, γνωρίζοντας ότι έχει περιορισμένο μπάτζετ (όπως εξάλλου όλοι πλην Ολυμπιακού ) και τελικά παρουσιάζει στο γήπεδο μια ομάδα με πλάγια μπακ πάλι τον Γεωργέα και τον Καράμπελλα! Σε δύο θέσεις όπου η ΑΕΚ ‘πονάει’ χρόνια (όπως ακριβώς ο Παναθηναϊκός στα σέντερ μπακ) δεν έκανε κάτι για να καλύψει το κενό(?).Πήρε τον Κοντοέ, αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται να τον εμπιστεύεται. Δεν είναι δυνατό στο σύγρονο ποδόσφαιρο να μιλάς για ανάπτυξη παιχνιδιού χωρίς τη συμμετοχή των πλαγίων μπακ. Πιέζουν εκείνον το ‘δυστυχή’ Λαγό (ανεπιτυχώς)να γίνει αριστερό μπακ-χαφ. Δεν γίνεται και απλά εκτίθεται κι ο παίχτης, ελπίζω να μην ξαναδούμε και φέτος αυτό το ‘έργο’.

Θα τολμήσω να πω ότι τα τελευταία δέκα χρόνια μόνο ένας ‘κανονικός’ αριστερός μπακ υπήρξε στην ομάδα και έφυγε χωρίς λόγο κι αιτία: Ο Σταύρος Τζιωρτζόπουλος. ‘Ισως πολλοί γελάσουν , αλλά θυμηθείτε ποιοι άλλοι πέρασαν από τα αριστερά της άμυνας τα τελευταία χρόνια(Μάλμπασα,Αρουαμπαρένα,Χουανφράν κ.ά), και αν βρείτε καλύτερο ,παρακαλώ διορθώστε με…Για την άλλη πλευρά υπάρχει ο ‘χαλκέντερος’,ο ‘αθάνατος’ Νίκος Γεωργέας. Τιμή και δόξα στον Μεσσήνιο που αξίζει (και το τονίζω με κάθε ειλικρίνεια) να μπει στο Hall of Fame της ομάδας για την μεγάλη του προσφορά και αυταπάρνηση, όταν τον αφήσουν(!) να κρεμάσει τα παπούτσια του. Όμως όλα αυτά τα χρόνια ένας δεξιός μπακ βρέθηκε να τον πετάξει στον πάγκο (Κάρλος Αραούχο) και τελικά έφυγε για λόγους μη αγωνιστικούς! Σημείωση:O Χρήστος Κόντης ακόμη διαπρέπει όπως θα διαπιστώσατε στην κορυφαία κυπριακή ομάδα(και ανώτερη των περισσότερων ελληνικών) τον ΑΠΟΕΛ…

Να προχωρήσουμε πιο μπροστά;Mάλλον θα το κουράσουμε πολύ, το αφήνω για άλλη φορά ώστε να δώσουμε και χρόνο στην ομάδα. Επειδή θέλω να κλείσω με κάτι θετικό ,εκτός του Γρηγόρη Μάκου που κάνει πολύ καλό ξεκίνημα,πρέπει να πούμε ότι ο Χιμένεθ φέρνοντας στην Ελλάδα το ‘ποδοσφαιρικό παιδί’ του Χοσέ Κάρλος, φαίνεται να κάνει μια μεταγραφή τύπου Τόνι Σαβέφσκι. Χωρίς να θαμπώνει με περίτεχνες ενέργειες ο νεαρός Ισπανός(ενώ δεν υστερεί σε τεχνική) ,κάνει πολλή δουλειά στο κέντρο.Έχει συνεχή κίνηση, μεγάλη ταχύτητα στις επαφές του με τη μπάλλα ,ενώ δίνει στήριγμα στους συμπαίκτες του βοηθώντας στην κυκλοφορία της μπάλλας και ‘αλλάζοντας’ επιτυχημένα το παιχνίδι. Είναι αριστεροπόδαρος ,αλλά το δεξί του το χρησιμοποιεί για πολύ περισσότερα από το να πατάει απλώς το γκάζι στο αυτοκίνητο(!), σηκώνει κεφάλι και ‘βλέπει’ γήπεδο, με λίγα λόγια είναι ένας μοντέρνος χαφ που θα φανεί πολύ περισσότερο αν καταφέρει και η ΑΕΚ να αποκτήσει μια αγωνιστική σταθερότητα.

Τέλος ο άτυχος της αναμέτρησης στη Γεωργία (λόγω τραυματισμού) Δημήτρης Κωνσταντόπουλος είναι μια ακόμη σοβαρή προσθήκη στο ρόστερ, πολλά υποσχόμενη και σε νευραλγική θέση. Ας ελπίσουμε να μην ξαναθυμηθούμε τον ΑΠΟΕΛ και το Διονύση Χιώτη…

Έλα ρε παιχταρά,φτιάξε μας!

Η επικείμενη (σχεδόν τελειωμένη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) μεταγραφή του Έϊντουρ Γκούντγιονσεν στην ΑΕΚ ,είναι από αυτές που προκαλούν αίσθηση.Μέσα στη γενικότερη παραζάλη από τα στημένα,τη διαφθορά και την οικονομική κρίση,είναι ικανή να κεντρίσει και πάλι το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων,δημιουργώντας προσδοκίες για καλή μπάλλα και βλέψεις για κάτι καλό στους φίλους της ΑΕΚ.

Σίγουρα πρόκειται για μια καλή κίνηση από πλευράς marketing.Γιατί μεταξύ μας τώρα για να έρθει παίκτης αυτού του επιπέδου στην Ελλάδα,με θητεία σε Μπαρτσελόνα και Τσέλσι και μάλιστα σε μια εποχή που το πρωτάθλημά μας κάθε άλλο παρά ελκυστικό μπορεί να χαρακτηριστεί,προκαλεί απορίες...Μήπως τον θυμήθηκε κανένας παλιός τραυματισμός και πλέον στα 33 του κοιτάει πώς θα παίξει στο ρελαντί μαζεύοντας τα τελευταία του ένσημα;Κάποτε στην Αγγλία σε μια ανάλογη περίπτωση τον μάζευαν από ...τις παμπ και έσωσε την καριέρα του στο ‘τσακ’ κάνοντας μάλιστα και το άλμα στην Ισπανία!Σίγουρα ούτε τα λεφτά της ΑΕΚ (που δεν υπάρχουν) τον δελέασαν.

Ας μην είμαστε πικρόχολοι,αλλά είναι δύσκολο να μην αναρωτηθείς γιατί ένας παιχταράς αυτού του επιπέδου ήρθε τώρα στην ΑΕΚ.Έχετε δίκιο ,πολλή γκρίνια κι ακόμη δεν τον είδαμε,αλλά μη μου πείτε ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν πέρασε από το μυαλό σας!Ίσως πάλι να είδε το βίντεο με το φοβερό ανάποδο ψαλίδι του Σιαλμά στα Γιάννινα και να ανυπομονεί να παίξει μαζί του!

Πάντως επιτέλους είδαμε και μια μεταγραφή από τον επίσης Ισλανδό(τυχαίο,δεν νομίζω) Άρναρ Γκρέταρσον,τεχνικό διευθυντή της ΑΕΚ,που μέχρι τώρα ήταν από διακριτικός εώς ανύπαρκτος.Αυτό που αξίζει να τονισθεί είναι ότι και ο πατέρας του Έϊντουρ (Άρνορ) ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής με σημαντική καριέρα σε Άντερλεχτ και Μπορντό,μεταξύ άλλων.

Μάλιστα πατέρας και γιος συνδέονται με κάτι μοναδικό παγκοσμίως,αφού είναι οι μόνοι με αυτή τη συγγενική σχέση που έχουν παίξει μαζί σε αγώνα της εθνικής τους ομάδας!Στις 24 Απριλίου 1996,στον φιλικό αγώνα Ισλανδίας –Εσθονίας στο 62ο λεπτό, ο 34χρονος Άρνορ έδινε τη θέση του στον αγωνιστικό χώρο στον17χρονο γιο του Έϊντουρ,που έκανε το ντεμπούτο του τότε με την εθνική! Δεν κατάφεραν να παίξουν όμως μαζί στον αγωνιστικό χώρο αφού ο Έϊντουρ έσπασε το πόδι του(κάταγμα ποδοκνημικής) και χρειάστηκε δυο χρόνια να επανέλθει.Στο μεταξύ ο πατέρας Άρνορ είχε ‘κρεμάσει΄τα παπούτσια του και άρχισε να ασχολείται με το ‘μανατζάρισμα’ του γιου του.Και σίγουρα δεν τα πήγε κι άσχημα.

