Από τον Μπλιώνα, στον Κούμπα...

Ο αγώνας της αγαπημένης του ΑΕΚάρας είχε τελειώσει με νίκη. Γύρισε από την εκδρομή στο Αγρίνιο χαρούμενος. Όμως δεν πρόλαβε να πάει στο σπίτι του. Κάποιοι ''αντίπαλοι'', κάποιοι ''εχθροί'' είχαν στο νου τους έναν ακήρυχτο πόλεμο. Αυτό μεταξύ των οργανωμένων οπαδών των ομάδων. Σάββατο βράδυ που ο νεαρόκοσμος βγαίνει για να διασκεδάσει, μαζεύτηκαν κάποιοι ψυχικά άρρωστοι για να την ‘’πέσουν’’ στον ΑΕΚτζή Κούμπα και να πάρουν πόντους στον δικό τους αρρωστημένο κόσμο....

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα νέο παιδί χαροπαλεύει στη ΜΕΘ του Ασκληπιείου Βούλας, επειδή είχε την ατυχία να τον δουν κάποια ζώα με διαφορετικού χρώματος κασκόλ!

Στις 26 Οκτωβρίου 1986 η φίλαθλη Ελλάδα είχε σοκαριστεί μαθαίνοντας την είδηση της εξ αμελείας δολοφονίας του Χαράλαμπου Μπλιώνα στο Αλκαζάρ,από κροτίδα που εκτόξευσαν οπαδοί του ΠΑΟΚ πριν τον αγώνα ΑΕΛ-ΠΑΟΚ.

Στο μεσοδιάστημα πολλές οικογένειες έχουν θρηνήσει θύματα και ακόμα περισσότερες είναι αναγκασμένες να συντηρούν σακατεμένους ανθρώπους…

Η ΑΕΚ έχει πολλά τέτοια παραδείγματα στη δική της οικογένεια, με πιο χαρακτηριστικό ίσως τον Νίκο Ξηροκώστα. Μακάρι ο Κούμπα να είναι το τελευταίο και όχι μοιραίο.

Αναλύσεις για την οπαδική βία έχουν γίνει άπειρες. 

Γιατί όμως δεν μπορείς να πας ανενόχλητος στο γήπεδο φορώντας τα χρώματα της ομάδας σου;

Γιατί θεωρείς ότι οι οπαδοί των αντιπάλων είναι εχθροί;

Γιατί δεν κάθεσαι στην εξέδρα να δεις τη μπαλίτσα σου και να φύγεις από το γήπεδο ήσυχος;

Γιατί είναι μαγκιά ρε αλήτες να μαζεύεστε 10 και 20 για να χτυπήσετε έναν;

Δεν προσπαθώ να κάνω κήρυγμα. Απλά θέλω να υπερασπιστώ το δικαίωμα να βλέπω την ομάδα μου σε όποιο γήπεδο θέλω και να αναγνωρίσω το ίδιο δικαίωμα στον καθένα που υποστηρίζει άλλη ομάδα από τη δική μου.

Σε μια εποχή που γίνεται αγώνας για ίσες ευκαιρίες στους χώρους εργασίας, στην πολιτική, στο σχολείο...παντού, ανεξάρτητα από το χρώμα σου, το φύλο σου, τη θρησκεία σου, γιατί δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα να λατρεύει ο καθένας τον ποδοσφαιρικό Θεό που θέλει;

Γιατί υπάρχουν ακόμα πρόεδροι ομάδων που νιώθουν την ανάγκη να  συντηρούν συμμορίες του υποκόσμου;

Θεωρώ γελοίο να πρέπει να απαντήσω στον οποιοδήποτε αν ξέρω που είναι η ‘’Λεωφόρος Νίκης’’ ή η ‘’Λεωφόρος Στρατού’’, για να γλιτώσω το ξυλοφόρτωμα…

Θεωρώ γελοίο να τρέχουν πολιτικάντηδες στο κάθε ‘’Καραϊσκάκης’’ για να βγουν φωτογραφία δίπλα στον Πρόεδρο.

Θεωρώ γελοίο να μην μπορεί επίσημα να είναι κάποιος Πρόεδρος στη δική του ομάδα, λόγω ποινικών και άλλων αδικημάτων και η Πολιτεία όχι απλώς να παρακολουθεί ανενόχλητη, αλλά να χειροκροτεί κιόλας.

Θεωρώ απαράδεκτο να παίζει η ομάδα σου στο κορυφαίο επίπεδο και εσύ να επιτίθεσαι εντός αγωνιστικού χώρου(!) στους οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας, που συγκαλύπτει ακροδεξιά στοιχεία τα οποία ‘’συνεργάζονται’’ με άλλους ‘’εγχώριους εχθρούς-αντιπάλους’’. Κι όλα αυτά σε live μετάδοση…

Ότι και να πούμε για την περίφημη ‘’βία στα γήπεδα’’ δεν φτάνει και ίσως καταντά γραφικό.

Όμως ανεξάρτητα από ομάδες, αθλήματα, κόμματα, μεγαλοπροέδρους και ότι άλλο θέλετε, η ανθρώπινη ζωή έχει αξία ρε αποβράσματα!Μόνο αυτό μετράει!

Κανένας γονιός δεν πρέπει να κλαίει το παιδί του επειδή αυτό μπορεί να κάνει μία ανοησία ή πολύ απλά να φορά το ‘’λάθος’’ κασκόλ….

Αυτό που συνέβη στον Κούμπα, θα μπορούσε να είναι αιτία διακοπής του πρωταθλήματος για πολλά χρόνια.

Όμως και τότε με λύπη θα διαπιστώναμε ότι για μια ανάλογη επίθεση, αιτία μπορεί να είναι απλά ένα ‘’κόκκινο φανάρι’’, ένα ‘’μπινελίκι’’ ενός αγανακτισμένου πολίτη προς ένα δημόσιο λειτουργό ή απλά ένα περίφημο ελληναράδικο ‘’ξέρεις ποιος είμαι εγώ;’’.

Δυστυχώς η βία έχει ποτίσει τόσο βαθιά την καθημερινότητα μας, που ειδήσεις σαν αυτό που συζητάμε περνάνε και δεν μας προβληματίζουν καν! Συνεχίζουμε απλά το φαγητό μας...

Μέχρι να χτυπήσουν την πόρτα μας …