Μακάρι η συμβουλή του πατέρα να φορέσει ο γιος τα κιτρινόμαυρα να αποδειχθεί ‘χρυσή’ για τον ίδιο και για την ΑΕΚ.

Φτιάξε μας ρε παιχταρά,το έχουμε ανάγκη!

Επανεκίννηση τώρα για τη μπάλλα που αγαπάμε!

‘‘Κάνει τη σέντρα ο Ντι Μαρία από αριστερά ,η μπάλλα φτάνει περίπου στο ύψος της μεγάλης περιοχής και λίγο μέσα,πριν σκάσει κάτω ο Ιγκουαϊν την ‘στρώνει’ με το στήθος και με εναέριο γυριστό σουτ ο Αγκουέρο τινάζει τα δίχτυα της Βολιβίας,ισοφαρίζοντας σε 1-1 για την Αργεντινή!’’ Παρακολουθώντας στιγμιότυπα από το εναρκτήριο ματς του Κόπα Αμέρικα 2011(Αργεντινή – Βολιβία 1-1), συνειδητοποίησα ότι με τα τερτίπια του Μπέου ,του Ψωμιάδη και της παρέας τους ,έχουμε ξεχάσει το πραγματικό ποδόσφαιρο και τη χαρά που μας δίνει μια ωραία ντρίμπλα και μόνο.

Ξεχάσαμε την απόλαυση της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου,τα πειράγματα με τους φίλους μας και την ωραία ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί η ενίσχυση της ομάδας μας με τα καινούρια ‘αστέρια’ της.Σε μια εποχή που έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη την απόδραση από τις τραγικές σκοτούρες της καθημερινής μας ζωής,νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούμε γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο,τί είναι αυτό που μας παθιάζει και γιατί μπορούμε να μιλάμε ατέλειωτες ώρες για να διηγηθούμε μια εντυπωσιακή ενέργεια ή ένα φοβερό γκολ.

Μια καλή ιδέα θα ήταν να θυμηθούμε τον εαυτό μας παιδί να παίζει μπάλλα και τα συναισθήματα που αυτό μας δημιουργούσε. Εγώ για παράδειγμα την ώρα που κατάφερνα να βάλω γκολ,ανάμεσα στις δύο πέτρες που συνήθως ήταν το τέρμα της αλάνας, ένιωθα ότι μπορούσα να πετάξω!Οι πανηγυρισμοί που ακολουθούσαν ήταν επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ(και βάλε!).Και τότε..υπήρχε συνήθως ένας πονηρός που έκανε γρήγορα τη σέντρα και μας έβαζε το γκολ.Αυτή ήταν η αφορμή για να αρχίσουμε τους τσακωμούς ,που όμως σχεδόν αυτόματα σταματούσαν, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουμε χρόνο…από το ματς,που συνήθως τώρα το καλοκαίρι έληγε με τη δύση του ηλίου!

Όταν αργότερα που καταλάβαινα πέντε πράγματα και κάποιους βασικούς κανονισμούς πρωτοπήγα στο γήπεδο,θυμάμαι σαν τώρα την εικόνα του γηπέδου μόλις μπαίναμε από τα σκαλάκια της ‘θύρας’ για να πάρουμε τη θέση μας στις τσιμεντένιες θέσεις της εξέδρας. Μάλιστα επειδή αναφέρομαι σε εποχή που η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη το πράσινο του χόρτου και τα χρώματα από τις μπάλλες και τις εμφανίσεις των ομάδων έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου έντονα.Αν πω ακόμη ότι έχω ‘κρατήσει’ τη μυρωδιά του φρεσκοκουρεμένου χορταριού από κάποιοιυς αγώνες που καθόμασταν στις πιο χαμηλές σειρές,μάλλον θα καταλάβετε το ντελίριο και την τρέλα που η μπάλλα μου δημιουργούσε.

Σίγουρα πολλοί από εσάς με καταλαβαίνετε και ήδη ‘ταξιδεύετε’ σε στις μεγάλες ‘μικρές’ ποδοσφαιρικές στιγμές σας.Δεν θα ξεχάσω τη φράση ενός φίλου που μου είχε πει όταν έκλεισε την τρίτη δεκαετία της ζωής του και συνέχιζε να συμμετέχει σε αγώνες χαμηλότερων κατηγοριών: ‘Tώρα που μου έφυγε το άγχος της κλήσης στην Εθνική,παίζω την καλύτερη μπάλλα της ζωής μου!’ Μιλάμε για ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή που η μεγαλύτερη του διάκριση ήταν η κατάκτηση κάποιου τουρνουά ανεξάρτητων ομάδων(κοινώς ‘καφενείων’).Και μου το είπε σοβαρά,το εννούσε αυτό που έλεγε…

Η αγάπη λοιπόν για τη μπάλλα ,η τρέλα ,το ψώνιο ,πείτε το όπως θέλετε θα μας οδηγήσει και πάλι μακριά από κακοστημένες παραστάσεις και υποβοηθούμενες υπεραποδόσεις. Aς ψάξουμε λίγο μέσα μας ,ας σκαλίσουμε λίγο την ‘καριέρα’ μας στα χωμάτινα τεραίν και θα ξαναβρούμε το κέφι να ασχοληθούμε με αυτό που μας αρέσει πιο πολύ.Δεν το χαρίζουμε σε κανέναν και τώρα το έχουμε ανάγκη πιο πολύ!

Tα μπάνια του λαού

Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού συνήθως άλλες χρονιές τέτοια εποχή, είχε σχεδιάσει που και πώς θα περάσει μια βδομάδα διακοπών.Φέτος αντί για αυτό (δεν υπάρχει) πηγαίνει στις πλατείες και στις διαδηλώσεις, διεκδικώντας αυτά τα οποία θεωρούσε δεδομένα…

Πολλοί συμπολίτες μας έχουν ξεπεράσει την προσωπική τους οικονομική ‘κόκκινη’ γραμμή και το μόνο που τους μένει είναι να κάνουν την ανάγκη φιλότιμο.Πολλοί επίσης βλέπουν το ‘τέρας’ να πλησιάζει και βιώνουν αυτό που οι ψυχολόγοι περιγράφουν ως ‘νόσο των ΜΗ απολυμένων’, που τους φθείρει μέρα με τη μέρα.
Μετά και την ψήφιση του ‘μεσοπρόθεσμου’ δεν ξέρω τί μπορούμε να περιμένουμε, από που να πιαστούμε για να δημιουργήσουμε ελπίδα για κάτι καλύτερο…

Το κίνημα των ‘Αγανακτισμένων’ μάλλον έκλεισε τον κύκλο του.Λίγο με την πρωτοφανή επιθετικότητα της αστυνομίας,λίγο με την περιοδική και στοχευμένη ‘διασπορά’ κουκουλοφόρων, απομακρύνθηκε ο κύριος όγκος των διαδηλωτών βλέποντας μια ανάλγητη Κυβέρνηση να συνεχίζει την καταστροφική της πορεία , έχοντας σαν προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών αντί για την αξιοπρεπή διαβίωση(μήπως επιβίωση) των Ελλήνων πολιτών.Πάντως οι ‘Αγανακτισμένοι’ κατάφεραν να ‘ξεκουνήσουν’ πολλούς από τον καναπέ τους και να αφυπνίσουν πολλούς άλλους εφησυχασμένους.Τελικό αποτέλεσμα πενιχρό βέβαια,αλλά όλοι κατάλαβαν ότι με οργανωμένο αγώνα (που ήταν το μεγάλον μείον του κινήματος) μπορούμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο και κυρίως το δικαίωμα να παραμείνουμε επαγγελματικά ενεργοί και ψυχικά υγιείς.

Η στάση της Αριστεράς θα αποτελέσει κλειδί για την πορεία των γεγονότων, καθώς έχει την ευκαιρία να δώσει στέγη σε όσους περιφέρονταν άσκοπα από το μπλέ έως το πράσινο και..τούμπαλιν ,επιλέγοντας το ‘μη χείρον’ ή το βολικότερο…Κατάλαβαν όμως τώρα ότι απλώς επέλεγαν την μία ή την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.Ο Αντώνης Σαμαράς φάνηκε ότι εξάντλησε την όποια δυναμική του στην ανατροπή της Ντόρας και τώρα που του δόθηκε η ευκαιρία να ‘κάνει το γκολ’,επέλεξε να πετάξει τη μπάλλα άουτ για…καθυστέρηση.

Όσο για τον ΓΑΠ ,κατάφερε επιτέλους να ξορκίσει τον πατέρα του.Εκείνος μιλούσε για τα μπάνια του λαού (και έμπαινε στο νερό μέχρι τα… γόνατα, για να μη βρέξει το …συμβόλαιο με το λαό,που ήταν το σλόγκαν του!).Ο George μάλλον είναι ο μόνος 'Έλληνας' που και φέτος έχει κανονίσει σε ποια θάλασσα θα κωπηλατήσει με το αγαπημένο του κανώ,για να ξαναβρεί τη φόρμα του μετά την ένταση των ημερών!

Μάγκες,την πατήσατε!

Πριν από πολλά χρόνια ένας φίλος ποδοσφαιριστής ,μου είχε περιγράψει την συνάντηση του με τον πρόεδρο της ομάδας και την υπογραφή του πρώτου επαγγελματικού συμβολαίου του.Η ομάδα ήταν στην A’ Εθνική τότε,με έδρα στα δυτικά προάστια και γενικό ‘κουμανταδόρο’ ένα πρόσωπο που περιλαμβάνεται στην πρόσφατη λίστα με τους εμπλεκόμενους στο ‘koriopolis’.Πολλοί πίστευαν ότι η ‘καριέρα’ του είχε ολοκληρωθεί με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παλιότερη υπερπαραγωγή της ‘Παράγκας’...Όταν μου είπε για τα ποσά που συμφώνησαν και υπέγραψε,εγώ χωρίς πολλή σκέψη,κρίνοντας εκ του ασφαλούς και με περίσσευμα αφέλειας του είπα ότι έκανε λάθος και θα έπρεπε να εξετάσει και κάποιες άλλες προτάσεις από ομάδες που τον ήθελαν(ο διάλογος βέβαια έγινε σε άπταιστα ‘ποδοσφαιρικά’ με τα απαραίτητα...γαλλικά)!Μου απάντησε βέβαια με τον ίδιο τρόπο και με ένα - δεν ξέρεις τι σου γίνεται - ύφος ,μου είπε: ‘‘Aν είσαι τόσο μάγκας ,ας πήγαινες εσύ να κάνεις παζάρια με τον πρόεδρο να έχει το πιστόλι του ‘παρκαρισμένο’ πάνω στο τραπέζι...’’. Έστω και λίγο αργά λοιπόν κατάλαβα τι σημαίνει επαγγελματικό ποδόσφαιρο και ποιοί παράγοντες το διαχερίζονται...

Σίγουρα αυτή η ιστοριούλα δεν είναι τίποτα μπροστά σε πραγματικά γκαγκστερικές σκηνές που έχουν κατά καιρούς διαδραματισθεί με φόντο το πράσινο χορτάρι και τη ‘στρογγυλή θεά’.Δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις για ότι συνέβαινε χρόνια τώρα σε αυτό το χώρο που κουμάντο έκαναν άνθρωποι που ‘πουλάνε προστασία’ στα μαγαζιά της νύχτας, που κάνουν εμπόριο όπλων,ναρκωτικών,αλλά χρηματοδοτούν και πρωτοκλασσάτα ονόματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής.Η έκπληξη αφορούσε στο ‘μέγεθος’ των ονομάτων και στο πόσο ψηλά έφτασε η έρευνα.

Η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοια αποτελεσματικότητα και θάρρος.Μάλλον τη θεωρούσαμε κομμάτι του διεφθαρμένου κράτους.Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που νιώσαμε ότι κάτι λειτουργεί μέσα στο χαοτικό και διαλυμένο ελληνικό κράτος.Η ένσταση πολλών αφορά στη χρονική στιγμή που επιλέχθηκε.Θα συμφωνήσουμε.Είναι προφανής ο στόχος του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης,ώστε να φύγει για λίγο ο κόσμος από τις πλατείες και να μην ασχολείται με τις απανωτές οικονομικές σφαλιάρες από μια αποτυχημένη (και εντολοδόχο της Τρόϊκας)Κυβέρνηση.Αυτό όμως δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι πρόκειται για κάτι πρωτοφανές,για μια επιτυχία της Δικαιοσύνης,που είναι ικανή να επιφέρει ένα θετικό σοκ στην ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.Εξάλλου αυτή η συντονισμένη προσπάθεια οδήγησε σε κάτι που ζητάμε επιτακτικά εδώ και χρόνια:Επιτέλους ,να πάει κάποιος φυλακή!Ξεσκεπάστηκαν αυτοί που τόσα χρόνια πίνουν το αίμα του ελληνικού ποδοσφαίρου και το έκαναν τόσο προκλητικά γιατί πίστευαν ότι είναι υπεράνω νόμων και αρχών.

Και μόνο που είδαμε με χειροπέδες αυτούς τους σκοτεινούς τύπους,μας κάνει αισιόδοξους.Και μόνο που είδαμε στη λίστα ονόματα προέδρων, διατητών, ποδοσφαιριστών και λοιπών παραγόντων που κανείς δεν θεωρούσε καθαρούς,αλλά και κανείς δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει κατηγορία εναντίον τους,δίνει την ελπίδα ότι επιτέλους κάτι θα γίνει.

Δεν θα αφήσουμε την πλατεία Συντάγματος και τους ‘Αγανακτισμένους’,γιατί μην ξεχνάτε ότι εκτός από μαύρο χρήμα και παράνομο τζόγο ,λίγοι από αυτούς πλήρωναν φόρους ,εισφορές στο ΙΚΑ και λοιπές υποχρεώσεις προς το κράτος,το οποίο μας τα ζητάει καθημερινά με ‘καπέλο’ γιατί τόσα χρόνια αδυνατεί(πολλές φορές εσκεμμένα)να τα εισπράξει από όλους αυτούς.

Λοιπόν κ.κ.Αχιλλέα,Βαγγέλη,Μάκη,Αβραάμ ...όπως και σε κάποια έργα την πατήσατε από κει που δεν το περιμένατε .Από μια κρατική υπάλληλο που μπορεί να μη σου ‘γεμίζει το μάτι’ ,αλλά σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα έκανε απλά ,καλά και με ευσυνειδησία τη δουλειά της.Για το λόγο αυτό είμαστε διπλά χαρούμενοι και παίρνουμε θάρρος να συνεχίσουμε τον καθημερινό μας αγώνα,γιατί τελικά υπάρχει ‘happy end’!

Τέχνη και τούβλο!

Για να ξεφύγουμε λίγο από τον πολιτικολογία των ημερών (μήπως και ηρεμήσουμε λιγάκι) θα σας πω μια ιστορία για μια ατάκα που άφησε εποχή στο χώρο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της Αθήνας.Τη θυμήθηκα παρακολουθώντας τους πολιτικούς αρχηγούς ‘‘να παίζουν τις κουμπάρες’’ ,όπως έγραψε κι ο Φίλαθλος...

Όσοι λοιπόν κλωτσούσαν λίγο τη μπαλλίτσα στα ξερά της Αθήνας τις δεκαετίες ’80, ’90 και αρχές ’00 ,θα θυμούνται ένα γήπεδο πάνω στα νταμάρια αμέσως μετά το Σταυρό Αγίας Παρασκευής .Οι νεότεροι δεν έχουν δει πιθανότατα γήπεδο με χώμα,γι’αυτό να τους ενημερώσω ότι το συγκεκριμένο μικρό γηπεδάκι σε εκείνο το λόφo, εκτός από χώμα είχε και μπόλικο χαλίκι(γαρμπίλι).Στον... πηγαιμό για την έδρα του θρυλικού ‘Πανσταυραϊκού’ και καθώς έβγαινες από το δρόμο που πάει για Παιανία,έκανες μία μίνι ανάβαση σε ένα έρημο νταμάρι από την πίσω μεριά του Υμηττού,σε ένα σκηνικό παρόμοιο με αυτά σε ελληνικές ταινίες,όπου συνήθως οι ....χωροφύλακες κυνηγούσαν κάποιον ‘κακό’.

Φτάνοντας στην κορυφή συναντούσες το γηπεδάκι ,που γύρω –γύρω είχε γκρεμό(άντε να κυνηγάς τη μπάλλα...) και ήταν ιδανικό για 8x8, άντε για 9x9.Όχι όμως για 11x11.Τέλος πάντων.Tα αποδυτήρια χλιδή, ως συνήθως τότε.Τσιμεντόλιθοι με λίγο τσίγκο από πάνω,που φοβόσουνα ότι θα τον πάρει ο άερας έτσι όπως λυσσομανούσε στο βουνό.Πολυτέλεια ,αφού δεν ήταν και λίγα τα γήπεδα που ψάχναμε κανένα δέντρο γαι να αλλάξουμε!Και πάλι όμως κανένα πρόβλημα.Μπάλλα θέλαμε να παίξουμε.

Ο Α.Ο Πανσταυραϊκός λοιπόν είχε έναν κύριο μεσήλικα,με μπάσα φωνή ,όχι μάγκικη και σακάκι ....εποχής.Ήταν ο πρόεδρος ,ο προπονητής και ότι άλλο χρειαζόταν η ομάδα,την οποία πραγματικά βοηθούσε.Επειδή λοιπόν το γήπεδο ήταν μικρών διαστάσεων όπως είπαμε,κάθε φάουλ από τη σέντρα και κάτω που ‘έβλεπε’ λίγο τέρμα ήταν και μια ευκαιρία για απευθείας κτύπημα!Τότε λοιπόν άκουγες το περίφημο από τον γίγαντα παράγοντα της γηπεδούχου: ‘Τέχνη και Τούβλο’ ,που σε ελεύθερη ποδοσφαιρική μετάφραση σήμαινε ‘με φάλτσο και δυνατά’! Περιττό να πω ότι έχουν μπει γκολ επειδή κάποιος από το τείχος ξεκαρδιζόταν στα γέλια, ‘άνοιγε’ και όταν ερχόταν το ...τούβλο,ήταν αργά!Η μπάλλα στο πλεκτό!

Αυτή η ατάκα μου ήρθε τις προάλλες στο μυαλό,βλέποντας Σαμαρά και ΓΑΠ να διαπραγματεύονται με τόση τέχνη (πες το και μπλόφα αν σου αρέσει το πόκερ) για να γλιτώσουν το ...τούβλο από το εξαγριωμένο πλέον πλήθος ,που δεν μπορεί να κάνει άλλο υπομονή.Κατάφεραν όμως να κερδίσουν λίγο χρόνο ,γιατί απέξω ο κόσμος αρχίζει να εξαντλείται και το ‘Ουστ’ που ακούγεται μοιάζει αναιμικό.

Εξάλλου αν ξαναδυναμώσει η φωνή, η συνταγή είναι γνωστή :Παλιά μου TΕΧΝΗ κόσκινο (αστυνομικοί με πολιτικά και ρόπαλα) και ΤΟΥΒΛΟ (μπάχαλο) !

Γουέμπλεϊ όπως ...Ακρόπολη!

Στις 2 Ιουνίου 1971 έκλεισαν 40 χρόνια από τη μεγαλύτερη επιτυχία του ποδοσφαίρου μας σε συλλογικό επίπεδο .Το περίφημο πια Γουέμπλεϊ του Παναθηναϊκού που αντιμετώπισε τον μεγάλο Άγιαξ της εποχής στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!Παρά την (μάλλον αναπόφευκτη ) ήττα με 2-0 από την ομάδα του Ρίνους Μίχελς ,ο σεβασμός που δείχνουν οι βετεράνοι του Άγιαξ προς την ελληνική ομάδα που αντιμετώπισαν τότε είναι αξιοσημείωτος!

Ο Βιμ Σουρμπίρ,Ο Γκέρυ Μιούρεν και ο Μπάρι Χουρσόφ (διετέλεσε προπονητής του ΠΑΣ Γιάννινα την περίοδο ‘91-’92) βρέθηκαν αυτές τις μέρες στην Αθήνα ,μετά από πρόσκληση των βετεράνων του Παναθηναϊκού που συμμετείχαν στον τελικό του ΄Γουέμπλεϊ’.Οι τρεις Ολλανδοί,μεγάλα αστέρια της εποχής τους,δεν ήταν ούτε σνομπ,ούτε αδιάφοροι 40 ολόκληρα χρόνια μετά!Έδειξαν απίστευτο σεβασμό προς το ‘Τριφύλλι’ που ξεκινούσε από το μεγάλο όνομα που το καθοδηγούσε,τον Φέρεντς Πούσκας.Ο Μιούρεν είπε χαρακτηριστικά ότι τον είχε αφίσα στο δωμάτιο του με τη φανέλα της Ρεάλ!Ο Χουρσόφ δήλωσε ότι είναι το ένα από τα δύο ματς (το άλλο ο τελικός που έχασαν από τη Μίλαν το’69) που έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό του! Στο σημείο που συμφώνησαν όλοι ήταν η περίφημη συνεργασία Δομάζου –Αντωνιάδη και τόνισαν ότι η εξουδετέρωση αυτής ,ήταν το κλειδί της επιτυχίας στον μεγάλο τελικό!Οι αναφορές βέβαια για τον Παναθηναϊκό του ΄71 και τον ‘καλπάζοντα συνταγματάρχη’ δεν σταμάτησαν εκεί.

Η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε ακούγοντάς τους ήταν ότι ανάλογη με αυτή όταν βλέπω τουρίστες από όλο τον κόσμο να έρχονται στην Ακρόπολη και να την θαυμάζουν δείχνοντας σεβασμό και δέος.Από τη μια τόσα χρόνια μετά τον τελικό του Γουέμπλεϊ ακόμα μιλάμε γι’αυτόν,αφού δεν έχουμε τίποτα άλλο να επιδείξουμε σε τέτοιο επίπεδο.Καμία σχέση με το EURO 2004,γιατί εκεί...κοιμήθηκε ο Θεός!Από την άλλη η Ακρόπολη να μας θυμίζει την λαμπρή ιστορία μας και μόνο αυτή,αφού τόσους αιώνες μετά περισσότερο καταστρέφουμε ,παρά δημιουργούμε.

Περασμένα μεγαλεία ...

YΓ:Το Lakiscorner έκλεισε σήμερα τον πρώτο χρόνο παρουσίας του στη blogόσφαιρα!Κερνάμε!

Ι love football!

Κάθε φορά που βλέπω έναν παίκτη να ανεβαίνει τα σκαλιά του γηπέδου και να σηκώνει πανευτυχής το Κύπελλο στον ουρανό νιώθω ένα δέος,έναν απροσδιόριστο ενθουσιασμό.Το βλέπω σαν την απόλυτη χαρά του παιχνιδιού!Και τελικά νομίζω ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι .Όταν βλέπεις πολυδιαφημισμένους και χρυσοποληρωμένους άσους να κάνουν σαν μικρά παιδιά ,να αγκαλιάζουν ,να φιλάνε το Κύπελλο ή να το φοράνε ...καπέλο,καταλαβαίνεις γιατί το ποδόσφαιρο δίνει αυτές τις συγκινήσεις ,γιατί καθηλώνει εκατομμύρια ανθρώπων σε όλη τη γη.Γιατί πάνω από όλα είναι χαρά,είναι γιορτή!

Μια τέτοια μεγάλη γιορτή ήταν και ο φετινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στο ‘ναό του ποδοσφαίρου’, στο θρυλικό Γουέμπλεϊ.Παίχτηκε ωραία μπάλλα από δύο μεγάλες ομάδες.Από δύο ομάδες που προσπαθούσαν να παίξουν ποδόσφαιρο και όχι να καταστρέψουν η μία την τακτική της άλλης .Κέρδισε η αχτύπητη Μπαρτσελόνα, επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά που την ήθελαν μεγάλο φαβορί.Οι Καταλανοί σε τρομερή κατάσταση (μέχρι ...παρεξήγησης) από την αρχή ως το τέλος ,όχι μόνο κατάφεραν να βάλουν και τέταρτο αστέρι στη φανέλα τους,αλλά έπαιξαν τρομερή μπάλλα πείθωντας και τον πιο απαιτητικό φίλαθλο ότι είναι απλά η καλύτερη και θεαματικότερη ομάδα της Ευρώπης.

Την εικόνα αυτή ενίσχυσε και η άλλη φιναλίστ,η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ.Συνηθίζουμε να λέμε ότι ‘η αξία του χαμένου δίνει δόξα στον νικητή’ και στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει γάντι!Η ομάδα του Σερ ‘Αλεξ Φέργκιουσον κοίταξε τη μεγάλη αντίπαλο στα μάτια και διεκδίκησε το τρόπαιο προσπαθώντας να παίξει ποδόσφαιρο κι όχι να καταστρέψει το ‘τίκι-τάκα’ των απίθανων ’κοντών’ του Πεπ Γκουαρδιόλα.Σε ένα τελικό-διαφήμιση του ποδοσφαίρου, που πρόσθεσε ένα ακόμη ‘αστέρι’ στο περίφημο ‘σεντόνι’ του Τσάμπιονς Λιγκ.

Μεγάλος πρωταγωνιστής όλη τη χρονιά,ο μοναδικός ‘κοντορεβιθούλης’ Λιονέλ Μέσι.Ο Αργεντίνος με το'10'στην πλάτη θυμίζει σε όλο τον κόσμο με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους αγώνες και το παιδικό του ύφος ,πώς το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα ένα ωραίο παιχνίδι .Κάπως έτσι έκανε μια ενέργεια βγαλμένη από το προσωπικό του ρεπερτόριο και όχι μέσα από συστήματα και αιφνιδίασε τον πολύπειρο Φαν Ντερ Σάαρ,δείχνοντας το δρόμο προς τη νίκη.Το κερασάκι στην τούρτα ήταν φυσικά το εκπληκτικό φαλτσαριστό σουτ του Βίγια.Το ‘στρίψιμο’ της μπάλλας στο ριπλέϊ,θύμισε (τηρουμένων των αναλογιών) εκείνο το φοβερό φάουλ του Ρομπέρτο Κάρλος με τα ανάποδα φάλτσα(Γαλλία-Βραζιλία 1997).

Όμως η Μπάρτσα έδωσε τη δική της εκδοχή σε μια ιδιότυπη επιλογή MVP,τονίζοντας την αξία της μάχης για τη ζωή.Το Κύπελλο δεν το σήκωσε ο Τσάβι που ξεκίνησε αρχηγός του τελικού,ούτε ο Κάρλες Πουγιόλ ,ο φυσικός αρχηγός που μπήκε τιμητικά στα τελευταία λεπτά στον αγωνιστικό χώρο.Η τέσσερις (πλεόν)φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης, επέλεξε τον Ερίκ Αμπιντάλ που πρόσφατα αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας,υποβαλλόμενος σε εγχείρηση αφαίρεσης όγκου από το ήπαρ.Επέστρεψε γρήγορα και δυνατός για να σηκώσει το Ιερό Δισκόπότηρο του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.’Κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ’ λένε για την Μπαρτσελόνα και πως να πεις κάτι αντίθετο...

Κρατώντας την εικόνα του δακρυσμένου Γουέϊν Ρούνεϊ να χειροκροτεί τον κόσμο και του Ερίκ Αμπιντάλ να ανεβαίνει τα 107 σκαλιά του Γουέμπλεϊ για να φτάσει στο Royal Box και να πάρει το Κύπελλο από τα χέρια του Προέδρου της Ουέφα Μισέλ Πλατινί,για ένα πράγμα είμαστε βέβαιοι.Και του χρόνου όλοι οι φίλοι της μπάλλας θα περιμένουν με αγωνία την έναρξη της νέας σεζόν του Τσάμπιονς Λιγκ για να απολαύσουν το πραγματικό ποδόσφαιρο,πάντα υπό τον ήχο του επιβλητικού ύμνου της διοργάνωσης.Καλό καλοκαίρι!

Μην περιμένετε άλλο!

‘Πρέπει να βγει ο κόσμος στους δρόμους,δεν πάει άλλο’,φώναζε ένας στη δουλειά, παρακολουθώντας ένα δελτίο ειδήσεων να απαριθμεί τις νέες ‘αναγκαίες’ θυσίες του ελληνικού λαού(αυτών που έχουν πιαστεί κορόϊδα δηλαδή) για να μπορέσει το κράτος να συνεχίσει την πορεία του δίπλα στους δυνάστες του,εντός ευρώ.Προς τα πού;Δεν μας το λέει κανείς ,γιατί είναι δύσκολο να πεις σε κάποιον κατάμουτρα ότι τον πηγαίνεις στον γκρεμό, συνειδητά πλέον και όχι από λάθος εκτιμήσεις .Αυτές έγιναν από το ’81 και μετά.Διογκώθηκαν θανάσιμα από την πενταετία 2004-09 και συνεχίζονται με τις αοριστίες και τις διατεταγμένες αποστολές μέχρι σήμερα.

Ποιος είναι όμως ο κόσμος; Γιατί πάντα μιλάμε σε 3ο ενικό ,σαν να πρόκειται για κάποιον απρόσωπο άγνωστο;Η απάντηση είναι γιατί έτσι μας βολεύει.Πάντα περιμένουμε κάποιον ‘άλλο’ να βγάλει το φίδι από την τρύπα.Περιμένουμε από τους ‘άλλους’ να απεργήσουν, ‘εμείς’ έχουμε ανάγκη το μεροκάματο,μόνο για ‘εμάς’ υπάρχουν δόσεις δανείου και λογαριασμοί.Με αυτή την αντιμετώπιση τόσα χρόνια,με αυτό τον ‘ωχαδελφισμό’ τόσα χρόνια ανεχόμασταν και συνεχίζουμε να ανεχόμαστε (!) όλη αυτή την κατάσταση.

Πλέον είναι αργά για δάκρυα.Είμαστε απλήρωτοι για ένα ,για δύο ,για τρεις και άλλοι για περισσότερους μήνες.Άλλοι ανήκουν ήδη στη μεγάλη κατηγορία των ανέργων.Τα χρόνια όμως της 'ευημερίας' και του Χρηματιστηρίου δεν έδινε μπόνους κανένας από αυτούς που τώρα απολύουν με ευκολία και χωρίς 2η σκέψη 'λόγω οικονομικών δυσκολιών'.

Είναι η ώρα της ευθύνης του καθενός.Απέναντι στον εαυτό μας πρώτα από όλα.Απέναντι στην οικογένεια και στα παιδιά μας.Αυτή η ανεύθυνη και δειλή στάση με την οποία κρυβόμαστε ,επειδή βολευόμασταν τόσα χρόνια πρέπει να σταματήσει.Δεν είναι φόβος για να μη χάσουμε τη δουλειά μας(όπως έχει συμβεί σε τόσους φίλους και συγγενείς),είναι δειλία απέναντι στη ζωή μας.Πολλοί έχουν ήδη καταρρεύσει και πολλοί ακόμη κοιτάζουν την ‘κόκκινη’ γραμμή και ετοιμάζονται να την περάσουν.Ότι κι αν σημαίνει η κόκκινη γραμμή για τον καθένα.

Πάρτε το χαμπάρι!Ο κόσμος είμαστε εμείς!Εμείς πρέπει να ξεκουνηθούμε,εμείς πρέπει να μην επιτρέψουμε να συνεχιστεί η καταδυνάστευση της ζωής μας,εμείς πρέπει να πούμε επιτέλους ‘όχι’.
Κάποτε το είπε ένας άνθρωπος,που οι πιο πολλοί περίμεναν να πει ‘ναι’.Ακόμα το γιορτάζουμε αυτό το ‘όχι’.Δεν νομίζετε ότι ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε πίσω την περηφάνια μας και την αξιοπρέπειά μας;

Το πράσινο μίλι και το ‘μοχθηρό τσεκούρι’

Έχω την εντύπωση ότι αν υπάρχει μια σκηνή άξια αναφοράς από το ντέρμπυ της Τούμπας (ΠΑΟΚ- ΑΕΚ 2-1) ,είναι αυτή αμέσως μετά την αποβολή και τα μπουνίδια του επαγγελματία ‘κακού’ Γκαρσία προς το Μίτσελ.Τον πλησιάζει ο Ντιοπ με εμφανή πρόθεση να τον ηρεμήσει ,να τον συγκρατήσει κάπως και προσπαθεί πιάνοντας τον από τα μπράτσα να τον ακινητοποιήσει με την τεράστια δύναμή του,μήπως σταματήσει η ένταση,χωρίς να τον προκαλεί.Αντί ο Ουρουγουανός να χαλαρώσει κάπως ,πιάνει τον Σενεγαλέζο από το λαιμό και συνεχίζει τον καβγά,το δικό του αρνητικό σόου.

Ο Ντιοπ μοιάζει με αγαθό γίγαντα ,θυμίζει εκείνο τον υπερφυσικό γίγαντα που πρωταγωνιστούσε στην ταινία ΄Το Πράσινο Μίλι’ ,με τις υπερφυσικές του δυνατότητες και την καρδιά μικρού παιδιού.Αντίθετα ο μόνιμα προκλητικός και επιθετικός Πάμπλο Γκαρσία,αν ήταν Ινδιάνος θα μπορούσε να λέγεται το ‘μοχθηρό τσεκούρι’ ή κάτι παρόμοιο.Αν δεν πρόκειται για ψυχιατρική περίπτωση,οπότε δικαιολογείται η απαράδεκτη συμπεριφορά του,είναι όχι απλώς καταδικαστέος αλλά ντροπή για το άθλημα πλέον.Έχουμε ανεχτεί πολλά παρόμοια τερτίπια του,πολλές απρόκλητες επιθέσεις του,μόνο και μόνο γιατί τα θεωρήσαμε μέρος (κακό) του παιχνιδιού ή τέλος πάντων κομμάτι του αγωνιστικού στυλ όλων των Ουρουγουανών (εκτός του μέγιστου Ντιέγκο Φορλάν,γιατί ακόμη και για τον Λουίς Σουάρεζ είδαμε φέτος ένα βιντεάκι με κουτουλίδια πριν πάει στο Άνφιλντ...).

Αυτές οι συμπεριφορές μάλλον αρέσουν στους Παοκτσήδες ,ίσως τον θεωρούν κάτι σαν σημαία τους ,τους πορώνει.Δεν μας αφορά ,όπως δεν θα μας ενδιέφερε σε όποια ομάδα κι αν έπαιζε.Δεν νομίζω ότι χρειάζεται και πολλή σκέψη για να πούμε ότι δεν χρειάζεται να ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές από οικονομικούς μετανάστες πολυτελείας!Και κάνω αυτή τη διατύπωση γιατί αν κάποιος εξαθλιωμένος πχ. Πακιστανός κάνει μια παρανομία λόγω της ανέχειας(δεν μιλάμε για φόνο βέβαια),θα πέσουν όλοι πάνω του να τον φάνε και από την άλλη θα βρεθούν κάποιοι επαγγελματίες προοδευτικοί και υπερασπιστές των αδυνάτων να κατηγορήσουν τους υπόλοιπους για ρατσιστές.Αν κάποιος πει για τον Γκαρσία να απελαθεί ο πλουσιοπάροχα αμοιβόμενος Ουρουγουανός και να γυρίσει σπίτι του να κάνει αυτά τα καραγκιοζιλίκια ,θα θεωρηθεί ρατσιστής ;

ΥΓ 1:Για το Σιδηρόπουλο και τους βοηθούς του, τι να πούμε;΄Οποιος ξέρει λίγη μπάλα παίρνει εύκολα θέση για όλες τις αμφισβητούμενες φάσεις.Δεν ήταν δύσκολες,ούτε ήθελε (κατά τη γνώμη μου) να ευνοήσει τον ΠΑΟΚ.Είναι τραγικά κακός και άσχετος , γι’ αυτό για άλλη μια φορά έκανε τέτοια λάθη που αλλοίωσαν το αποτέλεσμα σε βάρος της ΑΕΚ.
ΥΓ 2:Ας χάνει η ΑΕΚ κι ας παίζει έτσι!Με πάθος και φιλότιμο.Μπράβο και πάλι στο Γεωργέα,γιατί είναι ψυχάρα!Όσο για τον Τραϊανό ,απλά δικαιολογεί γιατί τον λένε ’Κολοσσό’...

Καλώς τα παιδιά, 3-0!

Αυτό που γίνεται φέτος με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ έχει πολλή πλάκα τελικά!Πώς γίνεται ο κιτρινόμαυρος δικέφαλος να ‘βάζει τα καλά του’ κάθε φορά που βλέπει τον ασπρόμαυρο και να τον ξεπουπουλιάζει, δεν εξηγείται με βάση τη λογική!

Ο ΠΑΟΚ έδειχνε μέχρι τώρα πιο ομάδα και με σαφώς πληρέστερο ρόστερ από την Ένωση.Από την άλλη πλευρά, μια ΑΕΚ απαλλαγμένη από το άγχος , έχοντας εξασφαλίσει μέσω Κυπέλλου την καλή θέση για τα πλέϊ οφ του Γιουρόπα Λιγκ,παίζει στους 3 αγώνες αυτού του μίνι τουρνουά χωρίς να έχει κάτι να χάσει.Αυτό το γεγονός φαίνεται ότι λειτούργησε θετικά και στο ματς με το (φαβορί) ΠΑΟΚ και έχοντας σε πολλή καλή μέρα τους Δέλλα,Μανωλά και Ντιοπ(με τα συνεχή ματς δείχνει την αξία του),πήρε τη νίκη όσο εύκολα δείχνει το σκορ.

Τώρα βέβαια που λόγω συγκομιδής βαθμών υπάρχουν απαιτήσεις για κάτι καλύτερο,δηλαδή πρωτιά και συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ θα δούμε αν αντέξουν αυτοί οι παίκτες που διαθέτει το ρόστερ της ομάδας.Δεν είναι τόσο κακοί όσο θέλουν κάποιοι να τους παρουσιάσουν,το έχουμε ξαναπεί .Κίνητρο έλειπε και ηρεμία.Τώρα τα έχουν ,περιμένουμε να δούμε .Δεν υπάρχουν και οι βάνδαλοι απ’έξω ,άρα ησυχία και συγκέντρωση στο στόχο.

Στα...περίεργα του αγώνα η μη χρησιμοποίηση του Λεονάρντο ,που είχε παρουσιαστεί ανανεωμένος στα 2 προηγούμενα ματς ,έχοντας σκοράρει ισάριθμες φορές.Ο Μπλάνκο μάλλον αποτελεί ξένο σώμα ήδη,ενώ με τον Μπαχά μέσα είναι σαν να παίζει η ομάδα χωρίς επιθετικό!Ευτυχώς γύρισε ο Σκόκο,που καλώς σήμερα δεν ζορίστηκε αλλά έδειξε οκ από τον τραυματισμό του,οπότε στον αγώνα της Τούμπας ίσως και να κριθούν όλα,αφού ο Παναθηναϊκός δεν φαίνεται ούτε ο ίδιος να υπολογίζει την ομάδα του...

Το συμπέρασμα όμως είναι ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται γι’αυτή τη διαδικασία των πλέϊ οφ ,όπως φάνηκε και την περασμένη Πέμπτη στο ‘ντέρμπυ’ ΠΑΟ-ΑΕΚ,όπου επιτρεπόταν η είσοδος στους φιλάθλους αλλά αυτοί ευγενικά αρνήθηκαν...Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί την Σουπερλίγκα,περιμένουμε όμως με αγωνία να δούμε πώς θα αντιδράσει αν πχ. μεθαύριο στην Τούμπα εξαγριωθούν οι φίλοι του ΠΑΟΚ(ως συνήθως) και τα (ξανα)κάνουν γυαλιά καρφιά.

Απηυδισμένος αστός (αναδημοσίευση)

Επειδή με αυτά που τραβάμε κάθε μέρα μας έχει πιάσει κατάθλιψη ,παραθέτω αυτούσιο το άρθρο του Άγγελου Στάγκου από την Καθημερινή(8.5.11),το οποίο με εκφράζει απόλυτα:

"Ο φίλος μου ανήκει στη λεγόμενη αστική τάξη. Αστός από γεννησιμιού του, έχει όλα τα στοιχεία μόρφωσης, επαγγελματισμού, οικονομικής κατάστασης, κοινωνικής ευθύνης, συμπεριφοράς και τόπου διαμονής που προϋποθέτει ο συγκεκριμένος ταξικός όρος. Ζει από την εργασία του, η σύζυγός του επίσης εργάζεται, αποπληρώνει δάνειο και κουβαλάει οικογενειακά βάρη. Με λίγα λόγια, πρόκειται για έναν κανονικό πολίτη μιας κανονικής χώρας, ο οποίος όμως γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στην... Ελλάδα μας. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν εμφανίστηκε ιδιαίτερα σκυθρωπός και προβληματισμένος, στα πρόθυρα της κατάθλιψης σχεδόν, και φυσικά τον ρώτησα τι τρέχει. «Ακου», μου είπε:
«Για πολλά χρόνια παρατηρούσα το κοινωνικό μου στάτους να υποβαθμίζεται βαθμιαία στο πλαίσιο της ακύρωσης κάθε έννοιας αξιοκρατίας και της ισοπέδωσης προς τα κάτω, που αποτελούσε την κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα και καλυπτόταν από την επίπλαστη ευημερία που εξασφάλιζαν τα δανεικά. Ολο αυτό, διανθισμένο με αυξανόμενο “τσαμπουκά” στον τρόπο συμπεριφοράς. Πιθανώς, γιατί ήμουν νεότερος, ίσως γιατί τα έβγαζα πέρα οικονομικά και ενδεχομένως γιατί δεν ήλθα αντιμέτωπος με δυσάρεστες καταστάσεις, έβλεπα μεν την πορεία της παρακμής, αλλά προσπαθούσα να λειτουργώ μέσα στον δικό μου μικρόκοσμο και να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου χωρίς να αντιδρώ περισσότερο.
Τον τελευταίο χρόνο, όμως, διαπίστωσα ότι υποβαθμίστηκε πλήρως η καθημερινότητά μου και δεν αναφέρομαι στη μείωση του εισοδήματός μου, όπως και πολλών άλλων Ελλήνων. Το θεωρώ αυτονόητο ότι από τη στιγμή που έσκασε η φοβερή φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε, θα μειωνόταν οικονομικά το επίπεδο της ζωής μας ως κοινωνίας και επομένως και το δικό μου. Τα υπόλοιπα είναι που με ενοχλούν σφόδρα. Γιατί μέσα σε αυτόν τον χρόνο διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος και ο κοινωνικός ιστός είναι επίσης ανύπαρκτος. Αρα νιώθω έντονα ότι είμαι μέλος μιας ορδής που περιπλανιέται άναρχα.
Αλλά για να μη θεωρητικολογούμε, σε προσωπικό επίπεδο μου συνέβησαν και τα εξής: μου έκλεψαν το αυτοκίνητο από την πιλοτή της πολυκατοικίας όπου μένω, από την κόρη μου έκλεψαν ένα ποδήλατο μόνο γιατί δεν μπόρεσαν να μπουν στο διαμέρισμα και τον γιο μου τον λήστεψαν κάτι αλήτες στον δρόμο και του πήραν το κινητό με την απειλή μαχαιριού. Και δεν σου αναφέρω την πεθερά μου που όποτε τολμά να μπει στο τρόλεϊ ή το λεωφορείο τής κλέβουν το πορτοφόλι από την τσάντα. Τώρα, λοιπόν, θα μπω στο έξοδο να βάλω συναγερμό στο σπίτι, κάτι που σιχαίνομαι ακόμη και ως ιδέα…
Αν σου φαίνεται υπερβολικό να χάνω το κέφι μου για τέτοια πράγματα, να σου πω και τα υπόλοιπα. Μου κοστίζει που δεν μπορώ πια να κυκλοφορώ άνετα και με ασφάλεια στο κέντρο της Αθήνας, με ενοχλούν οι άπειροι επαγγελματίες επαίτες στους δρόμους της πόλης και οι εξαθλιωμένοι λαθρομετανάστες στα φανάρια, αγανακτώ που οι χούλιγκαν μου έχουν κόψει το γήπεδο και οι άλλοι της Κερατέας την πρόσβαση στο Λαύριο, απορώ και δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τη συνεχή άνοδο του κόστους διαβίωσης, δεν μπορώ να ανεχθώ πια τις συντεχνίες που με ταλαιπωρούν συνεχώς με τις κινητοποιήσεις τους, αγανακτώ με το ύφος και τις απειλές του Φωτόπουλου της ΔΕΗ και δεν καταλαβαίνω ούτε τους εργαζομένους στα ΕΛΠΕ με τους 17,8 μισθούς και τα απίστευτα προνόμια, οι οποίοι θέλουν να απεργήσουν γιατί αρνούνται το 40ωρο, ούτε τους βενζινοπώλες που τσιμπούν τις τιμές, ούτε τους πρώην βουλευτές που διεκδικούν αναδρομικά και έχω βέβαια κουραστεί με τους επαγγελματίες που δεν μου δίνουν απόδειξη.
Με όλα αυτά και αρκετά ακόμη που διαμορφώνουν τη σημερινή πραγματικότητα, σκέφτομαι μήπως είχε δίκιο ο Μ. Λιούις που στο τέλος του περίφημου άρθρου του για την Ελλάδα (με αφορμή την υπόθεση Βατοπεδίου), το οποίο δημοσίευσε το “Vanity Fair” τον Οκτώβριο του 2010, αναρωτιέται αν η χώρα, η οποία συμπεριφέρεται σαν άθροισμα ξεχωριστών συνιστωσών που έχουν μάθει να κυνηγούν το δικό τους συμφέρον σε βάρος του κοινού καλού, μπορεί να βγει από αυτή την κρίση».
ΥΓ.: Το περιστατικό είναι πραγματικό!"

Κράτος και ποδόσφαιρο,βίοι..κατήφοροι!

Ωραία λοιπόν,θα κάτσουμε όλοι σήμερα πίνοντας το φραπεδάκι μας να καταδικάσουμε τα επεισόδια στον τελικό του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ και να πούμε τα γνωστά:δεν πάει άλλο,πιάσαμε πάτο κλπ,κλπ.Οι επίσημοι θα πουν τις γνωστές πα@@ρολογίες τους.Μόνο ο Δώνης τα είπε όπως έπρεπε και συμφωνούμε απόλυτα!Αυτό που έγινε χθες το βράδυ στο μοναδικό (κατά τη γνώμη μου) στάδιο στην Ελλάδα που μπορεί να περιφρουρηθεί τόσο καλά,είναι ντροπή τόσο για την Ελληνική Αστυνομία όσο και για την ΕΠΟ.

Η ΕΛΑΣ μόλις κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια έβγαλε ανακοίνωση με την οποία τόνιζε ότι ήταν απαραίτητη η αγορά εισιτηρίου και για τα μικρά παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας για λόγους ασφαλείας...Πρώτη φορά είδα χθες να κόβουν το εισιτήριο στον περιμετρικό χώρο του ΟΑΚΑ(όσοι έχουν πάει έστω και μια φορά γνωρίζουν ότι εκεί γίνεται απλά έλεγχος για το αν έχεις μαζί σου εισιτήριο) και μετά ο καθένας πήγαινε όπου ήθελε και έκανε ότι ήθελε!

Η αστυνομία αραγμένη σε διάφορα σημεία ,παρακολουθούσε και έριχνε πότε-πότε και κανένα χημικό.Οι διάφοροι μαστουρωμένοι που κάνουν ότι κάνουν σε όποιο γήπεδο και αν βρεθούν έδιναν τη δική τους παράσταση χωρίς να τους πειράζει κανείς.Χθες είχαν βάλει τα κιτρινόμαυρα.Η πλειοψηφία του κόσμου τους αποδοκίμαζε βέβαια,αλλά αυτοί το πολύ-πολύ (αν δεν κέρδιζε τελικά η ΑΕΚ) θα έβγαζαν την οργή τους προς αυτούς,όπως έκαναν και προς τους παίκτες του Ατρομήτου.

Και το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γινόταν αν έβαζε πρώτος γκολ ο Ατρόμητος;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει διάθεση για πολλά ,όλοι τα ξέρουμε .Όπως και στα χάλια της καθημερινότητας με την οικονομική κρίση έτσι κι εδώ χρειάζεται αντίδραση από τον πολύ κόσμο.Τι να κάνουμε θα μου πείτε;Aπλά να μην ξαναπάμε στο γήπεδο κα έτσι το ‘προϊόν’ τους όπως το ονομάζουν θα απαξιωθεί ,γιατί δεν νομίζω ότι θα θέλει κανείς να βλέπει έστω κι από την ΤV άθλιο θέαμα σε άδειες κερκίδες.

Α,το ξέχασα!Η ΑΕΚ πήρε το Κύπελλο!

Ο καλός,ο κακός και ο …ωραίος!

Βαρεθήκαμε να ακούμε για τις επιτυχίες και τα κατορθώματα του Ζοσέ Μουρίνιο
(ο κακός).Βαρεθήκαμε να ακούμε τις αλαζονικές του αναφορές στις ομάδες του και κατ’επέκταση στον εαυτό του.Βαρεθήκαμε σε τελική ανάλυση αυτή τη φάτσα με το –σας έχω όλους για πλάκα – στυλ.

Όλα αυτά κάποτε τα πληρώνεις.Έρχεται η στιγμή που λες ‘αϊ…χάσου’ και τελειώνει το παραμύθι.Αυτή η στιγμή νομίζω πως ήρθε χθες για τον ‘πολύ’ Πορτογάλο.Μέσα στην έδρα του και παρά το σαματά που έκανε όλες αυτές τις μέρες με τα επαναλαμβονόμενα ‘classico’ δέχτηκε το χαστούκι που του άξιζε από την ανεπανάληπτη Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα (ο ωραίος).Ο Ισπανός προπονητής της Μπάρτσα ξεκαθάρισε προχθές τη θέση του: ‘…αν θέλει η Μπαρτσελόνα προπονητή ικανό να απαντάει στις εκτός γηπέδου προκλήσεις του Μουρίνιο,ας πάρει άλλον.Εγώ παραδέχομαι την ήττα μου στον τομέα αυτό…’ και αφοσιώθηκε σε αυτό που ξέρει να κάνει και για το οποίο τον θαυμάζει όλος ο κόσμος .

Έστησε την ομάδα του έτσι όπως χρειάζεται για να απελευθερώσει όλες τις αρετές που έχουν στα πόδια τους οι ‘μικροί διάβολοι’ με τα μπλε-γκρενά.Και φυσικά έδωσε την ευκαιρία σε αυτό το συμπαθητικό και καλοκάγαθο παιδικό πρόσωπο που ακούει στο όνομα Λιονέλ Μέσι
(ο καλός) να κάνει τα μαγικά του.Επιμένω, τα δικά του μαγικά ,ούτε κάτι σαν του Μαραντόνα ,ούτε ο διαδοχός του, ούτε άλλα τέτοια που τον περιορίζουν σε μια μονότονη σύκριση με τον μεγάλο αν και γραφικό άσσο του παρελθόντος.

Ο Μέσι είναι ο Μέσι,είναι ο εαυτός του,είναι μοναδικός!Δεν είναι Κριστιάνο Ρονάλντο,που οι διαφημιστές του επιβάλλουν να χτενίζεται με μπόλικο ζελέ πριν τα ματς και πασχίζουν να τον πλασάρουν σαν ένα νέο Μπέκαμ που θα αρέσει στα κορίτσια και όχι μόνο…
Ο κοντορεβυθούλης Αργεντίνος είναι ποδοσφαιριστής που του αρέσει να παίζει μπάλλα,όπως παίζουν και χαίρονται τα μικρά παιδιά,γι΄αυτό μας αρέσει.Αν θέλετε μας θυμίζει τα δικά μας παιδικά χρόνια που παίζαμε ξέγνοιαστοι στις αλάνες και πανηγυρίζαμε το κάθε γκολ σαν να έκρινε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ!

Η σκηνή του αποβληθέντα Μουρίνιο με την κακία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του θα μείνει για πάντα να θυμίζει τι παθαίνει κάποιος που προσπαθεί να καταστρέψει ένα έργο τέχνης!Και το χειρότερο χωρίς να χρησιμοποιεί γκασμάδες ή τσεκούρια (όπως έκανε με την Ίντερ και την Τσέλσι) αλλά προσπαθώντας να κάνει τενόρους της λυρικής σκηνής να μάθουν να φωνάζουν ‘ φουρνέλο’ για να ανοίξουν τρύπες στα νταμάρια…

Κύπελλοοοοοο!

Ο πρώτος τελικός κυπέλλου στο Ολυμπιακό Στάδιο έγινε τον Ιούνιο του 1983 μεταξύ των δύο δικεφάλων.Με τον κόσμο να έχει κατακλύσει το νεότευκτο τότε ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ πήρε το τρόπαιο νικώντας τον ΠΑΟΚ με 2-0 , χάρη σε γκολ του Θωμά Μαύρου με κεφαλιά στο 1ο ημίχρονο και σε ένα ακόμη με πλασέ του Βαγγέλη Βλάχου στο 2ο.Το ολοκαίνουριο στάδιο προκαλούσε το θαυμασμό,ο καθένας ένιωθε τιμή να κάθεται σε ένα από τα λευκά καρεκλάκια του (μέχρι τότε χρειαζόσουν μαξιλαράκι από ...φελιζόλ για τα τσιμέντα) και φυσικά ανακατεμένοι οι οπαδοί της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ ,έχοντας αποκλειστικά το μυαλό τους στον αγωνιστικό χώρο και όχι το πως θα την ‘πέσουν’ στους εχθρούς....Δεν θα αναλωθώ στα γραφικά του στυλ πήγαιναν οι οικογένειες στο γήπεδο και άλλα παρόμοια.

Θα σταθώ στην παρουσία του μεγάλου Γιώργου Κούδα στον αγωνιστικό χώρο που φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού και το 10 στην πλάτη,οδηγούσε μια μεγάλη ομάδα (νομίζω ήταν ο τελευταίος τελικός της καριέρας του) που 2 χρόνια αργότερα (1985) πήρε το πρωτάθλημα με τον ίδιο κορμό: Φορτούλα, Δαμανάκης, Αλαβάντας, Κωστίκος,Γκουερίνο,Σκαρτάδος,Χρήστος Δημόπουλος…Προπονητής ο γνωστός στο ελληνικό κοινό,Γερμανός Χάϊντς Χέερ.

Από την άλλη μια ΑΕΚ λίγο χειρότερη από την τωρινή(!) καθοδηγούμενη από έναν μεγάλο προπονητή ,τον Αυστριακό Χέλμουτ Σενέκοβιτς,με αρχηγό το Ντίνο Μπαλλή(!)και τον Αρδίζογλου στα τελευταία του.Είχε στην ενδεκάδα της κάποιους παίκτες αντίστοιχου βεληνεκούς του...Νασούτι (Καραγκιοζόπουλος , Παραπραστανίτης,Κώττης).Eίχε όμως και το μοναδικό Θωμά Μαύρο,τον άτυχο Γιάννη Δίντσικο και τους ανερχόμενους τότε Βαγγέλη Βλάχο ,Λύσσανδρο Γεωργαμλή.

Τελικά η Ένωση πήρε το κύπελλο παίζοντας καλύτερα και με περισσότερο πάθος, γιατί έχω την εντύπωση ότι εκείνη τη βραδιά αυτοί που φορούσαν την κιτρινόμαυρη φανέλα ,ένιωθαν το βάρος της και σεβόντουσαν την αγάπη του κόσμου.

Σήμερα και ενόψει του τελικού με τον Ατρόμητο κανείς δεν μπορεί να πει ότι η ΑΕΚ διακαιολογεί τον τίτλο του φαβορί που έχει απλά και μόνο λόγω ονόματος.Εκεί έχει καταντήσει αυτή η μεγάλη ομάδα.Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί σε περίπτωση απώλειας του τίτλου.Αν τελικά το πάρει απλά θα έχει κάνει το χρέος της, όπως ένας ποδοσφαιριστής που εκτελεί πέναλτυ.Τίποτα περισσότερο , τίποτα λιγότερο.

Όμως είναι ανάγκη κάποιος από αυτούς που αποτελούν τη διοίκηση της ομάδας ή ένας από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές της, να μεταφέρουν και στους υπόλοιπους το ‘αμόκ’ των φίλων του δικεφάλου και τη ‘δίψα’τους για ένα εισιτήριο στον τελικό.Αυτό που έγινε ήταν πρωτοφανές, 33.000 μαγικά χαρτάκια εξαφανίστηκαν σε δυό μέρες!

Αυτοί που θα πάρουν φανέλα βασικού για το ματς απέναντι στον σκληροτράχηλο Ατρόμητο του Δώνη ,πρέπει να καταλάβουν ότι δεν θα έχουν καμιά δικαιολογία αν πικράνουν και πάλι αυτό τον κόσμο που ψάχνει απεγνωσμένα μια μεγάλη χαρά!Αυτό και μόνο αν συνειδητοποιήσουν οι λεγεωνάριοι και κυρίως ο ‘πολύς’ κ.Σκόκο , φτάνουν και περισσεύουν για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Κυπέλλου.Και μετά βλέπουμε…